Θέλεις να κάνεις τους άλλους χαρούμενους, θυσιάζοντας τη δική σου άνεση και ευημερία; Είσαι από αυτούς που αισθάνονται την ανάγκη να δώσουν προτεραιότητα στην ευτυχία των γύρω τους, ώστε να γίνουν αγαπητοί και αποδεκτοί, με αποτέλεσμα να παραμελούν τις δικές τους ανάγκες; Τότε είσαι σίγουρα αυτό που λέμε «people pleaser» ή ελληνιστί «το καλό παιδί».

Ένας ένας άνθρωπος που έχει το σύνδρομου του καλού παιδιού βάζει σε δεύτερη μοίρα τα δικά του θέλω και τις ανάγκες του, προκειμένου να ευχαριστήσει τους άλλους. Θέλει να είναι καλός με όλους και να προκαλεί μόνο θετικά συναισθήματα.

Συνήθως ο λόγος πίσω από μια τέτοιου είδους συμπεριφορά είναι η ανασφάλεια που έχουν αυτοί οι άνθρωποι ότι οι άλλοι θα τους απορρίψουν ή θα σχηματίσουν για αυτούς κακή γνώμη, σε περίπτωση που αυτοί τους αρνηθούν κάτι.

Προσπαθώντας να κάνουμε τους άλλους ευτυχισμένους πάντα, συχνά μπορεί να πιεζόμαστε και να κάνουμε πράγματα παρά τη θέλησή μας, κάτι που μπορεί να μας εμποδίσει από το να φροντίζουμε τον εαυτό μας ή να ζητάμε βοήθεια, όταν τη χρειαζόμαστε, ακόμη και από τον βρούμε την ευτυχία.

Τα παραδείγματα του τί μπορεί να θέλει να κάνει ένας άνθρωπος που έχει το συγκεκριμένο σύνδρομο είναι πολλά. Μπορεί να νιώθει ότι πρέπει να αναλάβει τη συντριπτική πλειοψηφία των εργασιών στο σπίτι, να θέλει να πάρει την ευθύνη για τα περισσότερα δύσκολα πρότζεκτ στη δουλειά ή να κάνει υποχωρήσεις διαρκώς στη σχέση του, ακόμη και όταν έχει δίκιο.

Ο σκοπός αυτής της συμπεριφοράς μας συνήθως είναι να κάνουμε τους άλλους ευτυχισμένους ή να τους κάνουμε θετική εντύπωση. Δυστυχώς, αυτά τα μοτίβα προσπαθειών που έχουν στόχο να ευχαριστήσουμε τους πάντες πιθανότατα μας στερούν την ξεκούραση, εξαντλώντας μας ψυχικά, συναισθηματικά και σωματικά.

Πώς μάθαμε να φερόμαστε

Είναι πιθανόν κατά τη νεαρή μας ηλικία, οι άνθρωποι να αντιδρούσαν θετικά όταν καταφέρναμε να βρούμε λύσεις μόνοι μας, ενώ από την άλλη ίσως να ήμασταν από αυτούς που βοηθούσαμε περισσότερο τους άλλους, παρά εκείνοι εμάς.

Αυτές οι εμπειρίες ενδεχομένως να ενίσχυσαν την πεποίθησή μας ότι πρέπει να συνεχιστεί αυτό για πάντα, χωρίς εξαιρέσεις. Έτσι μπορεί να μάθαμε ότι οφείλουμε να κάνουμε τα πάντα για τους δικούς μας ανθρώπους, αλλά, από την άλλη πλευρά, να ντρεπόμαστε να ζητάμε το οτιδήποτε από αυτούς.

Γενικά, οι άνθρωποι θέλουν να νιώθουν ότι είναι χρήσιμοι. Αυτό σημαίνει ότι πιθανότατα θέλουν να προσφέρουν υποστήριξη και φροντίδα. Αν δεν τους αφήσουμε να μας βοηθήσουν, ίσως αισθανθούν ότι δεν τους έχουμε ανάγκη, κάτι που θα τους στενοχωρήσει.

Είμαστε υπεύθυνοι μόνο για τη δική μας ευτυχία

Συχνά, είμαστε πιο αυστηροί με τον εαυτό μας από ό,τι με τους άλλους. Μπορεί, μάλιστα να βαραίνουμε το μυαλό και την ψυχή μας, με τη σκέψη ότι η ευτυχία τους εξαρτάται από εμάς και ότι είναι καθήκον μας να αλλάξουμε τα συναισθήματά τους.

Όμως, μαντέψτε! Το μόνο άτομο για το οποίο είμαστε 100% υπεύθυνοι ή για το οποίο έχουμε -ως έναν βαθμό- τον έλεγχο, είναι ο εαυτός μας. Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τις εσωτερικές εμπειρίες κανενός άλλου και το να θέσουμε αυτήν την πίεση στον εαυτό μας δεν είναι ούτε δίκαιο, ούτε καν ρεαλιστικό.

Είναι λογικό και ευγενικό να βάζουμε τις ανάγκες των άλλων πάνω από τις δικές μας κάποιες φορές, αυτό επιτάσσει η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη, όμως αν αυτός είναι ο τρόπος που αντιδρούμε πάντα και σε όλα, τότε καλό είναι να το ξανασκεφτούμε.

Το να γινόμαστε πού και πού δυσάρεστοι δεν είναι πια και τόσο κακό! Άλλωστε, ίσως πολλές φορές δεν γινόμαστε καν, αλλά μόνο το νομίζουμε.