«Τι να κάνεις όταν καλείσαι να αξιολογήσεις το αγαπημένο σου είδωλο, τον τραγουδιστή που σε μύησε για πρώτη φορά στη δύναμη της ποπ; Κριτική αναπόληση ή τενεκεδένιες κραυγές απόλαυσης;» γράφει ο Tim Byrne στον Guardian και συνεχίζει: «Υπάρχει χώρος και για τα δύο σε αυτό το κύκνειο άσμα της εκκεντρικής ποπ της δεκαετίας του ’80, Σίντι Λόπερ, τόσο ακατάβλητη εδώ όσο και όταν την είδα ως έφηβη, τότε που περιόδευε στο νέο της άλμπουμ True Colours».
Η Σίντι Λόπερ είχε μια λαμπρή καριέρα αλλά το μεγαλύτερο μέρος των επιτυχιών της προέρχεται από τα δύο πρώτα της άλμπουμ, συμπεριλαμβανομένου του εκπληκτικού ντεμπούτου She’s So Unusual.
Το τραγούδι-σήμα κατατεθέν της Σίντι Λόπερ
«Το Girls Just Wanna Have Fun – το τραγούδι που δίνει το όνομά του σε αυτή την αποχαιρετιστήρια περιοδεία – είναι επίσης μακράν το πιο διάσημο της Σίντι Λόπερ – αν και το κοινό πρέπει να περιμένει μέχρι το τέλος για να το ακούσει, σε μια πανδαισία χρωμάτων και φωτός άμεσα εμπνευσμένη από την γιαπωνέζα καλλιτέχνιδα Γιαγιόι Κουσάμα» εξηγεί ο Tim Byrne στον Guardian συνεχίζοντας:
«Αρχικά, έχουμε μια σαφή αναφορά στην ιστορία των ριζών και των μουσικών κλίσεων της Λόπερ. Όσοι δεν είναι τόσο εξοικειωμένοι μαζί της, είναι πιθανό να σοκαριστούν από τη δύναμη και την ευελιξία της, καθώς η φωνή της κινείται σε μπλουζ, τζαζ, ροκ και κάντρι, χωρίς ποτέ να χάνει τη φωτεινή ποπ ευαισθησία της».
Ζωντάνια και θάρρος
Η βραδιά ανοίγει με το ιδιόρρυθμο, κολλητικό She Bop, ακολουθούμενο γρήγορα από το The Goonies ‘R’ Good Enough – ένα τραγούδι που αρνιόταν να παίξει ζωντανά για πολλά χρόνια μέχρι που την πίεσαν οι Αυστραλοί θαυμαστές της να το συμπεριλάβει.
Και τα δύο ερμηνεύονται με ζωντάνια και σθένος, με τις χαρακτηριστικές νευρικές κινήσεις και τις συγχρονισμένες φιγούρες της Λόπερ να αποδεικνύουν την ιδιοσυγκρασία του ταλέντου της.
«Το I Drove All Night έρχεται αμέσως μετά, αποπνικτικό και λούπινγκ, με τη φωνή της να εξακολουθεί προσθέτοντας αρκετό βάρος και υφή» γράφει ο Tim Byrne.
Καθ’ όλη τη διάρκεια, η παράσταση είναι διανθισμένη με κομμάτια από μεταγενέστερα άλμπουμ σε μια αναδρομή στην εξωπραγματική καριέρα της Λόπερ. Έχουμε μια εξαιρετική απόδοση του Who Let In the Rain, από τον δίσκο Hatful of Stars του 1993, με τις οθόνες LED να παρέχουν ένα καταρρακτώδες φόντο στη γλυκά μελαγχολική μπαλάντα.
Το Sally’s Pigeons, επίσης από εκείνο το άλμπουμ, υποστηρίζεται από μια ζωντανή ανάμνηση των παιδικών της χρόνων στο εργατικό Κουίνς, που περιλαμβάνει ένα βίντεο-έκθεση αναμνήσεων και συνειρμών.
Ο φεμινισμός της είναι συλλογικός και όχι αυτοάμυνα, η συμμαχία της είναι ειλικρινής και όχι επιτελεστική. Είναι πραγματικά ενθαρρυντικό να βλέπεις πόσο λίγο έχει αλλάξει
Ζεστασιά και ταπεινότητα
«Ένα τεράστιο μέρος της γοητείας της Λόπερ ως ζωντανής ερμηνεύτριας, εκτός από την απόλυτη δεξιοτεχνία της φωνής της, είναι οι περιπλανώμενοι, διαλεκτικοί μονόλογοι που συνοδεύουν πολλά από τα τραγούδια.
»Δίνουν μια αίσθηση όχι μόνο της ζεστασιάς και της ταπεινότητας της γυναίκας, αλλά και της τόλμης και της αυθεντικότητας της καλλιτέχνιδας, η οποία εκτοξεύτηκε σαν ένας παράξενος κομήτης από την ιταλοαμερικανική οικογένεια της εργατικής τάξης της νιότης της.
»Υπάρχει κάτι αξιαγάπητα σπιτικό στην παράσταση, σαν μια εξαιρετικά καλά εξοπλισμένη βραδιά με διαφάνειες» παρατηρεί ο Tim Byrne στον Guardian.
Όταν η νοσταλγία χτυπάει κόκκινο
«Μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες είναι, αντίθετα, και οι μεγαλύτερες απογοητεύσεις. Στο Time after Time, η Λόπερ συνοδεύεται από τους Tones and I – μια καλοδεχούμενη προσθήκη, καθώς η φωνή του καλλιτέχνη συμπληρώνει και ενισχύει τη φωνή της Λόπερ – αλλά η απόδοση είναι φρεναριστή και ανεπαρκώς προβαρισμένη.
»Το φινάλε, με την μπάντα να ενώνεται επί σκηνής με το support act The Veronicas (εξαιρετικό), είναι επίσης λίγο υπερβολικά τσαλακωμένο, με χαμένα συνθήματα και λανθασμένες εκκινήσεις που ροκανίζουν τη δυναμική.
»Όταν όμως η νοσταλγία χτυπάει κόκκινο, κάτι θαυμαστό συμβαίνει, μεταφέροντας το κοινό ολόκληρες γενιές πίσω, ενώ καταφέρνει να αισθάνεται ζωντανό και σύγχρονο. Το When You Were Mine είναι ένας πρώιμος θρίαμβος, όπως και το Change of Heart – και οι δύο μικρές επιτυχίες από τα δύο πρώτα άλμπουμ της που μου φαίνονται ως πεμπτουσία των τραγουδιών της Λόπερ, οδηγητικά και ψυχωμένα, λαμπερά και αισιόδοξα» περιγράφει ο Tim Byrne.
View this post on Instagram
Rockabilly ρίζες και τις punk τάσεις
«Το καλύτερο από όλα είναι το Money Changes Everything, η διασκευή της Λόπερ σε ένα τραγούδι των Brains που – όπως και το I Drove All Night, το οποίο γράφτηκε για τον Ρόι Όρμπισον και τελικά ηχογραφήθηκε από αυτόν – το κάνει εντελώς δικό της.
»Αυτές οι κιθαριστικές συγχορδίες και ο επίμονος ρυθμός καταδεικνύουν τέλεια τις rockabilly ρίζες και τις punk τάσεις της Λόπερ, ενώ το τραγούδι καταλήγει σε μια κραυγή γεμάτη οργή καθώς πολλαπλές εκδοχές της τραγουδίστριας ξεπροβάλλουν σε οθόνες, σαν κοντσέρτο, πίσω της.
Μια βόλτα στο κέντρο της σπηλαιώδους αρένας για μια εκτέλεση του Shine – το ομώνυμο τραγούδι από το όγδοο στούντιο άλμπουμ της και ένα από τα καλύτερα κομμάτια της στα τέλη της καριέρας της – επιτρέπει μια αλλαγή στην οικειότητα και τη δέσμευση. Για την προτελευταία πράξη της, η Λόπερ επιλέγει το True Colours, καθώς ένα πολύχρωμο κομμάτι ύφασμα αιωρείται υποβλητικά πάνω από το κεφάλι της. Γραμμένο στο αποκορύφωμα της επιδημίας του AIDS, το τραγούδι είναι απλό και υμνητικό, με την απελπισία κάτω από την επιφάνεια να απειλεί να αναδυθεί καθ’ όλη τη διάρκεια. Είναι ειλικρινές και συγκινητικό» σχολιάζει ο Tim Byrne.
View this post on Instagram
Ο συλλογικός φεμινισμός της Λόπερ
«Η ειλικρίνεια είναι η υπερδύναμη της Λόπερ. Πρόκειται για ένα μεγάλο, τολμηρό, άκρως οπτικό σόου σε αρένα, αλλά αναδεικνύει επίσης κάτι ουσιαστικό για τη Λόπερ: είναι πρώτα απ’ όλα μουσικός, εύκαμπτη και έξυπνη, αλλά τελικά χαρούμενη.
»Ο φεμινισμός της είναι συλλογικός και όχι αυτοάμυνα, η συμμαχία της είναι ειλικρινής και όχι επιτελεστική. Είναι πραγματικά ενθαρρυντικό να βλέπεις πόσο λίγο έχει αλλάξει» καταλήγει ο Tim Byrne.
*Η αποχαιρετιστήρια περιοδεία της Σίντι Λόπερ, Girls Just Wanna Have Fun, συνεχίζεται στην Αυστραλία τον Απρίλιο και στη συνέχεια στην Ιαπωνία και τις ΗΠΑ.
*Με στοιχεία από theguardian.com | Αρχική Φωτό: Η Σίντι Λόπερ φτάνει στην 56η ετήσια απονομή των βραβείων Grammy στο Λος Άντζελες / REUTERS
* Από την Έφη Αλεβίζου
