Έχετε ποτέ αναρωτηθεί τι θα συνέβαινε αν μπορούσατε να συναντήσετε μία νεότερη εκδοχή του εαυτού σας; Τι θα του λέγατε; Μήπως να μην φοβάται ή να μην αγχώνεται τόσο; Θα τον συμβουλεύατε για κάτι; Θα του αποκαλύπτατε τι έρχεται στο μέλλον; Αν και στην πραγματικότητα μια τέτοια συνάντηση δεν θα μπορούσε να είναι εφικτή παρά μόνο από κάποιον χρονοταξιδιώτη ή στα πλαίσια ενός φανταστικού μυθιστορήματος, δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα να δοκιμάσουμε αυτή την άσκηση αυτοφροντίδας που έχει γίνει το νέο trend.
Η εν λόγω άσκηση συνδυάζει τη συγγραφή με τον διαλογισμό, είναι πολύ απλή και μπορεί να αποδειχτεί εξαιρετικά αποκαλυπτική για τον εαυτό μας. Λέγεται «πίνω καφέ με τον νεότερο εαυτό μου», δεν απαιτεί κυριολεκτικά κάποιο ρόφημα και μπορεί να μας βοηθήσει σημαντικά.
Μπορεί να ενισχύσει την ψυχική μας υγεία, να μας ενθαρρύνει να βρούμε την κατανόηση που ψάχνουμε, μέσα από τα δικά μας και μόνο λόγια, να νιώσουμε αυτό-συμπόνοια που θα απαλύνει τον πόνο και τους φόβους μας και γενικότερα να συνδεθούμε ουσιαστικά με τον εαυτό μας.
Αν και σήμερα είναι ένα δημοφιλής trend στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η ιδέα αυτή προήλθε από ένα ποίημα της Τζένα Σισίλια και περιλαμβάνεται στο επικείμενο βιβλίο της, Deep in My Feels.
Από τότε, έχει αναπαραχθεί αμέτρητες φορές, συνήθως με την ίδια μορφή, με ένα ποίημα ή πεζό κείμενο που περιγράφει τη μεταφορική αυτή συνάντηση, το οποίο γράφεται πάνω σε μια φωτογραφία.
Ας εξετάσουμε, λοιπόν, με ποιον τρόπο γίνεται αυτή η άσκηση και ποια οφέλη μπορεί να αποφέρει:
Κατανόηση της ιδέας
Υπάρχουν αρκετοί τρόποι για να πραγματοποιήσουμε αυτή την άσκηση, αλλά όλοι περιλαμβάνουν και κάποια μορφή οπτικοποίησης.
Το βασικότερο είναι πως πρέπει να φανταστούμε ότι συναντάμε μια εκδοχή του νεότερου εαυτού μας. Πέρα από αυτό, το πώς θα εξελιχθεί η συζήτηση είναι δικό μας θέμα.
Ποιος θα οδηγήσει τη συζήτηση, ποια παρηγοριά ή συμβουλές θα προσφέρουμε στον νεότερο εαυτό μας και αν θα επιλέξουμε να το καταγράψουμε ή να γράψουμε ένα ποίημα για αυτό είναι επίσης επιλογές που εξαρτώνται από εμάς.
Γιατί έχει γίνει trend;
Αυτή η τάση έχει γίνει δημοφιλής εν μέρει λόγω της φυσικής μας ανάγκης να κοιτάξουμε πίσω στο παρελθόν.
Δεν σας έχει συμβεί να σκεφτείτε «αν γυρνούσα πίσω τον χρόνο, δεν θα το είχα κάνει αυτό» ή κάτι σαν «αχ, να το ήξερα αυτό τότε»;
Αν αντιμετωπίζουμε ακόμη άγχος για κάτι δυσάρεστο που είχε συμβεί όταν ήμασταν νεότεροι ή αν κάτι που κάναμε παλαιότερα μας γεμίζει ενοχές ή μετανιώνουμε για αυτό μέχρι και σήμερα, τότε είναι περισσότερο πιθανό να χρειαστεί να αναλογιστούμε ποια συμβουλή θα μας δίναμε, αν μπορούσαμε να μας συναντήσουμε τότε που είχαμε πράξει όπως είχαμε πράξει.
Η συνάντηση με τον πρώην εαυτό μας μάς προσφέρει ένα είδος παρηγοριάς. Είναι σαν να κάνουμε μια αγκαλιά σε εμάς και να μας λέμε υποστηρικτικά λόγια, ώστε να μας βγάλουμε από τη δίνη των τύψεων, του φόβου ή της λύπης, ώστε να μας κάνουμε να νιώσουμε καλύτερα.
Κάτι που μπορεί να λειτουργήσει θετικά στην ψυχοσύνθεσή μας είναι να θυμόμαστε τις ευχάριστες αναμνήσεις μας. Πίνοντας καφέ με τον παλιό μας εαυτό, μπορούμε να αναλογιστούμε τη ζωή μας, να τον ρωτήσουμε πώς νιώθει ή τι θα άλλαζε, να τον ακούσουμε.
Μπορεί να αντιληφθούμε πόσο έχουμε προχωρήσει και τι θα σκεφτόταν ο νεότερος εαυτός μας για το σημείο που βρισκόμαστε σήμερα και για τις επιτυχίες μας. Έτσι προάγεται η αυτό-συμπόνοια, υπενθυμίζοντάς μας ότι κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε.
Η αλλαγή προοπτικής που προσφέρει αυτή η άσκηση βοηθά στη μείωση της αυτοκριτικής και ενισχύει την αυτοπεποίθηση, ενώ ανοίγει την πόρτα για αυτό-συγχώρεση και μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση.
Μπορούμε να προσφέρουμε στο άτομο που ήμασταν κάποτε, την ενσυναίσθηση και τη φροντίδα που έχουμε μάθει με την πάροδο του χρόνου. Η ανασκόπηση του παρελθόντος μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε καλύτερα τα μοτίβα στη συμπεριφορά μας, τις επιλογές μας και τα συναισθήματά μας.
Πώς να το κάνουμε «αληθινό»
Μπορούμε, αν θέλουμε, να το κάνουμε πιο «αληθινό», μπορούμε δηλαδή να πάμε κυριολεκτικά για καφέ, να παραγγείλουμε το ρόφημά μας και μετά να οπτικοποιήσουμε τη συνάντησή μας με τον νεότερο εαυτό μας.
Στη συνέχεια, να σημειώσουμε ποιος ήρθε πρώτος! Μερικές φορές ο νεότερος εαυτός μας είναι ανήσυχος και φτάνει νωρίς, άλλες φορές είναι αναστατωμένος και καθυστερημένος!
Στην πορεία, ίσως είναι μια καλή ιδέα να αφήσουμε τον παλιό μας εαυτό να εκφράσει τις ανησυχίες και τις αμφιβολίες του και εμείς να τον καθησυχάσουμε ή να τον διαβεβαιώσουμε ότι τα πράγματα θα καλυτερέψουν.
Θα πρέπει, σε κάθε περίπτωση να είμαστε ευγενικοί μαζί του και να αποφύγουμε την αυστηρή αυτοκριτική.
Στο τέλος θα καταγράψουμε την εμπειρία μας.
Για να αφιερώσουμε στην άσκηση τον χρόνο που της αναλογεί, χωρίς να το παρακάνουμε κιόλας, είναι χρήσιμο να ρυθμίσουμε ένα χρονόμετρο.
