Πόσες φορές δεν έχει συμβεί, κάποιος να μη θέλει να παντρευτεί τον επί χρόνια σύντροφό του και αφού χωρίζει, όχι μόνο να προχωράει μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα σε μία νέα σχέση, αλλά να αλλάζει τελείως σκεπτικό και να μην έχει κανένα πρόβλημα να δεθεί με τα ιερά δεσμά του γάμου με τον νέο σύντροφο; Συνήθως, στις σχέσεις ο ένας από τους δύο κάνει πολύ μεγάλη προσπάθεια για να καταφέρει τον άλλο να διατηρήσει το ενδιαφέρον του ή να δεσμευτεί περισσότερο και να δώσει πιο πολλά.
Μπορεί να κάνουμε πολλές θυσίες και υποχωρήσεις. Μπορεί να βάζουμε τον εαυτό μας πιο πίσω, κάνοντας τα χατίρια στο αγαπημένο μας πρόσωπο, χωρίς καν να παίρνουμε αντάλλαγμα. Με άλλα λόγια, μπορεί να κάνουμε τα πάντα, όμως στην πραγματικότητα αυτό δεν έχει πάντα επιθυμητά αποτελέσματα.
Πολλές φορές, μάλιστα, η υπερπροσπάθεια φαίνεται στον σύντροφό μας σαν καταπίεση ή εκβιασμός για να επιτευχθεί μια συγκεκριμένη συμπεριφορά και αυτό είναι πολύ πιθανόν να τον κάνει να αντιδράσει, να τον πεισμώσει και να φέρει το αντίθετο αποτέλεσμα, οπότε όλη μας η προσπάθεια να πάει χαμένη.
Συνηθίζεται, ακόμη και αν αυτό μας φαίνεται περίεργο, όσο πιο πολλά χρόνια μετράει μία σχέση, τόσο πιο λίγο να ανταμείβονται οι προσπάθειές μας μέσα σε αυτή. Μάλιστα, αν ο άλλος νιώθει ότι το κυνηγάμε πολύ, ότι πασχίζουμε για να κερδίσουμε την αγάπη του, το πιθανότερο είναι να απομακρυνθεί από εμάς, παρά να έρθει πιο κοντά μας.
Είναι κάπως παράδοξο, αν σκεφτούμε, ότι η δέσμευση αναπτύσσεται με βάση το πόσο ικανοποιημένοι νιώθουμε από αυτά που κάνει για εμάς το έτερόν μας ήμισυ. Στην περίπτωση αυτή, είναι σαν να μην θέλουμε να τα κάνει. Σαν να μας διώχνουν!
Τι είναι το «φαινόμενο του φωτοστέφανου»
Στις φρέσκες σχέσεις ή στις σχέσεις που διατηρούνται από απόσταση, επικρατεί ορισμένες φορές μια προκατάληψη που μας επηρεάζει στο να αποδίδουμε θετικά χαρακτηριστικά σε κάποιον που δεν γνωρίζουμε καν καλά.
Αυτό λέγεται «φαινόμενο του φωτοστέφανου» και είναι ένας μηχανισμός που μπορεί να επηρεάσει τις αντιλήψεις που έχουμε για τους άλλους ανθρώπους με τους οποίους εμπλεκόμαστε σε μία σχέση, κατά βάση ερωτική αλλά και όχι μόνο. Ουσιαστικά είναι αυτό που λέμε «εξιδανίκευση» του συντρόφου στις αρχές μια σχέσης. Ποιος δεν έχει συγχωρήσει τα πάντα στον νέο του σύντροφο; Ποιος δεν πιστεύει ότι ο καλός ή η καλή του δεν είναι ο πιο γλυκός άνθρωπος στη γη;
Από την άλλη, όσο περνάει ο καιρός, αυτό αλλάζει. Ακόμη και η αξιοπιστία ενός συντρόφου, που θα έπρεπε να εκτιμάται περισσότερο, πολλές φορές γίνεται αόρατη.
Επίσης, όταν μπαίνουμε σε μία νέα σχέση για την οποία είμαστε ενθουσιασμένοι, τείνουμε να ξεχνάμε τα λάθη που κάναμε στην προηγούμενη, ενώ συνήθως τα αποδίδουμε στον πρώην σύντροφό μας. Αυτό σαφώς δεν ανταποκρίνεται πάντα στην πραγματικότητα, αλλά αποτελεί έναν αμυντικό ψυχολογικό μηχανισμό.
Αντί να προσπαθούμε μόνο για τους άλλους, καλό θα ήταν να προσπαθούμε και για τον εαυτό μας. Άλλωστε, αν είμαστε καλά με εμάς, είναι πιθανότερο να γίνουμε καλύτεροι και μέσα στις σχέσεις μας!
