Mέμος Μπεγνής: «Θέλω να μεγαλώνω ωραία»

Θα μας μιλήσεις για το «Ταμπού» και το ρόλο σου;

Το «Ταμπού» είναι μια ευτυχής συγκυρία. Χαίρομαι πολύ που συνεργάζομαι με τον Αντρέα Γεωργίου και τον Κούλλη Νικολάου. Η σειρά έκανε ένα τεράστιο άλμα. Αυτό μας χαροποιεί απίστευτα. Ο δικός μου ρόλος είναι πολύ ιδιαίτερος, πολύ κόντρα σε μένα. Είναι ο Λουκιανός, το άκρως αντίθετο από μένα, ένας παντρεμένος, με δύο παιδιά και πολύ συντηρητικός. Βέβαια, δεν είναι κακός χαρακτήρας, είναι ένας καλός άνθρωπος, αλλά αρκετά συμβατικός. Διδάσκει κβαντική φυσική στο πανεπιστήμιο και είναι πολύ ικανός στα πάντα. Πρόκειται για μια πολύ ωραία σειρά – με την υπογραφή της Βάνας Δημητρίου, που μας έχει συνηθίσει σε σενάρια πολύπλοκα και με πολλά μέτωπα ανοιχτά. Χαίρομαι πολύ που είπα το ναι και έκανα τηλεόραση μετά από 4-5 χρόνια. Είναι μια όμορφη επιστροφή.

Είσαι στα καλύτερά σου, Μέμο. Νιώθω ότι μεγαλώνεις χωρίς να μεγαλώνεις.

Ευχαριστώ για το κομπλιμέντο. Το ακούω συχνά αυτό. Οφείλω να ομολογήσω ότι θέλω να μεγαλώνω ωραία. Δεν πιστεύω ότι έχω φτάσει τα 50! Όταν ήμαστε μικροί, στα 20-25, και ακούγαμε ότι κάποιος είναι 50 χρονών, νομίζαμε ότι ήταν γέρος. Έχουν αλλάξει οι ηλικίες. Τα 50 είναι τα καινούρια 40, απ’ ό,τι λένε.

Τι τροφοδοτεί τη νεότητά σου;

Κρατώ ζωντανό το παιδί μέσα μου και δεν αντέχω τη σοβαροφάνεια. Δεν μπορώ τα ταμπού, αν και παίζω στο «Ταμπού»! Δεν μου αρέσουν τα στεγανά, τα πρέπει. Για παράδειγμα, το ότι κλείνω τα 40 ή τα 50 δεν σημαίνει ότι πρέπει να συμπεριφέρομαι με ένα συγκεκριμένο τρόπο, ότι δεν μου επιτρέπονται οι βλακείες. Θα κάνω βλακείες και στα 40 και στα 50 και, ελπίζω, στα 60. Βλακείες εννοώντας να περνάμε όμορφα, να χαλαρώνουμε και να αυτοσαρκαζόμαστε, να γελάμε με τις γκάφες και τα παθήματά μας. Να τα βλέπουμε όλα –όσο μπορούμε φυσικά– πολύ αθώα. Να ενθουσιαζόμαστε σαν να μας συμβαίνουν πρώτη φορά. Είναι πολύ σημαντικό να κρατάμε το παιδί μέσα μας, να μην το χάσουμε ποτέ, γιατί αυτό μας δίνει ζωή, και να έχουμε δίψα και χαρά για ό,τι καινούριο.

Και να συνειδητοποιούμε τη στιγμή…

Πολύ σπουδαία και η στιγμή. Ακούγεται κλισέ, αλλά πρέπει να τη ζούμε. Εγώ δεν μπορώ να ζω για το μέλλον. Ναι, έχω στόχους και όνειρα, δεν θέλω όμως να χαλούν το τώρα μου, αυτό που ζω ως στιγμή. Καταστρέφεις το παρόν σου όταν το μέλλον σού γίνεται εμμονή.

Αυτήν τη φιλοσοφία ζωής την είχες πάντα;

Ωριμάζοντας ο άνθρωπος σίγουρα ανακαλύπτει πράγματα και φτιάχνει θεωρίες που τον αντιπροσωπεύουν. Οπότε, όλα αυτά είναι εμπειρίες ζωής. Σε καμία περίπτωση, δεν θεωρώ τον εαυτό μου έμπειρο και σοφό ούτε κάνω μάθημα στους ανθρώπους. Λέω την άποψή μου πάνω σε όσα έχω σκεφτεί και πώς αυτά βρίσκουν εφαρμογή στη δική μου ζωή και την κάνουν καλύτερη. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι από παιδί είχα επαναστατικές αντιλήψεις, σε βαθμό που στενοχωρούσα τη μητέρα μου. Εξέφραζα ορισμένες απόψεις ισοπεδωτικές για τις αξίες μας, όπως για τη θρησκεία ή για την οικογένεια. Ήρθε όμως κάποια στιγμή που μου είπε η μητέρα μου: «Κοίτα να δεις που είχες δίκιο!». Αντιλαμβανόταν ότι ως παιδί ήμουν λίγο πιο μπροστά. Είχα ένα επαναστατικό πνεύμα που ερχόταν σε αντίθεση με τον πολύ ήρεμο χαρακτήρα μου. Κατάφερα ωστόσο να εξελιχθώ όπως ήθελα εγώ και όχι όπως θα ήθελε κάποιος άλλος.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΠΙΣΗΣ

Ανθή Βούλγαρη: «Θέλω να είμαι μια ψύχραιμη μαμά»

Έχω συνειδητοποιήσει ότι είσαι ένας μοναχικός άνθρωπος που βγαίνει στον κόσμο ή κρύβεται από αυτόν όποτε θέλει ο ίδιος. Ισχύει αυτό;

Ισχύει, είμαι πολύ μοναχικός. Οι άνθρωποι κάνουμε ένα λάθος: μπερδεύουμε τη μοναξιά με τη μοναχικότητα. Η μοναξιά είναι κατάρα. Η μοναχικότητα είναι ένα χαρακτηριστικό μας, είναι δώρο.

Γιατί;

Γιατί, όντας μοναχικός, αφουγκράζεσαι τον εαυτό σου και μπορείς να ζήσεις με αυτόν. Πολλοί δεν μπορούν να ζήσουν με τον εαυτό τους γιατί δεν τα έχουν βρει μαζί του. Κι έχουμε ένα τρανό παράδειγμα, τον εγκλεισμό στην περίοδο του κορονοϊού, όταν καταστράφηκαν οικογένειες επειδή οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να ζήσουν με τους συντρόφους τους και τον εαυτό τους. Αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου, δεν τον έχεις ψάξει, δεν τον έχεις ερευνήσει, δεν μπορείς να τον αντέξεις. Προσωπικά, μου αρέσει πολύ η μοναχικότητά μου, την απολαμβάνω. Περνάω πολλές στιγμές μόνος μου – με τα χόμπι μου, με τη μουσική μου, με τις σειρές μου. Κι όποτε θέλω, το σπίτι μου γεμίζει φίλους, μαγειρεύουμε μαζί και παίζουμε επιτραπέζια όλο το χειμώνα.

Βέβαια, η μοναχικότητά σου έχει να κάνει και με το γεγονός ότι εσύ δεν επιθυμείς ούτε τη συμβίωση ούτε την οικογένεια.

Δεν επιδιώκω τη συμβίωση γιατί χάνεται η μαγεία και για τον άλλο άνθρωπο και για τη σχέση όταν υπάρχει καθημερινή τριβή. Σκοτώνει τον έρωτα η συμβίωση. Δεν λαχταράς να βλέπεις τον άλλο. Έχω συγκατοικήσει –όχι ερωτικά, φιλικά– και δεν άντεξα πάνω από δυο-τρία χρόνια. Θέλω το χώρο μου, είμαι μοναχικός λύκος. Όταν ερωτεύομαι, θα μείνουμε μαζί μια-δυο εβδομάδες, αλλά δεν μπορώ να μοιραζόμαστε το ίδιο σπίτι για πάντα.

Θυμάμαι μια περίοδο στη ζωή σου που έπαιρνες και έχανες κιλά, που ήσουν σε ένα μεταίχμιο αυτοφροντίδας και παραίτησης. Τι άλλαξε και τώρα προσέχεις περισσότερο τον εαυτό σου με καλή διατροφή και γυμναστική;

Ίσως με αγαπώ περισσότερο. Είχα γυμναστεί και στο παρελθόν, στα 26-27 μου, και τα παράτησα για δέκα χρόνια. Όλα αυτά τα χρόνια, όμως, κάπνιζα πολύ –δύο πακέτα την ημέρα–, έτρωγα κρέας και, όπως είπα, δεν ασκούμουν. Ήταν μια περίεργη περίοδος. Δεν ξέρω γιατί, δεν μπορώ να το εξηγήσω. Ωστόσο τα έκανα τούμπα όλα αυτά. Έκοψα το τσιγάρο εδώ και δέκα χρόνια, άλλαξα τη διατροφή μου και άρχισα πάλι γυμναστική πέρυσι. Έχω ξαναβρεί την υγεία μου και τον εαυτό μου.

Τι γυμναστική κάνεις;

Πηγαίνω γυμναστήριο – αερόβια, τρέξιμο, βάρη… Μου αρέσει που το σώμα θυμάται, καθώς έχω γυμναστεί πολύ στο παρελθόν. Είναι ωραίο να βλέπεις έναν υγιή οργανισμό να επανέρχεται.

Είσαι χορτοφάγος. Ποιο ήταν το κίνητρό σου για να αλλάξεις τρόπο διατροφής;

Είμαι vegetarian πάνω από δώδεκα χρόνια. Tο κίνητρό μου ήταν πρώτα ηθικό και μετά διατροφικό. Προέκυψε από την αγάπη μου για τα ζώα. Με εξοργίζει αυτή η ασύδοτη σφαγή που γίνεται καθημερινά σε χιλιάδες ζώα.

Είσαι vegetarian ή vegan;

Είμαι vegetarian προς vegan. Προσπαθώ να ακολουθήσω και το βιγκανισμό, είμαι με το ένα πόδι σε αυτόν. Για παράδειγμα, δεν τρώω μέλι. Θα φάω όμως μια πίτσα με μοτσαρέλα ή λίγο τσουρέκι που έχει αβγά. Εκεί όμως όπου δεν κάνω καμία ατασθαλία είναι στο κρέας. Δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναφάω! Το ψάρι το έκοψα αρκετά αργότερα, εδώ και επτά χρόνια. Ήταν η αγαπημένη μου τροφή, αλλά δεν αντέχω να υποφέρει κανένα ζώο.

Τα ταξίδια πότε προέκυψαν;

Πάντα ήθελα να μπαίνω σε ένα αεροπλάνο και να γνωρίζω νέους τόπους. Το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό ήταν το 1989, όταν ο πατέρας μου πήρε μετάθεση στη Ρώμη ως αξιωματικός του Ναυτικού. Έμεινα εκεί δύο χρόνια και έμαθα άπταιστα τη γλώσσα γιατί φοίτησα σε ιταλικό σχολείο. Τότε ταξιδέψαμε και σε διάφορα μέρη: κάναμε το γύρο της Ιταλίας και πήγαμε στη Γερμανία και την Αυστρία. Ερωτεύτηκα τα ταξίδια. Έχω γυρίσει σχεδόν όλη την Ευρώπη και αρκετά την Αμερική.

Πόσους προορισμούς έχεις επισκεφθεί;

Περισσότερους από πενήντα. Σχετικά πρόσφατα, ανακάλυψα και την Ασία. Πριν από τρία χρόνια, πήγα αρχικά στο Ντουμπάι, μετά στη Σρι Λάνκα, στις Μαλδίβες, στην Ταϊλάνδη και στη Σιγκαπούρη και πέρυσι στην Καμπότζη και στο Βιετνάμ. Στόχος μου είναι η Ιαπωνία.

Γιατί Ιαπωνία;

Γιατί είναι ένας άλλος πλανήτης. Ούτως ή άλλως, η Ασία είναι άλλος πλανήτης, και η Ιαπωνία πολύ περισσότερο. Είναι προηγμένη ως κοινωνία. Επίσης, το φαγητό της είναι πολύ καθαρό. Όταν έτρωγα ψάρι, μου άρεσε πολύ το σούσι και τώρα το επιλέγω στη χορτοφαγική του μορφή. Επιπλέον, είμαι λάτρης των anime. Στην Ιαπωνία υπάρχει και μια γειτονιά όπου οι άνθρωποι είναι ντυμένοι ως anime, αλλά και καταστήματα που πουλούν αντικείμενα τα οποία έχουν να κάνουν μόνο με τέτοιους ήρωες. Νομίζω πως όλα τα λεφτά μου θα τα ξοδέψω εκεί! (γέλια) Θέλω να επισκεφθώ και την ενδοχώρα, να δω την εξοχή και τις ανθισμένες κερασιές. Με ελκύουν όλα στην Ιαπωνία – η φύση της, ο πολιτισμός της, η νοοτροπία της…

Ποιο είναι το ταξίδι εκείνο που νιώθεις ότι σε θεράπευσε, σου χάιδεψε την ψυχή;

Στη Σρι Λάνκα. Πέρυσι πήγα για δεύτερη φορά και θέλω πολύ να την επισκεφθώ ξανά γιατί έχω δει τη μισή. Με γοήτευσε. Εκεί οι άνθρωποι είναι πάρα πολύ φτωχοί, αλλά πολύ χαρούμενοι, απλοί και χαμογελαστοί. Τα ζώα είναι ελεύθερα. Μπορείς να κάνεις σαφάρι και να τα δεις, αλλά τα βλέπεις και στο δρόμο – πολλές μαϊμούδες, πολλοί ελέφαντες. Δεν θα ξεχάσω την εμπειρία μου σε ένα ορφανοτροφείο ελεφάντων, σε ένα περιβάλλον που σε κάνει να νομίζεις ότι είσαι στο «Jurassic Park». Οι πύλες του ανοίγουν δύο φορές την ημέρα και οι φροντιστές περνούν τους πενήντα ελέφαντες του ορφανοτροφείου από ένα δρόμο με αυτοκίνητα, διασχίζουν μια κατηφόρα και καταλήγουν σε ένα τεράστιο ποτάμι με οργιώδη βλάστηση, όπου τους κάνουν μπάνιο. Φυσικά, έκανα κι εγώ μπάνιο έναν ελέφαντα. Έγινα μούσκεμα! Ήταν από τις πιο ωραίες εμπειρίες που έχω ζήσει.

Σκέφτεσαι να αξιοποιήσεις κάπως τις αναμνήσεις σου από αυτά τα ταξίδια;

Όχι ιδιαίτερα. Δεν συμπαθώ τις φωτογραφίες. Έχω όλες τις αναμνήσεις στο κεφάλι μου. Βγάζω κάποιες φωτογραφίες για να θυμάμαι ορισμένα πράγματα, αλλά είτε τις χάνω είτε σβήνονται. Οι φωτογραφίες από την Ταϊλάνδη, για παράδειγμα, δεν ξέρω πού βρίσκονται. Ευτυχώς, έχουν οι φίλοι μου με τους οποίους ταξίδεψα, οπότε μπορώ να τις πάρω και να τις αποθηκεύσω στον σκληρό. Δεν το έχω πολύ, με το ζόρι βγαίνω φωτογραφία. Έχω μια μάνα και μια αδελφή –τρελές και οι δύο!– που έχουν θέμα με τη φωτογραφία. Πέρα από την πλάκα, μέσα σε όλα αυτά που οφείλω στη μητέρα μου, την οποία αγαπώ πολύ, είναι το ότι έχει πάρα πολλά άλμπουμ με φωτογραφίες από τότε που γεννήθηκα μέχρι που απογαλακτίστηκα και έφυγα από το σπίτι. Της οφείλω τις αναμνήσεις μου από τότε.

Η μουσική σε ηρεμεί; Τι ρόλο παίζει στη ζωή σου;

Από την ημέρα που γεννήθηκα, ακούω μουσική. Είχα την τύχη να μεγαλώσω με μια εξαιρετική γιαγιά, τη Νία, και έναν εξαιρετικό εντός εισαγωγικών παππού, το σύντροφό της Νικόλα, που μου εμφύσησαν την αγάπη για τη μουσική. Συζητούσαν για μουσική, άκουγαν πολλή μουσική –η Νία διδάχθηκε πιάνο στα 40 της– και με έμαθαν να ακούω καλή μουσική. Την αγάπησα τόσο που τη σπούδασα στο Ωδείο Αθηνών κάνοντας ταξίδι από τη Σαλαμίνα, όπου έμενα. Μέχρι σήμερα, παίζει σπουδαίο ρόλο στη ζωή μου. Θεωρώ πως δεν θα ήμουν ως ηθοποιός στο σημείο όπου θα ήθελα χωρίς τη μουσική, χωρίς πειθαρχία και ρυθμό. Όπως λέει ο Σταμάτης Φασουλής, δεν υπάρχει παράσταση χωρίς ρυθμό.

Και η υποκριτική τι σου έμαθε;

Επειδή ήμουν ένα δειλό παιδί, με ανάγκασε να αποκτήσω αυτοπεποίθηση, καθώς στη σκηνή, όσο ντυμένος κι αν είσαι, είσαι επί της ουσίας γυμνός. Η υποκριτική λοιπόν μου έδωσε φτερά για να πετάξω και, το πιο σημαντικό, να βιοπορίζομαι από το χόμπι μου και από αυτό που με κάνει ευτυχισμένο.

Τι αγαπάς στον Μέμο σήμερα;

Κάτι που αγαπώ –και ίσως δεν θα έπρεπε να έχω– είναι η αθωότητά μου προς τους ανθρώπους. Επειδή εγώ είμαι πολύ αθώος και καλοπροαίρετος στα πάντα και η συντριπτική πλειονότητα δεν είναι, μπορεί να έχω πέσει πολλές φορές θύμα εκμετάλλευσης. Όχι πια όμως. Ευτυχώς, μαθαίνω και προφυλάσσομαι. Ωστόσο, όταν γνωρίζω έναν άνθρωπο ή όταν πηγαίνω σε μια παράσταση, στην αρχή έχω πάντα θετική και ανιδιοτελή διάθεση. Όμως, ειδικά με τους ανθρώπους, την πατάω συχνά και απογοητεύομαι. Δεν πρέπει να έχουμε προσδοκίες από τους άλλους – κι εγώ έχω προσδοκίες.