Τη στιγμή που κάνουμε αυτήν τη συνέντευξη, διανύεις τον όγδοο μήνα της εγκυμοσύνης σου. Πώς ήταν αυτοί οι οκτώ μήνες;
Ένα ταξίδι με πολλά ups and downs. Η εγκυμοσύνη είναι ένα πολύ ευχάριστο γεγονός, ειδικά όταν είσαι συνειδητοποιημένη και το θέλεις, όπως εγώ, αλλά και μια κατάσταση με πάρα πολλές αλλαγές. Και σωματικές και ψυχολογικές. Αλλάζει ξαφνικά η ζωή σου και αυτές οι αλλαγές συνεχίζονται μέρα με τη μέρα, ενώ, όσο περνούν οι μήνες, γίνονται όλο και πιο γρήγορες. Ωστόσο τα αντιμετωπίζω όλα με ψυχραιμία.
Ήταν κάτι που είχες προγραμματίσει;
Ναι. Είχα μπει σε μια διαδικασία με εξωσωματικές. Είναι γνωστό άλλωστε ότι, όταν η γυναίκα πιάσει τα 38, αρχίζουν και οι σχετικές πιέσεις. Και οι γιατροί σού λένε ότι δεν έχεις περιθώριο και σε πιάνει αυτό το άγχος. Πιστεύω ότι είναι μεγάλος περιορισμός για τη γυναίκα – και φοβερό bullying. Αγχώθηκα λοιπόν ότι είμαι 38 και δεν προλαβαίνω. Έτσι, μπήκα σε έναν κύκλο εξωσωματικών. Είχα κάνει τέσσερις-πέντε και το καλοκαίρι αποφάσισα ότι θα ήταν η τελευταία μου προσπάθεια. Μίλησα με το γιατρό μου και του είπα ότι θα την έκανα μόλις τελείωνα την εκπομπή, για να είμαι σε μια ηρεμία. Ήμουν τόσο απελευθερωμένη και είπα «ό,τι είναι να γίνει ας γίνει». Γιατί είμαι της άποψης ότι δεν ολοκληρώνεσαι ως προσωπικότητα με ένα παιδί. Είσαι ήδη ολοκληρωμένη. Εγώ πάντα περίμενα να μην έχω απωθημένα στη ζωή μου και μετά να πάρω την απόφαση να κάνω παιδί, αν προέκυπτε.
Αισθάνεσαι λοιπόν ότι υπάρχει ένα «πρέπει» στην ελληνική κοινωνία τόσο για το να κάνεις παιδί όσο και για το πότε θα το κάνεις;
Φυσικά, και αυτό προκαλεί απίστευτο άγχος. Γιατί πολλές γυναίκες δεν θέλουν να κάνουν παιδί. Δεν είναι κατακριτέο. Δεν θέλουν ή δεν μπορούν από ένα σημείο και μετά και έχουν συμβιβαστεί οι ίδιες με αυτό, το έχουν αγκαλιάσει, το έχουν χαϊδέψει όμορφα, και έρχεται ο περίγυρος και τους λέει: «Αλήθεια, δεν έχεις παιδί; Μωρέ, τι κρίμα!». Υπήρξε μια περίοδος που και εμένα ο κόσμος γύρω μου με έκανε να αισθάνομαι λίγη. Ευτυχώς, δεν διήρκεσε πολύ, γιατί το δούλεψα μέσα μου. Δεν ήμουν λίγη, απλά δεν είχα παιδί. Έχω πέσει σε συγκυρία να «κόβομαι» από παρέες γιατί δεν είχα παιδί, επειδή οι άλλες ήταν μαμάδες και πίστευαν ότι δεν είχαμε κοινά ενδιαφέροντα. Όμως, όταν μια γυναίκα αποκτά παιδί, δεν είναι μόνο μαμά, έχει και άλλους ρόλους. Και αυτούς θέλω να τους διατηρήσω. Δεν θέλω να πω ποτέ στο παιδί μου ότι θυσιάστηκα για εκείνο. Είναι πολύ βαρύ αυτό για ένα παιδί.
Θυμάσαι την ημέρα που έμαθες ότι είσαι έγκυος;
Δεν ξεχνιέται. Μου έλεγαν όλες οι φίλες μου: «Θα πρέπει να χοροπηδούσες από τη χαρά σου». Εγώ, όμως, όταν το έμαθα, ήμουν παγωμένη. Στην αρχή, μετά την ολοκλήρωση και της τελευταίας εξωσωματικής, είχα καθυστέρηση και πίστευα ότι έμπαινα σε πρόωρη εμμηνόπαυση. Μετά νόμιζα ότι είχα γαστρεντερίτιδα γιατί με ταλαιπωρούσαν κάποιες ναυτίες και στο τέλος θεώρησα ότι ήταν από την κούραση, καθώς είχε πέσει και σε μια περίοδο που είχαμε αγώνες στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ιππασίας και εγώ ίππευα κανονικά. Θυμάμαι, λοιπόν, ήταν 20 Ιουνίου, η ημέρα του γάμου του Ιορδάνη (σ.σ. του Χασαπόπουλου), έκανα ένα τεστ εγκυμοσύνης και βγήκε θετικό. Παγωμάρα! Μου πήρε και μία εβδομάδα να το συνειδητοποιήσω. Ξέρεις πότε το συνειδητοποίησα; Όταν άκουσα την καρδούλα του. Αυτό ήταν που έκανε τη δική μου καρδιά να σκιρτήσει.
Ο σύζυγός σου πώς το έμαθε;
Είχε φύγει εκείνη την ώρα, αλλά γύρισε να πάρει κάτι και με βρήκε κοκαλωμένη. Τότε του το είπα.
Πώς νιώθει εκείνος τώρα;
Νομίζω ότι ο Κώστας είναι γεννημένος μπαμπάς. Το ήθελε πάρα πολύ, πιο πολύ από μένα. Αυτός ήταν και ένας λόγος που πήρα την απόφαση να κάνουμε παιδί. Γιατί ξέρω πως, ό,τι και να συμβεί μεταξύ μας, θα είναι πάντα ένας καλός μπαμπάς.
Πώς έχει διαμορφωθεί η διατροφή σου την περίοδο της εγκυμοσύνης;
Είμαι εύκολη. Δεν έχουν αλλάξει πολλά γιατί πάντα είχα μια ισορροπημένη διατροφή. Είχα αυτά τα πέντε-έξι γεύματα. Έτρωγα τη βρόμη μου, τους ξηρούς καρπούς, τα λαχανικά μου, τα φρούτα μου, τα αβγά μου. Στο πρώτο τρίμηνο, ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι ταλαιπωρήθηκα πολύ. Είχα πάρα πολλές ναυτίες. Τότε, έτρωγα περισσότερα ζυμαρικά. Αλλά, γενικότερα, δεν νιώθω ότι έχω στερηθεί κάτι. Έχω στο μυαλό μου, βέβαια, ότι οι επιλογές μου πρέπει να είναι πιο υγιεινές και για το μωρό.
Η ρουτίνα ομορφιάς;
Βάζω ενυδατική στο σώμα μου για τις ραγάδες. Πριν δεν έδινα σημασία. Αυτή είναι η μόνη αλλαγή στη ρουτίνα μου.
Γυμναστική;
Ιππασία δεν κάνω τώρα, μου απαγόρευσαν. Τελευταία φορά που ανέβηκα σε άλογο ήταν στον έκτο μήνα. Αλλά συνεχίζω να κάνω πιλάτες, γιόγκα και ενδυνάμωση με το βάρος του σώματος. Με βοηθά με τα πρηξίματα και για την ενδυνάμωση στη μέση και την πλάτη.
Κάθε γυναίκα στην περίοδο της εγκυμοσύνης αναρωτιέται «πώς θα είναι αυτό το παιδί;», «πώς θα το μεγαλώσω;», «τι αρχές θέλω να του δώσω;»… Εσένα ποιες είναι οι σκέψεις σου;
Αναγνωρίζω κάποια λάθη που έκαναν οι γονείς μου στο δικό μου μεγάλωμα ή κάποιες ατάκες που ακούω και δεν μου αρέσουν και λέω μέσα μου ότι αυτά θα προσπαθήσω να μην τα κάνω εγώ στο δικό μου το παιδί. Βέβαια, επειδή η εποχή μας έχει αλλάξει τόσο πολύ και βλέπω ότι και τα παιδιά μεγαλώνουν πολύ γρήγορα, αυτό που με προβληματίζει είναι πώς θα μπορώ να είμαι μέσα στην εποχή για να καταλαβαίνω τι ερεθίσματα παίρνει.
Δεν σε καθησυχάζει το ότι είσαι δημοσιογράφος και άρα μέσα στα πράγματα;
Ναι, αλλά το ότι είμαι δημοσιογράφος έχει και ένα κακό, γιατί εμείς βλέπουμε πολλά άσχημα και ανησυχούμε περισσότερο. Θέλω να προσπαθήσω να είμαι όσο γίνεται πιο ψύχραιμη. Και δεν νομίζω ότι η ψυχραιμία χαρακτηρίζει τις Ελληνίδες μαμάδες – είμαστε λίγο… στα κάγκελα, φταίει το ταμπεραμέντο μας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θέλω να αφήσω το παιδί να μεγαλώνει στα χέρια άλλων. Θέλω να περνώ χρόνο μαζί του, χρόνο παραγωγικό.
Επειδή θα είσαι μια εργαζόμενη μητέρα, πώς θα διαχειρίζεσαι τις ενοχές σου όταν θα φεύγεις από το σπίτι;
Σε αυτό με βοηθά η προσωπική μου εμπειρία. Εγώ μεγάλωσα με μια μαμά που δούλευε πάρα πολύ, μια πολύ δυναμική γυναίκα. Δεν ένιωσα ποτέ παραμελημένη. Ίσα ίσα, με έκανε να θέλω να γίνω κι εγώ μια γυναίκα χειραφετημένη, δυναμική, οικονομικά ανεξάρτητη, να κάνω την καριέρα μου, να μορφωθώ.
Ωστόσο υπάρχει αυτό το δίλημμα στο οποίο «πρέπει» να μπαίνουμε οι γυναίκες: καριέρα ή μητρότητα. Και αυτό το δίλημμα το φέρουμε ως ενοχή…
Έχεις απόλυτο δίκιο. Είναι ένα δίλημμα που δεν καλούνται να αντιμετωπίσουν οι άντρες. Το γεγονός ότι θα φέρω στον κόσμο ένα παιδί δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να εργάζομαι. Θα προσαρμοστώ στη δουλειά, όπως και η δουλειά θα πρέπει να προσαρμοστεί ανάλογα τα πρώτα χρόνια. Νομίζω ότι είναι και ένα μεγάλο κοινωνικό θέμα δεδομένου ότι το δημογραφικό μάς απασχολεί έντονα. Επίσης, ακούω συχνά από τους γύρω μου την έκφραση «τώρα που θα γίνεις μαμά…» ως εισαγωγή για διάφορες απαγορεύσεις του τύπου «δεν θα μπορείς να δουλεύεις» ή «ξέχνα τη ζωή σου όπως την ήξερες». Όχι, παιδιά, δεν υπάρχει αυτό… Προσαρμόζεσαι. Και προσαρμόζεις και το παιδί στο δικό σου περιβάλλον, στην οικογένειά σου, μπαίνεις σε μια νέα διαδικασία. Πριν από λίγες ημέρες σκεφτόμουν ότι, όταν θα γεννηθεί το μωρό, θα έχω και εγώ γενέθλια ως μαμά. Θα ξεκινήσει ένας καινούριος ρόλος για μένα, σίγουρα απαιτητικός, όμως και όλα τα άλλα που έχω στη ζωή μου έχω κοπιάσει για να τα αποκτήσω και τα αγαπώ. Φυσικά και θα μπουν σε δεύτερη μοίρα για λίγο καιρό, όμως δεν είμαι μόνη μου σε αυτήν τη νέα συνθήκη. Δηλαδή, επέλεξα να μην αποκτήσω μόνη μου ένα παιδί, αλλά να έχω ένα σύντροφο δίπλα μου. Εφόσον, λοιπόν, αποφασίσαμε μαζί να φέρουμε έναν άνθρωπο στον κόσμο, μοιραζόμαστε και τις ίδιες ευθύνες.
Δεδομένου ότι ζούμε σε μια κοινωνία όπου η πατριαρχία ακόμη κυριαρχεί, πώς σκέφτεσαι να εντάξεις το κομμάτι της έμφυλης ισότητας και της ανθρώπινης ισοτιμίας στην ανατροφή του παιδιού σου, όποιο κι αν είναι το φύλο του;
Δεν με προβληματίζει αυτό το θέμα γιατί πιστεύω στην ισότητα των ανθρώπων, όπως πιστεύω πολύ και στη συζήτηση. Θα μιλώ ανοιχτά με το παιδί μου και θα φροντίσω να του εμφυσήσω τις αξίες με τις οποίες μεγάλωσα και εγώ: το σεβασμό στη διαφορετικότητα και την αντίληψη ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι. Όταν υπάρχουν οι βάσεις μέσα από την οικογένεια, νομίζω ότι όλα γίνονται πιο εύκολα. Εγώ ξεκίνησα την επαγγελματική μου πορεία σε ένα χώρο ανδροκρατούμενο, όπου μια γυναίκα έπρεπε να αποδεικνύει καθημερινά ότι δεν είναι μόνο όμορφη. Εμένα αυτό δεν με άγγιξε καθόλου. Όταν βρισκόμουν απέναντι σε άντρες συναδέλφους μου, είχα πάντα στο μυαλό μου «ό,τι και να πεις, εγώ είμαι ίση με σένα και μπορώ να κάνω τα ίδια πράγματα με σένα».
Πριν από μερικά χρόνια, μίλησες ανοιχτά για μια σοβαρή επέμβαση στο κεφάλι στην οποία είχες υποβληθεί. Θα επηρεάσει αυτή η παλιότερη περιπέτεια υγείας σου τον τοκετό όσον αφορά τη μέθοδο που θα ακολουθήσεις;
Νομίζω, ναι, αλλά αυτό είναι κάτι που θα δούμε τελευταία στιγμή με το γιατρό μου. Εγώ έχω ξεκαθαρίσει ότι θέλω να κάνουμε ό,τι είναι καλύτερο για την υγεία του παιδιού και τη δική μου. Από εκεί και πέρα, δεν επιτρέπω καθόλου να με επηρεάσουν όλα αυτά τα πιεστικά ερωτήματα που μπαίνουν πάλι από τον περίγυρο – «πώς θα γεννήσεις, με φυσικό τοκετό ή με καισαρική;», «θα θηλάσεις ή δεν θα θηλάσεις;», «πόσα κιλά πήρες και πώς θα τα χάσεις;». Έχω δουλέψει την ενέργειά μου και θα πηγαίνω μέρα μέρα με το ένστικτό μου. Για παράδειγμα, εάν νιώσω ότι μπορώ και θέλω, θα θηλάσω. Εάν νιώσω ότι δεν μπορώ, δεν θα θηλάσω. Τι πρέπει να κάνουμε δηλαδή; Να στήσουμε στον τοίχο τις γυναίκες που δεν θήλασαν; Είναι ντροπή αυτό το πράγμα! Από τη μέρα που γεννιόμαστε, οι γυναίκες μπαίνουμε σε έναν προγραμματισμό για να ικανοποιήσουμε τις απαιτήσεις της κοινωνίας. Εγώ θα γεννήσω όπως θέλω και όπως μου πει ο γιατρός μου.
Πόσο σε άλλαξε το θέμα της υγείας σου;
Με έχει βοηθήσει να βάζω τα πράγματα σε μια άλλη προτεραιότητα και να είμαι θωρακισμένη απέναντι σε ανούσιες κουβέντες.
Τον τελευταίο καιρό άνοιξε μια συζήτηση για τις αμβλώσεις, ένα θέμα που έχει λυθεί ωστόσο νομοθετικά από το 1986. Ποια είναι η άποψή σου;
Είναι μια κουβέντα που άνοιξε χωρίς να υπάρχει λόγος. Είναι λυμένο το θέμα. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε γυναίκας να αποφασίζει για το σώμα της. Και τελειώνει εκεί.
Να περάσουμε στα επαγγελματικά και στην καθημερινή πρωινή ενημερωτική εκπομπή «Κοινωνία Ώρα MEGA». Έχετε φτιάξει μια πολύ έγκριτη εκπομπή με τον Ιορδάνη Χασαπόπουλο και μια πολύ όμορφη συνεργασία μεταξύ σας. Μίλησέ μας λίγο για αυτήν.
Για εμένα η δουλειά είναι ψυχοθεραπεία. Την αγαπώ πάρα πολύ τη δουλειά μου, όπως αγαπώ και την παρέα στη δουλειά μου, δηλαδή την ομάδα μας και σαφώς τον Ιορδάνη. Είναι ένα ταξίδι που ξεκίνησε πριν από έξι χρόνια. Με τον Ιορδάνη το έχουμε δουλέψει πάρα πολύ. Έχουμε βρει τα πατήματά μας, κι ενώ είμαστε τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες, ο στόχος μας είναι κοινός: να ενημερώνουμε χωρίς να ψυχοπλακώνουμε ή χωρίς να χειραγωγούμε το κοινό και χωρίς να προκαλούμε αναστάτωση, πανικό. Με ψυχραιμία αλλά και με τον καθέναν από μας να βγάζει και την αλήθεια του, κάτι που οι δικοί μας τηλεθεατές τουλάχιστον και το καταλαβαίνουν, και το αισθάνονται, και το διαισθάνονται, γι’ αυτό και η σχέση μας με το κοινό είναι απόλυτα ειλικρινής.
Έχεις προγραμματίσει πότε θα επιστρέψεις στην… ψυχοθεραπεία σου, τη δουλειά σου;
Δεν ξέρω. Μπορεί αυτό να γίνει στους τρεις μήνες, μπορεί όμως και στις 50-60 ημέρες να είμαι καλά, να έχω βρει τους ρυθμούς μου και να επιστρέψω νωρίτερα. Θα με οδηγήσουν το μωρό και η ψυχολογία μου. Πρέπει να πω εδώ ότι νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη γιατί και ο Ιορδάνης αλλά και το κανάλι το σέβονται αυτό. Αυτό σε κάνει να αισθάνεσαι οικογένεια, νιώθεις άνετα.
Πώς νιώθεις που το ντοκιμαντέρ σου για τα Τέμπη #ΜΑΜΑΕΡΧΟΜΑΙ είχε τέτοια απήχηση που μπήκε και στο Netflix;
Είναι η δουλειά μας. Όταν συνέβη αυτό με το δυστύχημα στα Τέμπη, είπα και στον αέρα της εκπομπής «σας δίνω το λόγο μου πως θα κάνω ό,τι μπορώ». Ένας από τους λόγους που μπήκα στη δημοσιογραφία ήταν γιατί ήθελα να βοηθήσω κι εγώ να βγαίνει η αλήθεια στο φως και να είμαι κοντά στους συνανθρώπους μας. Ένιωσα λοιπόν την ανάγκη να το ψάξω λίγο παραπάνω, να το δει και ο κόσμος μαζεμένο και να βγάλει μόνος του τα συμπεράσματά του. Δεν προσπάθησα να εκβιάσω το συναίσθημα και η αλήθεια είναι ότι έχω «κόψει» και πάρα πολλά πλάνα από πολύ προσωπικές στιγμές των συγγενών και από στιγμές που λυγίζουν. Ξέρεις όμως γιατί είμαι υπερήφανη; Γιατί το αγκάλιασε πολύς κόσμος και πολλές ηλικίες. Το είδαν και πολλοί νεότεροι και παιδιά. Πρέπει να σκαλίζουμε πιο πολύ οι δημοσιογράφοι, να επιμένουμε στα πράγματα. Έχουμε μερίδιο ευθύνης.
Σκέφτεσαι να κάνεις κάτι ακόμα αντίστοιχο με το ντοκιμαντέρ για τα Τέμπη;
Σίγουρα θα υπάρξει και άλλο ντοκιμαντέρ. Όπως βλέπουμε, οι εξελίξεις τρέχουν. Θα ήθελα επίσης να ασχοληθώ με κάποια κοινωνικά θέματα, σε επίπεδο έρευνας. Για παράδειγμα, να ασχοληθώ με όλο το πλαίσιο της μητρότητας, γιατί η μητρότητα δεν είναι μόνο εσύ και εγώ που κάναμε παιδιά. Μπορεί να είναι η υιοθεσία, η αναδοχή, αλλά και άλλα θέματα που αφορούν την αγάπη για το συνάνθρωπο. Υπάρχουν πολλά κοινωνικά θέματα που πρέπει να συζητήσουμε για να κερδίσουμε ξανά την εμπιστοσύνη του κόσμου.
Υπάρχει κάποια συμβουλή που πήρες από ένα δικό σου άνθρωπο την οποία κρατάς σαν φυλαχτό και θέλεις να τη δώσεις και στο παιδί σου;
Μια συμβουλή που μου είχε δώσει μια καθηγήτριά μου στο σχολείο, η φιλόλογός μου, η κυρία Ξένη, η οποία μου είχε πει: «Να είσαι πάντα ευγενική γιατί η ευγένεια είναι το μεγαλύτερο όπλο». Και η αλήθεια είναι ότι είχε απόλυτο δίκιο. Είναι αφοπλιστική η ευγένεια.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: ΝΙΚΟΛ ΜΠΑΡΤΖΩΚΑ (D-TALES)
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΑΤΑΛΙΑ ΜΠΑΛΤΑ
ΜΑΚΙΓΙΑΖ: ΚΑΡΙΝΑ ΜΠΙΣΚΟΒΑ
ΧΤΕΝΙΣΜΑ: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΜΙΧΟΠΑΝΟΥ
