Για περίπου 15 χρόνια αποτελεί ένα από τα γνωστά ονόματα και δυνατά χαρτιά της μεγάλης οθόνης. Ωστόσο, όταν τα φώτα σβήνουν και οι κάμερες κλείνουν, ο Τζέσι Άιζενμπεργκ θέλει να μένει μακριά από αυτά. Για την ακρίβεια όσο πιο μακριά μπορεί.
Ο 41χρονος ηθοποιός και υποψήφιος για Όσκαρ Σεναρίου φέτος με το «A Real Pain», εδώ και αρκετά χρόνια έχει γυρίσει την πλάτη του στο lifestyle του Χόλιγουντ, δηλώνοντας με κάθε τρόπο όχι απλά ότι δεν τον εκφράζει, αλλά δεν το αντέχει.
Και το έκανε ξανά, σε μια πρόσφατη συνέντευξή του στο CBS News, εκεί που ο Τζέσι Άιζενμπεργκ τόνισε ότι περίπου μια δεκαετία ζει μαζί με την οικογένειά του στην Ιντιάνα. OK, όχι μόνιμα, καθώς οι επαγγελματικές του δραστηριότητες τον υποχρεώνουν να επιστρέφει στη Μέκκα του κινηματογράφου.
View this post on Instagram
«Νιώθω πολύ άνετα με τη ζωή στην Ιντιάνα» δήλωσε ο γνωστός ηθοποιός και συμπλήρωσε: «Δεν είμαι από αυτούς που θέλουν να συναναστρέφονται τόσο με τον κόσμο της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Το περιβάλλον στο Χόλιγουντ είναι κάπως ασταθές για εμένα».
Ο Τζέσι Άιζενμπεργκ γνώρισε τη σύζυγό του Άννα Στράουτ το 2002 και τόνισε πως από τότε άρχισαν να πηγαίνουν συχνά – πυκνά στο πατρικό της στο Μπλούμινγκτον της Ιντιάνα «που είναι μια από τις πιο όμορφες πόλεις των ΗΠΑ».
«Κάποια στιγμή αποφασίσαμε να περνάμε όλο και περισσότερο χρόνο εκεί, μετά ήρθε στη ζωή μας το παιδί και μετά η πανδημία του κορονοϊού. Άρα μένουμε εκεί αρκετά χρόνια» είπε ο ηθοποιός.
Κατά την διάρκεια πανδημίας και με την κινηματογραφική βιομηχανία τον «πάγο», ο Τζέσι Άιζενμπεργκ άρχισε να δουλεύει εθελοντικά σε διάφορα ιδρύματα της περιοχής. «Η βοήθεια που έδινα ήταν μια από τις πιο χαρούμενες στιγμές της ζωής μου» είπε ο ηθοποιός, ο οποίος μπήκε στον χώρο του θεάματος σε ηλικία 16 ετών και συμπλήρωσε: «Για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα ότι είχα μια αληθινή δουλειά».
Και μοιάζει αποφασισμένος να μην χαλάσει αυτή την ισορροπία στη ζωή του. «Η ζωή στην Ιντιάνα μου δίνει τη δυνατότητα να μένω μακριά από αυτή της βιομηχανίας του θεάματος και την ίδια ώρα να νιώθω ότι δεν είμαι συνεχώς στο κυνήγι της δουλειάς» τόνισε.
*Από τον Φροίξο Φυντανίδη
