Σε όλους έχει συμβεί ορισμένες φορές στη ζωή μας να νιώσουμε αμηχανία. Να ντρεπόμαστε για κάτι και να μην ξέρουμε πώς να διαχειριστούμε κάποιες καταστάσεις που μας φέρνουν σε δύσκολη θέση.

Οι λόγοι που αισθανόμαστε αμηχανία μπορεί να είναι διάφοροι. Ένας από αυτούς είναι η ανασφάλεια που αισθανόμαστε όταν αποκαλύπτονται στους άλλους τα ελαττώματα και οι ανεπάρκειές μας. Τα παραδείγματα στιγμών αμηχανίας από την καθημερινή ζωή είναι πολλά. Αν παραπατήσουμε, ας πούμε, στον δρόμο ή αν έχουμε φορέσει την μπλούζα μας ανάποδα στη δουλειά, στη σκέψη και μόνο ότι κάποιος θα το παρατηρήσει, κοκκινίζουμε από ντροπή.

Όσο και αν είναι κανείς έξυπνος, αστείος ή ικανός στη δουλειά του ή σε κάποια άλλη ασχολία με τη οποία καταπιάνεται, έρχονται φορές που αμφισβητεί τις δυνατότητές του. Συχνά, εξαιτίας αυτού, μπορεί να αισθάνεται ανασφάλεια για τον αντίκτυπο που θα έχουν στην εντύπωση των άλλων οι πράξεις του, τα λάθη του, η όχι και τόσο τέλεια εικόνα του. Τα βιώματά μας και η ταυτότητα που έχουμε διαμορφώσει εξαιτίας αυτών, καθορίζουν τι θεωρούμε ντροπιαστικό. Όπως αντίστοιχα, τι μας στενοχωρεί ή τι μας φέρνει χαρά.

Σύμφωνα με τη Μάρσια Ρέινολντς, Διδάκτορα Ψυχολογίας, πολλοί καλλιτέχνες, αθλητές και ηγέτες, αναπτύσσουν άγχος να καταφέρουν όλο και περισσότερα ο καθένας στον τομέα του, με αποτέλεσμα να αποφεύγουν να εμπλέκονται σε αμήχανες καταστάσεις, καθώς τις συνδέουν με την αποτυχία.

Επίσης, όταν έχουμε ανασφάλεια σχετικά με την αξία μας, μπορεί να εκδηλώσουμε συναισθήματα θυμού και ματαίωσης και βέβαια να τείνουμε να είμαστε αμήχανοι για τις αστοχίες μας, επειδή στην πραγματικότητα φοβόμαστε ότι οι άλλοι θα μας κρίνουν και ενδιαφερόμαστε πολύ για τη γνώμη τους.

Η Ρέινολντς σημειώνει ότι όσο πιο μεγάλη είναι η ανάγκη ενός ατόμου για κοινωνική σύνδεση και αποδοχή, τόσο πιο πολλή αμηχανία είναι πιθανό να νιώσει σε κάποια άβολη κατάσταση. Αυτό μπορεί να συμβαίνει γιατί το άτομο πιστεύει ότι εξαιτίας ενός γεγονότος που πήγε στραβά, χαλάει η εικόνα του προς τα άτομα, με τα οποία θέλει να συνδεθεί.

Δεν χρειάζεται να αποφεύγουμε την αμηχανία

Σε σχετικό άρθρο της στους New York Times, η Αριέλα Γκίτλν, αναφέρει ότι το διαρκές άγχος για την αποφυγή καταστάσεων που ενδέχεται να μας κάνουν να αισθανθούμε άβολα, μας οδηγεί στο να θυσιάζουμε ευκαιρίες.

Τι σημαίνει αυτό; Αν για παράδειγμα, ο φόβος μας ότι θα εκτεθούμε ή ότι κάποιος θα γελάσει μαζί μας είναι μεγάλος, κινδυνεύουμε να μην τολμήσουμε κάτι που θα μπορούσε να μας προσφέρει ευχαρίστηση ή ακόμη και να μας οδηγήσει στην επιτυχία.

Για παράδειγμα, μπορεί να μην κάνουμε ποτέ το live που θέλαμε εδώ και καιρό ή να μην παρουσιάσουμε την ιδέα μας, μόνο και μόνο επειδή μπορεί να νιώσουμε αμήχανα. Το να τολμάμε είναι ένας τρόπος για να γεμίσουμε από εμπειρίες και για να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας.

Το μυστικό είναι να αποδεχτούμε ότι είμαστε καλοί αλλά όχι τέλειοι. Κανείς δεν είναι τέλειος και αυτό δεν είναι ένα ακόμη κλισέ!

Τι μπορούμε να κάνουμε για αντιμετωπίσουμε την αμηχανία

  • Να μην ζητάμε πολλά από τον εαυτό μας. Να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας και όλους όσοι μας πίεσαν για να είμαστε καλύτεροι. Ας σκεφτούμε ότι μάλλον ήθελαν το καλό μας και ότι κάναμε και κάνουμε το καλύτερο δυνατό. Όμως είμαστε άνθρωποι και ξέρουμε πως κάνουμε και λάθη.
  • Μπορούμε να παρατηρούμε το σώμα μας και το συναίσθημά μας, όταν βρισκόμαστε σε μια άβολη κατάσταση. Τι μας συμβαίνει; Δυσκολευόμαστε στην αναπνοή; Κατηγορούμε τον εαυτό μας; Μήπως πονάει το στομάχι μας και θέλουμε κλειστούμε σε ένα δωμάτιο και να κρυφτούμε από όλους και από όλα; Ας «αγκαλιάσουμε» τα λάθη μας και τις αμήχανες στιγμές μας, ας γελάσουμε με αυτές, ας υπολογίσουμε πόσο σημαντικές ή όχι θα είναι στην πραγματικότητα οι συνέπειες. Αν δεν είναι, ας το ξεπεράσουμε γρήγορα, αλλά ακόμη και αν είναι, ας μάθουμε από ό,τι έχει συμβεί και ας προχωρήσουμε παρακάτω.

Και το σημαντικότερο. Ας δούμε τις αμήχανες στιγμές ως ευκαιρίας εξέλιξης του εαυτού μας!