«Πάω στην Πολωνία, γιατί θέλω να επισκεφθώ το Άουσβιτς, ένα ταξίδι που θα έπρεπε όλα τα σχολεία να έχουν στο πρόγραμμα των εκπαιδευτικών εκδρομών τους. Οφείλουμε να γνωρίζουμε σε τι τερατώδεις καταστάσεις μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος», λέει όσο βρίσκουμε το χώρο μας για τη συνέντευξη μεταξύ αθλητικών γηπέδων και ανθρώπων κάθε ηλικίας που ασκούνται και περνούν καλά. Έχει προηγηθεί η δική του φωτογράφιση, στην οποία ανέλαβε για λίγο το ρόλο του μπασκετμπολίστα. Άλλωστε, ο νεαρός ηθοποιός που πλησιάζει τα 27, ως παιδί ονειρευόταν όταν μεγαλώσει να παίζει μπάσκετ. Πέρασε, βέβαια, στο Φυσικό της Αθήνας, επιθυμώντας να ερμηνεύσει τον κόσμο και τον άνθρωπο, αλλά, όπως φαίνεται, βρήκε τελικά τις απαντήσεις που αναζητούσε στην υποκριτική, την οποία και εξασκεί με ευαισθησία και ενσυνειδητότητα.
Ταξιδεύεις συνεχώς αυτή την περίοδο;
Μόλις ολοκλήρωσα κάποιες θεατρικές παραστάσεις στην Κύπρο. Για τρεις μήνες, ζούσα μια τρέλα μεταξύ γυρισμάτων για τη «Γη της ελιάς» και προβών για την παράσταση «Το λιοντάρι του χειμώνα» με τους πολύ καλούς ηθοποιούς Βαρνάβα Κυριαζή και Αννίτα Σαντοριναίου. Ταυτόχρονα, ήταν απαιτητικά και τα γυρίσματα για τη σειρά του MEGA, καθώς συμβαίνουν πολύ σημαντικά πράγματα στον ήρωα που υποδύομαι, τον Μιλτιάδη. Έχει ερωτευτεί τη Βασιλική, η οποία είναι χήρα φίλου του, αλλά δυσκολεύεται να εκδηλώσει τα συναισθήματά του για προσωπικούς, ηθικούς και κοινωνικούς λόγους, που αφορούν την κουλτούρα της Μάνης. Τα παιδιά, όμως, έχουν αρχίσει να το αποδέχονται. Θα ενδώσουν τελικά στον έρωτά τους που θα τους οδηγήσει πολύ ψηλά.
Βάζοντας τον Μιλτιάδη Λεοτσάκο και τον Νίκο Κοσώνα απέναντι, τι παρατηρείς;
Θα τους έβαζα δίπλα δίπλα. Βασικό κοινό τους χαρακτηριστικό είναι η αποφασιστικότητα και η διεκδίκηση όσων αγαπούν, είτε πρόκειται για τη δουλειά είτε για τον έρωτά τους. Πράγματα, δηλαδή, που επιβεβαιώνουν την ταυτότητα του ανθρώπου και του δίνουν τη σταθερότητα που χρειάζεται για να μεγαλουργήσει στη ζωή, να πάει πιο βαθιά σε μια σχέση ή να φτάσει ψηλά επαγγελματικά και γενικά να ακολουθήσει τα όνειρά του. Θεωρώ πολύ σπουδαίο το να δίνεσαι κάπου.
Πώς το εφαρμόζεις στη ζωή σου;
Ως παιδί έκανα πολλά πράγματα, από αγγλικά, γαλλικά και ισπανικά μέχρι μπάσκετ και φροντιστήριο, και όλα σε καλό επίπεδο. Ουσιαστικά δεν μεγάλωσα έχοντας ελεύθερο χρόνο. Η ενασχόληση με το θέατρο ήταν η πρώτη συνειδητή απόφαση που πήρα για τον εαυτό μου. Πριν από αυτό, όλες οι επιλογές ήταν δικές μου μόνο κατά το ήμισυ· το υπόλοιπο ήταν των γονιών μου. Αυτό μού έδωσε τεράστια δύναμη, εκεί ένιωσα ότι ενηλικιώθηκα. Αυτή η επιμονή σε οδηγεί σε ύψη που μπορεί να μην πίστευες ότι θα κατακτήσεις ποτέ. Αν το κυνηγάς, ακόμα και αν δεν βλέπεις αποτέλεσμα, θα έρθει και θα σε βρει όλο μαζί. Αρκεί να αγαπάς κάτι και να παλεύεις για αυτό. Ο δάσκαλός μου στο Ωδείο Αθηνών, Ακύλλας Καραζήσης, έλεγε ότι δεν υφίσταται το «είμαι κάτι», υφίσταται μόνο η προσπάθεια για κάτι. Δεν είμαι ηθοποιός, προσπαθώ να είμαι ηθοποιός, δεν είμαι ο ρόλος, προσπαθώ να είμαι ο ρόλος, δεν είμαι καλός άνθρωπος, προσπαθώ να είμαι καλός άνθρωπος. Δεν υπάρχει η τελειότητα. Υπάρχει ο συνεχής μόχθος για όλα στη ζωή.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: ΝΙΚΟΛΑΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ, ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΑΤΑΛΙΑ ΜΠΑΛΤΑ, GROOMING: ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΓΕΝΤΗ.
Οι σπουδές στο Φυσικό πώς προέκυψαν;
Τόσο την υποκριτική όσο και τη φυσική τις διάλεξα με βάση του τι μου εξηγούν για τον κόσμο. Πώς μπορεί να λειτουργεί, για παράδειγμα, το τρέξιμο; Γιατί όσο ανεβαίνουμε πιο ψηλά, δυσκολεύεται η αναπνοή μας; Ήθελα απαντήσεις. Μπήκα, λοιπόν, στο Φυσικό, αλλά απογοητεύτηκα γιατί έλειπε οποιοδήποτε κομμάτι φιλοσοφίας που ήταν πολύ σημαντικό για μένα. Το πάλεψα τρία χρόνια, ενώ ήδη από το πρώτο έτος συμμετείχα στη θεατρική ομάδα της σχολής που λεγόταν «Σαιξπυρηνική». Εκεί γνώρισα το θέατρο και το λάτρεψα.
Η μητέρα σου, η παρουσιάστρια Δάφνη Μπόκοτα, και ο πατέρας σου, ο δημοσιογράφος Άκης Κοσώνας, είναι δυο άνθρωποι γνωστοί στο χώρο των media και του θεάματος. Σε επηρέασαν;
Όχι, δεν υπήρχαν επιρροές στην υποκριτική από τους γονείς μου. Το αστείο είναι ότι μέχρι το γυμνάσιο είχα την ανάγκη να τους κάνω όλους να γελούν. Οπότε, έκανα μεταμφιέσεις και παιχνίδια συνέχεια. Από τότε έλεγα ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός. Μετά, απλώς, το ξέχασα…
Πώς το ξέχασες;
Θεωρώ ότι γίνεται κάτι πολύ άσχημο στην εφηβεία. Κοινωνικά, προσπαθούμε όλοι να μοιάσουμε στο διπλανό μας και στενεύει πολύ το φάσμα της δημιουργικότητας.
Η υποκριτική, λοιπόν, σου δίνει τις απαντήσεις που αναζητούσες;
Μου γεννά τα ενδεχόμενα της απάντησης στο πώς λειτουργεί ο άνθρωπος μέσω των ερωτήσεων «πώς λειτουργεί αυτός ο ρόλος;», «πώς προσλαμβάνει τη ζωή σε σχέση με εμένα;», «τι είναι αυτό που τον κάνει να αντιδρά διαφορετικά απ’ ό,τι εγώ;» και «τελικά, τι είναι η προσωπικότητα;», «μήπως είμαστε η συνήθειά μας, οι στόχοι μας, τα θέλω μας;».
Την αντιλαμβάνεσαι, δηλαδή, ως ένα ερώτημα πάνω στη ζωή και την ανθρώπινη ύπαρξη;
Έτσι τη βλέπω και αυτό με τροφοδοτεί να την ακολουθώ. Επίσης, η υποκριτική μού χαρίζει το συνδυασμό των πολλών και διαφορετικών πραγμάτων που θέλω να κάνω. Είναι όλα πολύ εξειδικευμένα σήμερα. Κάνεις κάτι πολύ καλά ώστε όλη σου τη ζωή να μπορεί αυτό να σε ταΐζει. Στην υποκριτική δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι τέλεια. Τα λάθη όχι μόνο επιτρέπονται αλλά είναι και βοηθητικά, γιατί σε μετακινούν και γίνεσαι κάτι άλλο από αυτό που έχεις συνηθίσει να είσαι.
Πώς μπαίνεις ενεργά στο χώρο ως επαγγελματίας ηθοποιός;
Όταν ήμουν στο τέταρτο έτος του Φυσικού, πέρασα με εξετάσεις στο Ωδείο Αθηνών και ξεκίνησα σπουδές υποκριτικής. Το 2023, ένα μήνα προτού τελειώσω, ετοιμάζοντας δύο πτυχιακές και μία παράσταση στο Ωδείο, μου πρότειναν μια performance στη Μύκονο, το «The light of Apollo», και ένα ρόλο στη «Γη της ελιάς» που απαιτούσε πολλά γυρίσματα στην Κύπρο. Ήταν μια ιδιαίτερα πιεστική περίοδος. Κοιμόμουν πραγματικά στο αεροδρόμιο περιμένοντας την ανταπόκριση. Αυτές ήταν οι εφιαλτικές και ταυτόχρονα ονειρεμένες πρώτες τέσσερις εβδομάδες μου ως ηθοποιός. Εκεί ένιωσα ότι «αυτό είναι, συμβαίνει».
Η μουσική τι ρόλο παίζει στη ζωή σου;
Eίναι σε ένα βαλιτσάκι που κουβαλώ πάντα μαζί μου από μικρό παιδί. Η βαλίτσα είναι μικρή γιατί ντρέπομαι. Κατά καιρούς, βέβαια, παίζουμε στην Κύπρο, γιατί συγκατοικώ με δύο μουσικούς, τον Γιάννη Κρητικό και τον Μίλτο Χαρόβα. Mε βοηθούν πολύ ψυχολογικά. Ενώ πατώντας στο θεατρικό σανίδι δεν έχω νιώσει ποτέ φόβο, όταν ανεβαίνω σε σκηνή για να τραγουδήσω, αισθάνομαι πολύ μικρός. Οπότε, είτε ασχοληθώ πιο σοβαρά με τη μουσική είτε όχι, η διαδικασία για να ξεπεράσω αυτήν τη συστολή αποτελεί πλούτο.
Γιατί ντρέπεσαι; Στη μουσική ταιριάζουν μεγάλες βαλίτσες.
Σωστό είναι αυτό… Ντρέπομαι γιατί τραγουδούσε πολύ καλά η μητέρα μου. Εγώ παίζω κιθάρα και τραγουδώ γιατί το αγαπώ. Όταν ως παιδί γρατζουνούσα την κιθάρα και προσπαθούσα να τραγουδήσω, περνούσε η μητέρα μου –με τη φανταστική φωνή της– και μου έλεγε χαρακτηριστικά: «Άσ’ το, αγόρι μου, κάνε κάτι άλλο». Και το άφηνα…
Ήταν αυστηρή;
Πολύ, αλλά σωστά. Θα ήθελα, βέβαια, να έχει άλλη προσέγγιση σε αυτό το κομμάτι. Έχει να κάνει με το πώς το βίωσε εκείνη στη ζωή της. Όταν πρωτοξεκίνησε να τραγουδά, αποφάσισε τελικά να γίνει παρουσιάστρια. Ουσιαστικά, η ζωή το αποφάσισε για εκείνη και αισθάνθηκε ότι εγκατέλειψε το τραγούδι. Γενικά, οι γονείς μου δεν με προέτρεπαν να ασχοληθώ με το χώρο. Θα προτιμούσαν να είμαι ένας επιστήμονας στο εξωτερικό, ήρεμα κι ωραία και σε πολύ πιο πολιτισμένες καταστάσεις σε σχέση με την Ελλάδα.
Δεν σε εμπόδισαν, όμως, να το κάνεις.
Όχι, και τους το αναγνωρίζω. Ακόμα και αν δεν λάτρεψαν την απόφασή μου να γίνω ηθοποιός, με στήριξαν οικονομικά. Χαλάρωσαν από τη στιγμή που είδαν ότι μπορώ να σταθώ στα πόδια μου. Έπαιξε και ρόλο το ότι είμαι μοναχοπαίδι και πάντα μιλούσαμε πολύ. Η ψυχολογική και συναισθηματική τους στήριξη ήταν πολύ σημαντική για μένα. Καλό είναι, όμως, να δώσουμε ένα μήνυμα σε όλους τους γονείς: Ας μη μεταφέρουν αφιλτράριστα στα παιδιά τους τα δικά τους άγχη. Το παιδί πρέπει να ακολουθεί αυτό που ονειρεύεται.
Εσύ, ωστόσο, πραγματοποιείς το όνειρό σου επαγγελματικά και αυτό έχει αξία.
Ναι, αλλά όπως έχει πει και ο Τζιμ Κάρεϊ, «Η αξία της ζωής δεν βρίσκεται στο να λατρεύεις τη δουλειά σου. Δεν χρειάζεται ο κάθε άνθρωπος να επιδιώκει να περνά τέλεια στη δουλειά». Δεν πειράζει αν δεν έχεις βρει το όνειρό σου. Μπορείς να ζεις πολύ καλά είτε ψάχνοντάς το είτε απολαμβάνοντας τις στιγμές. Για εμένα ήταν λύτρωση, γιατί μέχρι τότε δεν ένιωθα χαρούμενος εκεί όπου ήμουν. Η υποκριτική ήρθε με όλο το φως της και με πήρε μαζί της…
Το νόημα της ζωής σου μετουσιώνεται στην υποκριτική;
Όχι. Μου δίνουν γενικά ικανοποίηση τα πράγματα με βάθος. Η φύση, ακόμα και ένας θάμνος στο δρόμο. Νιώθω πληρότητα με τους ανθρώπους. Μου αρέσουν εκείνοι που αναγνωρίζουν το βάθος τους και δεν το φοβούνται. Δεν μπορώ τα εύκολα και επιφανειακά πράγματα. Ούτε στη συναναστροφή ούτε αισθητικά.
Διανύουμε, όμως, μια τέτοια εποχή, κάπως εύκολη, βολική…
Ναι. Έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα. Ο άνθρωπος επιλέγει πάντα την κατεύθυνση που θα του δώσει πιο γρήγορα το αποτέλεσμα που επιδιώκει. Συμβαίνει παντού. Σκέψου το φαγητό μας… έτοιμα γεύματα και delivery. Συνηθίζουμε σε αυτό τον τρόπο διαβίωσης και θεωρούμε ότι δεν υπάρχει χρόνος για κάτι διαφορετικό. Ενώ, αν το φρενάρεις, νιώθεις ότι νίκησες το χρόνο, ότι ταξίδεψες. Εγώ, π.χ., επιστρέφω σπίτι και έχω μιάμιση ώρα κενό. Τη μία ώρα γυμνάζομαι και μένουν τριάντα λεπτά για να φάω και να κάνω μπάνιο. Ετοιμάζω, λοιπόν, ό,τι πιο εύκολο έχω και τρώω γρήγορα. Στο τέλος, δεν καταλαβαίνω καν ότι έφαγα. Έχω ξεχάσει να γευτώ, να απολαύσω. Ενώ άλλη μια φορά που έφαγα στη ζωή μου, άλλη μια μέρα που έζησα μπορεί να είναι κάτι μαγικό. Χρειάζεται υπενθύμιση.
Ζεις εκτός κέντρου. Πώς είναι η καθημερινότητά σου;
Ναι, μεγάλωσα στα Μελίσσια, όπου και ζω μέχρι σήμερα. Έχω μάθει στην ησυχία, τη χρειάζομαι, όπως και τη μοναξιά. Είναι πράγματα που με ανατροφοδοτούν για να μπορώ να συνεχίζω όσα αγαπώ. Ακόμα και στο γύρισμα μπορεί να γίνεται χαμός, αλλά κι εκεί εγώ «φεύγω», αναζητώ να κοιτάξω φύση, να αναπνεύσω καθαρό αέρα, να καθυστερήσω τις ανάσες μου, να επιβραδύνω το χρόνο.
Ο σκύλος σου τι ρόλο διαδραματίζει στις «ανάσες» σου;
Μεγάλωσα με σκυλιά. Η πρώτη λέξη που είπα ήταν «Τατ», προσπαθώντας να πω Τετάρτη, το όνομα δηλαδή της σκύλας μας. Τώρα μου έχει μείνει ο Μπόνο, ένα cane corso 8 χρονών, 50 κιλά, υπέροχος. Αυτός μού λείπει περισσότερο από όλους όταν φεύγω. Νιώθω ενοχές που λείπω. Επικοινωνώ βαθιά με το σκύλο μου.
Πώς περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου;
Δεν θεωρώ ελεύθερο χρόνο τη γυμναστική, αλλά κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Δεν είμαι καλά αν δεν γυμναστώ πέντε μέρες την εβδομάδα. Γυμνάζομαι μόνος μου, γιατί η άσκηση αφορά και ένα εσωτερικό μου κομμάτι. Υπάρχουν φορές που δεν θεωρώ ελεύθερο χρόνο το να πάω στο θέατρο. Είναι μέρος της ρουτίνας μου και με βοηθά να πετύχω. Ελεύθερο χρόνο θεωρώ κάτι το απρόοπτο. Nα πάω, ας πούμε, να κάνω kite surf, καιρού επιτρέποντος. Το kite με ζωντανεύει και με αναγεννά, με κάνει να συγκεντρώνομαι σε πράγματα πολύ βασικά. Ελπίζω να κάνω και snowboard φέτος.
Και στη φωτογράφιση φάνηκε ότι απόλαυσες το μπάσκετ.
Ναι, μικρός ήθελα να γίνω μπασκετμπολίστας. Μας τα χάλασε το ύψος. (γέλια) Έπαιζα σε ομάδα, με φίλους, έχω χτυπήσει στα γήπεδα, αλλά έχω περάσει και πάρα πολύ όμορφα. Και πόσο καλό μού έχει κάνει το μπάσκετ στο θέατρο αργότερα…
Είναι και η σκηνή ένα γήπεδο;
Ναι. Από τα αντανακλαστικά, το να δεις μια γρήγορη αντίδραση και να σώσεις κάτι που πάει να πέσει κάτω, μέχρι την ομαδικότητα… Πώς θα στέκεσαι σωστά στο χώρο, πώς θα γεμίσεις τη σκηνή. Πώς θα σου πασάρω την ατάκα για να βγει το επιθυμητό αποτέλεσμα στη δική σου ατάκα. Υπάρχει ένα αόρατο μπαλάκι.
Πέρα από τον αθλητισμό, προσέχεις, φροντίζεις γενικά τον εαυτό σου;
Για εμένα η ομορφιά συνδέεται με την προσωπικότητα. Είναι η γοητεία και αποτυπώνει το πόσο αγαπάς αυτό που είσαι και το πόσο το δίνεις στους άλλους, πώς επικοινωνείς με τους ανθρώπους που θα συναντήσεις, πώς συνδέεσαι με όλα τα πράγματα στη ζωή, πώς ακούς μουσική, πώς κοιτάζεις τη θάλασσα.
Guilty pleasures έχεις;
Παλιά, όταν είχα άγχος, ξεσπούσα στο φαγητό. Αρχικά, αντιλαμβάνομαι το φαγητό ως κάτι πιο ιερό και με ενδιαφέρει με τι πρώτη ύλη θα τροφοδοτήσω το σώμα μου. Όταν, λοιπόν, αγχωνόμουν, ξεσπούσα, γιατί προσπαθούσα να τα κάνω όλα καλά και στο τέλος έλεγα στον εαυτό μου «ας έχω έστω αυτό το δικαίωμα να κάνω κάτι χάλια». Έτσι υπήρξαν και περίοδοι στη ζωή μου που φλέρταρα με το κάπνισμα. Προσπαθούσα να τα διατηρήσω όλα σε υψηλό επίπεδο και, όταν επέστρεφα σπίτι, έλεγα «θα κάνω ένα τσιγάρο», γνωρίζοντας ότι αυτό μού κάνει κακό. Το ήθελα όμως αυτό το δικαίωμα στο λάθος.
Τι απολαμβάνεις περισσότερο στη ζωή;
Τις ουσιαστικές στιγμές. Την καλή μουσική. Μια γεμάτη σιωπή. Τον ήχο του κύματος. Μια απέραντη θέα. Ανθρώπους που καταθέτουν άφοβα δικά τους πράγματα. Mια καλή ταινία ή παράσταση. Αρκεί ακόμα και μια καλή λέξη. Η αλήθεια χωρά σε πολύ μικρά πράγματα. Αυτή την αλήθεια απολαμβάνω.
Η τέχνη μάς είναι απαραίτητη;
Η τέχνη μπορεί να ρυθμίσει το χρόνο. Επιβραδύνει ή επιταχύνει τα πράγματα. Όταν μπαίνεις σε ένα χώρο θεάτρου, ξεχνάς τι ώρα είναι, ταξιδεύεις με τη μουσική, βλέπεις εικόνες. Είναι μαγικό πώς λειτουργεί ο εγκέφαλος με τις τέχνες. Η τέχνη είναι πολύ χρήσιμη γιατί μας ευαισθητοποιεί στο πλαίσιο μιας κοινωνίας που κατά τα άλλα μάς σκληραίνει. Όποιος βρει την ηδονή μέσα σε αυτήν τη μεταστροφή, αντιλαμβάνεται και την αξία της, μυείται σε αυτό και αντιστέκεται.
Εσύ πώς αντιστέκεσαι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας;
Από τις πρόσφατες πυρκαγιές στο Λος Άντζελες, μέχρι την καταστροφή του περιβάλλοντος και τον πόλεμο; Μήπως είμαστε απλώς θεατές; Πολύ συχνά νιώθω ότι είμαστε θεατές, αλλά δεν ξέρω και πώς μπορούμε να δράσουμε. Κάπως το γεγονός ότι είμαι ηθοποιός συνδέεται με το ότι ήθελα ο κόσμος να με ακούσει σε σχετικές προτάσεις για όσα πράγματα πάνε λάθος. Για το περιβάλλον είμαι από πολύ μικρός ευαισθητοποιημένος. Φέτος, στις φωτιές της Πεντέλης, παραλίγο να καεί και το σπίτι μας. Μόνος σου δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, αλλά όλοι μαζί μπορούμε να καταφέρουμε κάτι. Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι όσα ζούμε είναι δουλειά πάνω στη δουλειά ανθρώπων που ήρθαν και έφυγαν για να ακολουθήσουν οι επόμενοι. Η κάθε γενιά εργάζεται για να κάνει τον κόσμο να λειτουργεί με το δικό της τρόπο. Έτσι γίνονται τα θαύματα.
Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου τα επόμενα χρόνια;
Δεν μου αρέσει πολύ να φτιάχνω μια συγκεκριμένη εικόνα και να ορίζω τα πράγματα. Αν έχεις ένα στόχο πολύ έντονα στο μυαλό σου, φοράς παρωπίδες και δεν βλέπεις γύρω σου. Ενώ στη διαδρομή έχει πολύ ενδιαφέρον να κοιτάς αριστερά και δεξιά. Διαφορετικά, χάνεις εμπειρίες, συναντήσεις. Άλλωστε, τα πιο ωραία πράγματα στη ζωή συμβαίνουν παρεμπιπτόντως. Βλέπεις κάτι που δεν ήταν προγραμματισμένο και είναι σημαντικό να παρακολουθείς και να βιώνεις ό,τι γίνεται. Γι’ αυτό αγαπάμε το γέλιο, γιατί ξεφεύγει. Τα πράγματα που ξεφεύγουν είναι τα ωραία.
Τι ρόλο διαδραματίζουν οι συναντήσεις στη ζωή σου;
Κάπως αντιλαμβάνομαι τη δουλειά και την καριέρα σαν μέρος ενός παιχνιδιού, μετά το οποίο θα επιστρέψεις στη σχέση μέσα στην οποία γεννήθηκες, είτε φιλική είτε ερωτική ή γονεϊκή. Δηλαδή, σημείο αναφοράς είναι το «σπίτι» και όσα προηγήθηκαν μέσα στη μέρα η περιπέτεια. Οι σχέσεις μου είναι το προσωπικό μου big bang. Εκρήγνυμαι, ταξιδεύω, ταξιδεύω, ταξιδεύω… και επιστρέφω εκεί.
Αν είχες ένα μαγικό ραβδί, τι θα άλλαζες στον κόσμο;
Όταν ήμουν παιδί, ήθελα να είμαι ο Χάρι Πότερ. Του έμοιαζα κιόλας… Ήθελα να υπάρχουν μαγικά και θεωρούσα ότι ήταν θέμα ηλικίας ή ικανότητας που δεν ήμουν μάγος – ακόμη δεν έχω αποκλείσει το ενδεχόμενο ότι μπορούμε να είμαστε και μάγοι. (γέλια) Θα ήθελα να αντιλαμβανόμαστε την αξία των μικρών πραγμάτων. Ότι όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε, ότι η Γη είναι το σπίτι μας και ο άνθρωπος είναι πάνω από όλα συνάνθρωπος.
Γιατί θεωρείς ότι τα ταξίδια είναι υπέροχα για την ψυχή;
Τα ταξίδια δεν είναι μοναδικά μόνο λόγω των νέων εικόνων με τις οποίες αλλάζουμε παραστάσεις και γεμίζει ο νους μας. Είναι υπέροχο ότι σε όλη τη διαδικασία του ταξιδιού βρισκόμαστε σε διαφορετικό χρόνο. Μπορούμε να ανασάνουμε με το ρυθμό που θέλουμε. Έχω αποφασίσει να κάνω τουρισμό στην Αθήνα. Να μείνω σε ξενοδοχείο και να γυρνώ την πόλη με χάρτη. Δεν ζουν όλα τα πράγματα στους ρυθμούς που επιλέγουμε να ζούμε εμείς.
