«Έχω τόσα να πω που αισθάνομαι πως φλυαρώ. Και αν μιλάω για πολλή ώρα, στο τέλος φτάνω σε ένα σημείο που αρχίζω να αμφισβητώ αυτά που λέω», παραδέχεται ο νεαρός τραγουδοποιός χαμογελώντας ενώ ξεκινάμε την κουβέντα μας. Μας συστήθηκε το 2021 με το πρώτο του τραγούδι «Τι να πω» και αργότερα μέσα από την παράσταση «Σεβάς Χανούμ», σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου. Σε λίγους μήνες θα κλείσει τα 27, ενώ ήδη πορεύεται αρκετά συνειδητοποιημένα πλάι σε όνειρα και επιθυμίες που πλάθονται μέσω των λέξεων, της μουσικής και της υποκριτικής. Ο Ιάσονας Χρόνης μοιάζει με έναν ρομαντικό Δον Κιχώτη που κυνηγά τους δικούς του ανεμόμυλους με τόλμη και φαντασία.
Φλυαρείς και αγαπάς πολύ τις λέξεις;
Μου αρέσει περισσότερο να γράφω από το να μιλάω. Ο γραπτός λόγος μένει και όταν γράφω δεν είμαι φλύαρος. Αν, για παράδειγμα, έχω κάτι σημαντικό να πω, όπως το να εξομολογηθώ τον έρωτά μου σε μια κοπέλα, θα προτιμήσω να της το εκφράσω με ένα τραγούδι ή ένα γράμμα. Οι λέξεις είναι φανταστικές, ανθρώπινα δημιουργήματα και το αποτύπωμά μας σε αυτό τον κόσμο. Είναι ένα παιχνίδι μεταξύ των ανθρώπων. Και όσο φτωχότερη είναι η γλώσσα που μιλάς τόσο λιγότερα πράγματα βιώνεις εσωτερικά, γιατί δεν μπορείς να τα εξηγήσεις και να τα επικοινωνήσεις. Όσο πιο πλούσιο από την άλλη το λεξιλόγιο τόσο πιο πλούσια και τα συναισθήματα.
Τις τοποθετείς πιο πάνω ακόμα και από τη μουσική;
Είναι κομμάτι της. Η μουσική, όμως, είναι κάτι συμπαντικό. Υφίσταται είτε υπάρχει ο άνθρωπος είτε όχι. Οι λέξεις δεν υπάρχουν χωρίς τον άνθρωπο.
Πώς ήσουν ως παιδί;
Μεγάλωσα στους Αμπελόκηπους. Έχω ένα μεγαλύτερο κατά τέσσερα χρόνια αδελφό και μια μικρότερη κατά εννιά χρόνια αδελφή. Ήμουν ο χειρότερος μικρός αδελφός που μπορεί να έχει ποτέ κανείς. Το παράξενο είναι ότι ενώ ήμουν φοβερά ενοχλητικός με αγαπούσαν πάρα πολύ. Ο αδελφός μου σήμερα είναι ο καλύτερός μου φίλος, ο άνθρωπός μου. Γενικά, έλαβα πολλή αγάπη από την οικογένειά μου.
Αυτό συνέβαλε στο να καλλιεργήσεις την αυτοπεποίθησή σου και να ανοίξεις τα φτερά σου ως ενήλικας;
Από μικρό παιδί ονειρευόμουν να γίνω ποδοσφαιριστής. Έμαθα να παίζω μπάλα προτού περπατήσω καν. Έπαιζα σε όλο το σπίτι και είχα τρέλα με τον Ολυμπιακό. Η μητέρα μου με πήγε σε ανθρώπους που ήξεραν και έκριναν ότι μπορούσα να ασχοληθώ επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο. Δεν ήμαστε πλούσια οικογένεια, αλλά οι γονείς μου ήθελαν να ακολουθήσω το ποδόσφαιρο και όποιο τρελό μονοπάτι επέλεγα. Δεν συναντούσα τοίχο ή αντίσταση, παρά μόνο καθοδήγηση και στήριξη. Τους χρωστώ τα πάντα και ελπίζω να τους τα ξεπληρώσω κάποια στιγμή.
Τι έγινε τελικά και δεν βρίσκεσαι στα γήπεδα;
Γεννήθηκα με κάποια θέματα υγείας, τα οποία συνδέονται με το αναπνευστικό μου και με ταλαιπωρούσαν από παιδί. Παρ’ όλα αυτά, επειδή ήμουν αθλητής, κάπως ισορρόπησαν τα πράγματα. Αυτή ήταν η αφορμή για να μην ακολουθήσω επαγγελματικά το ποδόσφαιρο. Ωστόσο, δεν θέλω να χρησιμοποιήσω ως δικαιολογία το πρόβλημα υγείας που είχα. Στο τέλος της ημέρας δεν με εμπόδισε αυτό… Μου έλειπε η πειθαρχία σε εκείνες τις κρίσιμες ηλικίες. Έλεγα, βέβαια, ότι δεν έπρεπε να το κάνω αυτό στον εαυτό μου με τόσο κόπο που είχα καταβάλει ως παιδί. Γι’ αυτό, ακόμα και σήμερα, και παρακολουθώ και παίζω ποδόσφαιρο. Έπρεπε, όμως, να γίνει αυτό στη ζωή μου για να μπω πιο βαθιά στη μουσική.
Υπήρχε ήδη η μουσική στη ζωή σου;
Από μικρό παιδί ασχολούμουν με τη μουσική. Είχα ξεκινήσει πιάνο, το οποίο όμως σταμάτησα για το ποδόσφαιρο ενώ προχωρούσα πολύ καλά. Δεν άντεχα την πίεση. Το μετανιώνω γιατί τώρα θα ήμουν σε ένα άλλο επίπεδο μουσικά. Στο σπίτι έχω πιάνο και μελετώ. Είμαι αυτοδίδακτος μουσικός και παίζω κιθάρα, κλασική, ηλεκτροακουστική και ηλεκτρική. Έμαθα στο gap year μου, προτού φύγω για σπουδές στην Αμερική. Για χάρη της μητέρας και του πατέρα μου, πρόσθεσα την Επικοινωνία ως major και έκανα minor τη Φιλοσοφία. Δεν τις ολοκλήρωσα ποτέ. Κάποια στιγμή έκανα ένα live το οποίο πήγε πολύ καλά και εκεί είπα στον εαυτό μου: «Κάνε αυτό που γουστάρεις».
«Μου αρέσει να εξερευνώ και να μαθαίνω τους ανθρώπους. Επίσης, χρειάζομαι τους ανθρώπους και για τη δουλειά μου. Πώς μπορείς να γράψεις μουσική χωρίς απεύθυνση; Όσα γράφω είναι βιωματικά».
Δεν είχε ρίσκο αυτό;
Χρειάζεται αφέλεια για να πάρεις μια τέτοια απόφαση και όχι θάρρος. Γνωρίζω ότι θα υπάρχουν και δύσκολες περίοδοι. Το έχω περάσει και δεν ήθελα να ζητήσω χρήματα από κανέναν καθώς ήταν δική μου επιλογή. Βέβαια, δεν μου επιτρέπουν οι φίλοι μου και οι δικοί μου να περάσω δύσκολα γιατί με προσέχουν πάρα πολύ. Εγώ, όμως, θέλω να κάνω κάτι που με ολοκληρώνει, δεν μπορώ να με φανταστώ διαφορετικά.
Δείτε το βίντεο
Μετά το «Τι να πω» το 2021 ήρθε η θεατρική παράσταση «Σεβάς Χανούμ» του Κωνσταντίνου Ρήγου και όλα κύλησαν. Έχουμε να ακούσουμε τραγούδι σου από τότε.
Τώρα προσπαθώ μέσα στον περιορισμένο χρόνο που έχω να ολοκληρώσω επτά τραγούδια. Μεσολάβησε, βέβαια, και το διάστημα που έχασα την ακοή μου από το ένα αφτί.
Πώς βιώνεις αυτή την αλλαγή; Θα πρέπει να ήταν σοκαριστικό, ειδικά για ένα μουσικό.
Δεν είναι ότι δεν με περιορίζει. Απλώς, πλέον, δεν θυμάμαι πώς είναι να ακούω και από τα δύο αφτιά. Όταν συνέβη, επηρεάστηκα πάρα πολύ, και σωματικά και ψυχολογικά. Πρακτικά, δεν έχω στέρεο ακουστική. Δεν αναγνωρίζω από πού έρχονται οι ήχοι. Αλλά έτυχε… Ήμουν στο στούντιο, τραγουδούσα και απλά έσβησε η ακοή από το ένα μου αφτί. Η αιφνίδια βαρηκοΐα έγινε αιφνίδια κώφωση. Πέρασα δύσκολα, με πολλή κορτιζόνη, ενδοτυμπανικές ενέσεις και θεραπείες με υπερβαρικό οξυγόνο.
Και πώς το ξεπέρασες όλο αυτό;
Πολύ γρήγορα. Είπα στον εαυτό μου «Θα κάθομαι τώρα να κλαίω για αυτό που συνέβη;». Επειδή ακριβώς είχα από παιδί θέματα υγείας, έχω μάθει να αντιμετωπίζω τέτοιου είδους καταστάσεις χωρίς να γκρινιάζω πολύ και χωρίς να μεταδίδω τον πόνο μου στους γύρω μου. Όλοι έχουμε αρκετό πόνο και δεν χρειάζεται να τον μεταφέρουμε στους άλλους. Η πρώτη εβδομάδα ήταν αφόρητη, γιατί έπρεπε να συνηθίσω μια νέα πραγματικότητα. Δεν αναγνώριζα τη φωνή μου… Ήμουν τυχερός γιατί θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα τα πράγματα. Είναι καλό να το σκεφτόμαστε αυτό πού και πού. Θρήνησα μία εβδομάδα το αφτί μου και έπειτα συνέχισα τη ζωή μου.
Σου έμαθε κάτι αυτή η περιπέτεια; Μαθαίνουμε τελικά από τις δυσκολίες και τις αποτυχίες στη ζωή;
Βέβαια. Αυτό το βιώνω από μικρό παιδί… από έρωτες, ας πούμε, που δεν βγήκαν. Όλα είναι εμπειρίες. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να μην εξελιχθεί. Όλες οι δυσκολίες είναι μαθήματα που σε σκληραγωγούν αλλά ταυτόχρονα σε ευαισθητοποιούν. Μπαίνεις σε μια πολύ διαφορετική συνθήκη όταν έχεις βιώσει κάτι δύσκολο. Εγώ έχω και ένα κοντινό περιβάλλον που με στηρίζει πολύ.
Το ανέφερες και προηγουμένως. Είναι σημαντικοί οι δικοί σου άνθρωποι;
Πάρα πολύ. Απολαμβάνω και τη μοναξιά και την κοινωνικοποίηση. Όλα με μέτρο. Χρειάζομαι πολλές φορές την ησυχία μου, αλλά τι πιο ωραίο από το να είσαι με εκείνους που αγαπάς. Μου αρέσει να εξερευνώ και να μαθαίνω τους ανθρώπους. Επίσης, χρειάζομαι τους ανθρώπους και για τη δουλειά μου. Πώς μπορείς να γράψεις μουσική χωρίς απεύθυνση; Όσα γράφω είναι βιωματικά.
«Ποιο είναι, όμως, το νόημα αν δεν έχεις πάθος στη ζωή σου; Αυτό σου δίνει υγεία. Εγώ, όταν είμαι ερωτευμένος, ξαφνικά ακούω και από τα τρία αφτιά, όχι μόνο από το ένα».
Τι ρόλο παίζει ο έρωτας στη ζωή σου, μιας που τον τραγουδάς και γράφεις συνεχώς για αυτόν;
Δύο πράγματα μας απασχολούν στη ζωή και τις τέχνες: ο έρωτας και ο θάνατος. Στην περίπτωση του έρωτα, αν δεν μιλούσε τόσος κόσμος για αυτόν, ίσως, να μην κατανοούσαμε αν έχουμε τελικά ερωτευτεί. Ο Φρανσουά ντε λα Ροσφουκό έλεγε ότι ο έρωτας είναι σαν τη φλόγα και τον άνεμο. Όσο πιο μικρή είναι η φλόγα, ο άνεμος τη σβήνει, και όσο μεγαλύτερη, ο άνεμος τη φουντώνει. Μέσω της φιλοσοφίας συνειδητοποίησα ότι ο έρωτας είναι κάτι διαχρονικό, κάτι που δεν σταματά ποτέ να είναι επίκαιρο. Δεν ξέρω αν ο άνθρωπος το επιδιώκει, αλλά είναι σημαντικό να εντρυφήσει στον έρωτα. Εγώ μπορώ να ερωτευτώ, αλλά θα το μάθω εκ των υστέρων. Στην πράξη είμαι και λίγο ερωτευμένος με τον έρωτα και αυτό είναι παγίδα, γιατί μπαίνεις σε μια κατάσταση παραμυθιού. Ποιο είναι, όμως, το νόημα αν δεν έχεις πάθος στη ζωή σου; Αυτό σου δίνει υγεία. Εγώ, όταν είμαι ερωτευμένος, ξαφνικά ακούω και από τα τρία αφτιά, όχι μόνο από το ένα. (γέλια) Επίσης, με τον έρωτα αλλάζει η ματιά σου συνεχώς – και για έναν καλλιτέχνη είναι πολύ σημαντικό αυτό.
Έχεις ακούσει άσχημες κριτικές;
Δεν έχω ακούσει τίποτα αρνητικό. Γενικά λαμβάνω πολλή αγάπη, ειδικά για την τηλεοπτική σειρά «Ταμπού». Με σταματούν στο δρόμο και μου εκφράζουν πόσο τους αρέσω. Ό,τι κάνεις σε αυτήν τη δουλειά, είτε είναι η μουσική είτε η υποκριτική, σου επιστρέφεται.
Τι σου έκανε κλικ για να δεχτείς το ρόλο του Έκτορα;
Ο Έκτορας είχε κάτι πολύ ιδιαίτερο γιατί ζει το κοινό μυστικό της οικογένειας χωρίς να το αντιλαμβάνεται και είναι πολύ δεμένος με τους δικούς του. Είναι το παιδί που το προστάτευαν για να μη μάθει και τώρα μου αρέσει που γίνεται αυτή η εναλλαγή, γιατί τίποτα δεν μένει κρυφό για πάντα. Είμαι κι εγώ αυτός ο τύπος, ο ανέμελος, ο ρομαντικός, ο ενθουσιώδης, και μοιάζω με έναν τρόπο στον Έκτορα. Όταν, όμως, μαθαίνεις μια τέτοια αλήθεια για την οικογένειά σου, ότι τα αδέλφια σου σκότωσαν τον πατέρα σου ο οποίος βίαζε την αδελφή σου, γκρεμίζεται ο κόσμος σου. Είναι σαν να μαθαίνω κάτι αντίστοιχο εγώ για τη μάνα μου, τον πατέρα μου, τον αδελφό μου. Ήθελα πολύ να ζήσω αυτή την αντίθεση και να προσπαθήσω για το ρόλο. Ήξερα ότι δεν αρκεί να πάω σε ένα σετ και να το παίξω όμορφος.
Εσύ έχεις σκεφτεί το ενδεχόμενο να δημιουργήσεις οικογένεια και να κάνεις παιδιά;
Το σκέφτομαι πολύ συχνά. Δεν έχει να κάνει με την ηλικία. Ειδικά αν έχεις ζήσει και στην Αμερική, όπου κάνουν νωρίς οικογένεια. Έχω, επίσης, υπάρξει σε σχέσεις με γυναίκες από άλλες χώρες με πολύ διαφορετική κουλτούρα, που ήθελαν να αποκτήσουν παιδιά μικρές. Οπότε, έχω κάνει ανάλογες συζητήσεις. Σε καμιά περίπτωση, βέβαια, δεν είμαι έτοιμος να γίνω πατέρας, αλλά κάποια στιγμή θα ήθελα οπωσδήποτε να δημιουργήσω οικογένεια. Αλλιώς ποιο το νόημα; Δεν σκέφτομαι την οικογένεια ορμώμενος από την επιθυμία διαιώνισης του είδους μου, αλλά για να φέρω στον κόσμο έναν άλλο άνθρωπο που θα φτιάξει ένα δικό του κόσμο. Είναι μια φοβερή εμπειρία. Θα μπορούσε, βέβαια, να θεωρείται και εγωιστικό, γιατί κανείς δεν σε ρωτά αν θέλεις να έρθεις στον κόσμο.
Σε τρομάζει η εποχή;
Είναι κάτι που σε προβληματίζει αν αξίζει να το κάνεις αυτό σε έναν άνθρωπο. Να τον φέρεις, δηλαδή, σε έναν τέτοιο κόσμο όπου γίνεται πόλεμος ενώ υποτίθεται ότι διανύουμε τις πιο ειρηνικές περιόδους της ανθρωπότητας ή για να του πουν ότι σε τριάντα χρόνια δεν θα έχει καθαρό νερό και θα ζει σε ένα καζάνι που βράζει. Τι κάνεις για να βγάλεις από το μυαλό σου όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας; Αν δεν σε προβληματίζει τίποτα, τότε κάτι κάνεις πολύ καλά, γιατί έχεις το στομάχι να αντέχεις όσα άσχημα εμείς απλώς παρακολουθούμε, και είμαστε πολύ τυχεροί γι’ αυτό. Εγώ, όμως, μεγάλωσα έχοντας στο νου μου να ωφελώ και τους γύρω μου. Και νιώθω ότι με αυτό τον τρόπο πρέπει να λειτουργούμε όλοι. Να κάνουμε το καλό και να μη σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας.
Ποιες μουσικές θεωρείς ότι θα έπρεπε να διασωθούν και να ακουστούν στο διάστημα και ποιες θα ήταν οι μουσικές που θα ήθελες να ακούσουν πρώτα τα παιδιά σου;
Από τη μία, θα έπρεπε να ακούγονται όλες οι μουσικές γιατί είναι απόψεις. Αλλά στο τέλος της μέρας περνάει στην αισθητική του καθένα. Erik Satie – Gymnopédies και Gnossiennes, Chopin και πολλά κομμάτια κλασικής μουσικής, από κλασική ροκ τα πάντα… Queen, Bowie… Οι Beatles πρέπει σίγουρα να μελετηθούν. Ο Αζναβούρ και o Yves Montand πρέπει να παίζουν παντού. Στο κινητό μου έχω διαφορετικές λίστες για τα τραγούδια που θέλω να ακούω συνέχεια, για τραγούδια που αντιστοιχούν σε συγκεκριμένες συναισθηματικές καταστάσεις. Στο παιδί μου, από την άλλη, θα έβαζα μουσικές πολύ πριν έρθει στον κόσμο. Θα του έβαζα Χατζιδάκι, Μικρούτσικο, όλους τους μεγάλους Έλληνες συνθέτες, τις μεγάλες ελληνικές φωνές, κλασική μουσική, ροκ-φολκ. Θα ήθελα να ακούει γενικά τα όργανα και το πώς μια ορχήστρα μπορεί να δημιουργήσει ένα καινούριο συναίσθημα, νοσταλγία. Θα ήθελα να ακούσει μουσική από όλες τις χώρες, bossa nova, μουσική της λατινικής Αμερικής.
Δεν πίνεις καφέ, τρως φρούτα και αποφεύγεις τα αναψυκτικά. Προσέχεις πολύ τη διατροφή σου;
Ναι. Αυτό ξεκίνησε από την Αμερική, όπου έπαθα πολιτισμικό σοκ. Θυμάμαι, είχα κόψει ένα μήλο και το είχα αφήσει στο ψυγείο για να το φάω αργότερα. Το ξέχασα όμως και δυο μέρες μετά που το βρήκα στο ψυγείο το μήλο έμοιαζε σαν να το είχα κόψει πριν από τρία λεπτά… ήταν άσπρο. Τότε, συνειδητοποίησα ότι στην Αμερική όλα είναι γεμάτα ορμόνες και ζάχαρη. Έτσι έκοψα τη ζάχαρη και τα επεξεργασμένα τρόφιμα, αλλά είχα φτάσει σε ένα σημείο άρρωστο με την εμμονή ότι «πρέπει να είμαι healthy». Ήταν τρέλα και υποψιάζομαι ότι ενδεχομένως να αντιμετώπιζα και κάποια διατροφική διαταραχή. Στο μυαλό μου δεν μπορούσα να διαχωρίσω αν αυτό που έκανα ήταν υγιεινό ή όχι. Οι γύρω μου μου έλεγαν ότι δεν ήταν καλό αυτό που έκανα στον εαυτό μου. Ακόμα και αν έτρωγα κάποια φορά απέξω, η δυσφορία που ένιωθα μετά δεν ήταν φυσιολογική.
Πώς είσαι τώρα;
Τώρα θα φάω και ζάχαρη. Θα απολαύσω και τα μελομακάρονα, που τα λατρεύω, και το πανετόνε… Επειδή όμως καπνίζω, και αυτό αποτελεί μια κακή συνήθεια, ενώ στο παρελθόν είχα και άλλες κακές συνήθειες, αποφάσισα ότι θέλω να διατηρήσω όσες καλές συνήθειες έχω, όπως το να τρώω σωστά και να γυμνάζομαι.
Τι γυμναστική κάνεις;
Όταν ξεκίνησα να σπουδάζω φιλοσοφία, γνώρισα το διαλογισμό και άρχισα να κάνω πολύ γιόγκα. Επίσης, έκανα βάρη. Στην Αμερική ήμουν σίγουρα οκτώ κιλά πάνω λόγω μυϊκής μάζας. Έτρεχα και τρέχω πολύ, γιατί κάνει καλό στην καρδιά, αλλά και γιατί ηρεμεί το κεφάλι μου. Στην Αμερική έμενα στο Γούντστοκ, στην Τζόρτζια, και το βράδυ που έκανε ζέστη έτρεχα έξω ξυπόλυτος με τις ώρες. Γειωνόμουν. Μου αρέσει, επίσης, να κάνω ποδήλατο και σκι το χειμώνα. Παίζω μπάσκετ και ποδόσφαιρο, πηγαίνω σε πεζοπορίες. Παλιά ασχολούμουν με το τένις και το στίβο. Είχα πολύ καλή αθλητική παιδεία από μικρός.
Θα σου έχουν πει ότι είσαι όμορφος. Την ομορφιά, πώς την αντιλαμβάνεσαι; Σε εγκλωβίζει;
Η ομορφιά μπορεί να σε εγκλωβίσει αν την προσδιορίζεις και τη δέχεσαι από άλλους. Αν είσαι υγιής και μπορείς να αντιληφθείς την ομορφιά μέσα σου, γεμίζεις από αυτό. Φυσικά, μιλώ εκ του ασφαλούς, καθώς έχω δεχθεί πολύ ωραία κομπλιμέντα. Σίγουρα η ομορφιά αποτελεί προνόμιο, όμως έχει και τα αρνητικά της. Βγαίνεις, για παράδειγμα, από το θέατρο και περιμένεις να σου πουν «Τι ωραία παράσταση και πόσο καλός ήσουν» για να ακούσεις τελικά «Μα τι όμορφος που είσαι!». Και σκέφτεσαι: «Τόσο κακός ήμουν;», κάτι που δεν ισχύει. Οι άνθρωποι σου κάνουν ένα κομπλιμέντο για να νιώσεις ωραία και αυτό μπορεί να παρεξηγηθεί. Εγώ το έχω αισθανθεί, γιατί δεν μου αρέσει η επιφανειακή αντίληψη των πραγμάτων, αλλά είναι τόσο ωραίο παράλληλα να ακούς ότι είσαι όμορφος.
Πώς χαλαρώνεις;
Με μουσική. Δεν μπορώ, όμως, μόνο να χαλαρώνω. Θυμάσαι το «Πεπρωμένο», το τραγούδι του Νταλάρα; Λέει ένας στίχος: «Στο πεπρωμένο σου να δίνεις σημασία και να προσέχεις πώς βαδίζεις στη ζωή. Όταν κοιμάσαι άλλος γράφει ιστορία και κάποιος παίζει τη δική σου την ψυχή». Θα κάτσω, δηλαδή, εγώ να βλέπω σειρές και οι άλλοι καλλιτέχνες να κυκλοφορούν νέα τραγούδια και να προσχωρούν… και εγώ να λέω, «Μα εγώ; Μπορώ κι εγώ». Θα υπάρξουν και στιγμές που δεν θα θες να κάνεις τίποτα και δεν θα υπάρχει και δουλειά, και δεν θα μπορείς να γράψεις, ούτε και να σκεφτείς,. Πρέπει, όμως, να έχεις στο μυαλό σου ότι όσο κάθεσαι και περιμένεις να σου έρθουν τα πράγματα, κάποιος άλλος ζει τη δική σου τη ζωή. Το σκέφτομαι όταν έχω μπουχτίσει και δεν αντέχω άλλο από την κούραση. Ως καλλιτέχνης πρέπει να ζεις με 28 ώρες.
Τα όνειρα και τις επιθυμίες μας τα καθορίζει ο δρόμος;
Ναι, αλλά παράλληλα κάνεις και επιλογές. Δίνεις και παίρνεις, όχι απαραίτητα ισότιμα. Δεν είσαι πάντα στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Εμένα κάπως η ζωή με πάει και εγώ την εμπιστεύομαι. Θέλω να γράψω μουσική για το θέατρο και πρόζα. Έχω φτάσει κοντά και στον κινηματογράφο, αλλά δεν πραγματοποιήθηκε ακόμη αυτή η επιθυμία μου. Θέλω να αποκτήσω τα κατάλληλα εφόδια, ώστε να δείξω μια αντιπροσωπευτική εικόνα αυτού που είμαι καλλιτεχνικά και να κριθώ ανάλογα – γιατί θα κριθώ όπως όλοι. Είμαι πολύ φιλόδοξος. Πιστεύω στον εαυτό μου και δεν επαναπαύομαι.
Τι να περιμένουμε από εσένα με το νέο χρόνο;
Θα κυκλοφορήσω αρχικά τέσσερα κομμάτια. Το ένα λέγεται «Άνθρωποι ξένοι» και έχει δυνατή πολιτικοκοινωνική χροιά. Επίσης το «Μέσα Οκτώβρη», μια πιο ορχηστρική μπαλάντα που είναι στην ουσία μια ερωτική εξομολόγηση που είχα κάνει κάποτε σε μια κοπέλα. Υπάρχει μια μπόσα νόβα, το «Αν εμένα πιστέψω», που έχω στο μυαλό μου, και ένα βαλς που θέλω να βγει την άνοιξη και φαντάζομαι να το χορεύουν νέοι άνθρωποι όπως παλιά στις χοροεσπερίδες του σχολείου.
