Στα 20 της παράτησε τις μαθηματικές σπουδές της και πέρασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Προτού καν αποφοιτήσει, είχε την τύχη να συμμετάσχει στη μεγάλου μήκους ταινία «Ένας άλλος κόσμος» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Μετά ήρθε η τηλεόραση: «Αστέρας Ραχούλας», «Λόγω Τιμής», «Έρωτας με διαφορά» και «Μόλις Χθες». Η πρώτη της θεατρική εμπειρία την έριξε κατευθείαν στα βαθιά με το έργο «Ο κουρέας της Σεβίλλης», δίπλα στον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο και τον Φάνη Μουρατίδη, σε σκηνοθεσία Σοφίας Σπυράτου. Κάπου ενδιάμεσα έφυγε στη Νέα Υόρκη για να παρακολουθήσει θερινά μαθήματα εφ’ όλης της ύλης του θεάτρου και της κάμερας στην Αμερικανική Ακαδημία Δραματικών Τεχνών.
Φέτος η Νίκη είναι η Μελία στην επιτυχημένη σειρά του MEGA «Ταμπού», όπου υποδύεται μια δυναμική γυναίκα που καταφέρνει ό,τι επιθυμεί. Κάπως έτσι είναι και εκείνη: δείχνει με όλους τους τρόπους ότι αγαπάει τη δουλειά της, ότι εμπιστεύεται τη συναισθηματική της νοημοσύνη αλλά και τη διαδικασία. Τα αγκαλιάζει όλα με έναν κοριτσίστικο ενθουσιασμό, χτίζοντας ώριμα τη Νίκη που θέλει να είναι.
Δείτε το βίντεο με τη Νίκη Βακάλη
Η Μελία από το «Ταμπού» τι σχέση έχει με τη Νίκη;
Καθώς διαθέτω πλέον μια επαγγελματική εμπειρία, έχω αρχίσει να αφήνομαι στους ρόλους μου. Ξέρω πώς λειτουργεί να συνεργάζομαι με όλους και να καταπιάνομαι με όλα τα είδη της υποκριτικής και να το ευχαριστιέμαι. Στο «Ταμπού», πρώτη φορά κάνω τη γυναίκα. (γέλια) Εννοώ ότι ο ρόλος είναι πολύ κοντά στη βιολογική μου ηλικία. Πρώτη φορά υποδύομαι μια γυναίκα της ηλικίας μου και όχι ένα νεαρό κορίτσι. Είμαι παιδί στη συμπεριφορά μου, αλλά είμαι και γυναίκα πια. Το καταλαβαίνω από διάφορα πράγματα, ακόμα και από το πώς με βλέπω στον καθρέφτη. Η Μελία βέβαια είναι μια πολύ δυναμική γυναίκα. Δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της. Θέλει να κάνει τα όνειρά της πραγματικότητα και αυτά έχουν σχέση τόσο με τον άντρα που έχει ερωτευτεί, τον Έκτορα, όσο και με το ότι θέλει να γίνει μητέρα.
Εσύ πόσο κοντά είσαι στη συνθήκη της μητρότητας;
Αν και θέλω πολύ να αποκτήσω παιδιά, δεν νομίζω ότι έχει έρθει ακόμη αυτή η ώρα. Τώρα προτιμώ να δουλέψω λίγο περισσότερο με τον εαυτό μου και την ψυχοθεραπεία. Να λύσω κάποια πραγματάκια που παραμένουν λίγο θολά. Γιατί νιώθω ότι τότε θα το ευχαριστηθώ καλύτερα. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ξέρεις αν είσαι έτοιμη, ποτέ δεν ξέρεις ποια είναι η κατάλληλη στιγμή για να γίνεις γονιός, όμως εγώ νιώθω ότι θέλω να βάλω λίγους ακόμα σπόρους στον κήπο της ζωής μου. Κάποια τσεκ στη λίστα με τα πράγματα που ονειρεύομαι να κάνω.
Τι ήταν αυτό που σε ώθησε να ξεκινήσεις ψυχοθεραπεία;
Το κίνητρο ήταν ότι εκείνη τη χρονιά δεν είχα δουλειά και ένιωσα ότι ίσως ήταν η στιγμή να βουτήξω σε κάποια μονοπάτια που ενδεχομένως δεν είχα τολμήσει να εξερευνήσω μέχρι τότε. Επίσης, δεν ήθελα να τρομάξω που δεν είχα δουλειά εκείνη την περίοδο. Οπότε, έκανα γυμναστική και ψυχοθεραπεία και με αυτά τα δύο εργαλεία αισθανόμουν ότι εργαζόμουν για το project – κι ας μην υπήρχε project. Κατάλαβα ότι, όταν δεν έχεις δουλειά, πρέπει να εργάζεσαι διπλά με τον εαυτό σου, να σε βρει έτοιμο η πρόταση, ζεσταμένο, ιδρωμένο.
Τι μαθαίνεις για τον εαυτό σου μέσα από τη διαδικασία της ψυχοθεραπείας;
Μαθαίνω να μαθαίνω αυτά που δεν ξέρω. Σε κάτι που με έχει βοηθήσει πολύ η ψυχοθεραπεία είναι ότι, ακόμα και όταν παρεκκλίνω από αυτά που γνωρίζω ήδη, δεν μου παίρνει τόσο χρόνο να επανέλθω.
Στη φωτογράφισή μας έκανες κάτι απίστευτα ακροβατικά. Ποια είναι η αθλητική σου εμπειρία;
Ξεκίνησα με ενόργανη και μετά έκανα πάρα πολλά χρόνια στίβο στον Πανελλήνιο. Στη ζωή μου ήμουν πάντα αθλήτρια.
Ακόμα και αφού σταμάτησα το στίβο, όταν ξεκίνησα τη δραματική σχολή, κατάλαβα ότι δεν πρέπει να είμαι τόσο σφιγμένη, οπότε ξεκίνησα γιόγκα.
Τώρα προσπαθώ να τα συνδυάζω γιατί με βοηθάει.
Τρέχω, δηλαδή, 5 χιλιόμετρα και μετά κάνω γιόγκα για να ανοίξω.
Έκανες πρωταθλητισμό;
Ήμουν στην ομάδα του αγωνιστικού, αλλά δεν ασχολήθηκα με τον πρωταθλητισμό γιατί από ένστικτο δεν ήθελα να μπω σε αυτήν τη διαδικασία. Εγώ έκανα πάντα αθλητισμό για την ευχαρίστηση που μου πρόσφερε, με κάνει να νιώθω ευεξία και χαρά. Δεν ήθελα ξαφνικά να το βάλω σε τέτοια προτεραιότητα που να μου καπελώσει την ανάγκη μου να κάνω γυμναστική. Αυτό συμβαίνει και με την υποκριτική: βγαίνεις από τη σχολή και νιώθεις ευτυχισμένος που έχεις βρει αυτό που θέλεις να κάνεις στη ζωή σου και μετά, όταν πλέον γίνεται επάγγελμα, σκέφτεσαι ότι πρέπει να προσέξεις να μην καπελώσει το άγχος για την επιβίωση την ευχαρίστηση και τη χαρά που σου προσφέρει η δουλειά σου.
Ποιο ήταν το κίνητρό σου να γίνεις ηθοποιός;
Την εποχή που σπούδαζα μηχανικός επιστήμης και τεχνολογία των υλικών, μάλλον για να ισορροπήσω από τα πολλά μαθηματικά που κυριαρχούσαν στη ζωή μου, ένιωσα ότι είχα πολλές καλλιτεχνικές ανησυχίες – έχω και μαμά ζωγράφο, διάβαζα, ήμουν και λίγο ρομαντική… Τότε γνώρισα κάποια παιδιά που μου έβαλαν την ιδέα να δοκιμάσω να γίνω ηθοποιός. Σαν να τους άκουσα. Κοιμήθηκα και την άλλη μέρα που ξύπνησα αποφάσισα να φύγω από τα Γιάννενα και να πάω στην Αθήνα. Τα άφησα όλα. Ήμουν 20 χρονών. Αν και είχα καλή σχέση με το βιβλίο, δεν είχα διαβάσει ποτέ θεατρικά έργα και πήγα να δώσω ορμώμενη κυρίως από το ένστικτό μου, κάτι που κατάλαβαν οι καθηγητές της σχολής, γι’ αυτό και, όταν με πέρασαν, μου είπαν: «Το ξέρουμε ότι είσαι άσχετη, αλλά μας κέρδισε η ειλικρίνειά σου. Αυτό μην το χάσεις». Ένιωσα ότι αυτός είναι ο δρόμος μου γιατί αυτό που κουβαλώ μέσα μου θέλω να το προσφέρω και να το μοιράσω. Έτσι αντιλαμβάνομαι την υποκριτική τώρα. Αύριο μπορεί να πάρει μια άλλη μορφή. Εμπιστεύομαι τη διαδικασία και δίνω όλο μου το είναι σε ό,τι κάνω.
Έχεις πάντα αυτή την καλή διάθεση;
Δεν ξυπνώ κάθε πρωί με την ίδια όρεξη, αλλά τότε φροντίζω να κάνω κάτι που ξέρω ότι θα φτιάξει τη διάθεσή μου. Γράφω, π.χ., στο τετράδιό μου ή κάνω γυμναστική, ασχολούμαι δηλαδή με πράγματα που γνωρίζω ότι θα με βοηθήσουν περισσότερο στη διαδικασία ώστε στο τέλος να δώσω ό,τι καλύτερο μπορώ τη δεδομένη ημέρα. Την καλή διάθεση εμείς τη χτίζουμε. Δεν γίνεται να περιμένω από τους γύρω μου να με κάνουν να νιώσω καλά. Εγώ θα το αναλάβω αυτό για μένα και θα προσπαθήσω να εμπνεύσω και τους υπόλοιπους. Όταν πέσει στο νερό η πρώτη πετρούλα, ανοίγουν οι κύκλοι. Ας είμαστε αυτή η πετρούλα!
Ποια είναι η ρουτίνα της αυτοφροντίδας σου;
Η γυμναστική είναι πάντα το ξύπνημά μου. Ακόμα κι αν έχω γύρισμα στις 8 το πρωί, θα σηκωθώ νωρίτερα για να πάω για τρέξιμο στις 6, γιατί δεν ξέρω αν θα προλάβω ή αν θα έχω όρεξη μέσα στην υπόλοιπη ημέρα. Το πρωί είναι μια απόφαση. Ντύνομαι γρήγορα, πάω για τρέξιμο και, όταν επιστρέφω, γράφω στο τετράδιό μου κατευθείαν 20 λεπτά, με χρονόμετρο, χωρίς να σκέφτομαι, σαν αυτόματη γραφή. Κάνω μπάνιο, τρώω κάτι και κάπως έτσι καθαρίζει το μυαλό μου, συντονίζομαι με την ημέρα μου. Αυτό το κάνω με συνέπεια και πειθαρχία.
Τι ακριβώς είναι αυτή η διαδικασία γραψίματος στο τετράδιο;
Όταν σπούδαζα στην Αμερική υποκριτική στην κάμερα, θέατρο και δραματουργία, είχα μια καθηγήτρια η οποία μας έδινε ένα κίνητρο: θα ξυπνάς, θα γράφεις 20 λεπτά, θα διαβάζεις κάτι 20 λεπτά, θα κινείς το σώμα σου για 20 λεπτά. Αν τηρείς με συνέπεια αυτήν τη ρουτίνα των τριών εικοσαλέπτων, μη φοβάσαι τίποτα. Από τις σπουδές μου εκεί, το μόνο που κάνω σταθερά είναι να γράφω και να γυμνάζομαι.
Τι γράφεις;
Λέξεις απλές που μου έρχονται στο κεφάλι. Είναι καθάρισμα του μυαλού, γιατί, άμα δεν ξυπνήσω καλά, μπορεί να βρίζω ή να γράψω κάτι το οποίο δεν είχα φανταστεί. Το βράδυ που θα το ξαναδιαβάσω, όμως, θα αντιληφθώ πόσο καλό μου έκανε αυτή η σκέψη μες στη μέρα ή ενδεχομένως να βγει κάτι που δεν το είχα πει ούτε στον εαυτό μου και να το πάω στην ψυχοθεραπεύτρια για να το αναλύσουμε. Με πιάνω λίγο εξ απροόπτου με αυτήν τη διαδικασία γιατί προσπαθώ να μη γράφω συνειδητές σκέψεις, οπότε μπορεί να ξεπηδήσει και κάτι που δεν έχω προβλέψει.
Κεφάλαιο «Διατροφή». Πώς αντιμετωπίζεις το φαγητό στην καθημερινότητά σου;
Μου αρέσει πάρα πολύ να μαγειρεύω. Η μαγειρική μπήκε στη ζωή μου στην καραντίνα και από τότε αντιλαμβάνομαι καλύτερα την όλη διαδικασία της τροφής, το πώς τρως όταν πεινάς. Είναι αλλιώς να παίρνουμε γρήγορα κάτι έτοιμο για να το φάμε το ίδιο γρήγορα και αλλιώς να το δούμε τελετουργικά. Εγώ δίνω χώρο στο φαγητό που καταναλώνω. Θέλω να το ευχαριστιέμαι. Τρώω μόνη μου όπως θα έτρωγα αν ήμουν με παρέα σε ένα τραπέζι.
Προσέχεις τη διατροφή σου;
Πλέον, ναι! Δεν τρώω γλουτένη, δεν βάζω ζάχαρη στον καφέ μου και φροντίζω το τελευταίο γεύμα της ημέρας να είναι μέχρι τις 10:30 το βράδυ. Αν τύχει να φάω πιο αργά, θα πάρω απόσταση από το πρωινό μου δεκατέσσερις ώρες γιατί προσέχω αυτές τις διαδικασίες που κάνει το σώμα. Επίσης, καταναλώνω λιγότερη ποσότητα από όση την εποχή που έκανα στίβο πέντε φορές την εβδομάδα και έτρωγα σαν να μην υπήρχε αύριο.
Παρ’ όλα αυτά, οι επιστήμονες έχουν συνδέσει την υπερφαγία ή τη μειωμένη όρεξη με την ψυχική μας κατάσταση ή ακόμα και με ψυχικές διαταραχές. Σου έχει συμβεί;
Φυσικά. Άλλωστε εμείς οι γυναίκες, όταν έχουμε περίοδο, δεν νιώθουμε την ανάγκη να φάμε περισσότερο; Εγώ εκείνες τις ημέρες αποζητώ και κάτι πιο τυρένιο, πιο λιπαρό, και όχι μόνο θα το φάω, αλλά θα το ευχαριστηθώ κιόλας, γιατί πιο πολύ… λίπος δημιουργούν η σκέψη και η ενοχή παρά η ίδια η διαδικασία. Μια ζωή την έχουμε! Όμως την επόμενη μέρα θα προσέξω. Δεν με ενδιαφέρει να είμαι skinny, με ενδιαφέρει να έχω ένα υγιές σώμα, το οποίο συν τοις άλλοις είναι ένα πολύ σημαντικό εργαλείο για τη δουλειά μου. Δεν γίνεται να φάω με τρόπο που μετά δεν θα μπορώ να βγάλω τη σκηνή ή να σηκωθώ το πρωί από το κρεβάτι.
Ο χώρος σου –αυτός του θεάτρου– πρωτοστάτησε στο #MeToo. Εσύ έχεις δεχτεί κακοποίηση;
Έχω δεχτεί πολύ περισσότερη κακοποίηση όταν έκανα άλλες δουλειές παρά ως ηθοποιός. Αλλά, για να επικεντρωθούμε στο χώρο μας, έχω υποστεί ψυχολογική κακοποίηση. Όχι επιτούτου, αλλά γιατί παντού υπάρχουν άνθρωποι ψυχικά άρρωστοι. Και κάποιες «αρρώστιες» που κουβαλάμε ως είδος είναι περασμένες στο DNA μας και θα χρειαστεί να περάσουν πολλές γενιές για να καθαρίσουμε από αυτές. Τέτοιες είναι η πατριαρχία και η εξουσία. Η αίσθηση ότι όσο πιο σκουπίδι σε κάνω τόσο πιο δυνατός είμαι. Και αυτό συμβαίνει και σε ένα χώρο, τον δικό μας, όπου υποτίθεται ότι κάνουμε μια δουλειά η οποία προϋποθέτει μια παιδεία. Αυτοί οι άνθρωποι όμως τη γνώση, αντί να την κάνουν εργαλείο, την κάνουν όπλο. Με θυμώνει, αλλά ο θυμός μου είναι και δρόμος. Όταν συνέβη σε εμένα, εργαζόμουν ως βοηθός σκηνοθέτη στο θέατρο και, παρόλο που με ενδιέφερε πάρα πολύ η δουλειά, σηκώθηκα και έφυγα με την απόφαση ότι εγώ θα ακολουθώ αυτό που αγαπώ και μου προσφέρει χαρά και όμορφα συναισθήματα. Ό,τι δεν με κάνει να νιώθω καλά δεν το θέλω στη ζωή μου. Προτιμώ να κοιμηθώ καλά, κι ας ψάχνω για δουλειά τα επόμενα τέσσερα χρόνια, πάρα να μην κοιμηθώ καλά έστω και για ένα βράδυ.
Εσύ τι λες στη Νίκη για να την ενδυναμώσεις στα δύσκολα;
Πως ό,τι χρειάζομαι βρίσκεται μέσα μου. Και αυτό θέλω να το ξέρουν όλοι οι άνθρωποι: όλη η δύναμη που χρειαζόμαστε βρίσκεται μέσα μας και στη ζωή μας δεν έρχεται τίποτα που δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε.
