Αν είχε motto, ίσως θα ήταν κάτι σχετικό με το «Η ζωή ξέρει». Η ηθοποιός Ευγενία Σαμαρά βρίσκεται σε διαρκή κίνηση ανάμεσα σε γυρίσματα και ταξίδια. Αν και, όπως παραδέχεται, «μου μένει μια Κυριακή για να γίνουν όλες οι κανονικές δουλειές», καταφέρνει να βρίσκει πάντα χρόνο για τους αγαπημένους και την αυτοφροντίδα της. Άλλωστε η εξέλιξη του εαυτού της και η σύνδεση με τους άλλους αποτελούν μάλλον το προσωπικό της στοίχημα.

Τι θυσιάζεις αυτή την περίοδο για όσα έχεις δημιουργήσει;

Γενικά βρίσκω το χρόνο. Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, έτσι είναι η ζωή μου. Πέρυσι είχα γύρισμα, εκπομπή και θέατρο. Επειδή όμως λειτουργώ με έλεγχο, προγραμματισμό και οργάνωση, κάπως καταφέρνω να τα εξισορροπώ. Ωστόσο δεν σου κρύβω ότι μερικές φορές ζορίζομαι και λέω «θέλω σήμερα να μην κάνω τίποτα». Κι όταν έχω πραγματικά ανάγκη αυτό το «τίποτα», κάτι συμβαίνει στο πρόγραμμα και προκύπτει ένα κενό, ένα ρεπό, κάτι ακυρώνεται.

Πώς αποφορτίζεσαι λοιπόν;

Έχω πάντα χρόνο για ψυχοθεραπεία, γυμναστική και περπάτημα, ενώ μέσα στην εβδομάδα θα δω σίγουρα φίλους και θα κάνουμε κάτι μαζί.

Νομίζω πως είναι σημαντικό που έχουν μειωθεί ο φόβος και η προκατάληψη και όλο και περισσότεροι άνθρωποι της γενιάς μας στρέφονται στην ψυχοθεραπεία.

Η ψυχοθεραπεία είναι πολύ βοηθητική για μένα και, θεωρώ, όλους τους ανθρώπους. Προφανώς, ο καθένας επιλέγει ό,τι του ταιριάζει. Κι εγώ έχω αλλάξει με τα χρόνια από ψυχοθεραπεία σε NLP. Ψάχνω διάφορους τρόπους ανάλογα με τη φάση όπου βρίσκομαι και τον κύκλο που θέλω να κάνω. Η ψυχοθεραπεία είναι όπως το τσεκάπ: όπως ασχολείσαι με την υγεία σου, πρέπει να ασχοληθείς και με την ψυχή σου. Είναι τόσο γρήγορη η ζωή μας και συμβαίνουν τόσο πολλά… Ταυτόχρονα, έχει ο καθένας μας τόσα πράγματα θαμμένα μέσα του από την παιδική του ηλικία και τόσες πεποιθήσεις που πρέπει πρώτα να τα ακουμπήσει και να τα επεξεργαστεί για να διευκολύνει τη ζωή του. Αυτός ο δρόμος με εξελίσσει, με κάνει να νιώθω καλύτερα με μένα και τους γύρω μου και μέσα στις σχέσεις μου. Η εξέλιξη είναι απαραίτητη. Δεν νοούμαι τη ζωή χωρίς αυτήν.

Είναι μια πόρτα για να συνδεθείς με τους γύρω σου. Εσύ πώς συνδέεσαι με τους κοντινούς σου ανθρώπους; Είναι τελικά το τραύμα που μας φέρνει κοντά στους άλλους, και κυρίως στις ερωτικές-συντροφικές σχέσεις;

Φυσικά, μόνο τα τραύματα μας συνδέουν με τους άλλους. Τα παιδικά μας τραύματα μας οδηγούν να έλκουμε αυτούς που αρχικά θα τα επιβεβαιώσουν και παρακάτω θα μας εξελίξουν μαθαίνοντάς μας τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε. Δηλαδή, εγώ μπορεί να έλξω τον Χ πατέρα μου, κάποιον που ταιριάζει σε αυτό που σε μένα είναι οικείο, γιατί πρέπει να απογαλακτιστώ, να προχωρήσω, να καταλάβω πού είναι η σύνδεση –ή και πού θα σπάσει– και πού θα βάλω τα όριά μου. Γύρω μας βρίσκονται άνθρωποι που μας είναι γνώριμοι γιατί ένα κομμάτι τους θυμίζει τη γονεϊκότητα, το αρχέτυπο της μάνας και του πατέρα. Με αυτό μεγαλώσαμε, με αυτό έχουμε δομηθεί. Αυτό μας τραβά αρχικά και ξεκινάμε τις συνδέσεις. Κάνουμε συντροφικές συνδέσεις παίρνοντας τον έναν ή τον άλλο ρόλο, της μαμάς ή του μπαμπά. Κι αυτό συμβαίνει μέχρι να κατανοήσουμε ότι κάποια στοιχεία δεν είναι δικά μας και θέλουμε να τα πετάξουμε ή μας ταιριάζουν, τα αγαπάμε, μας εξελίσσουν και δεν μας βάζουν σε ένα φαύλο κύκλο όπου δεν νιώθουμε καλά. Εκεί ξεσκαρτάρουμε και διαμορφώνουμε τον εαυτό μας με βάση αυτά που επιθυμεί η ψυχή μας και όχι όσα μάθαμε όταν ήμαστε μικροί. Μέσω αυτής της διαδικασίας, δοκιμαζόμαστε, καταλαβαίνουμε και προχωράμε, ενώ η ζωή θα μας φέρει πάλι κάτι παραπλήσιο και θα το πιάσουμε από αλλού. Η ζωή είναι ένα work in progress. Είναι που είναι μάταιη, αν δεν έχουμε και στο μυαλό μας την αυτοβελτίωση και το να μάθουμε, τότε δεν έχει νόημα. Μία φορά ερχόμαστε στη ζωή, για να κάνουμε κάτι. Υπάρχει μια προσωπική εξέλιξη, μια διαφορετική διαδρομή, για την κάθε ψυχή. Ας την κάνουμε λοιπόν, και ό,τι γίνει.

Τη ματαιότητα πώς την καταπολεμάς;

Την καταλαβαίνω έντονα, αν και άλλες περιόδους λιγότερο και άλλες περισσότερο. Ο μόνος τρόπος για να την καταπολεμήσει κάποιος είναι η βαθιά σύνδεση με τους ανθρώπους, η αγάπη και η εξέλιξη του εαυτού. Ο απώτερος σκοπός είναι η βαθιά σύνδεση και, για να γίνει αυτό, πρέπει να έχουν προηγηθεί η σύνδεση με τον εαυτό και η εξέλιξή του, κάτι που δεν είναι εύκολο. Πρέπει να υπάρχει και ανάγκη για αυτό. Θεωρώ ότι είμαστε σε μια καλή στιγμή της κοινωνίας, με τους ανθρώπους να έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται αυτή την ανάγκη περισσότερο απ’ ό,τι παλαιότερα, να εστιάζουν στο ενεργειακό, το εσωτερικό και το ψυχολογικό τους κομμάτι. Λίγο-πολύ, όλοι τα ίδια ζητούμενα έχουμε. Ίσως, επειδή πηγαίνω και προς τα εκεί προσωπικά, συναναστρέφομαι και ανθρώπους που τους απασχολούν τα ίδια θέματα.

Με αφορμή το ρόλο της μαμάς στο «Έχω παιδιά» του MEGA, θα μπορούσες να σε φανταστείς σε έναν αντίστοιχο ρόλο στην πραγματική ζωή σου;

Αυτό που έχει γράψει ο Λάμπρος Φισφής είναι πολύ κοντά σε αυτό που θα ήμουν εγώ. Θα διάβαζα τα πάντα για το πώς θα γίνουν σωστά τα πράγματα και δεν θα κάνω λάθη στη διαπαιδαγώγηση, θα αναζητούσα ενδεδειγμένους και σύγχρονους τρόπους, αλλά θα είχα και την ανάγκη να ελέγχω τα πάντα – ακόμα κι αν στη ζωή ουσιαστικά δεν μπορείς να ελέγξεις τίποτα. Θα έβλεπα όμως πολλά από αυτά μπροστά μου. Θα ήθελα να συνδυάσω τη δουλειά με την προσωπική μου ζωή όπως η Σάρα και να βρω έναν τρόπο να λειτουργήσουν όλα, θα ήμουν τρυφερή μαμά… Έχω πολλά στοιχεία από το χαρακτήρα, αλλά και ο χαρακτήρας έχει κομμάτια δικά μου.

«Η σύνδεση είναι κάτι που αναζητώ διακαώς στη ζωή μου και δεν μου είναι εύκολο να συνδεθώ πραγματικά. Αυτήν τη συναισθηματική αναπηρία θέλω να διορθώσω».

Πώς βλέπεις το ρόλο της γυναίκας σήμερα; Της γυναίκας που πλησιάζει τα 40 και πιέζεται από την κοινωνία να κάνει παιδιά και να αντεπεξέρχεται συνεχώς σε ρόλους;

Η γυναίκα πιέζεται από τον ίδιο της τον εαυτό να είναι υπόλογη για κάτι που είχε σκεφτεί παλαιότερα. Όλες είχαμε μια εικόνα στο κεφάλι μας κοινωνικά. Είχαμε στο μυαλό μας ότι κάποιες γυναίκες πρέπει να κάνουν ένα παιδί μέχρι μια συγκεκριμένη ηλικία. Στην ουσία, όμως, η κοινωνία είμαστε εμείς. Δεν μπορούμε να κάνουμε zoom out από κάτι που μπορεί να είχαμε σκεφτεί στα 25, αλλά τώρα δεν είμαστε ο ίδιος άνθρωπος. Στα 35, στα 40 και στα 45 μας, είμαστε ένας άλλος άνθρωπος – και μπορεί να το ψάχνουμε ακόμη ή να έχουμε πάρει τις αποφάσεις μας. Και στις δύο περιπτώσεις, αυτό είναι εντάξει. Είναι εντάξει να μη θέλουμε να αφήσουμε την καριέρα και τη δουλειά μας και να επιδιώκουμε να βρούμε έναν τρόπο να συνδυάσουμε οικογένεια και εργασία. Όλα αυτά είναι κοινωνικά ριζωμένα, κι εμείς, ως κομμάτι της κοινωνίας, τα έχουμε σκεφτεί, συνειδητά ή ασυνείδητα. Γι’ αυτό μας ενοχλούν. Όταν θα είμαστε καλά με το τι θέλουμε, ό,τι κι αν λέει η κοινωνία δεν θα μας επηρεάζει. Έτσι, σιγά σιγά, όσο δεν θα ενδιαφέρει εμάς, δεν θα ενδιαφέρει και τους άλλους, θα γίνει η κοινωνική αλλαγή συλλογικά. Για να σταματήσουμε να είμαστε υπόλογοι απέναντι στην κοινωνία, πρέπει ο καθένας από μας να σταματήσει να είναι υπόλογος για κάτι που σκέφτηκε στο παρελθόν.

Εσύ προσωπικά το έχεις λύσει μέσα σου; Έχεις απαντήσει σε ανάλογα ερωτήματα;

Σε σχέση με το κοινωνικό κομμάτι, νιώθω πως δεν με επηρεάζει καθόλου. Σε προσωπικό επίπεδο, δεν το έχω λύσει και δεν έχω αποφασίσει κάτι συγκεκριμένο. Σε αυτήν τη φάση της ζωής μου, σκέφτομαι ότι είναι εντάξει να μην ξέρω τι θέλω. Αυτό με χαλαρώνει κάπως. Δεν πήρα κάποια απόφαση, δεν χρειάζεται να την πάρω ούτε σήμερα ούτε αύριο. Αν μπορώ να κάνω κάποια κίνηση που θα με ηρεμήσει, θα την κάνω. Αν όχι, είναι OK. Ούτως ή άλλως, η ζωή θα δείξει, θα μας φέρει αυτό που επιθυμούμε βαθιά και η ψυχή μας ξέρει καλύτερα. Εγώ αφήνομαι στη ροή. Αν είναι ξεκάθαρο μέσα μου ότι επιθυμώ κάτι, θα το διεκδικήσω.

Αισθάνεσαι ότι αυτήν τη στιγμή στη ζωή σου οι επιθυμίες σου είναι εναρμονισμένες; 

Νιώθω πολύ ευχαριστημένη και ευγνώμων με όσα ζω τώρα επαγγελματικά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ημέρες που κουράζομαι και δεν θέλω τίποτα ή είμαι στενοχωρημένη γιατί συμβαίνει παράλληλα κάτι άλλο που με απογοητεύει. Κάποιες ημέρες, είμαι πιο ριγμένη και, άλλες, πιο ανεβασμένη. Στο σύνολο, όμως, όσα κάνω είναι πράγματα που επιθύμησα στο παρελθόν, μου προκύπτουν και τα χαίρομαι. Γιατί, ορισμένες φορές, μας έρχονται καταστάσεις που θέλουμε και δεν μπορούμε να τις χαρούμε. Εγώ επιλέγω να είμαι πιο συνειδητά σε αυτό που ζω.

Πέρασες από τη γεωπονία στην υποκριτική. Σε καθόρισαν κάποια συγκεκριμένα γεγονότα στην παιδική σου ηλικία;

Δεν θυμάμαι τι ήταν αυτό που με καθόρισε μέχρι τα 6 μου – γιατί από 0 έως 6 ετών διαμορφωνόμαστε– ώστε να έχω την ανάγκη να βρίσκομαι μπροστά σε κόσμο για να πάρω αγάπη. Όλη αυτή η ενασχόλησή μου με την τέχνη και την υποκριτική έχει ως πυρήνα την ανάγκη να πω μια ιστορία, να συνδεθώ με τους ανθρώπους και να με αγαπήσουν. Είναι πολύ καθαρό αυτό. Είναι σκληρό το να βρίσκεσαι μπροστά σε κόσμο, να εκθέτεις κάτι δικό σου και να επιζητείς την επιβεβαίωσή του. Κανένας από μας δεν βγαίνει για να ακούσει ότι δεν είναι καλός. Άρα, προφανώς το κομμάτι μας που αναζητά από τον κόσμο την αποδοχή –αυτό εννοώ με τον όρο «αγάπη»– έχει τραυματιστεί με κάποιον τρόπο στην παιδική ηλικία. Έτσι συμβαίνει και με μένα – ακόμα κι αν δεν θυμάμαι κάτι σχετικό με έλλειψη αποδοχής από τους γονείς μου. Το δικό μου μυαλό μετέφρασε μια πληροφορία σαν να είχε αυτή την ανάγκη. Ό,τι κι αν είναι, όμως, είμαι ευγνώμων. Το να υποδύομαι ένα ρόλο, το να αλλάζω συνεργάτες και το να γνωρίζω προσωπικότητες γεμίζουν την ψυχή μου με έναν τρόπο που κανένα άλλο επάγγελμα δεν θα μπορούσε να κάνει.

Σε αυτήν τη διαδρομή, τι ρόλο διαδραματίζουν οι δικοί σου άνθρωποι, οι φίλοι σου και ο σύντροφός σου;

Η σύνδεση είναι κάτι που αναζητώ διακαώς και δεν μου είναι εύκολο να συνδεθώ πραγματικά. Ανατρέχοντας στο παρελθόν και κοιτάζοντας προς τα πίσω τη ζωή και τις συντροφικές σχέσεις μου, τις περισσότερες φορές ήμουν, από φόβο και ανασφάλεια, με το ένα πόδι μέσα και το άλλο έξω. Ωστόσο αντιλαμβάνομαι πολύ την ανάγκη μου να συνδεθώ. Είναι μια πτυχή μου που δουλεύω, προσπαθώ να την κατανοήσω και να αφεθώ στις συντροφικές μου σχέσεις. Στις φιλικές, μου είναι πιο εύκολο. Έχω πολύ έντονα την ανάγκη των ανθρώπων μου. Δεν είμαι μοναχικός τύπος, είμαι συντροφική. Αυτό το δίπολο πολεμάμε όλοι. Δεν μπορούμε να συνδεθούμε γιατί έχουμε ανάγκη να συνδεθούμε. Αυτήν τη συναισθηματική αναπηρία θέλω να διορθώσω επειδή με πάει πίσω, δεν είναι λειτουργική. Αυτό που δεν μπορώ, αυτό επιζητώ.

Τι σου λένε οι άνθρωποί σου ότι ξεχωρίζουν σε σένα;

Οι δικοί μου άνθρωποι με βρίσκουν τρυφερή και μητρική. Έχω ένα φροντιστικό κομμάτι, το γνωρίζω και δεν με σοκάρει. Με τους ανθρώπους που αγαπώ, είμαι τρυφερή και θα κάνω τα πάντα για να τους βοηθήσω. Και αυτό το στοιχείο του χαρακτήρα μου δηλώνει ότι έχω ανάγκη την αποδοχή – θέλω να δώσω τα πάντα στον άλλο για να του είμαι χρήσιμη. Από τη μία, κατανοώ και αγαπώ αυτή την πτυχή μου και, από την άλλη, προσπαθώ να βάζω όρια ώστε να μη γίνεται για τους λάθος λόγους, αλλά μόνο γιατί το επιθυμώ. Επιπλέον, αποδέχομαι τη φροντίδα πολύ πιο δύσκολα. Τα τελευταία χρόνια, αρχίζω να λέω συνειδητά «αποδέξου τη φροντίδα του άλλου ανθρώπου, του φίλου σου, του συντρόφου σου, της οικογένειάς σου». Το μάθημα σε αυτή την περίπτωση είναι τα όρια, μέχρι πού φτάνουν οι σχέσεις. Νιώθω όμως πολύ τυχερή γιατί στη ζωή μου έχω ανθρώπους στους οποίους μπορώ να μιλήσω για όλα αυτά, να τους πω την αλήθεια μου, να τους εκθέσω την ψυχή μου χωρίς να φοβάμαι.

Στις πολύτιμες λοιπόν για σένα σχέσεις, τι θα μπορούσε να σε τρομάξει ή να σε θυμώσει;

Το θέμα της εμπιστοσύνης είναι κάτι που με ζορίζει πολύ. Επειδή ακριβώς δυσκολεύομαι με τη σύνδεση, αν αφεθώ και χάσω την εμπιστοσύνη μου, θα διαταραχθώ. Δεν θα σταματήσω να εμπιστεύομαι τον άλλο επειδή θα μου πει ένα ψέμα. Μπορώ να κατανοήσω, και ειδικά αυτούς που αγαπώ. Δεν είναι δηλαδή το πρόβλημά μου το ψέμα, η απιστία κ.ο.κ. Αν όμως μετακινηθεί μέσα μου ένα κομμάτι σε σχέση με την εμπιστοσύνη και νιώσω αβεβαιότητα, θα περάσω σε ένα άλλο χαρακτηριστικό μου, που είναι η απόσταση. Από τη στιγμή που θα υπάρξει, είναι δύσκολο να καλυφθεί.

Σε μια εποχή στην οποία βαλλόμαστε από παντού, αντιδράς ή δρας ως καλλιτέχνιδα; Είναι οι ρόλοι σου ένας τρόπος να μιλήσεις προς και για την κοινωνία;

Πολλές φορές, η τέχνη απαντά σε ερωτήματα ή, ακόμα περισσότερο, δημιουργεί ερωτήματα. Με ενδιαφέρει αυτό το κομμάτι της που τοποθετεί εμάς ως θεατές και τον κόσμο σε διαδικασία αναρώτησης, άρα κριτικής σκέψης και όχι μασημένης τροφής. Τώρα, σε προσωπικό επίπεδο, ως ένας άνθρωπος που έχει προβολή και που θα ακούσουν άλλοι πέντε παραπάνω, στέκομαι ως παρατηρήτρια και επιδιώκω να μην παίρνω θέση γρήγορα. Η παρόρμηση δεν είναι βοηθητική, κι εγώ είμαι παρορμητική. Για να τοποθετηθώ, έχω την ανάγκη περισσότερης γνώσης και πληροφόρησης πάνω στο θέμα. Επειδή είμαστε σε μια στιγμή της ιστορίας στην οποία οι άνθρωποι μπορούν πολύ εύκολα να πολωθούν και είναι πιο ευέξαπτοι, το να ρίξεις λάδι σε φωτιά για την οποία δεν είσαι σίγουρη –γιατί δεν έχεις όλα τα στοιχεία– δεν ωφελεί. Καλύτερα να εκφράσεις την άποψή σου με σύνεση και συνείδηση. Σε όλες μου τις σχέσεις και στην προσωπική μου ζωή, προσπαθώ να βλέπω το δάσος και όχι το δέντρο. Όταν κάτι καίει και μπορεί να με οδηγήσει κατευθείαν στο θυμό, φροντίζω, προτού επιτεθώ, να βγω λίγο από αυτό και να εξετάσω τι μου φταίει πραγματικά.

«Δεν αξιολογώ την ομορφιά ως προσόν. Προσόν είναι η εξέλιξη της ψυχής».

Ομορφιά: Είναι δώρο και σου το έχει χαρίσει η φύση. Πώς το αντιλαμβάνεσαι; Σε εμπόδισε ποτέ ή σου άνοιξε πόρτες;

Δεν μου έκανε ούτε δύσκολη ούτε εύκολη τη ζωή. Με την ομορφιά γεννιέσαι, αλλά εγώ δεν πιστεύω στην αντικειμενική ομορφιά. Επηρεάζεται από την εποχή, τη μόδα, τη στιγμή στην οποία βρισκόμαστε και το πώς έχουμε μεγαλώσει. Ακόμα όμως κι αν δεχθούμε την αντικειμενικότητα, στην ομορφιά έχει μηδαμινή σημασία. Ειδικά στα έμβια όντα, προκύπτει από την ψυχή. Έχω συναντήσει ανθρώπους των οποίων η ψυχή ήταν τόσο όμορφη που έμοιαζαν να είναι οι ωραιότεροι στον κόσμο. Δεν αξιολογώ την ομορφιά ως προσόν. Προσόν είναι η εξέλιξη της ψυχής, ένας άνθρωπος να γίνεται πιο φωτεινός, να αγαπά τον εαυτό του και να το εκπέμπει, να έχει το θάρρος της γνώμης του – ό,τι ο καθένας κατατάσσει στην ψυχική υγεία και την καλοσύνη. Η ομορφιά δεν ήταν ποτέ αυτό που φοβόμουν ή δεν φοβόμουν ούτε αυτό που προέβαλλα ή δεν προέβαλλα για να δω τη συμπεριφορά των άλλων απέναντί μου, δηλαδή το καθρέφτισμά μου – γιατί αυτά που βλέπουμε στους άλλους είναι αυτά που νιώθουμε εμείς. Αν με απασχολούσε πολύ, θα με ενδιέφερε και πώς με αντιμετωπίζουν οι άλλοι σε σχέση με την εξωτερική μου εικόνα.

Φροντίζεις όμως τον εαυτό σου και το ντύσιμό σου.

Φυσικά! Μου αρέσει να μου αρέσω, το θεωρώ υγιές. Βέβαια, υπάρχουν φορές που κοιτάζομαι στον καθρέφτη και δεν μου αρέσω ή μπορεί να πω «κουράστηκες και φαίνεται στο πρόσωπό σου», «δεν γυμνάστηκες πολύ και κάπως είναι η εικόνα σου» κ.λπ. Φροντίζω τον εαυτό μου, αλλά όχι εμμονικά. Μου αρέσουν η συμμετρία και η καλαισθησία. Επιπλέον, μεγάλωσα με μια μητέρα που ασχολούνταν με τα ρούχα και έχω μάθει να κάνω συνδυασμούς με βάση την προσωπική μου αισθητική.

Ποια είναι η wellness ρουτίνα σου;

Όλα τα χρόνια της ζωής μου, γυμναζόμουν. Έχω ασχοληθεί πολύ με το χορό και τα αθλήματα, κάνω κυκλική προπόνηση στο γυμναστήριο, περπατώ πολύ, μου αρέσουν οι πεζοπορίες, το windsurf, το snowboard, η ελεύθερη πτώση… Αγαπώ τον αθλητισμό, διασκεδάζω με αυτόν, και δεν το κάνω για να έχω ωραίο σώμα. Νιώθω ότι είναι απαραίτητο για μένα και τη δουλειά μου να έχω ένα δυνατό κορμί που να αντέχει ώστε να μην τραυματίζομαι εύκολα. Με αφορά επίσης το να τρέφομαι σωστά γιατί αγαπώ το σώμα μου και επιθυμώ να το τροφοδοτώ με καλή καύσιμη ύλη – και πάλι όχι εμμονικά. Θα φάω και τα γλυκά μου και τα τηγανητά μου, αλλά με μέτρο. Θα απολαύσω τη ζωή με τις ατασθαλίες μου, αλλά πάντα με ένα φροντιστικό απέναντι στον εαυτό μου τρόπο.

Σε μελαγχολεί που περνά ο χρόνος; Πώς τον αντιμετωπίζεις;

Κατ’ αρχάς, θέλω να μεγαλώσω. Αν δεν μεγαλώσω, σημαίνει ότι θα έχω πεθάνει. Ο χρόνος με φοβίζει και με αγχώνει στο πλαίσιο στο οποίο θέλω να με φροντίζω. Αν δεν με νοιάζει πώς θα τρέφομαι και δεν γυμνάζομαι ποτέ, τα χρόνια που περνούν θα δυσκολέψουν το κορμί και την επιδερμίδα μου. Αυτό δεν το θέλω, οπότε θα με φροντίσω. Ο χρόνος με κάνει να είμαι προνοητική. Προσπαθώ να προλάβω καταστάσεις και, αν κάτι δεν μου αρέσει, θα το διορθώσω. Αν το δέρμα μου είναι αφυδατωμένο, θα κάνω μια ενυδάτωση στο γιατρό ή θα την προγραμματίσω για το μέλλον. Είμαι υπέρ σε ό,τι μας κάνει να αισθανόμαστε καλά – πάντα όμως έχοντας στο νου μου τη σκέψη «είναι δικό μου το “καλά” ή είναι αυτό που η κοινωνία θεωρεί “καλά”;». Ρωτώ πρώτα τον εαυτό μου για το κίνητρο και αξιολογώ στη συνέχεια τη συνθήκη.

Κάνεις κάποια προβολή του εαυτού σου στο μέλλον;

Όχι, γιατί δεν ξέρω σε δέκα χρόνια, για παράδειγμα, αν θα θέλω αυτό που θέλω σήμερα. Οραματίζομαι πράγματα που επιθυμώ τώρα και η ζωή ξέρει. Αυτό που θα μου φέρει θα είναι αυτό που θα θέλω. Αν δεν μου το φέρει, μάλλον δεν θα το ήθελα πολύ. Στην προκειμένη περίπτωση, επιθυμώ να αγοράσω ένα σπίτι και οραματίζομαι πώς θα είναι. Ακόμα όμως κι αν δεν πραγματοποιηθούν αυτά που οραματίζομαι, δεν θα έχω αποτύχει. Ούτως ή άλλως, είμαι πολύ χαρούμενη με όσα έχω τώρα και μια χαρά θα συνεχίσω κι έτσι.

«Με τους ανθρώπους που αγαπώ, είμαι τρυφερή και θα κάνω τα πάντα για να τους βοηθήσω. Έχω ανάγκη την αποδοχή – θέλω να δώσω τα πάντα στον άλλο για να του είμαι χρήσιμη».

Τι σημαίνει ταξίδι για σένα;

Αγαπώ το ταξίδι αυτό καθαυτό. Για μένα έχουν σημασία η εγκατάλειψη της ασφάλειας του σπιτιού προς έναν άγνωστο προορισμό και η αλλαγή. Το συναίσθημα που με κατακλύζει όταν κάθε κύτταρο του κορμιού μου βρίσκεται στο εδώ και το τώρα δεν το βιώνω συχνά. Στα ταξίδια το βιώνω πάντα – κι αυτή είναι η ανάγκη μου. Κάθε εικόνα είναι καινούρια και το μυαλό 100% παρών για να τη ρουφήξει, να αποκωδικοποιήσει το περιβάλλον, να μυρίσει νέες μυρωδιές, να γευτεί νέες γεύσεις, να δουν τα μάτια νέα ερεθίσματα. Η επαφή με τη φύση επίσης με γυρίζει πίσω σε κάτι αρχέγονο, με ισορροπεί ενεργειακά και με ηρεμεί.

Ποια είναι η πιο όμορφη ταξιδιωτική σου εμπειρία, την οποία θα ήθελες να μοιραστείς;

Η πρώτη που μου έρχεται –αλλά χωρίς να την κατατάσσω– είναι όταν βρέθηκα σε μια βάρκα στη μέση του Αμαζονίου κοιτάζοντας έναν ουρανό χωρίς ίχνος φωτορύπανσης. Δεν θυμάμαι για πόσα χιλιόμετρα δεν υπήρχε φως. Δεν έχω ξαναδεί ανάλογο θέαμα στη ζωή μου. Τα νεφελώματα, τα αστέρια, το Σταυρό του Νότου –που είναι ορατός μόνο στο νότιο ημισφαίριο–, όλα όσα βλέπουμε σε ντοκιμαντέρ εγώ τα έβλεπα με γυμνό μάτι. Το δέος που αισθάνθηκα αντικρίζοντας το χαοτικό σύμπαν από πάνω μας δεν περιγράφεται.

Πόσο μικροί και πόσο μεγάλοι ταυτόχρονα είμαστε απέναντι σε αυτή την απεραντοσύνη!

Αυτό ακριβώς πιστεύω κι εγώ. Λέμε ότι είμαστε ένα τίποτα –που αλήθεια είμαστε–, ένας κόκκος άμμου, ένα κύτταρο του σύμπαντος. Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και σε αυτό το απειροελάχιστο μέγεθος, είμαστε πολύ σημαντικό κομμάτι της αμμουδιάς. Η συνειδητοποίηση πρέπει να είναι: «Είμαι κομμάτι του σύμπαντος, κομμάτι ενός όλου. Το εγώ μου δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτό που σημαίνει “σύμπαν” και “κόσμος” –όπως τα αντιλαμβάνεται ο καθένας–, αλλά, την ίδια στιγμή, είμαι κι εγώ σημαντικός».

Μιας και διανύουμε γιορτινή περίοδο, πώς αντιλαμβάνεσαι τα Χριστούγεννα μέσα από αναμνήσεις από την παιδική ή την ενήλικη ζωή σου και πώς θα περάσεις τα φετινά;

Μου αρέσουν πολύ τα Χριστούγεννα. Όταν ήμουν παιδί, τους πίεζα όλους να κάνουμε Secret Santa. Κλασικά, έγραφα τα ονόματά μας, τραβούσαμε χαρτάκια και ανταλλάσσαμε δώρα. Διοργανώνουμε ακόμη Secret Santa σε θιάσους, και το προκαλώ εγώ. Μου αρέσει στις γιορτές να προσφέρω δώρα στους ανθρώπους που αγαπώ. Τα φετινά Χριστούγεννα εύχομαι να πραγματοποιήσω ένα από τα ταξίδια που ονειρεύομαι. Έχει περάσει πολύς καιρός από το καλοκαίρι. Θέλω πολύ να πάω Βιετνάμ – Καμπότζη – Λάος, στην Ιαπωνία, να δω το Βόρειο Σέλλας είτε στη Νορβηγία είτε στην Ισλανδία… Αυτά είναι τα πιο κοντινά στο bucket list μου. Ωστόσο, είμαι άνθρωπος που αν μου προτείνουν κάτι άλλο, θα ακολουθήσω.

Φωτογράφος : Νικόλας Μάστορας, Επιμέλεια : Ναταλία Μπαλτά, Μακιγιάζ-Μαλλιά : Κωνσταντίνος Σακκάς (D-Tales), Video : Αντώνης Λουτσέτης