Τη βλέπω να μπαίνει σαν ηφαίστειο στη φωτογράφιση. Άνετη, με δυναμισμό και χιούμορ. «Για εμένα αυτό αποτελεί και ένα είδος διασκέδασης αυτή την περίοδο. Μην ανησυχείς για το χρόνο, έχω αφήσει τη μαμά μου με το παιδί», μου λέει. Καθ’ όλη τη διάρκεια της συνέντευξης, την παρατηρώ να μιλά συχνά στο τηλέφωνο με τη μητέρα της για το μωρό, να της στέλνει στιγμιότυπα και φωτογραφίες για να χαρεί και εκείνη για την κόρη της. Η Βασιλική Τρουφάκου απολαμβάνει τη δουλειά της, αλλά δεν θυσιάζει την προσωπική της ζωή. Άλλωστε, για την ίδια, σε έναν κόσμο αναπάντεχο και σκληρό, η αγάπη διαδραματίζει τον πιο σπουδαίο ρόλο, γι’ αυτό τη δέχεται και την προσφέρει απλόχερα.
Πώς νιώθεις που εδώ και πέντε μήνες έγινες μητέρα;
Δεν ένιωσα σαν «μάνα γη». Όταν γέννησα το γιο μου, έπειτα από τριάντα ώρες τοκετού, δεν αισθάνθηκα να με κατακλύζει συγκίνηση. Γενικά ευχαριστήθηκα όλη τη διαδικασία. Αυτό που αισθάνθηκα ήταν, κυρίως, απελευθέρωση και, όταν τελείωσε, το άφησα πίσω μου σαν να μην έγινε ποτέ. Φαντάσου, βλέπω φωτογραφίες μου με την κοιλιά, και μου αρέσει αυτό που συνέβη, αλλά δεν θυμάμαι πώς ακριβώς έγινε. Είναι περίεργο.
Και τώρα πώς μοιράζεστε αυτό το νέο κεφάλαιο στη ζωή σας με το σύντροφό σου;
Και οι δύο θέλαμε πολύ ένα παιδί. Πολύ μεγάλο ποσοστό των γυναικών νιώθουν ότι έχουν με τον άνθρωπό τους κάτι κοινό, αλλά η αλήθεια είναι ότι η πλήρης ευθύνη του να δημιουργήσεις έναν άνθρωπο αφορά κυρίως τη μητέρα. Δημιουργείς έναν άνθρωπο κυριολεκτικά από εσένα. Μια γυναίκα μπορεί να νιώσει –παράλληλα με την ευλογία– και αδικία για αυτήν τη βιολογική διαφορά. Ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, δεν αποκλείεται να αισθανθεί μέχρι και αδικαιολόγητο θυμό απέναντι στο σύντροφό της. Βέβαια, τώρα ο γιος μου με τον μπαμπά του έχουν ένα άλλο δέσιμο. Πιστεύω ότι τον συμπαθούσε και τον αγαπούσε ήδη από την κοιλιά. Μοιάζουν κιόλας, τον ντύνει και με παρόμοιο τρόπο με εκείνον, υπάρχει και η οικειότητα του φύλου. Είναι αχώριστοι. Αισθάνομαι, όμως, ισοτιμία στη γονεϊκότητα. Αν εξαιρέσουμε, φυσικά, την ευθύνη που βαραίνει το γυναικείο σώμα, η οποία πολλές φορές είναι ασήκωτη για να προστατεύσεις το μωρό σου, από το πόσο θα κουραστείς μέχρι το τι θα φας. Γονιός, όμως, δεν γίνεσαι επειδή γεννάς· αυτό είναι άλλο πράγμα. Η γονεϊκότητα αφορά τη φροντίδα της ψυχονοητικής, πνευματικής και σωματικής ανάπτυξης του παιδιού σου.
Θηλάζεις ακόμη το μωρό σου ενώ δουλεύεις παράλληλα. Πώς βιώνεις την εικόνα και τη θηλυκότητά σου αυτή την περίοδο;
Θηλάζω επειδή είναι κάτι που επιθυμούσα και το έχω επιλέξει. Κάθε γυναίκα, όμως, οφείλει να κάνει ό,τι αντέχει. Επιπλέον, μέσα από τη δουλειά μου, από την οποία απείχα για πολύ λίγο, λαμβάνω φροντίδα από πολλούς ανθρώπους οι οποίοι επιμελούνται την εμφάνισή μου. Αυτό συνεπάγεται ότι βλέπω την εικόνα μου αλλιώς σε σχέση με αυτό που είμαι στην καθημερινότητά μου. Η εικόνα μου καθημερινά είναι πολύ πιο «τσαλακωμένη», καταπονημένη από την πραγματικότητα. Με αυτήν τη διαδικασία νιώθω ότι κάπως παραμυθιάζομαι. Έχω, λοιπόν, αυτή την ιδιαιτερότητα –μαζί με τη δυσκολία– επειδή εκτέθηκα αμέσως μετά την εγκυμοσύνη. Δεν αισθάνθηκα, όμως, ότι έχασα τον εαυτό μου και τον βρήκα ξανά μετά την εγκυμοσύνη. Ωστόσο, κάποια άλλα πράγματα, ακόμα και σωματικά, νιώθεις ότι ανήκουν στο παιδί σου. Και η συντροφική σχέση βιώνει μια αλλαγή και ένα σοκ με αυτήν τη νέα κατάσταση.
Μια και αναφέρεσαι στη δουλειά… Έχεις διανύσει, ήδη, δεκαπέντε χρόνια στο χώρο ως ηθοποιός. Νιώθεις ότι έχεις φτάσει κάπου;
Με όλο το σεβασμό και την αγάπη μου για τη χώρα μου, εδώ δεν ξέρω αν φτάνεις ποτέ κάπου. Δεν περνάμε σε κάποιο άλλο στάτους οικονομικό και καλλιτεχνικό. Όχι με την έννοια του να γίνεις σταρ, αλλά με του ότι δεν υπάρχει μια ιεραρχία στα πράγματα είτε δουλεύεις 12 είτε 25 ή 45 χρόνια. Είναι μια θλιβερή διαπίστωση, αλλά ταυτόχρονα με κάνει να μην το παίρνω προσωπικά. Στην ουσία, δεν πρέπει να το ζητάς κι εσύ αυτό. Εσύ θα πρέπει να αφοσιώνεσαι στο να κάνεις τη δουλειά σου με πράγματα που σε γεμίζουν και να κοιτάς τους στόχους και τις επιθυμίες σου. Τα υπόλοιπα δεν τα ελέγχουμε. Η Ελλάδα δεν λειτουργεί έτσι. Δεν υπάρχει ουσιαστική αναγνώριση. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, κάποιος να θεωρείται επιτυχημένος και την ίδια στιγμή να σκέφτεται πόσο κοστίζει το γιαούρτι στο σουπερμάρκετ.
Είναι κάπως παράξενο αυτό.
Δεν είναι παράξενο. Είναι έτσι όπως τα έχουμε καταφέρει. Δεν ζητάμε. Βλέπεις κάποιον να ζητάει τίποτα; Σε σχέση με το δικό μου μονοπάτι, είμαι ευχαριστημένη. Έχω κάνει λάθη και αν γυρνούσα το χρόνο πίσω δεν ξέρω αν οι επιλογές μου θα ήταν πάντα οι ίδιες. Θα μπορούσα να έχω φύγει από κάποια συνεργασία, να έχω διαλέξει κάποια άλλη και να έχω χειριστεί θέματα συμπεριφορών διαφορετικά. Αλλά κάπως όλα αυτά σε διαμορφώνουν. Ομολογώ ότι έχω όνειρα και το μεγαλύτερο θάρρος είναι να έχεις όνειρα και να τα κυνηγάς. Αυτό δείχνει την επιθυμία για ζωή.
Νιώθω ότι εσύ με έναν τρόπο κατάφερες να οργανώσεις τα όνειρά σου.
Αρχικά πρέπει να δεις αυτό που φαντάζεσαι και ονειρεύεσαι. Απαιτεί θάρρος και οργάνωση να θελήσεις και να επιθυμήσεις κάτι. Είχα αυτή την οργάνωση από μικρή. Ήθελα πολλά πράγματα, δεν πήγαν όλα καλά. Δεν διέθετα πάντα την απαιτούμενη ωριμότητα, εξωτερική προστασία και αυτοπροστασία. Είναι και ο συγκεκριμένος χώρος… σαν το λάκκο με τα λιοντάρια. Όμως, δεν θα διάλεγα κάτι άλλο, υλοποιώ αυτό που ονειρεύτηκα.
Πώς μεγάλωσες; Πόσο διαμόρφωσε η οικογένειά σου αυτό που είσαι σήμερα;
Μεγάλωσα με δυο μεγαλύτερα αδέλφια τα οποία μη φαντάζεσαι ότι με προστάτευαν, εγώ τους προστάτευα. Ήμαστε μια μητριαρχική οικογένεια. Και ο πατέρας μου είχε έντονη προσωπικότητα, αλλά μέσα στο σπίτι ο λόγος της μάνας ήταν νόμος. Οπότε, η μητέρα μου ήταν ένα δυνατό παράδειγμα για την εικόνα που διαμόρφωσα για τη γυναίκα. Δεν υπήρχε ίχνους φαλλοκρατισμού στο σπίτι. Και τα αδέλφια μου σήμερα είναι καλοί πατεράδες.
«Μπορεί να με πλημμυρίσει κάτι και να πελαγώσω από το συναίσθημα, αλλά έπειτα παίρνω απόσταση και βγαίνω από το δράμα.»
Στη δική σου οικογένεια, τώρα, μεταφέρεις πράγματα από τότε;
Κάποια προσπαθώ να τα αποφύγω, αλλά το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Με αυτά τα υλικά ξεκινάς και αυτό το σκέφτομαι πάρα πολύ όταν έχουμε διαφωνίες στο σπίτι, καθώς κι εγώ και ο σύντροφός μου είμαστε έντονοι χαρακτήρες. Με προβληματίζει πώς αυτό μπορεί να «γράφει» στο γιο μας. Το παιδί θα μεγαλώσει έτσι κι αλλιώς με αυτό που είμαστε πραγματικά, όχι με αυτό που θα του πούμε ή θα προσπαθήσουμε. Όσο και αν θέλεις να φοράς το καλό σου κοστούμι κάθε μέρα, αυτή είναι η πραγματικότητα… Το παιδί θα μας πάρει ολόκληρους, έτσι όπως ακριβώς είμαστε. Είναι μεγάλη ευθύνη.
Έχεις πει ότι κάνεις ψυχοθεραπεία πολλά χρόνια. Σε βοηθά και στη μητρότητα;
Πολύ. Η ψυχοθεραπεία είναι απαραίτητη, όπως ο οδοντίατρος, ο γυναικολόγος κ.ο.κ. Όσο σημαντική είναι η σωματική υγεία άλλο τόσο πολύτιμη είναι και η ψυχική. Δεν ξέρω πώς θα στεκόμουν χωρίς την ψυχοθεραπεία. Είχα θέματα που έπρεπε να συζητηθούν και να λυθούν για να μπορέσω να προχωρήσω. Στην κοινωνία υπάρχει ακόμη προκατάληψη σε αυτό το θέμα. Δεν καταλαβαίνω πώς κάποιος προσλαμβάνει χωρίς δεύτερη σκέψη έναν ειδικό για να φυτέψει τις γλάστρες του, ενώ για τα θέματα της ψυχικής του υγείας νομίζει ότι μπορεί να τα καταφέρει μόνος του. Υπάρχει σίγουρα και φόβος. Γιατί όσο μεγαλύτερο και απωθημένο είναι το πρόβλημα τόσο πιο δύσκολα λύνεται.
Εσύ δεν φοβήθηκες τίποτα σε όλη αυτήν τη διαδρομή;
Δεν είμαι φοβική. Κάπως οργανώνω τη ζωή μου και τα πράγματα σε συναισθηματικό επίπεδο ώστε να είμαι προετοιμασμένη για «πυρηνική καταστροφή». Κοιτάζω με πολλή προσοχή κάθε επιλογή, της αφιερώνω πολύ χρόνο και σκέφτομαι plan b, c, d. Έτσι, όταν έρχονται μετά οι δυσκολίες, είμαι σε μεγάλο βαθμό προετοιμασμένη. Η προεργασία με βοηθά τις στιγμές της κρίσης να στέκομαι με ψυχραιμία. Δεν προδικάζω κάτι, αλλά προετοιμάζω το σύστημά μου. Έτσι έγινε και με το παιδί. Εισέπραττα από τους άλλους πιο πολύ τη δυσκολία για την οικογένεια παρά την ευτυχία, και αυτό είναι πολύ άδικο γιατί ως γονιός κάθε πρωί έρχεσαι αντιμέτωπος με το απόλυτο καλό. Αυτό είναι τα μωρά, το απόλυτο καλό, είναι άγγελοι. Θα πρότεινα σε κάθε γυναίκα να κάνει παιδί, αν το θέλει βέβαια. Είναι ωραία. Δεν το λένε, ίσως, γιατί η ελληνική κοινωνία πλήττεται από την κουλτούρα του πένθους, όλα είναι μια διαρκής δυσκολία.
Δηλαδή είναι όλα χαλαρά και ωραία με ένα μωρό πέντε μηνών;
Έχουν και την ατζέντα τους. (γέλια) Η σωματική μεταβολή, η κόπωση και ο χρόνος που απαιτεί η μητρότητα δεν είναι αστεία. Η αϋπνία δεν είναι αστείο. Τα παιδιά δεν αρκούνται σε ένα μισάωρο από το χρόνο σου. Όλο το υπόλοιπο, όμως, σε γιατρεύει, ακόμα και αν είναι δύσκολο. Αλλά και τι δεν είναι δύσκολο; Εγώ ήξερα ότι ήθελα να πάρω αυτήν τη διαδρομή. Δεν αισθάνθηκα ποτέ άγχος και πανικό. Αν και σε αυτά τα πράγματα το άγχος μπορεί να εκφράζεται σαν μια διαφορετικού είδους ανασφάλεια ή νεύρωση και ακόμα να μη μου έχει βγει.
Και στα δύσκολα πού βρίσκεις την ηρεμία σου;
Αυτό τον καιρό δεν έχω πολλή ισορροπία. Είμαι μέσα σε μια περιπέτεια. Οπότε δεν μπορώ να μιλάω για ηρεμία. Πιο πριν θα μπορούσα να βρω αυτό το συναίσθημα σε μια όμορφη έξοδο, σε κάτι ωραίο που θα διάβαζα, στους ανθρώπους μου… Οι άνθρωποι είναι το καταφύγιό μου, σανίδα σωτηρίας, η περιουσία μου. Θα ζητήσω βοήθεια και θα πιαστώ από αυτούς όπως πιάνονται από το σκοινί σε μια φουρτούνα. Έτσι βιώνω τις σχέσεις μου με το στενό μου πυρήνα. Δεν είναι ότι δεν έχουν υπάρξει επώδυνες απώλειες μέσα στα χρόνια, αλλά κρατιέμαι πάρα πολύ από τις σχέσεις μου, ηθικά και ψυχικά. Και πιστεύω ότι το ίδιο προσφέρω και εγώ στους άλλους.
«Το μεγαλύτερο θάρρος είναι να έχεις όνειρα και να τα κυνηγάς. Αυτό δείχνει την επιθυμία για ζωή.»
Πώς αντιλαμβάνεσαι την αγάπη;
Όλα ξεκινούν από τον παππού μου. Τον στρίμωχνα συνεχώς ως παιδί και τον ρωτούσα επίμονα: «Μ’ αγαπάς, παππού, μ’ αγαπάς;». Και δεν απαντούσε. Κάποια στιγμή, μετά από τις πολλές ερωτήσεις, αγανακτούσε και μου έλεγε: «Τι είναι η αγάπη, παιδί μου; Τρώγεται;». Με έχει στιγματίσει αυτό σε σχέση με τα όσα πιστεύω για την αγάπη. Έγινε φάρος και με προσδιόρισε. Η αγάπη είναι μια εφαρμοσμένη τέχνη. Δεν είναι συναίσθημα και ρομαντικά μυθιστορήματα. Τι σημαίνει αγαπώ και δεν μπορώ να κάνω τίποτα; Και για να μπούμε και σε συζητήσεις της εποχής… Δεν δέρνεις από αγάπη, δεν σκοτώνεις από αγάπη. Από αγάπη γιατρεύεις. Από αγάπη μεγαλώνουν η καρδιά και το ανάστημά σου. Με την αγάπη βγάζει νόημα η απέραντη σκληρότητα της πραγματικότητας και η αδιαφορία του σύμπαντος απέναντί μας. Μπορεί να γίνει ένας σεισμός, ένας τυφώνας και να μας αφανίσει. Στη Γάζα πήγε κάποιος να δηλώσει τα παιδάκια του και όταν επέστρεψε δεν υπήρχαν ούτε η γυναίκα ούτε τα παιδιά του. Το μόνο πράγμα που βγάζει λίγο νόημα είναι η αγάπη.
Πώς τη δίνεις και πώς τη δέχεσαι;
Την αγάπη, λοιπόν, την παίρνω και τη δίνω εφαρμοσμένη. Έτσι την καταλαβαίνω και με αυτό τον τρόπο την εξασκώ, ως μια εφαρμοσμένη με επιτυχία κατάσταση. Διαφορετικά με καταθλίβει, με πονά και με κάνει να χάνω την ελπίδα μου. Είναι θλιβερό κάποιος να αγαπά και να μην μπορεί να κάνει βήμα για τον άλλο. Να νιώθεις ότι ο άλλος καίγεται μέσα του και δεν μπορεί να χαλάσει τη βολή του, να αλλάξει λίγο τις πεποιθήσεις του… Αυτή η εκδοχή της αγάπης μού δημιουργεί ένα αίσθημα εγκλωβισμού και ανημπόριας, δεν μου δίνει καμία επιβεβαίωση. Αυτή η πεποίθηση με έχει προστατεύσει και από κακοτοπιές, ακόμα και σε εποχές που ταλαιπωρήθηκα προσωπικά. Δεν τα είχα λύσει όλα στα 20 μου. Αλλά δεν παραμυθιάστηκα. Στη ζωή πρέπει να αλλάζεις, να κάνεις μετατροπές στον εαυτό σου για να επιβιώσεις. Δεν επιβιώνουν ούτε οι πιο δυνατοί ούτε οι πιο όμορφοι αλλά όσοι προσαρμόζονται στην αλλαγή. Και τώρα, όταν μου λένε πόσο όμορφο είναι το μωράκι μου, απαντώ: «Τύχη να έχει, βρε παιδιά». Την τύχη σου την προκαλείς κιόλας. Γενικά, αν κατευθυνθείς σωστά, δεν θα αντιστέκεται για πάντα αυτό που θέλεις να έρθει.
Για εσένα, λοιπόν, που είσαι και μια πολύ όμορφη γυναίκα, τι σημαίνει ομορφιά;
Η ομορφιά για εμένα είναι κάτι ολιστικό. Άλλωστε, σήμερα με τόσες βελτιωτικές παρεμβάσεις που μπορεί να κάνεις κάποιος, έχουμε τον έλεγχο. Σίγουρα, η ομορφιά είναι ένα όπλο. Και ένα όπλο, όμως, παίζει ρόλο πώς θα το χρησιμοποιήσεις. Είναι ένα εργαλείο και ο άλλος πρέπει να είναι καλός μάστορας. Προσωπικά, έχω πάρει επιβεβαίωση περισσότερο απ’ ό,τι ακύρωση για την εξωτερική μου εμφάνιση, οπότε ίσως μιλάω εκ του ασφαλούς.
Το χρόνο που περνά πώς τον αντιμετωπίζεις;
Δεν μπορώ να πω ότι με ηρεμεί κιόλας, αλλά όχι ότι με αγχώνει. Ωστόσο, νιώθω πως οι γυναίκες γινόμαστε πιο πολύ αυτό που είμαστε πραγματικά όσο μεγαλώνουμε. Είναι πολύ ωραίο. Έχουμε έλεγχο πάνω στη ζωή μας, ερχόμαστε πιο κοντά στο κέντρο μας. Αυτό απολαμβάνω. Το να μεγαλώνεις είναι το τίμημα που πληρώνεις για τη σοφία.
Σε καθόρισε το βραβείο Β΄ Γυναικείου Ρόλου που έλαβες για την ταινία «Ουζερί Τσιτσάνης» σε σχέση με τις μετέπειτα επαγγελματικές σου επιθυμίες;
Ένιωσα πολύ ωραία γιατί πρόκειται για ένα βραβείο που σου δίνουν οι συνάδελφοί σου, τα μέλη της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Έχω κάνει τηλεόραση, θέατρο, κινηματογράφο και τα επιθυμώ όλα. Αυτή την περίοδο, όμως, έχω οργανώσει με συγκεκριμένο τρόπο τη ζωή μου λόγω του παιδιού.
«Famagusta» για τρίτη σεζόν στο MEGA. Πού πιστεύεις ότι οφείλεται η επιτυχία της σειράς;
Φέτος θα δούμε τα τελευταία οκτώ επεισόδια. Χαίρομαι πολύ για αυτήν τη συνεργασία, γιατί μιλά και για κάτι σημαντικό που αφορά την κοινωνία. Δεν είναι μόνο μια ιστορία «σ’ αγαπώ, μ’ αγαπάς και ο μπαμπάς που δεν μας αφήνει να παντρευτούμε». Αγγίζει ένα θέμα ελληνισμού που πονάει, το οποίο παρουσιάζει με τρόπο τίμιο και ψύχραιμο.
Αυτό το τραύμα μάς στοιχειώνει μέχρι και σήμερα;
Ε, ναι. Βέβαια, οι Ελλαδίτες δεν είμαστε και οι πρώτοι στην ανάληψη ευθύνης. Άλλωστε, πολύ κακώς και ανεύθυνα, έχει ειπωθεί και επίσημα πια ότι είναι υπόθεση των Κυπρίων να λύσουν το ζήτημά τους. Δεν είναι έτσι.
«Οι άνθρωποι είναι το καταφύγιό μου, σανίδα σωτηρίας, η περιουσία μου. Θα ζητήσω βοήθεια και θα πιαστώ από αυτούς όπως πιάνονται από το σκοινί σε μια φουρτούνα.»
Καθημερινά ποια είναι τα θέματα της ελληνικής κοινωνίας για τα οποία θα ήθελες δράσεις;
Με προβληματίζει πολύ το πώς επιβιώνει το μέσο ελληνικό νοικοκυριό. Όταν μπαίνεις στο σουπερμάρκετ και είναι σαν να ψωνίζεις καλλυντικά ενώ στην πραγματικότητα αγοράζεις τα βασικά –ντομάτες, πατάτες και ψωμί του τοστ–, πώς γίνεται να επιβιώνεις; Και πώς αυτή η δυσαρέσκεια δεν εκφράζεται; Αυτό είναι ο ορισμός της παθολογίας. Είμαστε ένα κοινωνικό πείραμα και μας έχουν δημιουργήσει την αίσθηση ότι φταίμε. Πώς ανταποκρίνεται το ελληνικό νοικοκυριό στις ανάγκες της στέγασης και της σίτισης; Και κανείς δεν κάνει τίποτα για τα ενοίκια και την ακρίβεια. Δεν το καταλαβαίνω.
Ταυτίζεσαι με την ηρωίδα σου στο «Famagutsa»;
Ναι, γιατί έχει πολύ μεγάλη αγάπη για την οικογένειά της. Η λατρεία που αισθάνεται για τον άνθρωπό της είναι κάτι που με συγκινεί. Έχει επανενωθεί με τον άντρα της και αυτό απειλείται από τη νομοτέλεια ότι εκείνος είναι τερματικά άρρωστος. Τρέμει για να μην το χάσει αυτό. Ζει την ευτυχία και ο χρόνος τελειώνει. Μεγάλη δοκιμασία.
Η 25η Οκτωβρίου ήταν η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου του Μαστού. Πώς τοποθετείσαι απέναντι σε ένα ζήτημα που αφορά όλες τις γυναίκες;
Η πρόληψη είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, με την ψηλάφηση, με το γιατρό μας, με τη μαστογραφία. Ίσως το ξεχνάμε γιατί πιστεύουμε ότι για κάποιο λόγο δεν θα συμβεί σε εμάς. Τώρα ειδικά, που είμαι και θηλάζουσα μητέρα, νιώθω ότι η ψυχή μου είναι στο στήθος μου. Όταν, λοιπόν, ακούω για τον καρκίνο του μαστού, με πιάνει στενοχώρια. Οπότε, αλληλεγγύη και κουράγιο στις γυναίκες που το περνούν. Δεν μπορούμε πάντα να ορίσουμε τη μοίρα μας σε θέματα υγείας. Είμαστε τόσο ανίσχυροι. Όταν, όμως, αυτά τα θέματα είναι ιάσιμα, είναι κρίμα να μην τους δίνουμε προσοχή και φροντίδα.
Εσύ φροντίζεις το σώμα σου καθημερινά; Ποια είναι η ρουτίνα ευεξίας σου;
Αυτή την περίοδο δεν υπάρχει ρουτίνα. Η Μαριάννα, γυμνάστρια και φίλη μου, έρχεται σπίτι και κάνουμε TRX και πιλάτες. Η γυμναστική με βοήθησε να έχω και μια καλή εγκυμοσύνη, αλλά τον τελευταίο καιρό ξεκίνησα ξανά πιο οργανωμένα. Αν είχα αρχίσει πιο σύντομα, μετά τη γέννα, θα είχα και περισσότερες δυνάμεις. Με το θηλασμό χάνεις και πολλή ενέργεια και μυς. Επίσης, για εμένα ένα θρεπτικό και πλούσιο πρωινό είναι πολύ σημαντικό. Όσον αφορά τη διατροφή, γενικά δεν προσέχω πάρα πολύ, μου αρέσουν και τα γλυκά. Φροντίζω όμως να τρώω ποιοτικά, τα υλικά να είναι αγνά. Βάζω επίσης τις κρέμες μου. Λατρεύω και το κολύμπι, αν και δεν το συνεχίζω όλο το χρόνο. Συνήθως πηγαίνω με μια φίλη μου και κολυμπάμε για ώρες συζητώντας όλα τα προβλήματά μας. Τέλος, κατά τη διάρκεια της καραντίνας, ξεκίνησα και το περπάτημα, μια συνήθεια που διατηρώ ακόμη.
«Δεν καταλαβαίνω πώς κάποιος προσλαμβάνει χωρίς δεύτερη σκέψη έναν ειδικό για να φυτέψει τις γλάστρες του, ενώ για τα θέματα της ψυχικής του υγείας νομίζει ότι μπορεί να τα καταφέρει μόνος του.»
Σε περιόδους κρίσης, πώς επιβεβαιώνεις τον εαυτό σου;
Με την αίσθηση της προσωρινότητας. Καλό είναι, θα περάσει. Κακό είναι, θα περάσει. Όλα περνούν. Αντιμετωπίζω, επίσης, την πραγματικότητα με χιούμορ. Προσπαθώ να βλέπω τη μεγαλύτερη εικόνα. Μπορεί να με πλημμυρίσει κάτι και να πελαγώσω από το συναίσθημα, αλλά έπειτα παίρνω απόσταση και βγαίνω από το δράμα. Γενικά βιώνω τα πάντα με μεγάλη ένταση και μετά λέω πως θα επιβιώσω, δεν αντιμετωπίζω και το μεγαλύτερο πρόβλημα στον κόσμο. Πολλές φορές, λέω στον εαυτό μου και όσα θα έλεγα σε κάποιον δικό μου άνθρωπο.
Ζεις το όνειρό σου αυτή την περίοδο;
Είναι μεγάλη κουβέντα αυτή. Είμαι πολύ ευχαριστημένη με όσα ζω τώρα. Προσπάθησα σε ένα βαθμό να δαμάσω την αβεβαιότητα, το απρόβλεπτο και το απρόσμενο. Δούλεψα για όσα έχω στη ζωή μου αυτήν τη στιγμή, προσωπικά και επαγγελματικά. Δεν έμεινε έγκυος η Κέιτ Μπλάνσετ. Έμεινε έγκυος η Βασιλική Τρουφάκου. Θέλω να πω ότι δεν έχω τόσο μεγάλη διαπραγματευτική δύναμη αναλαμβάνοντας μια δουλειά. Δεν υπάρχει ιεραρχία και οργάνωση στην Ελλάδα. Ούτε για ανθρώπους παλαιότερους και πιο επιτυχημένους στο χώρο ισχύει κάτι τέτοιο. Τόσο στο «Famagusta» στο MEGA όσο και στο «Γιατρό» στον Alpha, που τρέχει για δεύτερη χρονιά, όλα πάνε πολύ καλά. Το όνειρο, δηλαδή, είναι ότι βρίσκομαι σε ένα γνώριμο περιβάλλον, υπάρχει καλή συνεργασία, ωραίοι ρόλοι και πάει καλά η δουλειά. Η δουλειά τροφοδοτεί την προσωπική μου ζωή και το αντίστροφο.
Είναι σαν όλα να ρέουν σχεδόν όπως πριν. Κάνεις ακόμη ταξίδια, τα οποία έχεις πει ότι αγαπάς πολύ;
Μου αρέσουν πολύ και έχουμε ήδη ταξιδέψει και με το μωρό. Έχουμε πάει Τήνο, Κύπρο, Ολλανδία. Το παιδί έχει μπει, ήδη, δύο φορές σε αεροπλάνο. Κάτι που δεν σου λένε, γιατί είμαστε μια συντηρητική κοινωνία, μεταξύ Δύσης και Ανατολής, είναι πως στην οικογένεια και στο σπίτι σου μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις. Δεν υπάρχει ο κανόνας «θα κάνεις παιδιά και τα πράγματα θα είναι έτσι». Αν δεν είσαι καλά με τον άντρα σου, τον αφήνεις. Τι σημαίνει το σκυλί, το γατί, το παιδί; Την ευθύνη δεν θέλουμε να αναλάβουμε. Το ότι είμαστε απερίγραπτα ελεύθεροι.
