Eξαιρετική ηθοποιός, πανέμορφη γυναίκα, ισορροπημένος άνθρωπος με αδιάκοπο κόπο… Και φίλη στην οποία μπορείς να βασιστείς, ενδιαφέρουσα προσωπικότητα με άποψη και χιούμορ – υποδέχεται τα αστεία και τις ωραίες εκπλήξεις με τρανταχτό, αληθινό, πηγαίο γέλιο και τις αναποδιές με πραότητα και γλύκα. Η Κατερίνα Λέχου είναι ανθρώπινη, κι ας μοιάζει εξωπραγματική. Πιστέψτε με, αν περπατήσετε στο δρόμο μαζί της, θα καταλάβετε τι σημαίνει στην κυριολεξία «δεν περνώ απαρατήρητος». Σε μια συζήτηση για τα χρόνια που περνούν, αναζητάμε με την Κατερίνα Λέχου πώς μετουσιώνεται η ομορφιά μέσα μας και έξω μας.
Η ωριµότητα έχει διάφορα στάδια. Έρχεται εκείνη η στιγµή που συνειδητοποιούµε ότι µεγαλώνουµε. Εσείς πότε το καταλάβατε αυτό;
Νομίζω ότι εγώ γεννήθηκα μεγάλη. Πολλοί άνθρωποι κάποια στιγμή παθαίνουν πανικό –και δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία– γιατί θεωρούν ότι θα μείνουν για πάντα νέοι και ξαφνικά ξυπνούν ένα πρωί και έχουν πατήσει τα 50, οι δυνάμεις τους φθίνουν, η καριέρα τους μπορεί να αλλάζει, όπως και άλλα πράγματα, και βρίσκονται προ απροόπτου. Αυτό είναι κάτι για το οποίο πρέπει να προετοιμαστείς αφού ξέρεις ότι θα έρθει εκείνη η στιγμή. Εγώ έκανα αυτή την προετοιμασία από πολύ μικρή.
Μεγαλώσατε σε ένα σπίτι µε πολλές γυναίκες, µιας και έχετε δύο αδελφές – συν τη µητέρα και τη γιαγιά σας. Μήπως για αυτόν το λόγο το αίσθηµα του «µεγαλώνω» ήταν πιο παρόν;
Στην ελληνική οικογένεια οι μαμάδες και οι γιαγιάδες δεν λένε πολλά πράγματα για να σε προϊδεάσουν για αυτό που έρχεται. Επίσης, θεωρώ ότι στη δική τους εποχή δεν υπήρχε το άγχος σε σχέση με τη νεότητα και την ηλικία. Αυτό είναι θέμα των τελευταίων 10-15 ετών, το πολύ. Αυτή η θηριώδης επέλαση της εικόνας που εντείνεται μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα και γίνεται η βασίλισσα των πάντων, αυτό το «πώς φαίνομαι», όχι το «πώς είμαι». Το διαδίκτυο και τα social media έχουν παίξει κατακλυσμιαίο ρόλο.
Κάποιος που σας βλέπει ωστόσο θα µπορούσε να σκεφτεί: «Μια τόσο όµορφη γυναίκα τι ανάγκη έχει να ανησυχεί επειδή µεγαλώνει;»
Θα του απαντούσα ότι τίποτα δεν χαρίζεται σε αυτήν τη ζωή. Εννοείται ότι φροντίζω για να έχω, απλώς το κάνω με έναν τρόπο ο οποίος δεν είναι αγωνιώδης. Όταν μαθαίνεις από πολύ νωρίς να καθαρίζεις το δέρμα σου, να βάζεις αντηλιακή κρέμα και να έχεις σωστές διατροφικές συνήθειες, το σώμα σου θα σου το ανταποδώσει. Ίσως ο Θεός μού έδωσε ένα καλό σκαρί, δεν το κακοποίησα όμως, έκανα το καλύτερο που μπορούσα για να το φροντίσω. Σαφώς υπάρχουν προνομιούχοι και λιγότερο προνομιούχοι άνθρωποι, αλλά πιστεύω ότι στις μέρες μας όλοι μπορούμε να είμαστε καλοβαλμένοι – είναι το θετικό της εποχής μας.
Επειδή είστε ηθοποιός, υπήρξε στιγµή που σκεφτήκατε ότι είστε µεγάλη και µπορεί η δουλειά να σας πετάξει έξω;
Όχι, γιατί η ζωή είναι στάδια. Όταν αποδεχθείς το τελικό στάδιο, που είναι ο θάνατος, ως μια πραγματικότητα, τότε αποδέχεσαι αυτόματα και τα προηγούμενα. Σίγουρα, από κάποια ηλικία και μετά, θα πας στη δεύτερη γραμμή. Θα έρθουν νεότερες, ομορφότερες, πιο φρέσκες γυναίκες. Εσύ ωστόσο έχεις κάτι που δεν έχουν εκείνες. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ισορροπία. Μπορεί να μην έχεις τη φυσική εμφάνιση, αποκτάς όμως κάτι άλλο. Μια χαρά έχει φροντίσει η φύση για μας, εμείς δεν φροντίζουμε για εκείνη.
Η φροντίδα που προσφέρετε στο πρόσωπό σας για να διατηρείται πιο νεανικό είναι µελετηµένη έτσι ώστε να µην είναι εµφανές τι ακριβώς κάνετε;
Αυτά που κάνω είναι πολύ βασικά. Δηλαδή, μια σωστή και βαθιά ενυδάτωση βοηθά πολύ την επιδερμίδα μου. Επίσης, έχω πλέον και την οικονομική άνεση να πάρω ένα πιο καλό καλλυντικό, το οποίο βέβαια είναι και πιο ακριβό.
Το πώς νιώθετε εσείς έχει να κάνει και µε το πώς σας βλέπει ο αγαπηµένος σας;
Φυσικά! Έχω την τύχη να έχω έναν άντρα ο οποίος, το πρωί που ξυπνώ, μου λέει: «Κούκλα μου εσύ!». Μπορεί να τύχει να μαγειρεύω με πιασμένα τα μαλλιά και να με κοιτάζει λέγοντάς μου: «Τι όμορφη που είσαι!». Σαφώς η ματιά του μου δίνει αυτοπεποίθηση, αλλά πιστεύω ότι το έχω κερδίσει κιόλας καθώς έχω καταβάλει πολύ κόπο ώστε να μην είμαι πια τόσο ανασφαλής. Έχω κάνει αρκετή ψυχοθεραπεία.
Αισθανόσασταν πάντα όµορφη;
Δεν αισθανόμουν καθόλου όμορφη, πρώτα απ’ όλα γιατί προέρχομαι από ένα σπίτι όπου δεν ασχολούνταν με τέτοια θέματα, ήταν άλλα τα βαρύνουσας σημασίας. Δεν υπήρχε «το παιδί μου το όμορφο», υπήρχε «το παιδί μου το καλό, το προκομμένο». Φυσικά, όλα χρειάζονται για να χτίσεις έναν άνθρωπο με αυτοπεποίθηση – εξού και η ανασφάλειά μου. Αργότερα, όταν πήγα στη σχολή, κατάλαβα ότι τα βλέμματα των άλλων είναι αυτά που μας καθορίζουν. Άρχισα τότε να βλέπω ότι κάτι συμβαίνει, αλλά δεν είναι ωραίο να σε καθορίζουν μόνο τα βλέμματα των άλλων. Εγώ χαίρομαι να βλέπω γυναίκες οι οποίες είναι λίγο ζουμπουρλούδικες να είναι χαμογελαστές και να εκπέμπουν χαρά και ευεξία. Δεν τις ενδιαφέρει αν τα κιλά τους είναι λίγο παραπάνω. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που έχουν αυτοπεποίθηση, τους θαυμάζω. Δεν αντέχω το φασισμό του «πρέπει να είσαι αδύνατος».
Από την άλλη, όµως, και τα πολλά κιλά είναι θέµα υγείας. Δεν πρέπει να το λέµε κι αυτό;
Εννοείται! Δεν μιλώ για ακραίες καταστάσεις. Στη μέση ζώνη, όμως, υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία ανθρώπων –ψηλοί, κοντοί, αδύνατοι, λίγο πιο παχουλοί–, που πρέπει όλοι να είναι αποδεκτοί. Γιατί βλέπουμε σήμερα στα κοινωνικά δίκτυα φωτογραφίες νέων κοριτσιών με χίλια δυο φίλτρα.
Σε τι πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό;
Όλα ξεκινούν από το σπίτι, απ’ ό,τι παίρνεις από εκεί, καθώς και
το σχολείο πλέον δεν βλέπω να δίνει κάποιες βάσεις.
Όσο όµως κι αν προσπαθεί το σπίτι, αν πηγαίνει στο σχολείο ένα παιδί 12 χρονών και υφίσταται bullying, πόση αντίσταση µπορεί να έχει;
Δεν ξέρω, εμείς έχουμε μεγαλώσει σε άλλες εποχές, στις οποίες δεν υπήρχε αυτό το φαινόμενο σε τέτοια ένταση. Φαντάζομαι ότι είναι πολύ δύσκολο.
Ηλικιακός ρατσισµός στη δουλειά σας υπάρχει;
Ρατσισμός υπάρχει σε όλους τους τομείς από κάποια άτομα, τα οποία όμως δεν με αφορούν. Εγώ είμαι 57 χρονών, γνωρίζω από μόνη μου ότι δεν μπορώ να υποδυθώ μια γυναίκα 35 χρονών. Σίγουρα οι ρόλοι μεγαλύτερων ανθρώπων είναι λιγότεροι, όλα είναι λιγότερα. Τα περισσότερα –ταινίες, διαφημίσεις κ.λπ.– απευθύνονται σε νέους ανθρώπους. Επίσης, πάντα υπάρχει ένας ρατσισμός σε σύγκριση με το άλλο φύλο. Ένας μεγαλύτερος σε ηλικία άντρας είναι πιο αποδεκτός, μπορεί να έχει σχέσεις με μικρότερες γυναίκες, ενώ για μια μεγαλύτερη γυναίκα δεν ισχύει το ίδιο. Αυτό δεν έχει ισορροπήσει ακόμη. Γενικά οι άντρες μεγαλώνουν με πολύ λιγότερο άγχος. Οι άσπρες τρίχες στα μαλλιά τους δεν ενοχλούν όσο ενοχλούν πάνω σε μια γυναίκα, που τελικά καταλήγει να κάνει ακρότητες επειδή πιστεύει ότι έτσι θα αρέσει.
Το τροµερό όµως είναι ότι κάνουν ακρότητες και τα νέα κορίτσια – βάζουν χείλη, ζυγωµατικά, στήθος…
Αυτός είναι ο φασισμός της εικόνας μέσω των κοινωνικών δικτύων που λέγαμε πριν. Η δερματολόγος μου μου λέει ότι 20 χρονών κοπέλες, μια χαρά κούκλες, της ζητούν να τους φουσκώσει τα χείλη και διάφορα τέτοια κι εκείνη αρνείται. Ευτυχώς που υπάρχουν και γιατροί που έχουν ήθος και αντιστέκονται.
Πώς αντιµετωπίσατε την εµµηνόπαυση;
Είχα μια φυσιολογική εμμηνόπαυση, στα 49 μου. Στα 53, είχα πάλι περίοδο για λίγο και μετά ήμουν πλέον κανονικά μια γυναίκα σε εμμηνόπαυση. Είχα τα συνήθη συμπτώματα –εφιδρώσεις και όλα τα υπόλοιπα–, αλλά οι αλλαγές δεν ήταν σαρωτικές, ήταν σταδιακές και ήπιες. Μια φυσική κατάσταση είναι κι αυτή.
Πώς φροντίζετε τον εαυτό σας όσον αφορά τη διατροφή και την άσκηση;
Η απόλυτη αλήθεια είναι ότι δεν έχω στερηθεί τίποτα στη ζωή μου. Λατρεύω τη μεσογειακή διατροφή, δεν θα φάω τυρόπιτες, πατατάκια και άλλα αντίστοιχα ανθυγιεινά. Επίσης, έχω μικρύνει την ποσότητα του φαγητού μου και πλέον το έχω συνηθίσει αυτό, χορταίνω πιο εύκολα. Κάνω πιλάτες τρεις φορές την εβδομάδα και, αν κάποια ημέρα νιώθω πιο ξεκούραστη, δοκιμάζω κάτι πιο έντονο – λίγα βάρη ή διάδρομο, αλλά όλα ήπια για
να μην τραυματιστώ.
Τι θα κάνετε φέτος στο θέατρο;
Κάνουμε τη «Linda» της Βρετανίδας συγγραφέα Πενέλοπι Σκίνερ, στο θέατρο Επί Κολωνώ, σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη. Πρόκειται για ένα πολύ ωραίο έργο που αφορά καταστάσεις για τις οποίες μιλήσαμε, ότι η γυναίκα από μια ηλικία και μετά είναι αναλώσιμη. Κι αυτή η ηλικία είναι πολύ νωρίς – η ηρωίδα είναι 55 ετών. Από εκεί και πέρα, δεν έχει καμία αξία, ούτε ως επαγγελματίας ούτε ως γυναίκα.
Αυτό το βλέπετε να συµβαίνει γύρω σας;
Φυσικά και συμβαίνει, αλλά και αλλάζει, απλώς τα βήματα είναι αργά. Εγώ πιστεύω στη δύναμη του ατόμου, όχι του συνόλου, αυτό φέρνει την αλλαγή. Λίγο λίγο, η καθεμία από μας. Σίγουρα, πάντως, αν μια γυναίκα στα 55 βρεθεί μόνη ή χάσει τη δουλειά της, αντιμετωπίζει προβλήματα. Από την άλλη, και βασιλιάς να είσαι, δεν σημαίνει ότι θα γλιτώσεις από όλες τις δυσκολίες, ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου φέρει η ζωή. Η Κέιτ Μίντλετον τα είχε όλα και τελικά δεν ξέρει αν και πόσο θα ζήσει. Όλα είναι για όλους και, αν αυτό το έχουμε στο μυαλό μας, ακόμα και σε μια αντίξοη συνθήκη, θα βρούμε το δρόμο μας.
Θεωρώ ότι εµείς οι γυναίκες δεν αγαπάµε τις γυναίκες, κι αυτό µε θλίβει. Ποια είναι η δική σας εκτίµηση;
Τώρα τελευταία με θλίβει γενικά το ανθρώπινο είδος. Ασχολούμαστε συνεχώς με τον απέναντι. Τι νόημα έχει; Αυτό το δηλητήριο που ρίχνουμε στον άλλο μάς γυρίζει μπούμεραγκ, καταγράφεται πάνω μας και μέσα μας. Όλο το καλοκαίρι έβλεπα ντοκιμαντέρ με ζώα και έχω εκπλαγεί από την ομορφιά. Από την άλλη, βλέπω τα πεπραγμένα των ανθρώπων και έχω εκπλαγεί από την ασχήμια. Είναι απογοητευτικό.
Έχετε παίξει ρόλους οι οποίοι σας σηµάδεψαν;
Έχω παίξει ρόλους με τους οποίους, λόγω των συνθηκών, δέθηκα περισσότερο. Ο πρώτος ήταν στο «Παράθυρο στον ήλιο» της Μιρέλλας Παπαοικονόμου, όπου ένιωσα να ταυτίζομαι με την αγωνία της κοπέλας που ενσάρκωνα. Αγάπησα επίσης πολύ το «Νησί», μπήκα ολόκληρη μέσα σε εκείνο τον τόπο, πέρασε στο είναι μου. Για μένα, οι ρόλοι συνδέονται με τις συνθήκες, τις συνεργασίες, τον τόπο και το χρόνο. Ο Γεωργιανός Λεβάν Τσουλάτζε, που σκηνοθέτησε το «Λεωφορείο ο Πόθος», όπου εγώ έπαιξα την Μπλανς, κατάφερε καταπληκτικά πράγματα με ένα μαγικό τρόπο. Σου δημιουργούσε τη συνθήκη και έκανε τον ήρωα κανονικό, ανθρώπινο – ακόμα κι όταν δεν καταλάβαινε τη γλώσσα μας και αυτά που λέγαμε για να μας διορθώσει.
Πόσο µπαίνετε µέσα σε ένα ρόλο και ψάχνετε για αυτόν;
Αρκετά, ανάλογα με τη δυσκολία. Όταν υποδύθηκα τη διεμφυλική στο «Όλα για τη μητέρα μου», δεν είχα ιδέα από αυτό το περιβάλλον. Επειδή τότε είχα κάνει ένα ταξίδι στη Νέα Υόρκη, επί δύο μήνες πήγαινα όλη την ημέρα εκεί όπου σύχναζαν ή ψώνιζαν διεμφυλικά άτομα για να έχω εικόνες.
Έχετε προτίµηση σε κάποιο συγκεκριµένο είδος έργων;
Εξαρτάται από τη στιγμή και τον ψυχισμό μου. Κάποιες φορές έχεις ανάγκη να πάρεις μια ανάσα, άλλες, πάλι, είσαι πιο εσωστρεφής και θέλεις να κάνεις κάτι πιο βαθύ. Μακάρι να έχεις και την τύχη να σου το προτείνουν!
Με ποια ξένη ηθοποιό θα θέλατε να βρεθείτε µαζί στη σκηνή;
Με την Κέιτ Μπλάνσετ. Είναι μια μαγική γυναίκα και ηθοποιός.
Οι αδελφές σας µε τι ασχολούνται;
Η μεγάλη έχει πέντε παιδιά και είναι δασκάλα πιλάτες και η πιο μικρή από μένα έχει τρία παιδιά και είναι οπτομέτρης. Έχω οκτώ ανίψια και η μητέρα μου πλέον έχει και δισέγγονο!
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: ΝΙΚΟΛΑΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΑΤΑΛΙΑ ΜΠΑΛΤΑ
ΜΑΚΙΓΙΑΖ/ΜΑΛΛΙΑ: ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΓΕΝΤΗ
