Μας υποδέχεται στο καμαρίνι της άνετη, αθλητική και χαμογελαστή. «Συγγνώμη που καθυστέρησα. Είχα θεραπεία», μας λέει. Ξεχωρίζουν αμέσως η ενέργεια και ο πηγαίος ενθουσιασμός της, παρότι τρέχει από το My Radio 104,6 και την καθημερινή εκπομπή της στο θέατρο, φροντίζοντας παράλληλα τον εαυτό της, τα παιδιά της και τους αγαπημένους της. Η Ντορέττα Παπαδημητρίου, ηθοποιός, παρουσιάστρια και στο παρελθόν πρωταθλήτρια και βαλκανιονίκης, είναι δυναμική και ευαίσθητη, έχει ευγένεια και χιούμορ. Μέσα σε μια δυσοίωνη, πολλές φορές, καθημερινότητα, εκείνη επιλέγει τη θετική σκέψη.
Ήσουν πάντα πολυπράγμων;
Από πολύ μικρή, ήμουν συνεχώς σε κίνηση λόγω του πρωταθλητισμού στη ρυθμική και στο στίβο. Δεν προλάβαινα όμως να κάνω πολλά. Είχα προπονήσεις και σχολείο. Βέβαια, συνήθισα να προσπαθώ και να δουλεύω διαρκώς για κάτι. Αυτό διαμόρφωσε την προσωπικότητά μου. Ήμουν όμως και το κοριτσάκι που μάζευε την οικογένεια στο σαλόνι για να χορέψει και να τραγουδήσει. Αυτό ήθελα να κάνω στη ζωή μου, ο αθλητισμός προέκυπτε. Ξεκινούσα έναάθλημα, πήγαινε καλά, έμπαινα σε εθνική ομάδα κ.ο.κ. Δεν ήταν όμως κάτι που είχα σκεφτεί να ακολουθήσω επαγγελματικά. Σταμάτησα όταν έπαψε να μου αρέσει.
Φαίνεται ότι ως παιδί δεν πιεζόσουν από τα θέλω των γονιών σου. Είχες την ωριμότητα να αποφασίζεις μόνη για το μέλλον σου από μικρή;
Δεν ήταν πάντα εύκολο. Ειδικά για τη ρυθμική, την οποία και ακολουθούσα για δέκα χρόνια, ήταν δύσκολο. Είχαμε αφιερώσει όλοι χρόνο. Οι γονείς μου έτρεχαν συνεχώς. Υπήρχαν αγώνες, κούραση… Ήταν όλη μου η ζωή. Το επεξεργαζόμουν καιρό μέχρι να σταματήσω.
Πώς βρέθηκες από τον αθλητισμό στις πολιτικές επιστήμες;
Ήταν μια επιθυμία των γονιών μου. Όταν τους ανακοίνωσα ότι θα ασχοληθώ με το θέατρο, μου είπαν το κλασικό «εντάξει, δώσε πανελλήνιες να περάσεις σε μια σχολή και να έχεις ένα πτυχίο». Για λίγο δεν το πήρα. Παρακολουθούσα και έδινα μαθήματα, αλλά η ζωή μου μπήκε σε άλλη ροή. Ταυτόχρονα με το πανεπιστήμιο, άρχισα να δουλεύω ως ηθοποιός. Μπήκα στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή «Ίασμος», στα 24 έκανα τα παιδιά μου και το ένα έφερνε το άλλο. Δεν είχα ποτέ αμφιβολίες σχετικά με το αν ήθελα να βρίσκομαι σε αυτόν το χώρο.
Μαζί με τη δουλειά, ήρθαν ο έρωτας και η οικογένεια. Τα πράγματα μάλλον συνέβησαν για σένα πιο συμπυκνωμένα χρονικά. Δυσκολεύτηκες ως νεαρή μητέρα;
Ναι, ήρθαν όλα μαζί. Η μητρότητα έχει δυσκολίες, σε όποια ηλικία κι αν συμβεί. Όταν είσαι νεότερη, η άγνοια είναι πιο έντονη. Στα 24 δεν είχα σκεφτεί τη μητρότητα και όλο αυτό το ζούσα με ενθουσιασμό και ευτυχία. Τα ανακάλυπτα όλα στην πορεία. Τότε δεν υπήρχαν και τα social media –άντε να είχαμε ένα Facebook–, που τώρα λειτουργούν βοηθητικά για μια μητέρα. Είναι σημαντικό να μπορείς να δεις στο Instagram μαμάδες που αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα με σένα και δίνουν συμβουλές. Βλέπεις ότι δεν είσαι μόνη. Ώρες ώρες σκέφτομαι ότι έκανα παιδιά 20 χρόνια πριν, κι εκείνη η περίοδος μοιάζει με την εποχή των σπηλαίων! Μεγάλωσα ταυτόχρονα με αυτήν τη διαδικασία ακολουθώντας τον αυθορμητισμό, την ορμή και τη χαρά της ηλικίας μου. Για την προσωπικότητα και τη ζωή μου, όλα έγιναν στο σωστό χρόνο.
Θα κλείσω τα 45 και θεωρώ ότι αν δεν αφήσεις το σώμα σου και το συντηρείς με γυμναστική χωρίς υπερβολές, θα σε βγάλει ακόμα πιο μακριά χρονικά.
Το πώς μεγάλωσες επηρέασε τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνεις εσύ τα παιδιά σου;
Σαφέστατα! Προσπαθώ όμως να μην επαναλάβω πράγματα που με καταπίεζαν ως παιδί. Θυμάμαι πώς ήμουν εγώ σε εκείνη την ηλικία ώστε να κατανοήσω τα παιδιά μου και να τους αφήσω την ελευθερία και το χώρο που χρειάζονται, κάτι που εγώ διαπραγματευόμουν πολύ. Οι περισσότεροι γονείς της γενιάς μου δουλεύουμε πλέον με τον εαυτό μας. Παρ’ όλα αυτά, οι γονείς είναι ατελείς. Αν όμως επεξεργαστούμε τα θέματά μας, έχουμε περισσότερες πιθανότητες να μην τα περάσουμε στα παιδιά μας ή να λειτουργήσουμε διορθωτικά.
Ωστόσο η ροή της ζωής σε έφερε αντιμέτωπη και με ένα χωρισμό από το σύζυγό σου και πατέρα των παιδιών σου ενώ ήσουν ακόμη αρκετά μικρή, στα 29. Σκέφτηκες ότι η νέα κατάσταση θα στεκόταν εμπόδιο μελλοντικά στην προσωπική και την επαγγελματική σου ζωή;
Είναι πολύ απαιτητικό για μια γυναίκα να γίνεται μητέρα, να μεγαλώνει τα παιδιά της, να εργάζεται… Είναι πολλά τα καρπούζια κάτω από μία μασχάλη. Οι γυναίκες είμαστε πολύ δυνατά πλάσματα και το γεγονός ότι μπορούμε να κουλαντρίσουμε τόσο πολλά αποτυπώνει μια μοναδικότητα για το είδος μας. Δεν το λέω φεμινιστικά, αλλά ρεαλιστικά. Μας έρχεται πιο φυσικά σε σχέση με τους άντρες. Είχα δυσκολίες, αλλά, επειδή είμαι εσωστρεφής, τις πέρασα σχετικά μόνη μου. Σε καμία περίπτωση δεν θα σκεφτώ ότι ήρθε η καταστροφή. Θα διαχειριστώ οποιαδήποτε κατάσταση, όπως η δύσκολη συνθήκη ενός χωρισμού, με ψυχραιμία και σε αισιόδοξη βάση. Το μέλλον δεν το ξέρει κανείς, γι’ αυτό επιλέγω να σκεφτώ θετικά. Θεωρώ ότι και ενεργειακά θα με φορτίσει καλύτερα και μεγαλύτερη δύναμη θα μου δώσει να αντεπεξέλθω.
Δείτε το βίντεο
Και τι σου έμαθε τελικά η μητρότητα;
Πολλά, γιατί μαθαίνουμε από τα δύσκολα. Όταν τα πράγματα είναι καλά, απολαμβάνουμε. Είναι κι αυτό χρήσιμο και σημαντικό. Δεν χρειάζεται να υπεραναλύουμε τα πάντα. Αν όμως αυτά που θα διδαχθούμε από τη δυσκολία τα εφαρμόσουμε έπειτα, καταλαβαίνουμε ότι αποτελούν σπουδαία εργαλεία. Γινόμαστε πάντα σοφότεροι και, αν δεν πιάσουμε το μάθημα με τη μία, θα μας ξαναέρθει. Και μένα αρκετά μαθήματα μου τα έφερε πολλές φορές η ζωή μέχρι να τα καταλάβω.
Όπως;
Την έχω πατήσει πολλές φορές στις συναναστροφές μου με ανθρώπους –ερωτικά, φιλικά και επαγγελματικά– γιατί εμπιστεύομαι εύκολα και κρίνω εξ ιδίων. Επειδή δεν έχω δεύτερο κείμενο, μου είναι δύσκολο να το διακρίνω στους άλλους. Τώρα είμαι πιο επιφυλακτική, χωρίς όμως να αλλοιώνεται η προσωπικότητά μου. Δεν είμαι και δεν θα γίνω ένας άνθρωπος που θα τα βλέπει όλα με καχυποψία. Στέκομαι απέναντι στα πράγματα με ευχάριστη διάθεση, αλλά είμαι πιο προσεκτική και έπαψα να δίνω πολλές ευκαιρίες.
Δηλώνεις ότι είσαι πολύ άνετα και μόνη σου. Αναιρείς το «είμαι καλά όταν είμαι σε σχέση»;
Χαίρομαι που αυτά εξαλείφονται με τα χρόνια. Δεν χρειάζεται μια γυναίκα έναν άντρα για να είναι καλά και το αντίστροφο. Δεν ακούω τα κλισέ «η ζωή μιας γυναίκας είναι φτιαγμένη μόνο αν είναι με έναν άντρα» κ.ο.κ. Είναι πολύ χρήσιμο το διάστημα που ένας άνθρωπος μένει μόνος του. Αν τα βρεις με τον εαυτό σου, έχεις περισσότερες πιθανότητες να τα βρεις και με κάποιον άλλο και να κρατήσει.
Δεν αναζητάς δηλαδή τη συντροφικότητα;
Παλαιότερα την αναζητούσα πιο έντονα, με έτρωγε. Δεν είχα μείνει και πολύ καιρό μόνη μου. Πλέον είμαι αρκετό καιρό μόνη μου – και δεν ισχυρίζομαι ότι δεν με νοιάζει η συντροφικότητα. Οι άνθρωποι δεν είμαστε φτιαγμένοι να ζούμε σε μονάδες. Δεν θα έμπαινα όμως σε μια σχέση από ανάγκη, θα έμπαινα μόνο επειδή θα το ήθελα. Έχει τεράστια διαφορά.
Η συγκυρία της άδειας φωλιάς που βιώνεις, με τα παιδιά σου να έχουν ενηλικιωθεί, σου δημιουργεί πιο έντονες σκέψεις για την ερωτική συντροφικότητα;
Δεν αποκλείω τίποτα στη ζωή μου. Καθώς περνούν τα χρόνια και μεγαλώνω, το σενάριο του γάμου φαίνεται πως απομακρύνεται. Παράλληλα, όμως, ξέρω –γιατί το έχω δει να συμβαίνει– ότι αύριο όλα μπορούν να αλλάξουν και να δεις σε ένα μήνα ότι παντρεύτηκε η Ντορέττα! (γέλια) Η ζωή είναι απρόβλεπτη και παίζει ρόλο αν η στιγμή που θα έρθει –ή δεν θα έρθει– το καθετί είναι η σωστή.
Τα παιδιά σου πώς θα σε έβλεπαν σε ένα σενάριο με νέο σύντροφο ή και γάμο;
Δεν θα είχαν κανέναν προβληματισμό αν έβλεπαν ότι είμαι καλά. Είμαστε πια σε άλλη πίστα. Εκείνοι στα 19 και τα 18 τους έχουν τις ζωές τους κι εγώ προσπαθώ να βρω το χώρο μου.
Έχετε καταφέρει όμως να είστε και παρέα.
Πράγματι, κάνουμε παρέα. Το καλοκαίρι με ρωτούσαν πού θα πάμε διακοπές μαζί με την αδελφή μου, την ανιψιά μου, Κατερίνα, και τη γιαγιά τους. Μπορεί να ακούγεται περίεργο στους περισσότερους, αλλά μου
αρέσει. Θεωρώ ότι είναι πολύτιμο για οποιαδήποτε μορφή οικογένειας να καταφέρει να δημιουργήσει μια φωλιά που, ναι μεν, αλλάζει καθώς όλοι μεγαλώνουν, αλλά πάντα υπάρχει ως σταθερά. Σημασία έχει να μην επιστρέφει κάποιος σε αυτήν τη φωλιά μόνο από ανάγκη, αλλά επειδή του αρέσει.
Μέσα σε όλα, προλαβαίνεις να διατηρείσαι σε φόρμα. Πώς ορίζεις την ευεξία σου;
Αφότου γέννησα πέρασαν πολλά χρόνια που δεν έκανα γυμναστική γιατί δεν προλάβαινα. Επειδή ήμουν μικρή και το σώμα μου επανήλθε πολύ γρήγορα, δεν το είχα καθόλου στο μυαλό μου. Πριν από επτά χρόνια, ξεκίνησα με συνέπεια το πιλάτες. Επιδιώκω να κάνω τρεις φορές την εβδομάδα. Το βάρος μου έχει μετατοπιστεί από το «γυμνάζω το σώμα μου» στο «αισθάνομαι και ψυχολογικά καλά». Με ενδιαφέρει βέβαια να κρατώ το σώμα μου σε κίνηση γιατί περνούν τα χρόνια. Θα κλείσω τα 45 και πιστεύω ότι αν δεν αφήσεις το σώμα σου και το συντηρείς με γυμναστική χωρίς υπερβολές, θα σε βγάλει ακόμα πιο μακριά χρονικά.
Με τη διατροφή σου τι κάνεις;
Από τη γέννηση των παιδιών μου και μετά, καθιέρωσα το λίγο απ’ όλα. Δεν κάνω δίαιτα και διατροφή ούτε κάτι τρελό, αλλά διατηρώ σταθερό βάρος. Αν μια μέρα φάω παραπάνω, την επόμενη θα φάω λιγότερο. Είμαι τυχερή γιατί δεν μου αρέσουν τα γλυκά, τα τηγανητά και οι σάλτσες. Φυσικά, παίζουν ρόλο και τα γονίδιά μου και οι σκληρές προπονήσεις στα χρόνια του πρωταθλητισμού που διαμόρφωσαν το σώμα μου.
Δεν πολέμησες ποτέ το σώμα σου;
Το πέρασα ως αθλήτρια. Φαντάσου ως παιδί, όταν έκανα ρυθμική, επειδή ήμουν μυώδης, χοντρή με ανέβαζαν, χοντρή με κατέβαζαν. Είναι περίεργα αυτά στις μικρές ηλικίες και με επηρέαζαν ψυχολογικά και διατροφικά. Το να μην τρως τίποτα, ας πούμε, μέσα στην ημέρα δεν είναι σωστό. Υπήρχε πολύ άγχος πάνω στην πίεση του αθλήματος και έπρεπε να διατηρούμε ένα συγκεκριμένο βάρος. Μας ζύγιζαν κάθε μέρα για να μην ανέβουμε 100 γραμμάρια!
Κι έπειτα πώς διαχειρίστηκες τα κιλά σε δύο συνεχείς εγκυμοσύνες;
Όταν πήρα 30 κιλά σε κάθε εγκυμοσύνη, είχα αφεθεί, δεν το σκεφτόμουν καθόλου. Τα κιλά όμως χάθηκαν μόλις σε ένα δίμηνο. Η ψυχολογία διαδραματίζει πολύ σημαντικό ρόλο στο βάρος. Ως αθλήτρια, όσο είχα συνεχώς στο μυαλό μου τα κιλά και τι θα φάω για να μην παχύνω τόσο πιο δύσκολο μου ήταν και να διατηρώ το βάρος μου και να τρώω χωρίς να το αναλύω υπερβολικά. Όταν έκανα τα παιδιά, ο προβολέας στράφηκε έξω από μένα φωτίζοντας κάτι πιο σημαντικό. Αυτές οι σκέψεις έφυγαν και έτσι σταθεροποιήθηκαν και τα θέματα του βάρους.
Ένα όμορφο παράδειγμα για τις γυναίκες που ταλαιπωρούνται με τα πρότυπα για το ιδανικό σώμα αδικώντας τον εαυτό τους.
Αυτές είναι αντιλήψεις που πρέπει να αφήσουμε πίσω μας. Πρέπει να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με το θέμα του βάρους. Ιδιαίτερα την περίοδο της εγκυμοσύνης, μια γυναίκα θα πάρει λιγότερα ή περισσότερα κιλά, θα τα χάσει ευκολότερα ή δυσκολότερα, αλλά δεν έχει σημασία. Είναι τόσο ιερό αυτό που συμβαίνει που το πόσα κιλά θα πάρουμε είναι πολύ μικρό. Μια γυναίκα μεγαλώνει έναν άνθρωπο στο σώμα της. Στόχος είναι να μη μένουμε στην επιφάνεια, αλλά να πηγαίνουμε λίγο πιο βαθιά.
Ήρθες σήμερα από ψυχοθεραπεία, ενώ έχεις περάσει και κρίσεις πανικού. Η ψυχική υγεία είναι πολύ σημαντική για σένα.
Κρίσεις πανικού έχω βιώσει τρεις φορές σε διαφορετικές περιόδους. Νόμιζα ότι θα πέθαινα… Την ψυχοθεραπεία ωστόσο την ξεκίνησα αργότερα, πριν από επτά χρόνια. Ένιωθα ότι είχα χάσει τον εαυτό μου και δεν μπορούσα να διαχειριστώ τα πράγματα. Ήθελα αρχικά να βάλω όσα συνέβαιναν στη σωστή τους διάσταση – γιατί μέσα στο κεφάλι μας μεγεθύνουμε τα πάντα. Ειδικά αν έχουμε απομακρυνθεί από το κέντρο μας, δεν ξέρουμε ούτε πού πατάμε ούτε πώς να σκεφτούμε. Δεν έχω σταματήσει γιατί με βοηθά πολύ. Θα πρέπει να βρεις τον κατάλληλο για σένα ψυχοθεραπευτή και να πας με όλη την αλήθεια σου έχοντας συνειδητοποιήσει ότι έχεις θέματα με τον εαυτό σου. Είναι σημαντικό να έχεις φύγει από το «τι μου έκανε εκείνος και η άλλη» και να έχεις μπει εσωτερικά στο «γιατί εγώ έφερα κοντά μου εκείνον ή την άλλη». Δεν μπορείς να λύσεις τα προβλήματα των άλλων, μπορείς όμως να διορθώσεις τα δικά σου. Όταν συμβεί αυτό, θα σταματήσεις να προσελκύεις στη ζωή σου ακατάλληλα άτομα.
Το μέλλον δεν το ξέρει κανείς, γι’ αυτό επιλέγω να σκεφτώ το θετικό. Και ενεργειακά θα με φορτίσει καλύτερα και μεγαλύτερη δύναμη θα μου δώσει να αντεπεξέλθω.
Σε βοήθησε η ψυχοθεραπεία στο θάνατο του πατέρα σου; Είναι τελικά η απώλεια η πιο δύσκολη συνθήκη που καλείται να διαχειριστεί ο άνθρωπος;
Είναι η πιο δύσκολη συνθήκη, ειδικά στην περίπτωση των γονιών. Δεν χωράει ο νους σου ότι δεν θα ξαναδείς αυτό τον άνθρωπο, δεν θα τον ακούσεις ξανά, δεν θα του ξαναμιλήσεις. Δεν συνειδητοποιείς ποτέ απόλυτα ότι έχει υπάρξει ένας άνθρωπος, ήταν ο μπαμπάς μου και τώρα δεν υπάρχει σε αυτό τον κόσμο. Οι γιοι μου με έχουν βοηθήσει πολύ στα δύσκολα. Τα παιδιά σε αναγκάζουν να μπαίνεις σε μια άλλη κατάσταση, ακόμα κι αν δεν είσαι καλά ψυχολογικά, για να μη βουλιάζεις και να συνεχίζεις να παλεύεις. Αγαπούσαν άλλωστε πάρα πολύ τον παππού τους, τον οποίο μνημονεύουμε πολύ συχνά, ενώ εγώ τον σκέφτομαι κάθε μέρα. Την απώλεια τη συνηθίζεις λες και ο άνθρωπος που έφυγε έχει πάει κάπου και όχι σαν να μην υπάρχει.
Είναι πολύ όμορφο που τα παιδιά σου δουλεύουν στο θέατρο μαζί σου για το χαρτζιλίκι τους. Από όλα όσα τους έδωσες, για ποιο είσαι πιο υπερήφανη;
Ναι, ο ένας είναι στην είσοδο και ο άλλος στην τα ξιθεσία. Χαίρομαι πολύ που έχουν χιούμορ, χαρακτηριστικό τόσο δικό μου όσο και του πατέρα τους και του παππού τους. Είναι ωραίο για μια μαμά να της λένε «έχεις καλά παιδιά, έχουν ήθος και ευγένεια». Όταν τους μεγάλωνα, ήταν πολύ σημαντικό για μένα να γίνουν ευγενικοί και να σέβονται τον εαυτό τους, τους άλλους και τις κοπέλες. Βέβαια, στο μεγάλωμά τους είχαν δίπλα τους και τον μπαμπά τους, την αδελφή μου και τη μητέρα μου.
Τους αγαπάς του ανθρώπους σου και τους φροντίζεις. Έτσι είσαι και με τις φίλες σου;
Έχω φίλες όπως τη Μαρία Σολωμού, τη Στέλλα από το πανεπιστήμιο, αλλά η Μαίρη Συνατσάκη είναι η κολλητή μου εδώ και δεκατρία χρόνια. Είναι πολύ σημαντική η φιλία. Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι κάτι απλό είτε πρόκειται για φιλικές είτε για ερωτικές σχέσεις. Χρειάζονται δουλειά και εμπιστοσύνη, που για εμένα είναι το Α και Ω. Εγώ είχα πάντα την αδερφή μου που την εμπιστευόμουν με κλειστά μάτια και δεν αποζητούσα τη φιλία. Μεγαλώνοντας, όμως, συνειδητοποίησα πόσο σημαντικό είναι ένα άνθρωπος να σε ξέρει, να σε καταλαβαίνει, να σε αποδέχεται και να τον εμπιστεύεσαι. Μια γυναίκα πάντα καταλαβαίνει μια άλλη γυναίκα. Αν οι γυναίκες ξεπεράσουμε τον μεταξύ μας ανταγωνισμό και είμαστε η μία για την άλλη, όσο ουτοπικό και να ακούγεται, μπορούμε να καταφέρουμε πολύ μεγάλα πράγματα. Χρειάζεται εκπαίδευση γιατί συνδέεται και με το πως έχουμε μεγαλώσει στην κοινωνία και στις οικογένειές μας.
Πώς σε βρίσκει το δικό σου restart τον Σεπτέμβριο;
Συνεχίζουμε την επιθεώρηση του Σταμάτη Φασουλή «Τότε, τώρα, πάντα» στο θέατρο Άλσος και ξεκινώ πρόβες για το μιούζικαλ «Matilda» στο Παλλάς. Το My Radio είναι η καθημερινή σταθερά που έψαχνα επαγγελματικά. Ίσως κάνω και κάτι τηλεοπτικά. Μου αρέσουν τα restart. Πιστεύω στο restart του καθενός που θα συμβεί την κατάλληλη στιγμή. Κάθε νέα αρχή με εξελίσσει και με πάει παρακάτω.
Αυτό το φθινόπωρο θέλεις να βάλεις κάτι νέο στη ζωή σου;
Η διάθεσή μου είναι θετική προς οποιαδήποτε ευχάριστη νέα συνθήκη, προσωπική και επαγγελματική. Έχω αποδείξει άλλωστε ότι είμαι η Ντόρα η εξερευνήτρια! (γέλια) Μου αρέσει να εξερευνώ πράσινα λιβάδια αποφεύγοντας τις κακοτοπιές και θέτοντας κοντινούς στόχους γιατί η ζωή μάς εκπλήσσει. Καμιά φορά βάζουμε στο μυαλό μας και πράγματα που μας εγκλωβίζουν. Αποφασίζουμε ότι κάτι πρέπει να γίνει με ένα συγκεκριμένο τρόπο και εμποδίζουμε το άλλο που είναι να έρθει και ενδεχομένως είναι πολύ καλύτερο. Πρέπει να προσαρμοζόμαστε, να ρέουμε σαν το νερό – και, όσο ρέουν τα πράγματα, είμαστε σε καλό δρόμο.
Να σε αφήσουμε να μεταμορφωθείς στην influencer της παράστασης «Τότε, τώρα, πάντα» – η οποία τι μήνυμα μας μεταδίδει;
Είναι μια influencer πολύ χωμένη στα social media που καταφεύγει στον ψυχίατρο γιατί έχει χάσει τον εαυτό της μέσα στα φίλτρα και στον ψηφιακό κόσμο. Βλέπουμε με χιούμορ αλλά και πιο βαθιά πώς τα social media ξεφεύγουν συχνά από την πραγματικότητα. Και μερικές φορές όσο μπερδεύεται ο follower το ίδιο μπορείς να μπερδευτείς κι εσύ σχετικά με το τι είναι αλήθεια και τι όχι. Η εμπειρία της influencer μας διδάσκει ότι όλα είναι χρήσιμα, αλλά χρειάζονται μέτρο. Ακόμα και τα καλά στην υπερβολή τους χάνουν τις θετικές τους ιδιότητες.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: ΠΑΝΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΥ, ΜΑΚΙΓΙΑΖ/ΧΤΕΝΙΣΜΑ: ΖΕΤΑ ΧΕΤΖΑΚΗ/D-TALES
