Τα χρόνια που περνούν τον κάνουν ακόμα καλύτερο καλλιτέχνη και έναν ώριμο και ήσυχο άντρα. Είναι απορίας άξιο το πώς καταφέρνει να είναι πάντα προσηνής και οικείος, χωρίς να είναι μελιστάλαχτος, και πώς διαχειρίζεται τόσα μέτωπα με ισορροπία. Κι αν μέσα του ή στο σπίτι του δίνει μάχες, εμείς δεν τις ξέρουμε – και ορθώς. Δεν τις δημοσιοποιεί και δεν τις εκμεταλλεύεται. Η αλήθεια και η αυθεντικότητα δεν έχουν ανάγκη από ιλουστρασιόν περιτυλίγματα, και ο Νίκος Ψαρράς αυτό το ξέρει καλά. Είναι λίγες ημέρες μετά τη μεγάλη επιτυχία της Επιδαύρου. Η «Ιφιγένεια η εν Αυλίδι», σε σκηνοθεσία Τιμοφέι Κουλιάμπιν, άνοιξε άξια την καλοκαιρινή σεζόν του 2024 και ο ηθοποιός υποδύθηκε με μαεστρία τον απελπισμένο πατέρα Αγαμέμνονα που στέλνει την κόρη του, Ιφιγένεια, στη θυσία. Με πόνο και ουσία, με μαύρο χιούμορ και σύγχρονη ματιά, κατάφερε να υπηρετήσει το όραμα του διακεκριμένου Ρώσου σκηνοθέτη και να αγγίξει τις καρδιές του ελληνικού –και όχι μόνο– κοινού. Έχει ξεκουραστεί για λίγες ημέρες στην αγαπημένη του Άνδρο, επέστρεψε για γυρίσματα στην Αθήνα και ξεκινάμε τη συζήτηση από το ποδόσφαιρο αφού μόλις την προηγούμενη νύχτα η Ισπανία κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.
Έχουμε συζητήσει ποτέ ότι ξεκίνησα στη δημοσιογραφία ως αθλητικογράφος, με δάσκαλο τον Διακογιάννη;
Αλήθεια; Όχι, δεν έτυχε ποτέ. Κι εμείς στο σπίτι αγαπάμε το ποδόσφαιρο. Μόλις τώρα, μάλιστα, πήραν το γιο μας στα τσικό μεγάλης ομάδας και είμαι πολύ χαρούμενος, ευτυχισμένος και υπερήφανος. Έκανε και λίγο φιγούρα στην Άνδρο – είναι 10 χρονών, επομένως το ζει πολύ έντονα. Η αλήθεια είναι ότι είχα να τον δω πολύ καιρό να παίζει καθώς ήταν στον Πανερυθραϊκό, στη Νέα Ερυθραία, και, όσο ήταν στο γήπεδο, εγώ ουσιαστικά καθόμουν στο καφέ και διάβαζα. Οπότε, τώρα που τον πήγα για το δοκιμαστικό, τον παρακολούθησα προσεκτικά. Η αλήθεια είναι ότι με εξέπληξε με το πόσο καλός είναι – κάτι το οποίο δεν ήθελα να παραδεχθώ αμέσως και φανώ… κουκουβάγια, αλλά μου το είπαν οι ίδιοι οι προπονητές.
Είναι πολύ σημαντικός ο αθλητισμός για τα παιδιά, όπως και για όλους μας. Τον ωθήσαμε στον αθλητισμό από πάρα πολύ μικρό. Από 2 χρονών σχεδόν τον παίρναμε μαζί μας στο στίβο όπου τρέχαμε με τη σύζυγό μου. Έτρεχε κι εκείνος μαζί μας, και μάλιστα μας έκαναν παρατήρηση ότι δεν ήταν σωστό για τόσο μικρό παιδί! Ο λόγος που θέλαμε να στραφεί στον αθλητισμό δεν ήταν μόνο η σωματική του υγεία, που είναι απαραίτητη για όλη του τη ζωή, αλλά και το γεγονός ότι η ενασχόληση με αθλήματα κρατά τα παιδιά μακριά από διάφορες κακοτοπιές της εφηβείας. Κάνει από 4 ετών σαολίν κουνγκ φου, που του αρέσει πολύ και τον βοηθά σε όλα.
Και στον έλεγχο και στην αυτοάμυνα;
Εννοείται! Εμείς οι ηθοποιοί το γνωρίζουμε καλά αυτό γιατί ασκούμαστε πολύ σωματικά. Θυμάμαι ότι στην παράσταση «Μήδεια» του Βασίλιεφ είχαμε εκπαιδευτές που μας έκαναν δυόμισι με τρεις ώρες ζέσταμα. Χρησιμοποιούσαν έναν περίεργο συνδυασμό τεχνών και, προτού φύγουν, τους ρώτησα ποια πολεμική τέχνη να ακολουθήσω. Μου πρότειναν το σαολίν κουνγκ φου επειδή περιλαμβάνει κυκλικές κινήσεις και αρμονία, που είναι ιδανικές για τη δουλειά μας. Πρόκειται επίσης για μια πολεμική τέχνη που έχει από πίσω μια ολόκληρη φιλοσοφία, με μοναχούς κ.λπ. Ο Πάνος, ο γιος μας, όταν ήταν μικρός, ήταν λίγο ατσούμπαλος, κάτι που δεν υπάρχει καθόλου πια. Έχει στιβαρότητα και αρμονία στην κίνηση, κι αυτό τον βοηθά πολύ και στο ποδόσφαιρο. Συμπτωματικά έμαθα ότι στις ακαδημίες του Άγιαξ μέχρι τα 12, μαζί με την μπάλα, τους προπονούν και με κουνγκ φου.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: ΠΑΝΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΑΤΑΛΙΑ ΜΠΑΛΤΑ, GROOMING: ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΓΕΝΤΗ.
Κι εσείς κάνετε αρκετά σωματικό θέατρο τα τελευταία χρόνια. Είναι κάτι κουραστικό ή πιο ενδιαφέρον;
Στο θέατρο τα τρία εργαλεία σου είναι το σώμα, η φωνή και η ψυχή. Από το σώμα πρέπει να περνούν όλα τα συναισθήματα. Παρότι τα δύο τελευταία χρόνια, λόγω έλλειψης χρόνου, δεν γυμνάζομαι όσο θα ήθελα –κάτι που φέτος θα αλλάξει–, έχω δουλέψει το σώμα μου σε όλη μου τη ζωή, με στίβο, γυμναστήριο, γιόγκα και πολλά άλλα. Εδώ να αναφέρω ότι στη σχολή όπου πήγαινα το παιδί είχε ειδικό τμήμα για μεγάλους, όση ώρα περίμεναν, οπότε έκανα κι εγώ. Το πόσο χρησιμοποιείς το σώμα σου στο θέατρο λοιπόν έχει να κάνει με το πόσο σου το επιτρέπει ο σκηνοθέτης και τις απαιτήσεις που έχει ο ρόλος. Τη σωματικότητα πάντως όλοι τη θέλουμε.
Πιστεύετε ότι μπορεί κι αυτό να έχει παίξει κάποιο ρόλο στον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεστε, που είναι βαθιά ευγενικός και ήρεμος;
Ούτως ή άλλως, είμαι ένας άνθρωπος που επιδιώκει την ησυχία, την ηρεμία και τη γαλήνη στις σχέσεις. Έτσι λειτουργώ και αποδίδω καλύτερα και με τον τρόπο μου δείχνω πώς είμαι εγώ και πώς θα ήθελα να μου συμπεριφέρεται εκείνος που έχω απέναντί μου. Δεν αντέχω την ένταση και τη φασαρία. Πιστεύω ότι ένα περιβάλλον με τεταμένη ατμόσφαιρα δεν είναι ποτέ γόνιμο στη δουλειά μας. Επιπλέον, θεωρώ πως πρέπει να φερόμαστε στους άλλους έτσι όπως θέλουμε να φέρονται σε μας.
Δείτε το βίντεο
Ευχαριστούμε το Halandri Club, Γαρυττού 13, Χαλάνδρι, για τη φιλοξενία.
Να πούμε σε αυτό το σημείο ότι μία από τις κορυφαίες στιγμές στην «Ιφιγένεια» ήταν ο χορός του πατέρα, υμών δηλαδή, με την κόρη του, την Ανθή Ευστρατιάδου. Το ζήτησε ο σκηνοθέτης έτσι, αυτοσχεδιάζατε εσείς ή σας το έστησε όλο κάποιος χορογράφος;
Ο σκηνοθέτης, ο Τιμοφέι Κουλιάμπιν, ζήτησε ένα χορό που να θυμίζει τα παιδικά χρόνια της Ιφιγένειας, σαν ένα παιχνίδι μπαμπά – κόρης, και ουσιαστικά το στήσαμε μαζί με την Ανθή μόνοι μας. Έπρεπε να έχει τη φρεσκάδα του αυτοσχεδιασμού και της μνήμης. Ξέρετε, αν κάτι τέτοιο χορογραφηθεί 100%, προκύπτει ένα πράγμα που απλώς εκτελείται. Εδώ ζητήθηκε ένας διάλογος, κάτι που θα περνούσε από διάφορα στάδια – συγκίνησης, αναμνήσεων, αγωνίας… Έτσι, ο Κουλιάμπιν μας άφησε ελεύθερους, κάτι που γενικά έκανε με τους ηθοποιούς σε κάποιες σκηνές. Σε άλλες, φυσικά, ήταν συγκεκριμένος και πολύ πιο απαιτητικός, όπως στη δική μου έναρξη, στον τρόπο με τον οποίο περπατούσα και σε καθετί που έκανα. Είναι πάντως από αυτές τις περιπτώσεις σκηνοθέτη που θεωρείς ευλογία να συνεργάζεσαι, είναι πολύ διαβασμένο παιδί, πολύ γενναιόδωρος, με φοβερή ευαισθησία και, επιπλέον, μια εξαιρετική ομάδα. Από τις περιπτώσεις που θα θυμάσαι με γλύκα στο μέλλον.
Ομολογουμένως, είχατε πολύ καλή χημεία και με την Ανθή Ευστρατιάδου. Εννοώ ότι με τη Μαρία Ναυπλιώτου έχετε δουλέψει πολλές φορές, κι αυτό φαίνεται, όμως με την Ανθή είχατε ξανασυναντηθεί;
Με την Ανθή είχαμε κάνει μέσα στην καραντίνα ένα radio play για το Φεστιβάλ Αθηνών, αλλά ήταν μια περίοδος απομόνωσης και φόβου, οπότε ουσιαστικά τώρα γνωριστήκαμε καλά. Είναι ένα παιδί που με εξέπληξε: είχα χρόνια να δω συνάδελφο με τόση ηρεμία, να προτείνει πολύ ωραία πράγματα και να σε ακούει τόσο πολύ σκηνικά. Να σε βλέπει και να σε ακούει και να μην αφήνει τίποτα να πέσει κάτω. Ήταν μαζί σου 100%. Ακόμα κι όταν ήταν πολύ αγχωμένη –το οποίο μας ομολόγησε εκ των υστέρων–, δεν άφηνε να φανεί κάτι.
Τι ετοιμάζετε για το χειμώνα;
Ξεκινώ ένα σίριαλ στον Αlpha που θα λέγεται «Διάφανη Αγάπη» – ιταλικό, αστυνομικό, 32 επεισοδίων, πολύ ωραίο και γρήγορο. Επίσης, στο θέατρο Χώρα θα ανέβει το «True West» του Σαμ Σέπαρντ, που έχει μεταφράσει και σκηνοθετεί η Έλενα Καρακούλη, η σύζυγός μου. Θα είμαστε μαζί με την Αλεξάνδρα Παντελάκη, τον Μάρκο Παπαδοκωνσταντάκη και τον Νέστορα Κοψιδά. Επί σκηνής θα έχουμε έναν μουσικό-πολυεργαλείο που παίζει δέκα όργανα ταυτόχρονα. Είναι ένα έργο που μιλά για την αληθινή Δύση, το αμερικανικό όνειρο, το τόσο επίκαιρο τώρα με όσα συμβαίνουν εκεί. Ένα έργο που έχει γραφτεί το 1980 και διηγείται την ιστορία δύο αδελφών που προσπαθούν να πιάσουν την καλή, ο καθένας με το δικό του τρόπο, αλλά δεν τα καταφέρνουν ποτέ γιατί έχουν δύο γονείς που τους έχουν σακατέψει. Έχει πολύ χιούμορ και σκοτάδια, είναι από αυτά τα κείμενα-δώρο για τον ηθοποιό, που μπορεί να παίξει πολύ ωραία μπάλα με τους χαρακτήρες.
Πώς προχωρούν οι συνεργασίες με τη σύζυγό σας;
Είναι η πέμπτη φορά που συναντιόμαστε επαγγελματικά. Υπάρχει ένας κοινός κώδικας πια, αλλά είναι και δύσκολα ταυτόχρονα γιατί η δουλειά δεν τελειώνει ποτέ, μετά την πρόβα την κουβαλάμε παντού. Όταν μπαίνεις σε μια πρόβα όπου σκηνοθέτης είναι άλλος, κάνεις τη δουλειά σου ως ηθοποιού και έχεις απλώς την ευθύνη του ρόλου. Όταν συνεργάζεσαι με τη σύζυγό σου και είναι ο σκηνοθέτης, αγωνιάς καθημερινά για τα πάντα.
Την ακούτε; Είστε τόσο καλός μαθητής όσο και με τους άλλους σκηνοθέτες;
Βεβαίως και την ακούω! Δικό της είναι το σύμπαν κι εμείς καλούμαστε να το υπηρετήσουμε. Πρέπει να πω πάντως ότι είναι πολύ ωραίο και γοητευτικό να ζεις τα πάντα από τη γέννησή τους, από την πρώτη σελίδα όπου ξεκινά η μετάφραση, μέχρι την ημέρα της πρεμιέρας. Βλέπεις όλη τη διαδικασία του πώς κάτι παίρνει σάρκα και οστά. Επίσης, κάθε ρόλος είναι ένα καινούριο σύμπαν που ανακαλύπτεις με μεγάλο ενδιαφέρον. Η διαφορά είναι ότι όταν ο άλλος είναι ο άνθρωπός σου επί 13 χρόνια, γνωρίζει πολύ καλά τις ευκολίες και τις αδυναμίες σου. Κι εκείνη δεν θέλει να επαναλαμβάνομαι ή να θυμίζω κάτι από το παρελθόν και το παλεύουμε μαζί.
Είστε πολλά χρόνια μαζί με την Έλενα Καρακούλη. Πώς ζείτε αυτήν τη συντροφικότητα και το μεγάλωμα παρέα;
Είμαστε ίδιοι, δεν έχουμε αλλάξει καθόλου. Πριν από λίγες ημέρες, καθώς γυρνούσαμε από τη θάλασσα στην Άνδρο, μου είπε: «Δεν μπορώ να πιστέψω ότι είμαστε μαζί 13 χρόνια, ότι έχουμε κάνει τόσα πράγματα, ότι έχουμε προχωρήσει τόσο πολύ. Απορώ πώς θα είναι να είμαστε μαζί 25 χρόνια!». Η ορμή, η χαρά και η τρέλα, όλα αυτά τα συναισθήματα παραμένουν ίδια. Αυτό που, ευτυχώς, συνειδητοποιούμε είναι ότι θα θέλαμε να δουλεύουμε λιγότερο για να περνάμε περισσότερο χρόνο με την οικογένεια και το παιδί μας, να ταξιδεύουμε, να ονειρευόμαστε, να γυμναζόμαστε… Φέτος, για παράδειγμα, είχα προτάσεις για τηλεόραση με περισσότερα χρήματα και πολύ περισσότερα γυρίσματα και είπα όχι. Θέλω να ζήσω το χειμώνα με θέατρο κατά κύριο λόγο και οικογένεια.
Και ο χρόνος που περνά πώς σας βρίσκει;
Ο χρόνος που περνά δεν είναι κάτι ευχάριστο για κανέναν μας, και όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο λέει ψέματα. Όλοι μας θα θέλαμε να παραμείνουμε στα 40, που είναι η πιο ωραία ηλικία. Δεν είναι μόνο ότι αλλάζει αυτό που βλέπεις στον καθρέφτη, αλλάζουν και οι αντοχές σου, κι αυτό νομίζω πως είναι που μας ταρακουνά πιο πολύ απ’ όλα. Μοιραία, όμως, συμφιλιώνεσαι. Τώρα, στα 50 κάτι μου, περνώ στο peak της κατάθλιψης. Θεωρώ ότι σε αυτή την ηλικία συνειδητοποιείς τα πάντα, αλλά δεν μπορείς να τα αποδεχθείς αμέσως γιατί αισθάνεσαι ακόμη νέος. Μετά τα 50, όμως, αρχίζει σιγά σιγά να ανεβαίνει η καμπύλη της ευφορίας και της ευτυχίας καθώς καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα οδεύουν σε ένα πιο ήρεμο, όμορφο στάδιο. Εκεί είμαι εγώ λοιπόν τώρα και το βλέπω, το χλευάζω, το γελοιοποιώ και το γαργαλάω για να το ξεπεράσω. Η γυμναστική και η σωστή διατροφή –την οποία επιβάλλει και ο γιος μας ως αθλητής– βοηθούν στο να διατηρείσαι ακμαίος.
Πώς νιώθετε σε σχέση με τον κόσμο όπου ζούμε, την καθημερινή βία και τη γενικότερη ψυχολογική αστάθεια;
Είναι θλιβερός και απογοητευτικός ο κόσμος μας και πιστεύω ότι όλο αυτό ξεκινά από το περιβάλλον και το κλίμα. Ζούμε σε μια γη που αλλάζει, μας εκνευρίζει, μας καίει, μας ζεσταίνει, μας κρυώνει, μας πλημμυρίζει, σείεται. Μας τρομάζει καθημερινά – υπάρχει ένας μόνιμος τρόμος, κάτι αόρατο για το τι μας ξημερώνει. Στις Κυκλάδες, για παράδειγμα, έχουν τεράστιο πρόβλημα λειψυδρίας. Δεν βρέχει ποτέ πια στα νησιά και δεν έχουν νερό. Μιλώντας λοιπόν για την πολιτική στην Αμερική, το μόνο που μπορώ να ευχηθώ για τις εκλογές τους είναι ο επόμενος πρόεδρος να αντιληφθεί ως μέγιστο πρόβλημα την κλιματική αλλαγή γιατί, αν δεν αντιμετωπιστεί πολύ σοβαρά, θα οδηγηθούμε σε μια μεγάλη καταστροφή.
