Σκεπτόμενος, λοιπόν, γιατί άλλαξα την οπτική μου απέναντι στις διακοπές, διαπίστωσα ότι με το πέρασμα των χρόνων έχω μειώσει αισθητά τις προσδοκίες μου για αυτές. Πιο απλά, δεν περιμένω να αλλάξει η ζωή μου μέσα σε δέκα, δεκαπέντε μέρες και να ζήσω σε αυτές όλα όσα δεν έζησα έναν ολόκληρο χρόνο ή μια ολόκληρη ζωή.
Η πεποίθηση αυτή με άγχωνε. Επρόκειτο για ένα κολοσσιαίο λάθος που υπηρέτησα κατ’ εξακολούθηση παλιότερα, οπότε, βλέποντάς το τώρα από απόσταση, το κατανοώ σε βάθος. Θυμάμαι ότι… έπρεπε να καταβάλω προσπάθεια για να τα κάνω όλα σωστά –και στις διακοπές– μόνο και μόνο για να μη διαψεύσω τις προσδοκίες μου, οι οποίες, χωρίς να το καταλαβαίνω, γίνονταν επιλογές μου.
Είχα φτάσει στο σημείο να πηγαίνω σε μέρη που δεν θα πήγαινα αν δεν ταίριαζαν με το παραμυθάκι που είχα φτιάξει στο μυαλό μου. Με ανθρώπους που εξυπηρετούσαν την ανάγκη μου να μην είμαι μόνος, αλλά κατέληγα να είμαι πιο μόνος μαζί τους. Ανθρώπους ελάχιστα πιο ενοχλητικούς –σε όλα τα επίπεδα– από αυτούς που καθημερινά συναναστρεφόμουν στη μεγάλη πόλη. Ανθρώπους που απλώς ήταν ανεκτοί και αρκετοί για στοιχειώδεις συνεννοήσεις –τύπου «πού θα πάμε για μπάνιο»– και επιφανειακές, σαχλές συνήθως, συζητήσεις· συμβατούς με την εικόνα που σε συνοδεύει ως ντεκόρ στις διακοπές. Συμπλήρωμα και αυτοί για να εκπληρωθούν οι πολυπόθητες προσδοκίες μου. Οι οποίες άλλαζαν ανά εποχή και φάση ζωής και σπάνια εκπληρώνονταν.
Ώσπου ήρθε μια ωραία μέρα που η ζωή τα έφερε έτσι και αποφάσισα να πάω διακοπές χωρίς προαπαιτούμενα και μεγάλες προσδοκίες. Να πάω για πρώτη φορά διακοπές εγώ με τον εαυτό μου. Μόνος μου. Τότε συνέβη πράγματι κάτι μαγικό. Ανακάλυψα το αληθινό νόημα των διακοπών. Διέκοψα μια έντονη καθημερινή ρουτίνα επιβαρυμένη με περιττή ηχορύπανση –κυρίως απ’ όλα αυτά που άκουγα από τους γύρω μου– και συνειδητά εστίασα και παρατήρησα οτιδήποτε ήταν ξεχασμένο από έναν άνθρωπο που ζει στην πόλη: το μεγαλείο της φύσης, την καλοσύνη των ξένων, την ανεπιτήδευτη ένδυση, την απενοχοποιημένη γύμνια, το αληθινό φαγητό, τη γαλήνη της ψυχής, τους ψιθύρους της καρδιάς, το άδειασμα του μυαλού. Ε, ναι, αυτό είναι διακοπές, και προέκυψαν τόσο αβίαστα, χωρίς σχέδιο, χωρίς πλάνο και, κυρίως, χωρίς μεγάλες προσδοκίες.
Αυτές οι διακοπές αποτέλεσαν οδηγό μου για όλες τις υπόλοιπες. Είτε ήταν στην πιο κοντινή παραλία είτε στην άλλη άκρη του κόσμου. Γιατί, όταν ξέρεις τι θέλεις από τις διακοπές, είσαι καλά με ή χωρίς παρέα, με ή χωρίς ανέσεις και περιττές πολυτέλειες, με την ουσία και όχι με τη φωτογραφία στα social.
