Την Ευαγγελία Πλατανιώτη τυγχάνει να την γνωρίζω ως αθλήτρια από νεαρή ηλικία… Όσον αφορά την προσωπικότητά της, είχα ακούσει τα κλασικά: τελειομανής και μαχήτρια μέχρι τελικής πτώσεως! Όμως, πώς είναι δυνατόν να μην ξεχωρίζει για αυτά τα δύο χαρακτηριστικά ένας αθλητής του επιπέδου και των διακρίσεών της;
Αργυρό μετάλλιο στο τεχνικό σόλο και χάλκινο στο ελεύθερο σόλο καλλιτεχνικής κολύμβησης, το 2021, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Υγρού Στίβου, στη Βουδαπέστη. Δύο χάλκινα μετάλλια, στο τεχνικό σόλο και το ελεύθερο σόλο γυναικών, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Υγρού Στίβου, το 2022, επίσης στη Βουδαπέστη. Ένα χρυσό, τέσσερα αργυρά και τέσσερα χάλκινα σε διεθνείς διοργανώσεις καλλιτεχνικής κολύμβησης της σειράς World Series και, τον Φεβρουάριο του 2024, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Υγρού Στίβου της Ντόχα, στέφθηκε παγκόσμια πρωταθλήτρια, κατακτώντας το χρυσό στο τεχνικό σόλο γυναικών, ενώ απέσπασε και το αργυρό στο ελεύθερο σόλο. Οπότε, ας εστιάσουμε όλη την προσοχή μας στην ανάρτηση του Νίκου Γκάλη στο Instagram, αμέσως μετά την επιστροφή της από το Κατάρ: «Εκτός από παγκόσμια πρωταθλήτρια είσαι και έμπνευση για κάθε παιδί που ασχολείται με ένα άθλημα δύσκολο και όμορφο, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας».
Ευαγγελία, πώς ξεκίνησε όλη αυτή η πορεία;
Από πάρα πολύ μικρή ηλικία… Είμαι στις πισίνες από τα 3 μου χρόνια, στα 5 ξεκίνησα μπαλέτο και ρυθμική και στα 7, παρότι έκανα ήδη κλασική κολύμβηση, είδα μια προπόνηση καλλιτεχνικής κολύμβησης και την ερωτεύτηκα! Είχα μόλις βρει κάτι που συνδύαζε και τα τρία αθλήματα που μου άρεσαν, και οι γονείς μου όχι μόνο άκουσαν την επιθυμία μου, αλλά με παρότρυναν να ασχοληθώ σοβαρά με αυτό.
Δεν υπήρξαν στιγµές, ως παιδί ή έφηβη, που να σκέφτηκες πόσο πολλά χάνεις από την «κανονική» ζωή;
Η αλήθεια είναι ότι, ως έφηβη, δεν θυμάμαι να σκέφτηκα ποτέ να σταματήσω· προτεραιότητά μου ήταν πάντα οι προπονήσεις μου. Σίγουρα ζήλευα τις πενταήμερες ή και τις μονοήμερες εκδρομές που πήγαιναν οι συμμαθητές μου με το σχολείο, τις εξόδους και πολλά άλλα που έκαναν οι συνομήλικοί μου, όμως όλα όσα στερήθηκα τα στερήθηκα από επιλογή μου. Ως παιδί, είχα μέσα μου την επιθυμία να τους ακολουθήσω, αλλά, τελικά, υπερίσχυαν πάντα η αγάπη και η θέληση για την προπόνησή μου.
Στιγµές που σκέφτηκες να τα παρατήσεις υπήρξαν;
Ναι, υπήρξαν κάποιες τέτοιες σκέψεις, αλλά αυτές πιστεύω πως περνούν από το μυαλό οποιουδήποτε ασχολείται με τον πρωταθλητισμό. Είναι πολλά τα εμπόδια που θα βρεθούν στο δρόμο ενός αθλητή και έτσι ήταν πολλά τα εμπόδια που συνάντησα κι εγώ. Απογοητεύεσαι με καταστάσεις που επικρατούν, βιώνεις αδικίες αλλά και απορρίψεις, δεν έχεις τη στήριξη που θα έπρεπε από την πολιτεία, κουράζεσαι πάρα πολύ και κάποια στιγμή λες «φτάνει, μέχρι εδώ!». Στο τέλος, όμως, είναι όλα αυτά τα εμπόδια που σε πεισμώνουν πιο πολύ και σε οδηγούν να κατακτήσεις τους στόχους σου. Το γεγονός ότι καταφέρνεις να τα ξεπερνάς σε δυναμώνει. Κι εξάλλου, εκεί φαίνεται πόσο πολύ θέλεις κάτι και πόσο μπορείς να το πετύχεις. Οπότε, ναι, υπήρξαν αυτές οι στιγμές, όμως τις ξεπέρασα.
Η καθηµερινότητά σου ποια είναι;
Είναι αρκετά δύσκολη, γιατί προπονούμαι πάρα πολλές ώρες. Πρέπει να βρίσκομαι στο ΟΑΚΑ στις 8 το πρωί. Ξεκινάω με γυμναστήριο, ασκήσεις φυσικής κατάστασης μέσα κι έξω από το νερό, ασκήσεις τεχνικής, εκμάθηση και τελειοποίηση της χορογραφίας κ.λπ., κάνω ένα διάλειμμα μιας ώρας το μεσημέρι και συνεχίζω την προπόνηση, ό,τι καιρό κι αν κάνει, μέχρι αργά το απόγευμα. Η καλλιτεχνική κολύμβηση είναι ένα πολυπαραγοντικό άθλημα, το οποίο απαιτεί άριστη κατάσταση, άρτια τεχνική, αντίληψη κ.ά., ενώ είναι και πολλά τα στυλ στα οποία πρέπει να προπονηθείς, γι’ αυτό και χρειαζόμαστε τόσες ώρες. Κι έτσι, μετά, δεν έχω αντοχές να κάνω άλλα πράγματα…
Ο σύντροφός σου, Ηλίας Πολλάλης, είναι µεν πρώην ποδοσφαιριστής, πλέον όµως ασχολείται µε το real estate και το modeling. Κατανοεί, λοιπόν, το τόσο φορτωµένο πρόγραµµά σου; Οι φίλοι σου δεν δυσανασχετούν µε τον περιορισµένο ελεύθερο χρόνο σου;
Σε γενικές γραμμές, πιστεύω πως, αν κάποιος δεν το βιώνει από μέσα όλο αυτό, δεν μπορεί να το καταλάβει. Μπορεί, όμως, να το κατανοήσει όταν ζει με τον ίδιο τον αθλητή. Με τον Ηλία συζούμε, έχει κάνει φοβερή υπομονή, στενοχωριέται που δεν περνάμε μαζί όσο χρόνο θα θέλαμε, αλλά, όταν βλέπει τα αποτελέσματα, νιώθω ότι έχει τα ίδια συναισθήματα με εμένα και πάντα με στηρίζει πολύ. Το ίδιο ισχύει για την οικογένειά μου και όλους τους δικούς μου ανθρώπους. Με ζουν καθημερινά, ξέρουν το πρόγραμμά μου και τις δυσκολίες του και είμαι πραγματικά τυχερή που τους έχω συνεχώς δίπλα μου.
Στις καθηµερινές δυσκολίες περιλαµβάνεται και το άγχος για τη διατήρηση του βάρους σου και της κατάλληλης διατροφής;
Τα κιλά μου δεν με απασχολούν καθόλου – σε σημείο όπου πολλές φορές ξεχνάω να ανέβω στη ζυγαριά. Έτσι κι αλλιώς, έχω πολύ καλό μεταβολισμό και μου αρέσει να τρέφομαι υγιεινά. Εννοείται πως, αν δω κάποια σημαντική αυξομείωση στο βάρος μου, θα με προβληματίσει και θα φροντίσω να επανέλθω στα φυσιολογικά για μένα επίπεδα, αυτό όμως ούτε με καταβάλλει ούτε το αντιμετωπίζω εμμονικά. Αποφεύγω τη ζάχαρη, αλλά το κάνω από προσωπική επιλογή, το ίδιο ισχύει και για το junk food. Σήμερα, όμως, που μιλάμε, θα φάω σουβλάκι. Πιστεύω πως, όταν υπάρχει μέτρο, τότε όλα είναι υπό έλεγχο.
Έχοντας µια τόσο σκληρή και απαιτητική καθηµερινότητα, πώς αποφάσισες το 2017 να λάβεις µέρος στο ριάλιτι επιβίωσης «Nomads», σε ένα νησάκι στις Φιλιππίνες, και να ταλαιπωρηθείς ακόµα περισσότερο;
Δεν θεωρώ ότι ταλαιπωρήθηκα. Σε σχέση με ό,τι κάνω καθημερινά, για μένα το «Nomads» δεν ήταν τίποτα! Το αγωνιστικό κομμάτι ούτε που με απασχόλησε. Οι όποιες δυσκολίες είχαν να κάνουν με τις συνθήκες και τον εκεί τρόπο ζωής. Ήμουν, όμως, 23 ετών και είπα «γιατί όχι;». Ήθελα να ζήσω εκείνη την εμπειρία και να δοκιμάσω τις αντοχές μου. Και τελικά, αποδείχθηκε ότι έκανα πολύ καλά, γιατί από εκεί «ανέβηκε» ο λογαριασμός μου στα social media, έγινα περισσότερο γνωστή στο ευρύ κοινό, τόσο εγώ όσο και η καλλιτεχνική κολύμβηση, κι έτσι άρχισαν να έρχονται και οι χορηγοί. Καλώς ή κακώς, η προβολή βοηθά πολύ τους αθλητές. Οπότε, δεν μετανιώνω καθόλου για τη συμμετοχή μου σε ένα τέτοιο παιχνίδι επιβίωσης.
Στην Ελλάδα, πόσο δύσκολο είναι για έναν αθλητή του επιπέδου σου να προχωρήσει, κυρίως οικονοµικά;
Δυστυχώς, στη χώρα μας κανείς δεν μπορεί να ζήσει από τον ερασιτεχνικό πρωταθλητισμό. Τα τελευταία χρόνια, βλέπουμε χορηγούς να στρέφονται προς τους αθλητές, πρέπει όμως αυτοί να έχουν πρώτα φέρει διακρίσεις. Και πώς θα το κάνεις αυτό χωρίς την ανάλογη στήριξη; Εδώ το κράτος δεν δίνει προνόμια σε αθλητές που έχουν διακριθεί σε πανευρωπαϊκούς και παγκόσμιους αγώνες. Είναι πολύ λάθος όλο αυτό. Θα έπρεπε να παρακολουθούμε στενά την εξέλιξη των αθλητών και αναλόγως να τους στηρίζουμε ώστε να φέρουν διακρίσεις όσο το δυνατόν νωρίτερα, πριν βγει η επόμενη φουρνιά που, και πάλι, δεν θα μπορεί να αντεπεξέλθει οικονομικά.
Εγώ έχω πλέον το δικό μου μισθό, έχω τους χορηγούς μου, έχω τις συνεργασίες μου από τα social media, οπότε είμαι καλά. Και ο κόσμος έχει μάθει και παρακολουθεί την καλλιτεχνική κολύμβηση τα τελευταία χρόνια. Μπορεί τώρα, στο Παγκόσμιο της Ντόχα, να πιάσαμε την κορυφή, όμως είναι ένα άθλημα με μεγάλη παράδοση, που έχει φέρει πολλές διακρίσεις στη χώρα μας. Αλλά εγώ αναφέρομαι στο σύνολο των αθλητών, γιατί είναι πολλοί αυτοί που χρειάζονται βοήθεια. Και, φυσικά, το κράτος οφείλει να τους εξασφαλίσει κάπως το μετά.
Ένα χρυσό µετάλλιο για το άψογο «Μαύρο Κοράκι» (σ.σ. η Ευαγγελία δέχθηκε να φωτογραφηθεί µε το εκπληκτικό µαγιό που φορούσε στην εκτέλεση του προγράµµατος) και ένα ασηµένιο υπό τη µελωδία του συγκλονιστικού «Ζορµπά». Πώς ένιωσες;
Δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματα από την Ντόχα. Πριν εμφανιστώ στο τεχνικό σόλο, η αδρεναλίνη μου είχε χτυπήσει κόκκινο, ταυτόχρονα όμως ήμουν ήρεμη και απόλυτα συγκεντρωμένη. Ήξερα ότι «το ’χω». Στο ελεύθερο δε, ένιωσα να χτυπά η καρδιά όλων των Ελλήνων μέσα στο συρτάκι μου, όπως ακριβώς χτυπούσε και η δική μου. Ήταν κάτι μαγικό. Κι όταν ανέβηκα στο ψηλότερο βάθρο και είδα τη γαλανόλευκη να κυματίζει, στ’ αλήθεια ανατρίχιασα. Ήταν κάτι που ονειρευόμουν πάρα πολύ καιρό. Η θέα της ελληνικής σημαίας που υψωνόταν υπό τους ήχους του εθνικού μας ύμνου με έκανε να αισθανθώ μεγάλη υπερηφάνεια, συγκίνηση, χαρά, ανακούφιση αλλά και εξίσου μεγάλη δικαίωση για όλα αυτά τα χρόνια υπομονής, επιμονής και σκληρής δουλειάς.
Και τώρα, Παρίσι! Εκεί όπου, στις 9 Αυγούστου, θα κλείσεις και τα 30 χρόνια σου. Ποιος είναι ο στόχος σου;
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν υπάρχει σόλο πρόγραμμα, αλλά μόνο το ντουέτο και το ομαδικό. Με τη συναθλήτριά μου, λοιπόν, Σοφία Μαλκογεώργου, στόχος μας είναι να είμαστε υπερήφανες για την εκτέλεση των προγραμμάτων μας στο τεχνικό και το ελεύθερο πρόγραμμα και να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό. Γενικότερα, τώρα ζούμε και οι δύο για το Παρίσι και μόνο για το Παρίσι!
Δύο αθλήτριες «σε ένα». Πώς µπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο;
Σίγουρα το να δουλεύεις μόνος σου και να προσπαθείς να «πιάσεις» το μέγιστο για τον ίδιο σου τον εαυτό είναι πολύ διαφορετικό από το να καταφέρουν δύο ή περισσότεροι άνθρωποι να συντονιστούν και, ομαδικά πια, να βγει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Αν αυτό πετύχει, το impact είναι μεγαλύτερο, αλλά και το αντίστροφο… Επομένως, μπορεί να είναι δύσκολο να γίνεσαι «ένα» με την παρτενέρ σου και να σου δημιουργεί επιπλέον άγχος και αίσθημα ευθύνης, ωστόσο η προϋπόθεση για την επιτυχία είναι μια δυνατή σχέση αμοιβαίου σεβασμού και εμπιστοσύνης.
Μετά τους Ολυµπιακούς Αγώνες, τι; Έχεις τελειώσει το Τµήµα Οικονοµικών Επιστηµών στο Πανεπιστήµιο Πειραιά. Σκέφτεσαι να αξιοποιήσεις το πτυχίο σου επαγγελµατικά;
Μου αρέσει πολύ που έχω το πτυχίο μου, όμως δεν έχω πάρει ακόμη αποφάσεις για το μέλλον μου. Αυτό θα το κάνω όταν θα έχω ελεύθερο χρόνο, θα είμαι ήρεμη και θα μπορώ να σκεφτώ καθαρά. Όπως είπα και πριν, τώρα το σώμα, το μυαλό και η ψυχή μου είναι όλα στο Παρίσι! Το μόνο σίγουρο είναι ότι θέλω να κάνω πολλά ταξίδια τα επόμενα χρόνια. Έχω γυρίσει σχεδόν όλο τον κόσμο ως αθλήτρια, όμως δεν έχω δει… τίποτα! Γι’ αυτό, τα επόμενα χρόνια θέλω να ταξιδέψω ως τουρίστρια. Πιστεύω πως, με κάποιον τρόπο, θα συνεχίσω να ασχολούμαι με τον αθλητισμό, ενώ έχω και πολλά άλλα πράγματα στο μυαλό μου. Όμως, μόνο όταν ηρεμήσω, θα τα βάλω όλα σε μια σειρά.
Θα συµβούλευες άλλα παιδιά να τραβήξουν το δρόµο σου;
Θα τα συμβούλευα να τραβήξουν το δρόμο που τους λέει η καρδιά τους και να ακούσουν το πάθος τους. Αυτά ξέρουν καλύτερα.
Ευχαριστούμε το ΟΑΚΑ και το καφέ Botanico στο Ολυμπιακό Κέντρο Υγρού Στίβου για τη φιλοξενία.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: ΠΑΝΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
ΜΑΚΙΓΙΑΖ/ΧΤΕΝΙΣΜΑ: ΚΕΡΑΣΙΑ ΚΟΥΗ
