Ο Αλμπέρ Καμί είχε πει: «Η ελευθερία δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ευκαιρία για να γίνουμε καλύτεροι». Αυτό το απόφθεγμα του Γάλλου συγγραφέα αφορά σε μεγάλο βαθμό την προσωπικότητα και τη ζωή του Γιώργου Χρανιώτη και ως προς τα δύο σκέλη του· και την ελευθερία και την προσωπική εξέλιξη. Και η δική του ελευθερία ισορροπεί ανάμεσα στην ευθύνη και τη χαρά για τη ζωή γενικά αλλά και τη ζωή του ειδικότερα, έτσι όπως διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια με τη δημιουργία της δικής του οικογένειας.
Άφοβος απέναντι στις προκλήσεις, πολυπράγμων καθώς τον βρίσκουμε στο θέατρο με την παράσταση «Τέλειοι ξένοι», στην τηλεόραση με την κωμική σειρά της ΕΡΤ1 «Στα σύρματα», αλλά και στη μουσική σκηνή με την μπάντα του, τους Imitate Your Mother, και γοητευτικά ειλικρινής, ο αγαπημένος ηθοποιός μάς μιλά για όλα όσα συνθέτουν το παζλ της δικής του προσωπικής ισορροπίας.
Δεύτερη σεζόν «Τέλειοι ξένοι» στο θέατρο Αθηνά. Τι μαθήματα σου αφήνει αυτή η παράσταση έπειτα από δύο χρόνια;
Δεν ξέρω αν μου αφήνει κάποια μαθήματα, μάλλον μου επιβεβαιώνει κάποιες υποψίες που είχα και στο παρελθόν όσον αφορά τη σχέση μου με το θέατρο. Πάντα έλεγα, π.χ., –και ευτυχώς το λέω ακόμη– ότι η προτεραιότητά μου δεν είναι το έργο, δεν είναι το κείμενο. Μπορεί ακόμα και ένα κείμενο που αρχικά δεν διεγείρει τόσο πολύ τη φαντασία μου, αυτό τελικά να συμβεί όταν δω με ποιους μοιράζομαι τη σκηνή και ερμηνεύοντας μαζί τους τον ρόλο. Άρα, λοιπόν, για μένα το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό μου είναι η παρέα. Άνθρωποι με τους οποίους αισθητικά και καλλιτεχνικά ταιριάζουμε και εκτιμούμε ο ένας τον άλλον. Έχω ανάγκη, μερικές φορές, να θαυμάζω έναν ηθοποιό, για να μπω στη διαδικασία να τον φτάσω. Επομένως, μπορώ να πω ότι, λόγω παρέας, στο συγκεκριμένο κείμενο που το διάβασα, με είδα μέσα στον ρόλο, έγιναν όλα μαγικά. Έτσι όπως διαμορφώθηκε αυτή η παρέα, κάπως «ιδρυματοποιήθηκα» με αυτούς τους ανθρώπους πολύ γόνιμα. Οπότε, ξέρω ότι αυτή την περίοδο υπάρχει μια «ροή» στη ζωή μου και στο σανίδι, που με αφορά και με κάνει πολύ χαρούμενο.
Πόσο ξένος ή πόσο γνώριμος σε εσένα είναι ο εαυτός σου; Με λίγα λόγια, σε γνωρίζεις καλά;
Κάνω ψυχοθεραπεία, αλλά δεν νομίζω ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να γνωρίζεις τον εαυτό σου. Εγώ, π.χ., έχω μια φυσική περιέργεια να γνωρίζω μέρη, πολιτισμούς και ταυτόχρονα και τον εαυτό μου μέσα από όλα αυτά. Όπως λέει και ο Πεσόα, «το ταξίδι είναι ο ίδιος ο ταξιδιώτης. Αυτό που βλέπουμε δεν είναι αυτό που βλέπουμε, είναι αυτό που είμαστε». Τα ταξίδια σε βοηθούν πολύ να γνωρίσεις τι ακριβώς είσαι και ίσως και να γίνεις μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου αν λειτουργείς ως ταξιδιώτης και όχι ως τουρίστας.
Η ψυχοθεραπεία πόσο κοντά σε έφερε στον Γιώργο;
Υπάρχουν δύο πράγματα που προσπαθώ να δουλεύω ταυτόχρονα με τον εαυτό μου. Το ένα είναι να με γνωρίσω καλύτερα και έχω την αίσθηση ότι, όσο περισσότερο με γνωρίζω, μου συμβαίνει και το δεύτερο που επιδιώκω, να γίνομαι, δηλαδή, λίγο καλύτερος άνθρωπος. Και τα δύο με αφορούν. Το να γνωρίζω τον εαυτό μου φαίνεται πρακτικά πιο εφικτό. Το να γίνω καλύτερος άνθρωπος είναι πιο θεωρητικό. Όμως, προσπαθώ καθημερινά και για τα δύο – και αυτό σημαίνει εξέλιξη. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει μια σωματική διαδικασία, για την οποία έχω κάνει πολλές συζητήσεις με έναν φίλο ψυχίατρο. Τον είχα ρωτήσει κάποτε: «Όταν έρχεται ένας ασθενής για συνεδρία, δεν τον ρωτάς αν αθλείται;». Και η απάντησή του ήταν κατηγορηματικά θετική. Εγώ πια έχω επίγνωση ότι το σώμα μου πρέπει να είναι ενεργοποιημένο για να είμαι εγώ καλά. Δεν μπορώ να με αφήσω. Και δεν έχει να κάνει με τα κιλά μου. Έχει να κάνει με το πώς αισθάνομαι εγώ ενεργοποιημένος και ισορροπημένος. Και πολλές φορές η λειτουργία είναι αντίστροφη. Δηλαδή, πρέπει να κοπιάσει, να ιδρώσει το σώμα σου, για να ευφρανθεί η ψυχή σου.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: ΠΑΝΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΑΤΑΛΙΑ ΜΠΑΛΤΑ, GROOMING: ΚΕΡΑΣΙΑ ΚΟΥΗ.
Η φροντίδα για το σώμα και την ψυχή μας περνά και μέσα από τις διατροφικές μας επιλογές. Ποιο είναι το δικό σου διατροφικό προφίλ;
Απέχω από όλο τον κύκλο των γαλακτοκομικών και του κρέατος, το οποίο δεν έχω καμία όρεξη να ακουμπήσω ξανά στη ζωή μου.
Άρα, είσαι vegan;
Δεν συμπαθώ τις ταμπέλες και επειδή μου άρεσε πάντα το σούσι, καθώς τα μαλάκια έχουν το ίδιο νευρικό σύστημα με τα λουλούδια, τρώω μαλάκια εκτός από χταπόδι. Οπότε στην ουσία δεν είμαι vegan. Δεν τρώω γαλακτοκομικά, τρώω όμως μαλάκια και μερικές φορές το ψάρι που μπορεί να έχει παραγγείλει κάποιος φίλος από την παρέα, αλλά δεν το έφαγε τελικά και θα καταλήξει στα σκουπίδια. Δεν θα παραγγείλω ποτέ ψάρι, γιατί δεν θέλω να συμμετέχω σε όλον αυτό τον κύκλο του αίματος. Νομίζω ότι όταν χάνεις τον σεβασμό σου στη ζωή των ζώων και δεν σκέφτεσαι καν πώς η βία έχει έρθει στο πιάτο σου, τότε αρχίζεις να γίνεσαι και εσύ λίγο πιο αναίσθητος. Το ψάρι μού αρέσει ακόμη, αλλά το τρώω μόνο έτσι. Και γαλακτοκομικά δεν αγοράζω παρά μόνο για τον μικρό και τη γυναίκα μου. Πάντα αναγκάζω τον παραγωγό της παράστασης, τον Θοδωρή Μαροσούλη, να μας φέρνει μια vegan πίτσα γιατί τρώμε στο έργο. Δεν είμαι όμως ακραίος. Κάποια στιγμή στη Βενετία ήθελα να φάω πίτσα, οπότε δοκίμασα μια κανονική με πιπεριές. Η αλήθεια είναι ωστόσο ότι η αποχή από τα γαλακτοκομικά και το κρέας με έχει βοηθήσει πάρα πολύ, σε συνδυασμό με την ομοιοπαθητική, στην ψωρίαση.
Αυτήν τη φιλοσοφία σχετικά με το φαγητό θέλεις να τη μεταφέρεις με κάποιον τρόπο στο παιδί σου;
Ναι, θέλω, αλλά μην το πεις στη γυναίκα μου. (γέλια)
Κάνεις διατροφή;
Κάνω διαλειμματική στα 16ωρα και μου πάει πάρα πολύ. Έχω και μια σχετική θεωρία η οποία, αν και δεν είναι φυσικά ιατρική, μου φαίνεται αρκετά λογική και, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, δεν έχω ακούσει κάποιο πειστικό αντεπιχείρημα που να την καταρρίπτει: Το βράδυ, όταν είμαστε κουρασμένοι και πεινάμε και μπαίνουμε στη διαδικασία να φάμε, εκείνη τη στιγμή είναι σαν να επιτρέπουμε στο σώμα μας να ξεκουραστεί, αλλά όχι στο έντερό μας. Δεν έχουμε ανάγκη να τρώμε το βράδυ. Ή, αν θέλουμε να φάμε, μπορούμε να έχουμε προνοήσει ώστε να ολοκληρώσουμε τα γεύματά μας μέχρι τις 8 ή τις 9, προκειμένου να συμπληρώσουμε 12, 14, 16 ή όσες ώρες χρειαζόμαστε για να ξεκουραστούμε.
Στη διαλειμματική που ακολουθώ, κάνω λίγο υπομονή το πρωί και πίνω μόνο νερό. Μετά θα φάω κάτι υγιεινό που πολύ συχνά έχει ταχίνι, μέλι, δημητριακά και βρόμη. Μέλι παίρνω από την Ικαρία, από έναν μελισσοκόμο που δεν δίνει ζάχαρη στις μέλισσές του και τις προσέχει πάρα πολύ, και αβγά προμηθεύομαι από το Αγρίνιο, από έναν παραγωγό που δεν σκοτώνει τις κότες, τις αφήνει να πεθάνουν από γηρατειά.
Πάμε στο σερφ που είναι ένα κεφάλαιο στη ζωή σου, τόσο ταυτόσημο με εσένα όσο και η υποκριτική.
Σχετίζονται αυτά τα δύο. Γιατί ιδεατά στην υποκριτική πρέπει να κάνεις σερφ, με την έννοια ότι όταν είσαι πάνω σε ένα κύμα, είσαι τόσο παρών στη στιγμή, που δεν έχεις χρόνο και χώρο να σκεφτείς άλλα πράγματα. Και αυτό είναι ένα είδος διαλογισμού. Αν είσαι ένα, δύο, πέντε, δέκα δευτερόλεπτα επάνω σε ένα κύμα, το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι να τα καταφέρεις και να γίνεις ένα με αυτό. Αυτό είναι το ζητούμενο και στη σκηνή. Είναι πολύ σημαντικό να θέλεις να κάνεις σωστά τη δουλειά σου και αυτό που έχεις εσύ στο μυαλό σου, αλλά να μη σκέφτεσαι· να μη σκέφτεσαι γιατί η σκηνή είναι κάτι ζωντανό και πάνω σε αυτήν μπορεί να συμβεί οτιδήποτε, οπότε οφείλεις να είσαι παρών και απλώς να γίνεις ο χαρακτήρας που καλείσαι να υποδυθείς.
Το σερφ πώς προέκυψε;
Δεν ξέρω ακριβώς. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να βλέπω ένα παιδί μέσα στη θάλασσα πάνω στο κύμα και να λέω εκείνη την ώρα ότι και εγώ θέλω να το κάνω αυτό στη ζωή μου, γιατί είμαι σίγουρος ότι το έχω ανάγκη και ότι θα μου κάνει πάρα πολύ καλό. Και όντως με έβαλε σε έναν δρόμο, γιατί όταν έχεις πρόσβαση σε αυτό το θαύμα –γιατί είναι θαύμα– πρέπει να είσαι σε καλή φυσική κατάσταση. Επειδή όμως δεν ζω στην Καλιφόρνια για να πηγαίνω κάθε μέρα στη θάλασσα για σερφ, πρέπει να γυμνάζομαι. Με έναν τρόπο, το σερφ σε βάζει σε μια διαδικασία να σέβεσαι το σώμα σου για να μπορείς να ανταποκριθείς. Κι εγώ θέλω να μπορώ να ανταποκρίνομαι και για μένα και για τον γιο μου, γιατί ονειρεύομαι πράγματα μέσα από αυτό και είναι ίσως το μοναδικό που μου λείπει τόσο πολύ στην καθημερινότητά μου.
Δείτε το βίντεο
Κάνεις και ταξίδια για σερφ;
Ναι, αν και λιγότερο πια.
Διάβασα κάπου ότι σε ένα ταξίδι σου στη Νικαράγουα έσωσες ένα κορίτσι…
Ναι, ήταν ένα μεσημέρι με δυνατό ήλιο και έκανα ζέσταμα για να μπω στη θάλασσα με τη σανίδα, όταν είδα ένα κορίτσι να σηκώνει το χέρι ψηλά. Στην αρχή νόμιζα ότι με χαιρετούσε, μετά πλησίασα με τη σανίδα, την είδα να πίνει νερό, την ανέβασα ξαπλωτά στη σανίδα, πήρα ένα κύμα και βγήκαμε έξω. Το βράδυ με είδε στην ντίσκο του χωριού και πολύ συγκινημένη με αγκάλιασε και μου είπε «σ’ ευχαριστώ που μου έσωσες τη ζωή».
Πώς ένιωσες;
Σαν θεός. Είναι πολύ σπουδαίο να σώζεις πραγματικά τη ζωή ενός ανθρώπου. Γιατί στη δουλειά μας νομίζουμε μερικές φορές ότι αλλάζουμε τη ζωή ενός ανθρώπου –που δεν αποκλείεται και να το κάνουμε σε κάποιες περιπτώσεις–, αλλά δεν είμαστε χειρουργοί ή διασώστες. Οπότε επέτρεψα στον εαυτό μου να έχει και ένα είδος έπαρσης, να υπερηφανεύεται ότι έσωσε μια ζωή.
Δίνεις την εντύπωση ενός ανθρώπου άφοβου.
Είσαι όντως;
Αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι μην ενδώσω στους φόβους μου. Αυτό με φοβίζει και με κάνει να αισθάνομαι γέρος ψυχικά. Θέλω να είμαι ζωντανός όσο πάει. Υπάρχει ένα τραγούδι, το «Sunscreen» του σκηνοθέτη Μπαζ Λούρμαν, που είναι γεμάτο συμβουλές ζωής. Σε έναν στίχο λέει «Κάνε κάθε μέρα κάτι που σε φοβίζει». Δεν το κάνω κάθε μέρα, αλλά γενικά δεν αντέχω να με κρατάει κάτι πίσω από φόβο. Πλέον όμως καμώνομαι ότι μπορεί, χωρίς να φοβηθώ, να πω «όχι» σε μια συνεργασία για την οποία δεν είμαι σίγουρος, για παράδειγμα. Αρχίζω να τιμώ άφοβα τα «όχι» μου. Κατά τα άλλα, ευτυχώς έχω κάνει πράγματα που με φοβίζουν: έχει συμβεί να κινδυνεύσει η ζωή μου στο σερφ, στη ζούγκλα που έχω χαθεί, άσε που οδηγώ και μοτοσικλέτα…
Έχεις λοιπόν και μια αφοβία εφηβική. Σε γοητεύει ο κίνδυνος;
Έχω μια αφοβία που ευτυχώς δεν είναι πια εφηβική, γιατί τότε θα ήταν πολύ επικίνδυνη. Για παράδειγμα, ξεκίνησα να κάνω σκέιτ στα 38 μου με ένα longboard που αγόρασα για να εξελιχθώ λίγο στο σερφ. Και παρόλο που δεν ήξερα τίποτα, χωρίς καν να φοράω προστατευτικά, κατέβαινα κατηφόρες, πήγαινα σαν τρελός, ενώ οι φίλοι μου μου φώναζαν «θα σκοτωθείς, γιατί δεν ξέρεις να φρενάρεις». Ήμουν 38, όχι 18. Οπότε κάποιον άγγελο πρέπει να είχα που με έσωσε. Παλιά δεν με φόβιζε ο θάνατος. Τώρα με φοβίζει, ίσως λόγω παιδιού. Και χαίρομαι που με φοβίζει. Να ένας φόβος. Με φοβίζει το ενδεχόμενο ότι δεν θα ξαναδώ την οικογένειά μου, δεν θα ζήσω με το παιδί μου και τη γυναίκα μου. Θέλω να μεγαλώνω μαζί τους.
Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία τον Πύργο Μελισσουργού, 42o χλμ. Λεωφόρος Αναβύσου.
Σου αρέσει που έκανες οικογένεια;
Ναι. Αυτό που λέγεται οικογένεια το φοβόμουν όλη μου τη ζωή, τώρα όμως όχι. Ένας από τους λόγους που ήθελα να αποκτήσω την ιδιότητα του πατέρα ήταν γιατί δεν ήθελα να περάσει η ζωή μου χωρίς να έχω ζήσει κάτι τέτοιο. Θυμάμαι παλιά έκανα μια βλακώδη ερώτηση σε μπαμπάδες: «μήπως το μετάνιωσες;». Και γελούσαν όλοι. Με την ανοησία μου. Και τώρα καταλαβαίνω γιατί γελούσαν. Γιατί δεν υπάρχει καμία περίπτωση στον κόσμο, εκτός αν έχεις σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα ή είσαι σε ακατάλληλη ηλικία, να μετανιώσεις που έφερες ένα παιδί στον κόσμο.
Λένε ότι τα παιδιά είναι οι δάσκαλοί μας. Είσαι καλός… μαθητής του παιδιού σου;
Αυτός είναι άλλος ένας λόγος που έγινα πατέρας, το ότι δηλαδή μπαίνεις σε μια διαδικασία συνεχούς μαθητείας. Εγώ, μέχρι να γίνω γονιός, δεν ήξερα ακριβώς τι σημαίνει ευθύνη. Εκτός από την ευθύνη για τον εαυτό μου, που και αυτήν δεν την έπαιρνα πολύ σοβαρά. Γιατί δεν έπαιρνα σοβαρά τη ζωή γενικότερα, οπότε και τη ζωή μου. Τώρα την αγαπώ πιο πολύ τη ζωή μου και τη ζωή γενικότερα. Γιατί συνδέεται και με άλλους ανθρώπους. Είναι μάλλον ο μεγαλύτερος ρόλος που μου έχει έρθει ως τώρα.
Τι μπαμπάς είσαι;
Πρέπει να ανήκω σε αυτήν την κατηγορία των καλών μπαμπάδων. Τα τήρησα όλα τα γονεϊκά κλισέ μέχρι να γίνω καλός πατέρας. Γιατί στην αρχή δεν καταλάβαινα τι γινόταν. Αντιλήφθηκα όμως γρήγορα ότι έπρεπε να μπω σε μια άλλη διαδικασία και να καταλάβω, εκτός από τον δικό μου ρόλο στην οικογένεια, και τη γυναίκα μου. Ευτυχώς τα πράγματα εξελίχθηκαν ομαλά, γιατί αντιλήφθηκα νωρίς ότι η έμπρακτη απόδειξη της αγάπης σου στο παιδί σου είναι ο χρόνος που περνάς μαζί του. Οπότε συνειδητοποίησα ότι η επένδυση που πρέπει να κάνω για τη σχέση μου με τον γιο μου σχετίζεται με τον χρόνο με τη διαθεσιμότητά μου προς εκείνον.
Σε μια αρκετά προηγούμενη συνέντευξή μας, μου είχες πει ένα κλεμμένο μότο από τον Λάκη Λαζοπουλο. «Σε αυτήν τη ζωή έχουμε έρθει για να παρεξηγηθούμε και όχι για να εξηγηθούμε». Σήμερα θα ταυτιζόσουν με αυτό;
Με ενδιαφέρει ακόμη να παρεξηγούμαι, αλλά τελευταία θέλω να είμαι εξηγημένος ως προς τον τρόπο που θα παρεξηγηθώ. Να είμαι ξεκάθαρος, δηλαδή. Προσπάθησα πάρα πολλά χρόνια να είμαι κακό παιδί. Αλλά δεν είμαι. Μου άρεσε αυτό που μου έλεγε η γυναίκα μου όταν με γνώρισε, ότι είμαι αλήτης. Αλλά ο αλήτης δεν είναι απαραίτητα κακό παιδί. Αλήτης είναι ο περιπλανώμενος. Αριστοτελικά τουλάχιστον είναι αυτός που αρέσκεται στη θεία περιπλάνηση. Και εγώ δεν το αρνήθηκα ποτέ ότι μου αρέσει…
