Ο Όσκαρ Ουάιλντ είχε γράψει στο «Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι»: «Η ομορφιά είναι ανώτερη από τη διάνοια γιατί απλά είναι… αυταπόδεικτη».
Όταν όμως η ομορφιά συνδυάζεται αυταπόδεικτα με την ευφυΐα, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο γοητευτικά.
Ούτε όμως αυτά τα δύο αρκούν για να περιγράψουν τη Νόνη.
Η Νόνη είναι γυναικεία δύναμη, γήινη, με τα υπέροχα πόδια της να πατούν γερά, κανονική, ετοιμόλογη, όχι παρορμητικά, αλλά λογικά, συνειδητά, σκεπτόμενα, είναι γενναία και άφοβη, όπως απέδειξε και όταν έπρεπε να αντιμετωπίσει το θέμα της υγείας της, αλλά και παθιασμένη με ό,τι αποφασίσει να ασχοληθεί.
Κάθε Σαββατοκύριακο τη βλέπουμε στην παρέα του «Ακόμα δεν είδες τίποτα», στο Mega, όπου ξετυλίγει όμορφα την προσωπικότητά της, όπως κάνει και σε αυτήν τη συνέντευξη.
Ειλικρινής, αληθινή, καθαρή, απάντησε σε ό,τι τη ρωτήσαμε.
Πού σε βρίσκουμε αυτόν τον καιρό;
Κάθε Σαββατοκύριακο είμαι στην εκπομπή «Ακόμα δεν είδες τίποτα», στο Mega, με τον Κώστα Τσουρό και την υπόλοιπη παρέα.
Τις υπόλοιπες ημέρες έχω τις υποχρεώσεις της οικογένειας και φυσικά δεν έχω αφήσει την πολιτική, ούτε και θέλω να την αφήσω.
Οπότε είμαι σε μια μεταβατική φάση για κάτι καινούργιο.
Ας ξεκινήσουμε από τα τελευταία σου βήματα και την απόφασή σου να εμπλακείς σε κάτι τελείως διαφορετικό. Τι είναι αυτό που σε έκανε να θέλεις να ασχοληθείς με την πολιτική;
Η διάθεσή μου να ασχοληθώ με τα κοινά ξεκίνησε από όταν έγινα μητέρα.
Τότε είναι που αρχίζεις να βλέπεις τον κόσμο γύρω σου λίγο διαφορετικά.
Τι κόσμο θα ήθελες για τα παιδιά σου, τι θα ήθελες να αλλάξει στην πόλη όπου ζεις, στην κοινωνία;
Με είχαν προσεγγίσει και παλιότερα, αλλά τότε δεν το σκεφτόμουν, γιατί τα παιδιά μου ήταν ακόμη μικρά.
Στην πορεία όμως, επειδή μου γίνονταν διάφορες προτάσεις συνεχώς, ο σύζυγός μου με επηρέασε ώστε να δώσω μια ευκαιρία στην πολιτική.
Έδωσα, λοιπόν και έτσι ξεκίνησε η ιστορία μου σε αυτόν τον χώρο.
Ενώ στην αρχή ήμουν διστακτική και επιφυλακτική, καθώς ένιωθα και λίγο ότι υπολείπομαι, από τη στιγμή που εκλέχθηκα στο Κοινοβούλιο και μπήκα ενεργά στον πολιτικό στίβο, κατάλαβα ότι ίσως τελικά να έχω δουλέψει πολύ περισσότερο από άλλους, ότι έχω κερδίσει τη θέση μου εκεί και είμαι ένας άνθρωπος που μπορώ να αφουγκραστώ τα προβλήματα των συμπολιτών μου, γιατί εργάζομαι από πάρα πολύ μικρή ηλικία.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: ΝΙΚΟΣ ΜΑΛΙΑΚΟΣ, ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΑΤΑΛΙΑ ΜΠΑΛΤΑ, ΜΑΚΙΓΙΑΖ-ΜΑΛΛΙΑ: ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΓΕΝΤΗ.
Κλείνοντας μία τετραετία ως βουλευτής, τι κρατάς και τι πετάς;
Κρατάω όλες τις καταπληκτικές γνωριμίες που έκανα, δύο πολύ καλές φιλίες με γυναίκες, τις εμπειρίες μου και μια καινούργια γνώση για τον κόσμο γύρω μου, την οποία αποκόμισα μέσα από το πρίσμα της πολιτικής και του ρόλου μου ως πολιτικού προσώπου, ερχόμενη σε επαφή με τους ανθρώπους με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο.
Πετάω οτιδήποτε αρνητικό, τις δύσκολες και τις άβολες στιγμές, την κούραση, ενδεχομένως και τη στεναχώρια της μη επανεκλογής μου.
Σε στεναχώρησε αυτό;
Ναι, πάρα πολύ, εννοείται.
Είμαι άνθρωπος, έχω συναισθήματα και μου αρέσει που έχω συναισθήματα.
Είναι ευλογία.
Να πάμε στα θέματα υγείας… Αρχικά είχες ένα λιποθυμικό επεισόδιο μέσα στη Βουλή.
Η λιποθυμία ήταν ένα καμπανάκι ότι έπρεπε να ξεκουραστώ.
Ήταν μια περίοδος πολύ φορτισμένη.
Και επειδή ποτέ δεν εγκατέλειψα το πρόγραμμα της μητέρας, που είναι 24/7, σε συνδυασμό με τις απαιτήσεις της δουλειάς, που δεν είναι καθόλου μικρές, επειδή θέλω να είμαι και πάρα πολύ συνεπής σε ό,τι αναλαμβάνω, κατέρρευσα.
Εκείνο το πρωί συγκεκριμένα, είχα πάει από τα άγρια χαράματα στο κολυμβητήριο, για να προλάβω να κάνω κάτι για την υγεία μου, δεν είχα φάει τίποτα, είχε και πολλή ζέστη την ώρα της Ολομέλειας και, όπως σηκώθηκα να πάω να πιω λίγο νερό γιατί αισθάνθηκα μια δυσφορία, μου ήρθε μια σκοτοδίνη και λιποθύμησα.
Πολλοί συνδύασαν τη λιποθυμία σου με την εγχείρηση καρδιάς στην οποία υποβλήθηκες.
Καμία σχέση.
Στο χειρουργείο πήγα για ρεκτιφιέ (γέλια) και τώρα έχω μια επιδιορθωμένη βαλβίδα.
Γνώριζα από πολύ μικρή ότι έχω πρόπτωση μιτροειδούς βαλβίδας, που είναι σχετικά σύνηθες, με τη διαφορά ότι στην περίπτωσή μου επρόκειτο για εκφυλιστική εκδοχή της, τη νόσο Barlow, και με είχαν ενημερώσει οι γιατροί ότι γύρω στα 50 έπρεπε να κάνω επιδιόρθωση βαλβίδας.
Αν το άφηνα, θα έπρεπε να κάνω αντικατάσταση βαλβίδας και να παίρνω ένα χάπι εφ’ όρου ζωής.
Φοβήθηκες;
Όχι, ούτε λεπτό.
Απλά επειδή με απασχόλησε κάποια στιγμή και το σενάριο του να πάει κάτι στραβά, μου πέρασε από το μυαλό να αφήσω ένα γράμμα στα παιδιά μου.
Μετά, όμως, είπα μέσα μου: «Ποτέ δεν θα σκέφτεσαι έτσι. Πάντα θα μπαίνεις στις μάχες με πίστη».
Και το κάνω αυτό.
Δεν αφήνω τις αρνητικές σκέψεις να με κυριεύσουν.
Για τους γιατρούς είναι μια επέμβαση ρουτίνας.
Δεν παύει όμως να είναι μια εγχείρηση καρδιάς.
Ήμουν έξι ώρες στο χειρουργείο, σταμάτησαν την καρδιά μου για να τη διορθώσουν.
Δεν το σκέφτηκα αυτό όμως.
Για μένα ήταν ένα χειρουργείο που έπρεπε να γίνει και το έκανα σαν να πήγα στον οδοντίατρο.
Μετά από αυτή την περιπέτεια της υγείας σου, ποιο είναι το μάθημα που έχεις πάρει για τη ζωή σου;
Ότι πρέπει να ζούμε την κάθε μέρα και να είμαστε ευγνώμονες για αυτά που έχουμε, όχι για αυτά που δεν έχουμε.
Αποφάσισα ότι δεν θα επιτρέψω τίποτα να μου χαλάσει την ευτυχία και την ηρεμία μου.
Θα κάθομαι να σκέφτομαι διπλά αν κάτι αξίζει τα νεύρα και τη στεναχώρια μου.
Και μόνο αν είναι κάτι πολύ σοβαρό θα του δίνω σημασία.
Επίσης αποφάσισα να ξεκινώ τη μέρα θετικά απέναντι στα πράγματα και, όταν κάτι με ρίχνει, να βγαίνω με τις φίλες μου και να το συζητώ, να παίρνω τον καφέ μου και να πηγαίνω μια βόλτα με το αυτοκίνητο και να ακούω μουσική για να χαλαρώσω, να περπατώ για να καθαρίσω το μυαλό μου ή να κάνω τη συνεδρία μου με τον ψυχολόγο μου.
Ποιο ήταν εκείνο το ερέθισμα για να ξεκινήσεις ψυχοθεραπεία;
Το να δώσω εξηγήσεις σε κάποιες αντιδράσεις μου και κάποιες σκέψεις μου για το αν κινούμαι στον σωστό δρόμο, αν αντιμετωπίζω καλά κάποια πράγματα.
Με βοήθησε στο να αναγνωρίζω ποια είμαι, να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου και να ερμηνεύσω τη συμπεριφορά μου μέσα από τη γνώση του εαυτού μου.
Μου συστήνομαι καθημερινά, ανακαλύπτω καινούργια κομμάτια μου και με βλέπω μέσα από ένα άλλο πρίσμα.
Δεν έχεις μιλήσει πολύ για την απώλεια του πατέρα σου…
Η απώλεια του πατέρα μου μου έχει στοιχίσει γιατί δεν πρόλαβε να δει όλα αυτά που θα ήθελα να δει: τα παιδιά μας, τα εγγόνια του, αλλά και την εκλογή μου ως βουλευτή.
Θα ήταν πολύ υπερήφανος ο πατέρας μου.
Κυρίως όμως δεν ήταν εκεί ως παππούς.
Για εμένα, αυτό είναι μεγάλη απώλεια.
Και μου λείπει σε όλες τις πολύ σημαντικές στιγμές της ζωής μου.
Ήταν ένας άνθρωπος αυστηρός όταν εμείς ήμαστε μικρά παιδιά, αλλά μεγαλώνοντας και μετά τη συνταξιοδότησή του είχε γίνει σοφός και πάρα πολύ ήρεμος.
Δεν μπορεί να αναπληρωθεί ποτέ αυτό το κενό.
Απλά τον πρώτο καιρό είναι κάτι βαρύ.
Και μετά αυτό έγινε ένα μόνιμο συναίσθημα μέσα μου: ότι τα έχω όλα στη ζωή μου, δεν μου λείπει τίποτα πέρα από τον πατέρα μου, που θα ήθελα να είχε ζήσει λίγο παραπάνω, για να δει τα εγγόνια του και την εξέλιξή μας.
Έχεις όμως τη μητέρα σου που είναι «κολόνα»…
Η μητέρα μου είναι πολύ σπουδαίο κεφάλαιο στη ζωή μου.
Όχι μόνο γιατί είναι μάνα μου, αλλά γιατί είναι μια γυναίκα πολύ αξιόλογη, με έντονη προσωπικότητα η οποία έβαλε προτεραιότητα τα παιδιά της.
Η παρουσία της στη ζωή όλων μας στην οικογένεια είναι καθοριστική.
Δεν έχω αμφισβητήσει ποτέ την αγάπη της.
Ποτέ…
Με τον σύζυγό σου είστε 23 χρόνια μαζί. Υπάρχουν μυστικά για να έχει διάρκεια μια σχέση;
Όλα θέλουν προσπάθεια.
Οι περισσότεροι συνήθως τα παρατούν εύκολα, εγώ δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία.
Υπάρχουν όλες οι στιγμές στο ζευγάρι.
Οι καλές, οι δυσάρεστες, οι δύσκολες, οι εντάσεις.
Αν στα δύσκολα τα παρατάμε, τι νόημα έχει;
Εγώ δεν είμαι για τα εύκολα, είμαι ίσως περισσότερο για τα δύσκολα.
Και στους φίλους μου είμαι εκεί στα δύσκολα, και στην οικογένειά μου.
Δεν είμαι καθόλου καλή στην επικοινωνία, αλλά, όταν πραγματικά με έχεις ανάγκη, θα είμαι εκεί.
Και αυτό για μένα είναι η απόδειξη της αγάπης και της φροντίδας μου.
Τη λες την ηλικία σου;
Φυσικά!
Γιατί να κρύψω την ηλικία μου;
Είμαι 52.
Μου αρέσει η ηλικία μου.
Νιώθω ότι βρίσκομαι στην καλύτερή μου φάση.
Αισθάνομαι ότι αρχίζω ξανά, ότι έχω ανοίξει ένα καινούργιο κεφάλαιο, αυτό των 50+, το οποίο είναι μαγικό.
Μιλάς και για την εμμηνόπαυση, ένα θέμα ταμπού…
Εννοείται ότι μιλάω.
Γιατί να αποτελεί ακόμη ταμπού;
Παλιά καταλαβαίνω ότι μια γυναίκα στην εμμηνόπαυση θεωρούνταν μεγάλη, τελείωνε η ζωή της όπως την ήξερε.
Τώρα αυτό δεν ισχύει.
Οι πενηντάρες δεν έχουν καμία σχέση με τις συνομήλικές τους πριν από 30 χρόνια.
Δυστυχώς, όμως, πολλές γυναίκες περνούν αυτήν τη φάση της ζωής τους χωρίς να γνωρίζουν τι τους συμβαίνει και γιατί.
Δεν υπάρχει ακόμη η κατάλληλη ενημέρωση γύρω από το θέμα της εμμηνόπαυσης.
Τώρα αρχίσαμε σιγά σιγά ως κοινωνία να μιλάμε και για αυτό.
Όμως εξακολουθεί να είναι θέμα ταμπού.
Όπως παλιότερα που θεωρούσαν τρελό όποιον πήγαινε σε ψυχολόγο.
Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με την εμμηνόπαυση.
Κάποια στιγμή θα μιλάμε άνετα γιατί προχωράμε, εξελισσόμαστε και όλα αυτά τα θέματα είναι ανθρώπινα, φυσιολογικά και συμβαίνουν σε όλες.
Πώς το βίωσες εσύ όταν μπήκες πια σε αυτή την περίοδο της ζωής σου;
Θα φτιάξω μια μπλούζα που να γράφει: «Βρίσκομαι σε εμμηνόπαυση, εισέρχεστε στον χώρο μου με δική σας ευθύνη».
Γιατί, πράγματι, είναι τέτοια η ορμονική διαταραχή που βιώνεις και δεν μπορείς να ελέγξεις και τέτοιας έντασης οι συναισθηματικές μεταπτώσεις που μοιάζεις με διπολικό άτομο.
Η διάθεσή σου μέσα στην ημέρα μπορεί να αλλάξει και είκοσι φορές.
Όμως, το πιο δύσκολο για μένα είναι οι εξάψεις.
Είναι τρομερά ενοχλητικές, γιατί μου συμβαίνουν σε όλες τις λάθος στιγμές.
Γι’ αυτό η βεντάλια, η οποία θεωρείται στυλ, για μένα είναι εργαλείο που έχει αποδειχτεί σωτήριο σε πολλές περιστάσεις.
Παντού υπάρχει μία βεντάλια.
Στο καθιστικό, δίπλα στο κρεβάτι μου, μέσα στην τσάντα μου.
Μεγαλώνεις όμορφα. Έχεις, ωστόσο, προχωρήσει σε κάποιου είδους αισθητική παρέμβαση;
Φέτος έγινα 52 και στα 48 μου έκανα πρώτη φορά μπότοξ.
Κάνω μπότοξ μόνο στο μεσόφρυδο, γιατί κάνω απίστευτες γκριμάτσες.
Είμαι πολύ εκφραστική –πάντα ήμουν–, με αποτέλεσμα τα καλοκαίρια όταν μαύριζα να έχω δύο άσπρες γραμμές ανάμεσα στα φρύδια, γιατί ήμουν συνέχεια συνοφρυωμένη.
Κάνω λοιπόν κάθε έξι μήνες.
Την πρώτη φορά έβαλα τα κλάματα, γιατί νόμιζα ότι έχασα την έκφρασή μου.
Μου κακοφάνηκε.
Αλλά μετά κάπως ηρέμησε το πρόσωπό μου και απέκτησε μια ξεκούραστη όψη.
Βέβαια δεν το κάνω όπως πρέπει κάθε τέσσερις μήνες.
Πρέπει να έχουν περάσει εφτά από την τελευταία φορά.
Το σώμα πώς το προσέχεις;
Δεν είναι εύκολο να συμβιβαστείς με την καινούργια εικόνα του σώματός σου.
Το πρώτο σοκ έρχεται μετά τις εγκυμοσύνες, όταν συνειδητοποιείς ότι το σώμα σου δεν πρόκειται να επανέλθει πλήρως.
Εκτός αν είσαι άρρωστη με το γυμναστήριο – κι εγώ δεν ήμουν ποτέ.
Θα γυμναστώ αλλά δεν έχω εμμονή.
Η κοιλιά σου δεν θα γίνει ποτέ όπως παλιά, όσους κοιλιακούς κι αν κάνεις, όσο λίπος κι αν χάσεις, ειδικά μετά την εμμηνόπαυση όπου το σώμα έχει την τάση να συγκεντρώνει το λίπος σε αυτή την περιοχή.
Εκτός και αν ανήκεις στην κατηγορία των γυναικών που τρώνε και δεν παχαίνουν.
Αυτές δεν είναι φίλες μας.
Αν όμως είσαι σαν εμάς, θεωρώ ότι μετά τα 45 ή πρέπει να αποφασίσεις ότι τα κόβεις όλα και προσέχεις συνέχεια ή συμβιβάζεσαι με τη νέα σου εικόνα και λες «εγώ προτιμώ να πεθάνω και να μην έχω φάει μπρόκολο την προηγούμενη μέρα», όπως λέει και η Δανάη Μπάρκα.
Αθλείσαι;
Έχω αθληθεί τόσο πολύ στη ζωή μου που το σώμα θυμάται.
Έκανα κολύμβηση και μπαλέτο.
Οπότε ο αθλητισμός για μένα είναι πολύ σημαντικός και χαίρομαι που τα παιδιά μας έχουν περάσει από τον πρωταθλητισμό.
Τώρα κολυμπώ για την ευεξία μου και για να διατηρώ το σώμα μου σε καλή φυσική κατάσταση.
Μπορώ να κολυμπώ πολύ και να περπατώ γρήγορα για ώρες.
Μη με βάλεις, όμως, να ανέβω σκάλες ή να κάνω διάδρομο ή stepper.
Αρνούμαι.
Δεν θα βασανιστώ.
Θέλω να είμαι υγιής με έναν τρόπο που να μου είναι και ευχάριστος.
