Το κυριακάτικο πρωινό long run είναι ένα εβδομαδιαίο τελετουργικό βαθιά ριζωμένο στην κουλτούρα του τρεξίματος. Επί δεκαετίες κανένας δρομέας με σώας τας φρένας δεν θα τολμούσε να σταθεί στην εκκίνηση του αγώνα-στόχου του χωρίς να γράψει με ευλάβεια αυτά τα επιπλέον χιλιόμετρα το πρωί της Κυριακής κάθε εβδομάδα πριν από την ημέρα του αγώνα. Αλλά είναι το εβδομαδιαίο long run αυτό που θεωρείται ότι είναι;
Ενας αυξανόμενος όγκος στοιχείων αμφισβητεί το κατά πόσον αυτή η σχεδόν ιερή τελετουργία είναι απαραίτητο μέρος της προπόνησης.
Το να τρέχεις πολύ είναι ζόρικο
Η σωματική δραστηριότητα, συμπεριλαμβανομένου του τρεξίματος, υποτίθεται ότι είναι καλή για την ανάπτυξη ισχυρών οστών. Κάτι, λοιπόν, πάει στραβά με τους δρομείς μεγάλων αποστάσεων – όποιος έχει βιώσει ποτέ ένα κάταγμα κόπωσης γνωρίζει καλά πόσο σκληρό μπορεί να είναι για τα οστά το πολύωρο τρέξιμο στο οδόστρωμα.
Σύμφωνα με έρευνες, τα οστά μοιάζουν με τους μυς στον τρόπο που αναπτύσσονται και συρρικνώνονται. Αν «φορτώνετε» τα οστά σας, θα δυναμώσουν για να αντέξουν το φορτίο, ενώ αν σταματήσετε να τα επιβαρύνετε, με την πάροδο του χρόνου θα χάσουν μάζα. Το περίεργο είναι ότι η υπερβολική και συνεχής καταπόνηση των οστών φαίνεται να τα «αποευαισθητοποιεί» απέναντι στον φόρτο. Οι έρευνες δείχνουν ότι τα οστά σας φτάνουν σχετικά γρήγορα στη μέγιστη ικανότητά τους να προσαρμόζονται στο στρες, αναφέρει το περιοδικό «Canadian Running». Μόλις φτάσουν σε αυτό το σημείο, οποιαδήποτε επιπλέον ποσότητα τρεξίματος δεν χτίζει πλέον οστική μάζα (και θα μπορούσε να έχει το αντίθετο αποτέλεσμα).
Τα καλά νέα είναι ότι οι μελέτες έχουν επίσης δείξει ότι αφού αφήσετε τα οστά σας να ξεκουραστούν για 4-8 ώρες, επανευαισθητοποιούνται και πάλι απέναντι στην πίεση. Εδώ είναι που βρίσκει τις ρίζες του ο σκεπτικισμός για το long run.
Η υπόθεση κατά του long run
Οταν εξετάζετε όλα αυτά τα στοιχεία μαζί, αρχίζει να γίνεται ξεκάθαρο ότι ένα πολύ μεγάλο τρέξιμο θα είναι πολύ σκληρό για τα οστά. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είναι τόσο σημαντικό να ξεκουράζεται κανείς αρκετά μετά από έναν αγώνα όπως ένας μαραθώνιος. Θα πρέπει λοιπόν να εγκαταλείψουμε το εβδομαδιαίο μας long run; Ορισμένοι δρομείς έχουν αρχίσει να χωρίζουν τα μεγάλα τους τρεξίματα σε δύο μικρότερα, με μια περίοδο αποκατάστασης 4-8 ωρών ενδιάμεσα (ένα τρέξιμο το πρωί, ένα αργά το απόγευμα ή το βράδυ). Αυτό δίνει χρόνο στα οστά να ανακάμψουν.
Υπάρχουν κάποιες έρευνες που υποστηρίζουν τη θεωρία. Μελέτη του 2012 σε ποντίκια διαπίστωσε ότι όταν τα ζώα έκαναν τρία δεκάλεπτα τρεξίματα κατά τη διάρκεια της ημέρας, είδαν τις ίδιες προσαρμογές με τα ποντίκια που έκαναν ένα τριαντάλεπτο «long». Κι αν δεν σας πείθουν τα ποντίκια, σκεφτείτε την αμερικανίδα κάτοχο πολλαπλών παγκόσμιων ρεκόρ, πρωταθλήτρια υπεραποστάσεων Καμίλ Χερόν, η οποία αποκάλυψε πέρυσι πως κάνει μόνο ένα ή δύο long run τον μήνα.
Τι σημαίνει λοιπόν αυτό για τους δρομείς;
Και για έναν μέσο δρομέα; Η επιστήμη φαίνεται να λέει ότι ισχύει και μπορεί να μας βοηθήσει να γίνουμε πιο δυνατοί και να προλάβουμε τους τραυματισμούς. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει ποτέ να κάνουμε long run, υποστηρίζει το «Canadian Running». Η Χέρον εξακολουθεί να συμπεριλαμβάνει long στην προπόνησή της, απλά ποτέ back-to-back (ή δύο εβδομάδες στη σειρά). Τα long run είναι ιδανικά για την εξάσκηση της τροφοδοσίας και την προετοιμασία για την ημέρα του αγώνα, οπότε το να συμπεριλάβετε μερικά από αυτά στο προπονητικό σας πρόγραμμα είναι σίγουρα μια καλή ιδέα, αλλά απλά μπορεί να μη χρειάζεται να κάνετε κάθε εβδομάδα.
Δεν λειτουργούν όλα σε όλους
Ενας δρομέας αναψυχής προσπαθεί να χωρέσει την προπόνηση γύρω από τις άλλες υποχρεώσεις του. Ανάλογα με το πρόγραμμά σας, το να σπάσετε το μεγάλο σας τρέξιμο σε δύο μικρότερα μπορεί είτε να λειτουργήσει καλά είτε να είναι εντελώς ανέφικτο. Τελικά, πρέπει να τρέχετε όταν σας βολεύει και το να ακολουθείτε ένα σταθερό πρόγραμμα προπόνησης και να έχετε αρκετή αποκατάσταση είναι το πιο σημαντικό για την επιτυχία. Το τρέξιμο μπορεί να είναι εξαιρετικά προσωπικό, και αυτό που λειτουργεί για έναν δρομέα μπορεί να μη λειτουργεί για κάποιον άλλο.
