«Κάνω θέατρο μετά από αρκετά χρόνια και η αλήθεια είναι ότι ήθελα να επιστρέψω με κωμωδία». Έτσι και έγινε! Επέστρεψε με την εξαιρετική κωμωδία «Unfriend» και ένα ζηλευτό καστ ηθοποιών και μαζί γεμίζουν κάθε βράδυ το θέατρο Νέος Ακάδημος με θεατές που βγαίνουν από την παράσταση χαμογελαστοί.
«Νομίζω ότι θα αργήσω να παίξω δράμα. Κάτι μέσα μου αρνείται πολύ. Και στην τηλεόραση και στο θέατρο. Ο κόσμος έχει ανάγκη να γελάσει και με τροφοδοτούν πολύ θετικά τα χαμογελαστά πρόσωπα που βλέπω στην πλατεία», θα μου πει η Βάσω Λασκαράκη.
Δώσαμε ραντεβού σε ένα καφέ στην Κηφισιά, ένα ζεστό πρωινό του φθινοπώρου. Ακριβής στο ραντεβού της, ντυμένη casual και διακριτικά φροντισμένη, ευγενική αλλά και οικεία σαν να γνωριζόμαστε χρόνια, η Βάσω απαντά σε αυτήν τη συνέντευξη σε πρώτο χρόνο, κάνει γκριμάτσες και κοφτές κινήσεις, μιλά γρήγορα αλλά καθαρά, έχει χιούμορ, αυτοσαρκασμό και μια εντυπωσιακή προσωπική και καλλιτεχνική εξέλιξη που αντιλαμβάνεται όποιος την έχει παρατηρήσει σε βάθος χρόνου.
Μίλησε στο «Vita» σαν να κοιτούσε τον εαυτό της στον καθρέφτη και άνοιξε την καρδιά της για τις φοβίες της, τα άγχη της και την ψυχοσωματική της αντίδραση σε αυτά, τον αντίκτυπο που είχε επάνω της και στο παιδί της η δημοσιότητα του διαζυγίου, πώς καταφέρνει με τον Γιάννη Τσιμιτσέλη να είναι σύμμαχοι-γονείς για την κόρη τους και πώς ο σύζυγός της, Λευτέρης Σουλτάτος, αλλά και η ψυχοθεραπεία τής άλλαξαν τον τρόπο που βλέπει τη ζωή.
Μιλήσαμε όμως και για τη διατροφή της, για τη ρουτίνα ομορφιάς της, για τον νέο ρόλο της ως παρουσιάτριας… ΥΓ. Είπαμε τόσα πολλά που θα μπορούσαμε να δημοσιεύσουμε ακόμα δύο συνεντεύξεις, όμως η ουσία βρίσκεται σε ό,τι θα διαβάσετε εδώ.
H παράσταση «Unfriend» στην οποία πρωταγωνιστείς είναι κωµωδία. Θέτει όµως και το θέµα της εµπιστοσύνης. Εσύ εµπιστεύεσαι εύκολα; Ήμουν ένας άνθρωπος αρκετά καχύποπτος και αρκετά κλειστός.
Τα πρώτα χρόνια που ήρθα στην Αθήνα, όταν πήγα να ανοιχτώ, συνέβη όλο αυτό με τη μεγάλη εισβολή στην προσωπική μου ζωή λόγω της δημοσιότητας. Οπότε μαζεύτηκα πάλι. Πολλές φορές με έχουν κατηγορήσει –και άνθρωποι του χώρου μου– ότι είμαι πολύ κλειστή, ότι δεν κάνω παρέες. Με τα χρόνια κατάφερα να το διορθώσω.
Ο ερχομός του Λευτέρη στη ζωή μου με βοήθησε πάρα πολύ πάνω σε αυτό.
Πώς το κατάφερε; Με τον έντονο και ορμητικό χαρακτήρα του, το κρητικό ταμπεραμέντο του. Οι Κρητικοί έχουν αυτό το χαρακτηριστικό να έρχονται πάνω σου με τόση ορμή που να μην μπορείς να αντιδράσεις.
Είναι έξω καρδιά, αρκετά κοινωνικός και άνθρωπος της φροντίδας. Εγώ, από την άλλη, κατεβάζω ρολά, κρατάω κάποιες άμυνες. Εκείνος αποφάσισε να μην κρατάει πολλές. Οπότε αυτό μας έφερε σε μια ισορροπία. Μπορώ να πω ότι τα τελευταία χρόνια και εγώ εμπιστεύομαι πιο εύκολα τους ανθρώπους.
Ο σύζυγός σου, ο Λευτέρης Σουλτάτος, είναι όµως και σεφ και προφανώς είναι αυτός που µαγειρεύει, σωστά; Εγώ μαγείρευα πολύ μέχρι το 2018, μετά όμως αποφάσισα να αποσυρθώ και πλέον μαγειρεύω σπάνια. Μου αρέσει ωστόσο να μαγειρεύω για πολλά άτομα, όταν έχουμε κόσμο στο σπίτι, τότε θα το κάνω.
Αλλά τώρα πια, έχοντας τον Λευτέρη και τη μαμά μου, που φτιάχνει τα πιο μαμαδίστικα –Θεσσαλονικιά γαρ–, υπάρχει στο σπίτι πολύ φαγητό, πάντα.
Και µε τόσες νοστιµιές, πώς καταφέρνεις και µένεις στα κιλά σου; Με κάποιες θυσίες. Όταν γύρισα από την Κρήτη, είχα πάρει πέντε κιλά. Στις πρόβες, τα ρούχα της παράστασης ήταν ακριβώς επάνω μου, επειδή όμως δούλευα πάρα πολύ, όταν έγινε η πρεμιέρα, έπειτα από μία εβδομάδα, διαπίστωσα ότι μου έπεφταν.
Ανέβηκα στη ζυγαριά και είδα ότι είχα χάσει τρία κιλά, γιατί προφανώς δεν προλάβαινα να φάω. Επίσης, στην παράσταση ιδρώνω τόσο πολύ που κατέβηκα και δύο νούμερα στο παντελόνι μου από το καλοκαίρι.
Δηλαδή δεν κάνεις κάποια διατροφή; Όχι, δεν κάνω διατροφή, αν και προσπαθώ κατά καιρούς. Παλιότερα έκανα κάποιες απόπειρες, πριν γεννήσω την Εύα, αλλά και αμέσως μετά, για να κρατιέμαι στα κιλά μου. Τα τελευταία χρόνια δεν έχω το σθένος να το κάνω με συνέπεια.
Θα προσέξω πέντε μέρες, δύο-τρεις μετά θα φάω σερί. Δεν έχω αυτοσυγκράτηση. Εγώ ξεσπάω στο φαγητό, όχι βουλιμικά, αλλά όταν μου αρέσει κάτι, θα το φάω. Από την άλλη, αν πρέπει να χωρέσω σε ένα ρούχο, θα προσέξω. Αλλά το φαγητό μού αρέσει και κοινωνικά.
Να βγω, δηλαδή, με τους φίλους μου, να φάμε, να συζητήσουμε. Πιστεύω ότι το φαγητό ενώνει τους ανθρώπους.
Έχεις κάνει καταχρήσεις; Όχι, δεν έκανα ποτέ στη ζωή μου καταχρήσεις. Δεν έχω καπνίσει, πέρα από ένα τσιγάρο που δοκίμασα στην εφηβεία με τις φίλες μου και το σιχάθηκα την ίδια στιγμή. Εγώ να εξαρτιέμαι από κάτι;
Δεν το διαπραγματεύομαι, οι άνθρωποι που εξαρτώνται από καταχρήσεις χάνουν πολλά πράγματα από τη ζωή τους. Εγώ δεν έχω εξάρτηση ούτε από τον καφέ. Αν δεν πιω, δεν νιώθω ότι τον στερούμαι. Όταν θα βγω, θα συμφωνήσουμε με τον άντρα μου ποιος θα οδηγήσει και ποιος θα πιει δύο ποτήρια αλκοόλ.
Δεν χρειάζεται να πιω για να περάσω καλά. Έτσι κι αλλιώς, θα χορέψω, θα διασκεδάσω, θα γελάσω. Δεν έχω ανάγκη από ένα ποτήρι κρασί ή ποτό.
Είσαι αυστηρή µε τον εαυτό σου; Ναι, από παιδί ήμουν έτσι. Είχα κάποιες αρχές και μια αξιοπρέπεια, πρώτα απ’ όλα για εμένα και την οικογένειά μου, που ήταν απαράβατοι κανόνες, και νομίζω ότι αυτό με έκανε αυστηρή, κατ’ αρχάς με τον εαυτό μου και μετά με τους δικούς μου ανθρώπους, τους φίλους μου, τους συντρόφους μου και με το παιδί μου κατ’ επέκταση.
Έτσι διαμορφώθηκε ο χαρακτήρας μου και έτσι πορεύομαι ακόμη και τώρα – και με αυστηρότητα και με επιβραβεύσεις.
Δίνεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι διαρκώς υπ’ ατµόν, ότι έχεις ένα µόνιµο άγχος… Αλήθεια είναι αυτό. Ποτέ δεν ησυχάζω. Καμιά φορά το λέω και στις συνεντεύξεις που δίνω, γιατί εξαιτίας αυτού οι άλλοι νομίζουν ότι είμαι πάντα θυμωμένη. Δεν είμαι θυμωμένη, είμαι απλά αγχωμένη και υπ’ ατμόν.
Τι σε αγχώνει περισσότερο στη ζωή σου; Αφότου έγινα γονιός, με αγχώνουν όσα έχουν να κάνουν με το παιδί. Πριν με άγχωναν ακόμα και οι μύγες που πετούσαν. Τώρα, ό,τι κι αν συμβαίνει, λέω «το παιδί μου να είναι καλά και την υγεία μας να έχουμε».
Όσο δηµιουργικό και αν είναι κάποιες φορές, το άγχος µπορεί να προκαλέσει και ψυχοσωµατικά… Μα, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο έχω ψωριασική δερματίτιδα στο εσωτερικό των χεριών, από μικρή, από 10 χρόνων. Μόνο στις παλάμες. Προφανώς κάπου έπρεπε να εκτονωθεί όλο αυτό το άγχος.
Πέρασα πολύ δύσκολα μέχρι να το αποδεχτώ, και αυτό έγινε όταν έφτασα στα 25. Ντρεπόμουν πάντα. Δεν ήθελα να φαίνονται τα χέρια μου. Για να αφήσω τα νύχια μου να μακρύνουν, πέρασαν πολλά χρόνια.
Πώς το αποδέχτηκες; Μόνη μου. Όταν άρχισα να μαθαίνω ότι μπορώ να το αντιμετωπίσω με κρέμες, το αποδέχτηκα. Καταλαβαίνω και εγώ ότι το άγχος δεν κάνει καλό, αλλά δεν είναι κάτι που μπορώ να αποβάλω. Υπάρχουν φορές που καταφέρνω να το τιθασεύσω, αλλά και κάποιες άλλες που μου είναι αδύνατον.
Δηλαδή, η περίοδος από όταν ξεκίνησα τις πρόβες στο θέατρο μέχρι την πρεμιέρα και μετά με την εκπομπή ήταν δύσκολη. Από τη μία είχα φοβερές ταχυπαλμίες και από την άλλη, ενώ γενικά είμαι υποτασική, έφτασα να ξυπνώ με βραδυκαρδία. Δεν ήταν βέβαια θέμα υγείας, αλλά λόγω άγχους τη μια στιγμή ήμουν σε πανικό και την άλλη σε απόλυτη ηρεμία.
Αυτό κράτησε περίπου έναν μήνα. Παράλληλα, το παιδί ξεκινούσε το σχολείο, εγώ λόγω των προβών θα έλειπα αρκετές ώρες από το σπίτι, ο άντρας μου ήταν ακόμη στην Κρήτη, οπότε έπρεπε όλοι να προσαρμοστούμε σε ένα καινούργιο πρόγραμμα.
Είχα, λοιπόν, κάποιες κρίσεις άγχους, τις οποίες όμως τώρα έχω βάλει σε μια σειρά και νιώθω ότι έχω επιτύχει και μια προσωπική εξέλιξη σε όλα τα επίπεδα. Δεν ξέρω αν έπαιξε ρόλο το ότι αποφάσισα και εγώ να δουλέψω με τον εαυτό μου, πέρα από την ψυχοθεραπεία που έκανα οχτώ συνεχή χρόνια…
Έκανες ψυχοθεραπεία ορµώµενη από κάποιο γεγονός; Ορμώμενη από την κρίση πανικού που έπαθα λίγο αφότου ήρθε η Εύα στη ζωή μου, μια εποχή που αποφάσισα να κάνω και θέατρο, γιατί πίστευα ότι δεν θα είχα άλλες προτάσεις. Ξαφνικά όμως βρέθηκα να έχω πάρα πολλές και επέλεξα τελικά να κάνω το «Σόι σου».
Έπειτα από δέκα μήνες που θήλαζα αποκλειστικά, βρέθηκα να κάνω και τηλεόραση και θέατρο, με αποτέλεσμα να λείπω από το σπίτι και το παιδί μου 15 ώρες και πάνω στον μήνα να πάθω την πρώτη κρίση πανικού, ξεσπώντας σε κλάματα ενώ οδηγούσα για το θέατρο.
Στους δύο μήνες ζήτησα παραίτηση από το θέατρο. Με συγκράτησαν ο Μιχάλης Ρέππας και ο Θανάσης Παπαθανασίου, που μου είπαν: «Βάσω, δεν είσαι μόνο μάνα, έχεις και τη ζωή σου». Έτσι αποφάσισα να ολοκληρώσω τη σεζόν, αλλά είπα ότι δεν θα έκανα ξανά θέατρο μέχρι να το επιλέξω συνειδητά. Κι έτσι φτάσαμε στο 2023…
Τι σου έµαθε η ψυχοθεραπεία; Κατ’ αρχάς, να μη μαλώνω τον εαυτό μου και να καταλάβω ότι, όταν κάνεις παιδιά, δεν είσαι μόνο γονιός. Αυτό ωστόσο είναι κάτι που δεν μπορώ να πω ότι το έχω ξεπεράσει 100%.
Δηλαδή, για εμένα είναι πρώτα το παιδί, η οικογένεια, και μετά όλα τα υπόλοιπα. Θέλω να είμαι παρούσα στα πάντα που αφορούν την κόρη μου. Είμαι alert στη ζωή της 80%. Θα αφήσω και ένα-δύο πράγματα που μπορεί να μην έχω καταφέρει να πάω, αλλά θα είναι εκεί ο μπαμπάς της, ο Λευτέρης, οι γονείς μου…
Αυτό μου το έμαθε η ψυχοθεραπεία, ότι αν κάποια στιγμή δεν τα καταφέρω, δεν υπάρχει λόγος για πανικό. Επίσης, ότι οι άνθρωποί σου –γονείς, σύντροφοι, φίλοι– κάνουν το καλύτερο που μπορούν, ότι τα λάθη είναι για όλους και δεν υπάρχει κάτι που να μη διορθώνεται.
Τι µητέρα είσαι; Πανικόβλητη, δεν το βλέπεις; (γέλια) Είμαι αρκετά αυστηρή. Έχουμε τους κανόνες μας.
Είσαι όµως και αρκετά προστατευτική ως µαµά, ενώ είναι υποδειγµατικός ο τρόπος µε τον οποίο και εσύ και ο πατέρας της κόρης σου διαχειριστήκατε το διαζύγιό σας σε σχέση µε το παιδί… Θεωρώ ότι δεν έχουμε καμία παιδεία διαζυγίων στην Ελλάδα.
Νομίζω ότι σε πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που χωρίζουν, η εκδικητικότητα και το άγχος για το ποιος θα υπερισχύσει τελικά γίνονται κάποιες φορές πιο σημαντικά για το ζευγάρι, με θύματα πάντα τα παιδιά.
Το πώς θα καταγραφεί στην ψυχή ενός παιδιού ακόμα και το πιο βελούδινο διαζύγιο θα φανεί στην πορεία των χρόνων, όταν θα δημιουργήσει τη δική του οικογένεια. Μπορεί να είναι καλά με μια τέτοια συνθήκη, όμως το διαζύγιο είναι κάτι που το ορίζει πια.
Οπότε ο τρόπος διαχείρισης ενός διαζυγίου είναι πολύ σημαντικός, και στην Ελλάδα φαίνεται ότι δεν το έχουμε αντιληφθεί αυτό. Το βλέπουμε, άλλωστε, σε περιπτώσεις ανθρώπων που δρουν αυθόρμητα και παρορμητικά σε ένα τόσο σοβαρό θέμα. Τότε όλα βγαίνουν λάθος. Εμείς λειτουργήσαμε ως σύμμαχοι για το παιδί.
Ήταν κάτι που έπρεπε να κατακτήσετε ή λειτουργήσατε αυτονόητα έτσι; Έπρεπε να το μάθουμε. Προφανώς, ένα διαζύγιο δεν είναι τέλειο. Έχει κλάμα, στεναχώρια, πόνο. Όμως, όταν υπάρχει ένα παιδί, οφείλεις αυτά να τα περάσεις μόνος σου. Δεν πρέπει να ακουμπήσει τα παιδιά αυτό που εσύ νιώθεις.
Φυσικά και μπορεί να δουν τους γονείς τους στεναχωρημένους, και τον μπαμπά και τη μαμά, αλλά πρέπει να ξέρουν ότι όλες οι καταστάσεις είναι διαχειρίσιμες. Δεν τελειώνει η ζωή με ένα διαζύγιο… Όλα τα πράγματα είναι για να τα ξεπερνάμε και να πηγαίνουμε παρακάτω.
Για εμένα και τον μπαμπά της, ήταν θέμα να μάθουμε να το διαχειριζόμαστε όσο το δυνατόν καλύτερα. Ήμαστε συνεχώς σε μια επικοινωνία. Ακόμα κι αν εμείς είχαμε τα προβλήματα και τις διαφωνίες μας, όταν επρόκειτο για την κόρη μας, γινόταν μια παύση, μιλούσαμε για το παιδί και μετά συνεχίζαμε να λύνουμε τα δικά μας θέματα. Δεν είναι εύκολο.
Αλλά αν σκεφτείς ότι, μπαίνοντας σε μια διαδικασία διαρκούς αντιδικίας, μπορεί να καταστρέψεις τη ζωή του παιδιού σου, αυτό λειτουργεί ως κίνητρο για να τα κάνεις όλα αλλιώς.
Όταν τελείωσε η σχέση σου µε τον πατέρα της κόρης σου, εσύ, ως γυναίκα, πίστεψες στο ενδεχόµενο µιας νέας αρχής; Όχι, εκείνη τη στιγμή αυτό δεν με αφορούσε.
Ήμουν πολύ δοσμένη στη δουλειά, απορροφημένη στην Εύα και βυθισμένη σε μια ατέρμονη προσπάθεια να ξεπεράσω τον χωρισμό και να διαχειριστώ φυσικά τη δημοσιότητα που αναγκαστικά πήρε το διαζύγιο. Το νέο κεφάλαιο στη ζωή μου με τον Λευτέρη δεν το περίμενα.
Και επειδή ήρθε σχετικά γρήγορα και ξαφνικά, έπαθα πανικό πάνω στον μήνα, γιατί σκεφτόμουν «πώς εγώ τώρα, που βρίσκομαι σε “πένθος”, θα μπορέσω να ξαναρχίσω τη ζωή μου;». Έπρεπε για μερικές ημέρες να αποστασιοποιηθώ, να σκεφτώ τι ήθελα να κάνω και να δω αν έπρεπε να ζήσω τη ζωή μου στα κόκκινα, στα 38 μου…
Τα έξι χρόνια σχέσης και ο γάµος, όµως, διέψευσαν τους ενδοιασµούς σου… Ευτυχώς, όπως αποδεικνύουν αυτά τα έξι χρόνια, το ότι ήρθε ο Λευτέρης στη ζωή μου ήταν κάτι πολύ καλό για εμένα, που είχε, βέβαια, και τις δυσκολίες του. Δεν ήταν κάτι εύκολο.
Όταν δύο άνθρωποι που έχουν βγει από προηγούμενους γάμους, με παιδιά, επιχειρούν να φτιάξουν μια διευρυμένη οικογένεια, μια οικογένεια μωσαϊκό, που πρέπει τα παζλ να ενωθούν και να ταιριάξουν όλα, είναι φυσικό ότι θα υπάρξουν κλυδωνισμοί.
Όμως πιστεύω ότι εκείνοι που επιλέγουν να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους έχοντας στο «βιογραφικό» τους κάποιο διαζύγιο είναι πιο αποφασισμένοι να κάνουν καλύτερα τα πράγματα αυτήν τη φορά. Δεν θεωρώ ότι ένας χωρισμός είναι αναγκαστικά μια αποτυχία.
Εγώ δεν θα μπορούσα ποτέ να πω ότι απέτυχα από τη στιγμή που από αυτήν τη σχέση απέκτησα την κόρη μου, την Εύα. Τα παιδιά είναι πάντα μια τεράστια επιτυχία σε έναν γάμο, ακόμα κι αν αυτός δεν είχε το αίσιο τέλος τού «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».
Έχει όμως το αίσιο τέλος τού «έζησαν καλά και συνεχίζουν να ζουν καλά, απλά όχι στο ίδιο σπίτι». Και οι χωρισμένοι αποτελούν μια μορφή οικογένειας μαζί με τα παιδιά τους.
Πώς είναι η εξέλιξη της Εύας ως ένα παιδί που οι γονείς του δεν ζουν στο ίδιο σπίτι; Είναι καλή. Έχει και αυτή τα άγχη και τις αγωνίες της ως παιδί. Προφανώς τα έχει κληρονομήσει από τη μανούλα. Αλλά είναι ένα παιδί που βιώνει με πολύ υγιή τρόπο το ότι οι γονείς του δεν είναι μαζί, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι είναι κάτι που δεν τη ζόρισε.
Σίγουρα δεν ήταν επιλογή της να γνωρίζει όλη η Ελλάδα την προσωπική ή οικογενειακή της ιστορία, επειδή η μαμά και ο μπαμπάς είναι δημόσια πρόσωπα.
Αναγκαστικά, τα παιδιά που έχουν αναγνωρίσιμους γονείς, πέρα από το ίδιο το διαζύγιο, καλούνται να διαχειριστούν και το γεγονός ότι, ακόμα κι αν θέλουν να κρατήσουν μυστικό από κάποιον αυτό που βιώνουν στην οικογένειά τους, δεν μπορούν εκ των πραγμάτων να το κάνουν, ενώ έρχονται αντιμέτωπα και με τη δημοσιότητα που παίρνει το πράγμα στα σπίτια των συμμαθητών τους, στο προαύλιο του σχολείου κ.λπ.
Η Εύα είναι… survivor και είμαι πολύ περήφανη για το πώς τα έχει καταφέρει.
Αλλάζουµε θέµα… Φέτος παρουσιάζεις την εκποµπή «The Break», στον ΣΚΑΪ. Πώς σου φαίνεται η παρουσίαση ως νέος ρόλος; Η παρουσίαση είναι μια πρόταση που από το 2009 έρχεται και επανέρχεται κάθε χρονιά.
Την πρώτη φορά ήρθε, θυμάμαι, ως μια διερευνητική κρούση από τα στελέχη του Mega, διά στόματος Μανώλη Σκοπελίτη, ο οποίος μου τηλεφώνησε όταν είχα γυρίσματα για το σίριαλ «Η Πολυκατοικία», προτείνοντας να είμαι στην πεντάδα της εκπομπής «Όμορφος κόσμος το πρωί».
Δεν πήγα ποτέ. Γιατί για εμένα ήταν πολύ μακρινό όλο αυτό και εξακολουθούσε να είναι μέχρι και φέτος, αφού στο πρώτο τηλεφώνημα ήμουν αρνητική. Μετά όμως, όταν άκουσα το κόνσεπτ, διαπίστωσα ότι μου άρεσε. Γιατί εμένα αυτά τα μαγκαζίνο μού αρέσουν.
Αυτά που δεν έχουν πολλά σχόλια που ανακυκλώνουν μια καθημερινότητα, αλλά θα δω και ένα θέμα beauty που θα με ενδιαφέρει. Είναι σαν ένα γρήγορο περιοδικό στην τηλεόραση. Στο πρώτο επεισόδιο είχα αγωνία, γι’ αυτό δεν ήμουν τόσο καλή, τώρα νιώθω πολύ καλύτερα.
Ρουτίνα οµορφιάς έχεις; Δεν κάνω πολλά πράγματα. Θα ξεβαφτώ το βράδυ, θα ρίξω λίγο κρύο νεράκι στο πρόσωπο… Τον τελευταίο χρόνο, χρησιμοποιώ τις μάσκες που μπαίνουν στο ψυγείο. Όταν δω ότι χρειάζομαι μια ανανέωση, απλώνω στο πρόσωπό μου μια τέτοια το πρωί, τουρτουρίζω δέκα λεπτά και μετά βάζω μια ενυδατική.
Κοιτώντας τον εαυτό σου στον καθρέφτη, λες «είµαι όµορφη»; Ναι, το λέω. Δεν έχω πρόβλημα με τον χρόνο που περνάει. Στα 44 μου, νιώθω μια χαρά. Ευτυχώς, το γονίδιο έχει βοηθήσει πάρα πολύ να μικροδείχνω. Έχω το γονίδιο που πέρασε από τον παππού στη μαμά και από εκείνη σε εμένα.
Και αν έκανες έναν µίνι απολογισµό µέχρι τώρα, τι θα έλεγες ότι σου έµαθε η ζωή;
Ότι η ζωή είναι ένα ταξίδι που πάνω απ’ όλα πρέπει να έχει πλάκα.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: ΟΛΥΜΠΙΑ ΚΡΑΣΑΓΑΚΗ,
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΑΤΑΛΙΑ ΜΠΑΛΤΑ
ΜΑΛΛΙΑ – ΜΑΚΙΓΙΑΖ: ΕΛΕΝΑ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΙΔΟΥ / D-TALES
