Η σιωπή μπορεί να μην είναι εκκωφαντική, είναι όμως κάτι που κυριολεκτικά ακούμε, διαπιστώνει ομάδα ψυχολόγων και φιλοσόφων, η οποία χρησιμοποίησε μια σειρά από «ακουστικές ψευδαισθήσεις» για να εξετάσει αν ο εγκέφαλος αντιλαμβάνεται τη σιωπή με τον ίδιο τρόπο που αντιλαμβάνεται τον ήχο.
«Οι φιλόσοφοι διαφωνούν εδώ και καιρό για το εάν η σιωπή είναι κάτι που μπορούμε κυριολεκτικά να αντιληφθούμε, μέχρι σήμερα όμως δεν είχε υπάρξει επιστημονική μελέτη που να στοχεύει απευθείας αυτό το ερώτημα» σχολιάζει ο Τσαζ Φάιρστοουν, επίκουρος καθηγητής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο «Τζονς Χόπκινς».
Ο Φάιρστοουν και οι συνεργάτες του βασίστηκαν σε γνωστές «ακουστικές ψευδαισθήσεις», ηχητικά τρικ που δημιουργούν στους ανθρώπους την εντύπωση ότι ένας ήχος διαρκεί περισσότερο ή λιγότερο από όσο διαρκεί πραγματικά.
Είναι γνωστό, για παράδειγμα, ότι ένα μακρόσυρτο «μπιπ» ακούγεται να έχει μεγαλύτερη διάρκεια από δύο συντομότερα «μπιπ» ίδιας συνολικής διάρκειας, εξηγούν οι ερευνητές σε ανακοίνωση του «Τζονς Χόπκινς».
Για τις ανάγκες της μελέτης, η ερευνητική ομάδα άλλαξε τα ηχητικά τρικ έτσι ώστε οι ήχοι να αντικατασταθούν από διαστήματα σιωπής ίσης διάρκειας. Στο παραπάνω παράδειγμα, εξετάστηκε αν ένα μεγάλο διάστημα ησυχίας φαίνεται να έχει μεγαλύτερη διάρκεια από δύο μικρότερα διαστήματα ησυχίας που χωρίζονται από ένα «μπιπ» αλλά συνολικά διαρκούν το ίδιο.
Πράγματι, οι απαντήσεις των εθελοντών σε μια σειρά τέτοιων τεστ έδειξε ότι ο εγκέφαλος αντιμετωπίζει τη σιωπή όπως τον ήχο, αναφέρει η ομάδα στην επιθεώρηση PNAS.
Με άλλα λόγια, η απουσία ερεθίσματος είναι από μόνη της ένα ερέθισμα.
Τα ευρήματα «προσφέρουν ενδείξεις ότι τοι μυαλό μας αντιμετωπίζει τις σιωπές ως κανονικό ερέθισμα προς ακουστική επεξεργασία» δήλωσε ο Φάιρστοουν στον δικτυακό τόπο του περιοδικού Science.
Επόμενος στόχος της ομάδας του είναι να εξετάσει την αντίληψη της απουσίας άλλες αισθήσεις όπως η όραση και η αφή.
