«Σας εξομολογούμαι πως είμαι αμελής. Με ό,τι δεν έχει να κάνει με τη φροντίδα των άλλων και με ό,τι δεν αποτελεί επαγγελματική υποχρέωση, δεν τα πάω καλά. Συχνά δεν περισσεύει ούτε πειθαρχία ούτε ενέργεια, αλλά ούτε και χρόνος για τη φροντίδα του εαυτού μου. Ετσι, με εξαίρεση την ψηλάφηση, που όλες μας την έχουμε κάνει μέρος της καθημερινότητάς μας – ελπίζω –, πολλές φορές το ραντεβού για υπέρηχο, μαστογραφία και τεστ ΠΑΠ αναβάλλεται για εβδομάδες. Στα πολύ δύσκολα, ίσως και για μήνες.

Για άλλες “δουλεύει” μια υπενθύμιση στο κινητό. Το συστήνω ανεπιφύλακτα, αν και σε μένα δεν λειτουργεί και τόσο. Τα τελευταία χρόνια όλο και συχνότερα, για να πείσω τον εαυτό μου να κλείσει τα απαραίτητα ραντεβού, κάνω δύο πράγματα:

Θυμάμαι και σκέφτομαι.

Θυμάμαι ονόματα θαρραλέων γυναικών που πάλεψαν με τον καρκίνο του μαστού. Θυμάμαι τη Λουκία και τη Φλάβια που έφυγαν νωρίς, θυμάμαι τη Λίτσα, τη Μαρία, τη Βούλα, την Ειρήνη, τη Βίκυ και τόσες ακόμη που είναι πια υγιείς και δυνατές. Και έπειτα σκέφτομαι. Σκέφτομαι πόσα εκατομμύρια γυναικών δεν έχουν πρόσβαση στην ιατρική φροντίδα που έχουμε εμείς. Δεν είναι λοιπόν κρίμα ή και σχεδόν βλάσφημο ακόμα, να μην την αξιοποιούμε; Ε, μετά από αυτή τη σκέψη, σχεδόν ενοχικά σηκώνω το τηλέφωνο και κανονίζω εξετάσεις. Αυτή είναι η δική μου “υπενθύμιση”.

Επειτα, ακολουθεί το βάσανο της αναμονής. Ακόμη χειρότερο όμως κι από τον φόβο που έχουμε όλες περιμένοντας το αποτέλεσμα, είναι η άρνηση του ελέγχου. Αυτό το κρυφτούλι που δυστυχώς πολλές και πολλοί εκεί έξω παίζουν πείθοντας τον εαυτό τους πως όσο δεν ψάχνουν τόσο δεν πρόκειται να εκδηλώσουν κανένα πρόβλημα. Κορίτσια, ας προτιμήσουμε την αγωνία αυτών των λίγων ημερών!

Για την αξία της πρόληψης και της έγκαιρης διάγνωσης ξέρουμε πια τόσο πολλά. Κι αν δεν αρκούν οι στατιστικές, ας πάρουμε μια αγκαλιά τους ανθρώπους μας, ας χαζέψουμε το μωρό που παίζει ή ας θυμηθούμε ένα ηλιοβασίλεμα και την αλμύρα του αέρα σε ένα αιγαιοπελαγίτικο μπαλκόνι. Ενα ταξίδι ή ένα ξενύχτι με φίλους και βροντερά γέλια μέχρι δακρύων… Ας σκεφτούμε, με άλλα λόγια, πόσο μαγικό πράγμα είναι που υπάρχουμε κι ας κάνουμε ό,τι μπορούμε για να κρατήσει αυτό το μοναδικό ταξίδι όσο παραπάνω γίνεται! Το ξεχνάμε συχνά, αλλά είναι (και) στο χέρι μας!».

Φωτογραφία: Γιώργος Καπλανίδης