«Είμαι ένας άνθρωπος που σε αυτό το κομμάτι είμαι πολύ τυπική, κάνω αυτά που πρέπει. Ξέρω ότι κάθε χρόνο αυτή την περίοδο, Σεπτέμβριο-Οκτώβριο, πρέπει να κάνω τις εξετάσεις μου και τις προγραμματίζω.
Όταν τις κάνω νιώθω δυνατή, αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν έχω έναν μικρό φόβο. Δεν με πιάνει πανικός. Δεν βάζει το μυαλό μου το κακό, αλλά ένα τσιμπηματάκι το νιώθω.
Και επειδή ξέρω ότι ο καρκίνος του μαστού είναι από τους καρκίνους που θεραπεύονται αν τον προλάβουμε νωρίς, νιώθω και δυνατή.
Γενικά φροντίζω. Φροντίζω τον εαυτό μου. Φροντίζω τη διατροφή μου. Αποφεύγω τη ζάχαρη, προσπαθώ να τρώω πολύ υγιεινά. Δεν κάνω καταχρήσεις. Αυτή είναι η στάση ζωής μου.
Πιστεύω επίσης ότι η ψυχολογία μας παίζει ρόλο. Βέβαια, αυτό δεν το προσεγγίζω επιστημονικά, σαν άνθρωπος το λέω απλά.
Εγώ λοιπόν θα έλεγα σε όλους εμάς να πηγαίνουμε στον γιατρό μας. Να έχουμε ευγνωμοσύνη. Να ξυπνάμε κάθε μέρα και να λέμε “σε ευχαριστώ, Θεέ μου, που ανασαίνω καθαρό οξυγόνο και ζω μια ωραία καθημερινότητα”.
Να μη βάζουμε μέσα μας πράγματα που είναι ασήμαντα και εμείς τα κάνουμε πολύ μεγάλα. Να αποφεύγουμε ανθρώπους που μας κάνουν κακό. Να κάνουμε παρέα και να συναναστρεφόμαστε με ανθρώπους που μας κάνουν καλό και έχουν φως. Αυτά είναι τα ωραία!
Και να το πούμε πάλι. Δεν πρέπει να μας ξεφεύγει ούτε ένας μήνας. Πρέπει να είμαστε κάθε χρόνο εκεί. Συνεπείς στο ραντεβού μας, στον γιατρό μας, για το καλό μας, για τίποτε άλλο. Να πηγαίνουμε και να μη φοβόμαστε το αποτέλεσμα. Να μην αναβάλλουμε την εξέταση από φόβο. Να κάνουμε την εξέταση, γιατί είναι κέρδος ζωής».
Φωτογραφία: Studio Vrettos
