«Για τις ανάγκες μιας σκηνής στον “Γυάλινο κόσμο” του Τενεσί Ουίλιαμς, η Ελλη Λαμπέτη εκπαιδεύτηκε να σβήνει το κερί με μια ανάσα. Χωρίς να πει τίποτα στον Κάρολο Κουν γύριζε κάθε βράδυ στο σπίτι της, στην οδό Ασκληπιού, άναβε ένα σπαρματσέτο και προσπαθούσε να το σβήσει χωρίς να φουσκώσουν τα μάγουλά της από τον αέρα που είχε αποθηκεύσει στα πνευμόνια της.
Με πείσμα και προσήλωση τα κατάφερε για να χαρίσει το 1946 με την ερμηνεία της μια ιερή στιγμή ανθολογίας στο ελληνικό θέατρο. Το πείσμα της για ζωή δεν την έσωσε από τον καρκίνο του μαστού, στον οποίο υπέκυψε σε ηλικία 57 ετών.
Η ιστορία και ο θάνατος μιας μεγάλης ηθοποιού που δεν πρόλαβα να δω στη σκηνή ήταν η πρώτη μου “συνάντηση” με τη νόσο που επιτέλους έχουμε σταματήσει να λέμε “επάρατη”, σαν η μοίρα εκείνων που νοσούν να είναι αναπόδραστη.
Ναι, ήταν ο θάνατος από καρκίνο του μαστού που μου στέρησε την ευκαιρία να δω τη Λαμπέτη στη σκηνή, αλλά σήμερα δεν σημαίνει κάθε καρκίνος και θάνατο. Στην πορεία μάθαμε, ενώ σημειώθηκε σημαντική πρόοδος στη μάχη της έγκαιρης πρόληψης. Είναι κρίμα λοιπόν να μην αξιοποιούμε τα μέσα που έχουμε για να διατηρήσουμε ατόφιο το δώρο της ζωής.
Ξέρω, η καθημερινότητα μιας σύγχρονης γυναίκας έχει πολλές δουλειές: μαγείρεμα, παιδιά, διαβάσματα, υποχρεώσεις και τόσα άλλα που χωρούν ή δεν χωρούν στο πρόγραμμά μας. Οφείλουμε ωστόσο να χωρέσουμε μια ετήσια μαστογραφία πρώτα για εμάς και έπειτα για όσους μας αγαπούν και μας έχουν ανάγκη.
Ήξερα για τον καρκίνο της Φρόσως και για τη μαστεκτομή. Δεν μου μιλούσε συχνά γι’ αυτό και δεν ήθελα να γίνω αδιάκριτη με ερωτήσεις για το πώς έζησε όλη αυτή την περιπέτεια. Την αγάπησα και για το θάρρος της. Το καλοκαίρι που μας πέρασε πήγαμε παρέα να ψωνίσουμε μαγιό. Μου έδειξε την τομή με συστολή. Διέκρινα μια περηφάνια στο βλέμμα της για το σημάδι της νίκης».
Φωτογραφία: Studio Vrettos
