Η 41χρονη κλινική ψυχολόγος Φαίη Βασιλειάδου «συναντήθηκε» με τον SARS-CoV-2 τον περασμένο Μάιο. Έναν χρόνο μετά, η Covid ακόμη «στοιχειώνει» την καθημερινότητά της.

Ιδού η ιστορία της:

«Νόσησα 10 ημέρες πριν από το ραντεβού μου για εμβολιασμό. Μέχρι την ημέρα που νόσησα ήμουν ένα άτομο που γυμναζόταν συστηματικά, που δούλευε 12 ώρες τη μέρα, ένα άτομο υγιές. 

Η νόσηση με τον κορωνοϊό δεν ήταν εύκολη, ωστόσο δεν χρειάστηκε να φθάσω στο νοσοκομείο. Είχα πόνους στα κόκαλα, πόνους στο στέρνο, πυρετό, οριακό οξυγόνο. Ο πυρετός έπεσε τελικά μετά από οκτώ με εννιά ημέρες, ωστόσο συνέχισα να έχω ως «συντρόφους» εξαντλητικά συμπτώματα.

Στην αρχή δεν μπορούσα να μιλήσω ούτε για 30 δευτερόλεπτα και λαχάνιαζα, ήταν άθλος για μένα να πάω μέχρι το μπάνιο, είχα πόνους στο στομάχι, ήμουν συνεχώς ξαπλωμένη.  Στις 10 ημέρες δεν μπορούσα ούτε να κατέβω μια σκάλα, μου ήταν αδύνατον να οδηγήσω αφού ο εγκέφαλός μου ένιωθα να με προδίδει. Εμφάνισα ορθοστατική ταχυκαρδία, πήγαινα στη δουλειά μου και δεν καταλάβαινα τι διάβαζα, στο σούπερ μάρκετ δεν μπορούσα ούτε να κρατήσω τα πράγματα που έπιανα στα ράφια. Κοιμόμουν ατελείωτα και το πρωί ήμουν πτώμα.

Στον 3ο μήνα από τη νόσηση εμφάνισα τρομερές αϋπνίες και έντονο πόνο στον θώρακα. Μέχρι τότε νόμιζα ότι το θέμα μου ήταν ψυχολογικό αλλά αποφάσισα να μπω στη διαδικασία εξετάσεων αφού έβλεπα την κατάσταση να παρατείνεται. Υποβλήθηκα σε σειρά εξετάσεων, ωστόσο δεν υπήρχαν κλινικά ευρήματα. Και όμως εγώ βίωνα συνεχώς πόνους – στον θώρακα, στην πλάτη, συνέχιζα να μην μπορώ να περπατήσω ούτε πέντε λεπτά.

Οκτώ ολόκληρους μήνες ζούσα με συμπτώματα και καθώς οι γιατροί δεν είχαν να μου χορηγήσουν κάποια συγκεκριμένη θεραπεία, έπαιρνα συμπληρώματα, ακολουθούσα διατροφή υπό την παρακολούθηση διατροφολόγου προκειμένου να ενισχύσω τον οργανισμό μου. Καταλυτικό ήταν για εμένα το εμβόλιο – μετά τη δεύτερη δόση ένιωσα πολύ καλύτερα.

Έχω επανέλθει πλέον, έναν χρόνο μετά, αλλά όχι πλήρως. Η COVID συνεχίζει όμως να «στοιχειώνει» τη ζωή μου. Αν κουραστώ έστω και λίγο παραπάνω μια ημέρα την επόμενη είμαι ράκος. Έχω αλλάξει τα ωράριά μου καθώς πλέον δεν μπορώ να εργάζομαι πολλές ώρες. Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο από όλα είναι ότι σκέφτομαι συνεχώς πλέον ως ασθενής, σχεδιάζω όλη τη ζωή μου με μόνο στόχο το να μην υποτροπιάσω.

Η COVID με έχει αλλάξει και συνεχίζει να κυριεύει τις σκέψεις αλλά και τις πράξεις μου».