Η Δήμητρα Ματσούκα, με αφορμή την θεατρική παράσταση που πρωταγωνιστεί «Μαθήματα κωμωδίας» μίλησε για την περίοδο της καραντίνας, το #metoo αλλά και την επαγγελματική της πορεία.

Η ηθοποιός μίλησε στο OK! για όλα όσα την απασχολούν και έκανε αποκαλύψεις για την προσωπική της ζωή.

Διαβάστε ένα απόσπασμα

Την περίοδο του Covid-19 πιέστηκες μέσα σου πολύ ή το αντιμετώπισες ψύχραιμα;

Αισθάνθηκα όλη την γκάμα συναισθημάτων. Πίεση και φόβο έως, ντρέπομαι που το λέω, ανακούφιση. Ξαφνικά όλοι μείναμε σπιτάκι μας. Εγώ, που κατά βάση μού αρέσει τρελά να κάθομαι σπίτι μου, ξαφνικά αισθάνθηκα νομιμοποιημένη, χωρίς ενοχές για αυτή τη μοναχική μου φύση που φαίνεται και λίγο περίεργη στους γύρω μου. Μόνο το σινεμά στερήθηκα στην πραγματικότητα, μια μόνιμη έξοδος για μένα, ο δικός μου προαυλισμός.

 Την ίδια εποχή ήρθαμε αντιμέτωποι και με το παλιρροϊκό κύμα του ελληνικού #MeToo στο θέατρο. Θεωρείς ότι θα γινόταν αυτό αν ήταν ανοιχτά τα θέατρα;

Οι περισσότεροι έτσι πιστεύουν. Μπορεί να είναι αλήθεια, ωστόσο πάντα στην Ελλάδα αργά ή γρήγορα ακολουθούμε τις έξωθεν τάσεις, ειδικά όταν αυτές έρχονται από την Αμερική. Και εδώ μιλάμε για μια δυνατή, καθολική νέα συνθήκη.

Άνθρωποι που κατηγορήθηκαν υπήρξαν γνωστοί σου, συνεργάτες σου. Επικοινώνησες με κάποιον από αυτούς; Άκουσες πράγματα που γνώριζες, που είχες βιώσει ίσως;

Ήξερα για δύσκολες ιδιοσυγκρασίες που εγώ αντιμετώπισα, χωρίς ποτέ, όπως νομίζω ότι είναι φυσικό, να γίνουμε φίλοι μεταξύ μας.

Θεωρείς ότι το θέατρο βγήκε τελικά κερδισμένο από αυτή την ιστορία ή είναι κάτι που θα ξεχαστεί;

Πιστεύω πως δύσκολα πια κάποιος που βρίσκεται σε θέση ισχύος θα μπορεί να συμπεριφέρεται κακοποιητικά στους συνεργάτες του. Κερδισμένη σίγουρα θα βγει η ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Πίστευες τότε ότι θα γινόσουν τόσο γρήγορα αυτό που λέμε «πρώτο όνομα» και θα παρέμενες περιζήτητη είκοσι χρόνια μετά;

Το πίστευα μέσα μου, αλλά όχι με τη συγκεκριμένη δουλειά (σ.σ. το Κάτι τρέχει με τους δίπλα). Το αντίθετο βασικά. Ήμουν σίγουρη ότι δεν θα τη δει κανείς αλλά εγώ θα μάθαινα κάτι από κωμωδία, αφού στη σχολή μόνο δραματικούς ρόλους μού έδιναν.

Η επιτυχία αυτή συνοδεύτηκε από τίμημα; Σε ρωτάω γιατί κάποια περίοδο είχα την αίσθηση –που μπορεί να ήταν και λάθος– ότι προσπαθούσες με κάθε τρόπο να απομακρυνθείς από τη σέξι και μοιραία εικόνα που σου είχαν προσδώσει τα Μέσα.

Όχι μόνο τα Μέσα αλλά και δυο-τρεις ρόλοι. Και οι φωτογραφίσεις για αυτούς τους ρόλους στα περιοδικά, που τότε βασίζονταν σε ξένα εξώφυλλα ηθοποιών που όλοι θαυμάζαμε και τις έκλεινε το εκάστοτε κανάλι που φιλοξενούσε την όποια σειρά. Και βέβαια μου την προσέδωσε –όπως λες– κι αυτό που ήμουν από τη φύση μου, η εμφάνισή μου, η φωνή μου, το βάδισμά μου – ό,τι τέλος πάντων ήμουν. Αυτό ήταν το τίμημα. Έφτασα στο σημείο να λυπάμαι για ό,τι ήμουν. Ευτυχώς ήρθε η εποχή του Instagram που με απάλλαξε απ’ όποια ενοχή είχα.

Βλέποντας γυναίκες –μικρές και μεγάλες, όμορφες ή όχι, με παιδιά ή άνευ, καλλιτέχνες ή μπα, ποιοτικές ή όχι και τόσο τελικά– να προσπαθούν κατ’ εξακολούθηση να δείξουν ωραίες και ερωτικές και βέβαια να έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν, μου φάνηκε συμπαθής η περίπτωσή μου. Άλλωστε ό,τι συνέβη συνέβη χωρίς προσπάθεια ή τακτική. Επιτέλους αισθάνομαι ανακουφισμένη και ήσυχη! Ζούμε πια σε μια πιο ελεύθερη, πιο απενεχοποιημένη εποχή. Κάποτε ήταν οι εξ επαγγέλματος δημόσια προβεβλημένοι, τώρα είμαστε όλοι, και μάλιστα οικειοθελώς, επιλέγοντας οι ίδιοι τον τρόπο, χωρίς να μας αναγκάζουν επαγγελματικοί λόγοι. Τώρα ένας κόσμος είμαστε κυριολεκτικά όλος ο πλανήτης! Και στα καλά –ελευθερία, ή έστω σημαντικά βήματα προς αυτήν, και βέβαια την αποδοχή της φύσης μας– και στα τραγικά –κλιματική κρίση, πανδημίες κ.ο.κ.– και στα φρικτά– ναρκισσισμός, υποκρισία, ιδιοτέλεια και σαχλαμάρα.

Νιώθεις ότι είναι αρκετές οι φορές που δεν σε έχουν σεβαστεί τα Μέσα;

Όχι πως δεν με έχουν σεβαστεί. Κανείς, ας πούμε, δεν με ρωτάει για την προσωπική μου ζωή γιατί σέβονται τη διαχρονική επιθυμία μου να μη μιλάω για τέτοια. Απλώς κάποια βαθυκίτρινα Μέσα έχουν εφεύρει ιστορίες που δεν ίσχυαν, ώστε να πουλήσουν. Αλλά αυτό συμβαίνει σταθερά κάθε δυοτρία χρόνια τα τελευταία είκοσι δύο χρόνια.

Έχεις πληγωθεί από σχόλια ή δημοσιεύματα; Το διαχειρίζεσαι διαφορετικά ωριμάζοντας;

Πού και πού μηνύω κανέναν και φτου από την αρχή.

Έχεις κερδίσει ποτέ τέτοια μήνυση; Και σ’ το λέω αυτό γιατί πολλοί συνάδελφοί σου θεωρούν ότι ποτέ δεν βγάζεις άκρη.

Έχω κερδίσει, και μάλιστα τριάντα εκατομμύρια δραχμές. Δεν τα πήρα ποτέ τα χρήματα αλλά το περιοδικό έκλεισε. Δεν είναι και λίγο!