Αντιγόνη, Έντα Γκάμπλερ, Μαρία Πολυδούρη, μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες, θέατρο Αμόρε, Θέατρο Τέχνης, Επίδαυρος- η πορεία της Ιωάννας Παππά είναι γεμάτη από προσεκτικές, ποιοτικές επιλογές και δυνατές ερμηνείες που έχουν μείνει αξέχαστες στο κοινό.

Από την τηλεοπτική της παρουσία, μέχρι τις εμφανίσεις της στον κινηματογράφο και το θέατρο η ηθοποιός κατάφερε να ξεχωρίσει από την πρώτη στιγμή.

Όμως η Παππά στη σκηνή τολμάει συνεχώς και παρασύρει τον θεατή στην ιστορία που έχει κάθε φορά να αφηγηθεί.

Έχουν περάσει σχεδόν δύο δεκαετίες από τότε που η ηθοποιός μαγνήτιζε το τηλεοπτικό κοινό μέσα από το «Κλείσε τα μάτια» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Η υπερεπιτυχημένη σειρά ήταν αυτή που τη σύστησε στους περισσότερους για να ακολουθήσουν πολλοί ακόμη αξιομνημόνευτοι ρόλοι.

Μέσα στα χρόνια η Παππά έχει αποσπάσει μάλιστα δύο πολύ σημαντικά βραβεία.  Το 2014 κέρδισε το Θεατρικό Βραβείο Κοινού για το ρόλο της στην παράσταση Αλεπούδες και το 2016 το Βραβείο Μελίνα Μερκούρη από κοινού με την Αλεξάνδρα Αϊδίνη για την παράσταση Οδός Πολυδούρη, στην οποία υποδύθηκε την πρόωρα χαμένη ποιήτρια.

Το ξεκίνημα

Η ηθοποιός γεννήθηκε στη Βοστώνη αλλά δεν έχει αναμνήσεις από εκεί καθώς γύρισε στην Ελλάδα όταν ήταν μόλις εφτά μηνών. Οι γονείς της είχαν θελήσει τότε να εξερευνήσουν μια διαφορετική χώρα όταν όμως τα παιδιά ήρθαν στη ζωή τους αποφάσισαν να επιστρέψουν. Οι ίδιοι ήταν που την στήριξαν από την αρχή στην απόφασή της να γίνει ηθοποιός.

Για την Παππά η συνειδητοποίηση πως ήθελε να ασχοληθεί με την υποκριτική ήρθε πολύ νωρίς. Επέλεξε να πάει σε πολυκλαδικό λύκειο για να κάνει μαθήματα σχεδίου και θεάτρου και, όπως έχει δηλώσει, ως μαθήτρια αφιέρωνε όλες τις ώρες της στο θέατρο.

Έπειτα πέρασε στο Θέατρο Τέχνης και από το 1999 και μετά ασχολήθηκε επαγγελματικά με το θέατρο.

Στην μικρή οθόνη

Πριν το true crime ξαναγίνει μόδα μέσω του Netflix στην Ελλάδα είχαμε τον Πάνο Κοκκινόπουλο. Η Παππά ήταν το πρόσωπο κλειδί σε πολλά από τα αυτοτελή επεισόδιά του «Κόκκινου Κύκλου» και της «10ης Εντολής».

Αστυνομικές υποθέσεις και ιστορίες φόνων που βασίζονταν σε πραγματικά γεγονότα τα οποία είχαν απασχολήσει την ελληνική κοινή γνώμη ζωντάνευαν για χρόνια στην τηλεοπτική οθόνη καθηλώνοντας τους τηλεθεατές.

Ήταν όμως οι παρέες του κόσμου του Χριστόφορου Παπακαλιάτη μέσα απ’ τις οποίες η Παππά έκανε το μεγάλο μπαμ. Στο «Φεύγα» του 2002 ως Χαρά και στο «Κλείσε τα Μάτια» ένα χρόνο μετά στον πρωταγωνιστικό ρόλο της Χριστίνας η ηθοποιός ξεχώρισε αμέσως γοητεύοντας το κοινό.

Αυτόν τον καιρό βρίσκουμε την Παππά στην «Έξαψη», ένα δυνατό ερωτικό δράμα με έντονο αστυνομικό στοιχείο.

Το σενάριο της προσεγμένης παραγωγής υπογράφει η Τίνα Καμπίτση και τη σκηνοθεσία ο Βασίλης Τσελεμέγκος. Η ιστορία διαδραματίζεται ένα καυτό καλοκαίρι στο Ναύπλιο γεμάτο μυστικές συναντήσεις και παρεξηγήσεις.

Η απόπειρα δολοφονίας μιας δημοσιογράφου προκαλεί αναταράξεις ενώ το ερωτικό πάθος δύο ανθρώπων που συναντιούνται τυχαία θα φέρει τα πάνω κάτω σε δυο γάμους.

Ο ρόλος που υποδύεται εδώ η Ιωάννα Παππά είναι αυτός της Εβίτας Αξιώτη, μιας τελειομανούς γκαλερίστα που ενώ παλεύει να έχει τα πάντα γύρω της σε τάξη νιώθει τον κόσμο της να καταρρέει ξαφνικά.

Από την μία θα παλέψει ενάντια σε όλο αυτό το χάος, από την άλλη θα αναγκαστεί να απελευθερωθεί από ενοχές και μυστικά που κουβαλούσε από 18 χρονών.

Η πορεία στο θέατρο και τον κινηματογράφο

Πολλές και εδώ οι αξιομνημόνευτες στιγμές της καριέρας της. Στην μεγάλη οθόνη η Παππά ξεχώρισε στο κινηματογραφικό έργο του Νίκου Νικολαΐδη «Ο χαμένος τα παίρνει όλα».

Η ταινία, παραγωγής του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και της Ελληνικής Τηλεόρασης ET-1, ήταν το τελευταίο μέρος της τριλογίας που ξεκίνησε ο σκηνοθέτης με «Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα» (1979) και συνέχισε με τη» Γλυκιά Συμμορία» (1983), κλείνοντας έτσι τον κύκλο της τριλογίας για «τα χρόνια της χολέρας»- έναν σχολιασμό για τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα.

Το έργο είχε έντονα σουρεαλιστικά στοιχεία και απέσπασε το Βραβείο Σκηνοθεσίας και το Βραβείο Φωτογραφίας στα Κρατικά Βραβεία Κινηματογράφου του Φεστιβαλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 2002.

Εμφανίσεις σε άλλες ανεξάρτητες σύγχρονες ελληνικές ταινίες όπως το «Μην περνάς, ανάβει κόκκινο» της Ισαβέλλας Μαυράκη και το «Ροζ» του Αλέξανδρου Βούλγαρη αλλά φυσικά και το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στη «Πίσω πόρτα» του Γιώργου Τσεμπερόπουλου αξίζουν προσοχής.

Από το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν μέχρι το Αμόρε, το Εθνικό, το Πορεία και την Επίδαυρο η θεατρική πορεία της Ιωάννας Παππά φωτίζεται από μεγάλα κείμενα και μοναδικούς ρόλους.

Πέρα από τις «Αλεπούδες» και την «Οδό Πολυδούρη» που της χάρισαν τα μεγάλα της βραβεία θυμόμαστε τις ερμηνείες της στις «Ιδιωτικές Ζωές» στο Θέατρο Αμόρε, στο Ξύπνημα της άνοιξης στο Εθνικό, στον πρόσφατο γεμάτο ένταση «Χορό της Φωτιάς» του Άρη Μπινιάρη.

Δωδέκατη Νύχτα, Ερωφίλη, Ιφιγένεια εν Αυλίδι, Όνειρο Θερινής Νυκτός, Τρωάδες, Αντιγόνη, Τρεις αδελφές, Άμλετ, Ένα φεγγάρι για τους καταραμένους, Φράνκι και Τζόνι, Έντα Γκάμπλερ- είναι μερικοί μόνο από τους σταθμούς μιας καριέρας γεμάτης σοφές επιλογές. Τώρα, μόλις οι συνθήκες το επιτρέψουν θα βρεθεί και στη θεατρική παράσταση «Οι μάγισσες του Σάλεμ».

Κεφάλαιο μητρότητα

Πριν από περίπου ενάμισι χρόνο η ηθοποιός έγινε για πρώτη φορά μητέρα. Η επιλογή της να γίνει μητέρα σε ηλικία μεγαλύτερη των 40 ετών την έβαλε δυστυχώς στο στόχαστρο κάποιας μερίδας κόσμου: «Μου έστειλαν ένα μήνυμα “ντροπή σου που έγινες μητέρα μετά τα 40 και τι θα κάνει το παιδί όταν μεγαλώσεις;”. Δεν χρειάστηκε να κάνω κάτι, ήρθε φυσιολογικά. Ήμουν τυχερή. Είμαι υπέρ αν κάποιος θέλει να κάνει κάτι στη ζωή του να το παλεύει μέχρι τέλους» είχε σχολιάσει η ίδια.

«Ο γιος μου είναι το ωραιότερο πράγμα που μου έχει συμβεί» δήλωνε το περσινό καλοκαίρι η ηθοποιός στο Βήμα.

«Πρέσβευα πάντα ότι η απόφαση του να φέρεις ένα παιδί στον κόσμο πρέπει να είναι απόλυτα συνειδητή. Να σχετίζεται με αυτά που ζεις, που έχεις ζήσει και με αυτά που θέλεις να ζήσεις.

Αν ήταν λίγο μεγαλύτερος δεν ξέρω πώς θα του εξηγούσα την παράξενη εποχή μας. Καμιά φορά σκέπτομαι πόσο τρομακτικό είναι για ένα παιδί να βλέπει γύρω του ανθρώπους με μάσκες. Πώς θα καταγραφεί μέσα του αυτή η εικόνα; Και άλλες φορές λέω: «Μα τι σκέφτεσαι; Τα παιδιά μεγαλώνουν στη Συρία και δίπλα τους πέφτουν βόμβες».