Καλεσμένος στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου βρέθηκε το βράδυ της Δευτέρας (10/11) ο Λάκης Λαζόπουλος, σε μία συνέντευξη εφ όλης της ύλης

Ο δημοφιλής ηθοποιός με την αφοπλιστική του ειλικρίνεια μίλησε για πολλά ενώ δεν δίστασε να απαντήσει και στα όσα ακούγονται τόσα χρόνια από τους επικριτές του.

Αρχικά, σχολίασε τον τηλεοπτικό ορίζοντα και την τάση που επικρατεί τα τελευταία χρόνια να εκλείπει ο πολιτικός λόγος στην τηλεόραση σε αντίθεση με το παρελθόν.

«Δεν θέλουν πολιτικό λόγο στην τηλεόραση. Θεωρούν ότι η πολιτική είναι κάτι βαρύ. Έχουμε περάσει σε μία εποχή απολιτίκ με την έννοια ότι η αμάθεια έγινε σημαία. Το ότι δεν ξέρεις ιστορία και δεν έχεις ιστορική μνήμη και με έναν τρόπο απαξιώνεις τα πάντα αυτό έγινε μία άποψη, αλλά ουσιαστικά είναι αμάθεια»,  δήλωσε μεταξύ άλλων ο Λάκης Λαζόπουλος.

Η συγκίνηση για την μητέρα του και τη γυναίκα του

Κατά τη διάρκεια της συζήτησής του με τον Νίκο Χατζηνικολάου, ο Λάκης Λαζόπουλος αναφέρθηκε στη μητέρα του και στη σύζυγό του, που έχουν «φύγει» από τη ζωή.

Ειδικότερα, ο ηθοποιός είπε μιλώντας στον Νίκο Χατζηνικολάου:

«Έχω τρόπους να μιλάω και ας φεύγουν οι άνθρωποι, αλλά μου λείπει ότι δεν μπορώ να τους δώσω κάτι, δηλαδή η χαρά που έπαιρνα ακούγοντάς τους, δεν υπάρχει, οπότε ένα κομμάτι της χαράς σου πετιέται.

Αν υποθέσουμε ότι διαθέτεις κάποιες πηγές για να παίρνεις και εσύ κάτι ή για να δίνεις, αυτό δεν υπάρχει.

Από την αρχή, αυτό που είχαμε συζητήσει με την κόρη μου, ήταν ότι εγώ είμαι στρατιώτης, είμαι στον πόλεμο αλλά αν σκοτωθώ, σκοτώθηκα.

Εγώ αποφασίζω αν θα είμαι εκτεθειμένος, δεν ήθελα ποτέ να εκθέτω τους δικούς μου σε κίνδυνο».

Ο ίδιος, στη συνέχεια, πρόσθεσε:

«Η περιπέτεια της Τασούλας κράτησε τρία χρόνια και με το να ακούς και διάφορα.

Δεν έπρεπε ο κόσμος να το μάθει, γιατί μετά γίνεσαι θύμα. Παρακαλάς τον κόσμο και λες «περνάω αυτό, δώστε μου αυτό». Από την αρχή, το είχα ξεκαθαρίσει αυτό το πράγμα, δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να γίνω θύμα. Το βιβλίο για τη μάχη της Τασούλας δεν ξέρω πώς το έγραψα.

Έφυγε το μολύβι και ήθελε μόνο του να γράφει. Δεν μπορούσα να το σταματήσω. Ήταν σαν να έλεγα πίσω από το οχυρό που έκανα εγώ τον πόλεμο, κάποιοι με περίμεναν και με στηρίζουν».