Ο έρωτας δεν περνάει απαρατήρητος. Ούτε από αυτόν που είναι ερωτευμένος βέβαια, αλλά ούτε και από τους απλούς καθημερινούς περαστικούς στους δρόμους.

Η πόλη έχει τον δικό της ρομαντικό «παλμό». Να σου θυμίζει ότι μες στη μοναξιά σου υπάρχουν συναισθήματα παντού, ακόμη και στους τσιμεντένιους τοίχους.

Περπατώντας στα στενά «χάνεσαι» όχι επειδή δε γνωρίζεις πού να πας, αλλά επειδή αυτά που γράφονται στους τοίχους κυριολεκτικά σε ταξιδεύουν μέσω της φαντασίας, σε «μονοπάτια» χωρίς απλά τσιμέντο, αλλά σε μονοπάτια με έντονα και «πηγαία» συναισθήματα.

Ίσως τα συγκεκριμένα γκραφίτι να είναι μια απεύθυνση σε εκείνους τους «μόνους» που επιστρέφουν σπίτια τους. Να τους θυμίζει ότι κάπου και κάποτε υπάρχει-υπήρξε ένα ερωτικό-ρομαντικό «έργο» που δεν παίχτηκε ποτέ στους κινηματογράφους.

Ο συγκεκριμένος τρόπος έκφρασης άλλωστε, προσφέρει μια στιγμή που ο χρόνος «χάνεται» και σημασία έχει η ουσία των πραγμάτων, αυτά που ο καθένας εμπνέει τον εκάστοτε άγνωστο «καθένα» να νιώσει.