Ο Σταμάτης Φασουλής ήταν καλεσμένος του Γρηγόρη Αρναούτογλου όπου μίλησε για πολλά.
«Όταν πέθανε ο πατέρας μου κατάλαβα πως δεν αξίζει το θέατρο»
«Όταν πέθανε ο πατέρας μου, το μπαλκόνι τους έβλεπε το Σμαρούλα όπου έπαιζα τότε και πέθανε την Κυριακή το μεσημέιρ και γω είχα δυο παραστάσεις. Έπαιζα, βέβαια, και η μητέρα μου με άκουγε να παίζω και να γελάω από το μπαλκόνι ενώ ο πατέρας μου ήταν νεκρός. Εκείνο που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν ότι εγώ είχα το πένθος μου, έπαιζα εντελώς μηχανικά και τα γέλια ήταν ίδια».
«Λέω τότε πως κάπου δεν αξίζει το θέατρο. Αν ο ψυχισμός δεν επηρεάζει καθόλου και η τεχνική υπερέχει αυτού και μόνο με την τεχνική, την εξωτερική ηχητική μπάντα δηλαδή του ρόλου και την εξωτερική κίνηση, χωρίς μέσα τίποτα να μετέχει, έχεις τα ίδια αποτελέσματα, κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανίας. Κάτι δεν πάει καλά. Κάτι, αυτό που λέμε, δεν το αισθάνθηκα. Εγώ αισθανόμουν το πένθος της ζωής μου και από κάτω γελάγαν σαν τρελοί όπως και κάθε βράδυ σε αυτό το νούμερο» συμπλήρωσε ο Σταμάτης Φασουλής
Τα χαρτιά, το ποτό και οι παρέες της μπιρίμπας
«Έπαιζα πολύ χαρτιά. Για δεκαπέντε χρόνια έπαιζα πάρα πολύ. Έπαιζα πόκα κάθε μέρα αλλά αυτό στα μακρινά χρόνια επί… δεινοσαύρων εποχή.
