Οι μέρες αυτές για την Ηλιάνα Παπαγεωργίου ήταν μια καλή ευκαιρία για να σκεφτεί όλα εκείνα τα πράγματα που της λείπουν.
Δείτε τι έγραψε η Ηλιάνα Παπαγεωργίου στα instastories της.
«Μου πήρε πολλές μέρες να «χωνέψω αυτό που συμβαίνει. Έκανα ένα βήμα πίσω ακολουθώντας τις οδηγίες για social distancing, με την ευκαιρία όμως έκανα και social media distancing. Συνειδητοποίησα ότι δεν έχει αλλάξει και πολύ η ζωή μου… όταν δεν εργάζομαι προτιμώ να είμαι στο σπίτι μου και οι άνθρωποι στη ζωή μου είναι λίγοι και καλοί και μαζί τους έχω συνεχή επικοινωνία. Αυτό που μου λείπει όμως είναι η αγκαλιά τους. Μου λείπει αυτή η αγκαλιά που νιώθω όταν με αγκαλιάζουν σφιχτά και με αγάπη. Μου λείπει η οικογένειά μου και η Νεφέλη μου που είναι μακριά, μου λείπει η Έλενα Χριστοπούλου και η αγκαλιά της, οι συμβουλές του @apostolisnk, το γέλιο της @vasilikis_roussou και οι στιγμές με τους συνεργάτες μου. Μου λείπει να βγω από το σπίτι μου, να μπω στο αμάξι μου, να βάλω τη μουσική στο τέρμα και να πάω μια βόλτα έτσι χωρίς λόγο.
«Αυτές τις μέρες έχω σκεφτεί τα πάντα»
Αυτές τις μέρες έχω σκεφτεί τα πάντα (όπως όλοι μας πιστεύω) τι μου αρέσει στη ζωή μου, τι θα ήθελα να αλλάξω, τι έχω αφήσει πίσω γιατί «και αύριο μέρα είναι»…και μπορώ να πω πως κάποιες στιγμές νιώθω έτοιμη να τα αλλάξω όλα και κάνω σχέδια και άλλες φορές μου φαίνεται τόσο δύσκολο αυτό που ζούμε που ξεπερνάει τη θέλησή μου για αλλαγές και σκέψεις για το μέλλον.
Τα σκέφτηκα λοιπόν τα ζύγισα και μόλις αποφάσισα ότι τα θετικά είναι πάντα περισσότερα. Τα χαμόγελά μας έχουν πάντα περισσότερη δύναμη. Και η αγάπη είναι πάντα μεγαλύτερη οποιουδήποτε κακού.
Και εδώ ας μην ξεχνάμε ότι οι περισσότεροι από εμάς έχουμε το προνόμιο να μείνουμε σπίτι. Δεν είναι απλή υποχρέωση και ευθύνη είναι προνόμιο. Και πρέπει να το αντέξουμε για όσους είναι εκεί έξω και εργάζονται για εμάς. Για όσους νοσούν ή έχουν κάποιον δικό τους ου νοσεί και ζουν στον φόβο και την αγωνία. Για τις ευπαθείς ομάδες, τον παππού μας την γιαγιά μας. Για όσους αυτή τη στιγμή είναι μόνοι τους στο σπίτι… Γιατί εδώ έχω σταθεί και πάλι τυχερή. Έχω μια αγκαλιά στο σπίτι που μετράει για όλες μαζί…
Θα σηκωθώ λοιπόν από τον καναπέ και θα σταματήσω να κοιτάω το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, που ευτυχώς λόγω δουλειάς δεν πρόλαβα να ξεστολίσω και τώρα το κοιτάω με χαρά μικρού παιδιού, θα βάλω τις ωραίες μου πιτζάμες, μια στέκα με παγέτες (γιταί, γιατί όχι;) θα κάνω τη μάσκα μου και θα τελειώσω τις φακές μου. Θα εκτιμήσω τις ημέρες που έχω το προνόμιο να είμαι ασφαλής στο σπίτι. Και αύριο λέω να κάνω παστίτσιο. Εσύ; Τι καλό θα κάνεις αύριο;
