Η αποδοχή φέρνει µαζί της µια ελευθερία. Αποδέχοµαι σηµαίνει πως αναζητώ το καλό που κρύβεται µέσα σε ένα εµπόδιο, σε µια ταλαιπωρία. Δηλαδή το να µπορούµε να χαλαρώνουµε και να απολαµβάνουµε ακόµη και µια κατάσταση δυσάρεστη, γνωρίζοντας πως η σύγχυση, ο πόνος, ο φόβος, η αβεβαιότητα και η σύγκρουση είναι οχήµατα για την ανάπτυξή µας. Μπορεί όπως οι µαθητές του σχολείου να µην απολαµβάνουµε το µάθηµα και να προτιµούµε το διάλειµµα, το πρώτο όµως είναι εκείνο που θα µας διαµορφώσει. Oταν λοιπόν αποδεχτούµε ότι στη ζωή δεν υπάρχει µόνο η πανσέληνος, αλλά υπάρχουν και τα µαύρα φεγγάρια, τότε οι ζόρικες µέρες και οι δύσκολες εποχές θα είναι συντοµότερες. Νοµοτελειακά εξάλλου, τη νύχτα διαδέχεται η µέρα.
Η αγάπη για τον εαυτό μας
Πολλές φορές, η αλαζονεία, η έπαρση, ο ναρκισσισμός παρερμηνεύονται ως αγάπη για τον εαυτό. Αυτά όμως είναι μόνο φόβος. Η αγάπη για τον εαυτό είναι έννοια ταυτόσημη με τον σεβασμό, τη φροντίδα, την ευγνωμοσύνη και την εκτίμηση που πρέπει να νιώθουμε για τον εαυτό μας, για το θαύμα του μυαλού και του σώματός μας. Eχουμε όμως την τάση να επιβραβεύουμε και να εκτιμούμε τον εαυτό μας μόνο όταν μας εξυπηρετεί όπως ακριβώς θέλουμε, σαν ένας πιστός υπηρέτης. Οταν είναι τρωτός και ευάλωτος, τον μαστιγώνουμε και τον τιμωρούμε. Η αληθινή και ανιδιοτελής αγάπη όμως έχει να κάνει με την άνευ όρων αποδοχή του εαυτού μας. Αποδοχή των φόβων μας, των εμμονών μας, της κούρασής μας, της νωθρότητάς μας. Μόνο μέσω της αποδοχής και της νομιμοποίησης των πλευρών του εαυτού μας που μας είναι δυσάρεστες μπορούμε να κάνουμε ειρήνη με τον εαυτό μας και να θεραπευτούμε ή να προβούμε σε κάποιες αλλαγές.
Δυστυχώς, με διάφορες συμπεριφορές δείχνουμε ότι μας ταλαιπωρούμε:
- Μας μαλώνουμε και μας κριτικάρουμε αδιάκοπα.
- Φθείρουμε το σώμα μας με ακατάλληλες τροφές και το πνεύμα μας με τοξικές ουσίες.
- Εχουμε την εσφαλμένη πεποίθηση πως δεν είμαστε άξιοι να μας αγαπήσουν.
- Αναβάλλουμε διαρκώς την πραγματοποίηση εκείνων που μπορούν να μας ωφελήσουν.
- Δημιουργούμε αρρώστιες και πόνους στο σώμα μας.
- Επινοούμε προβλήματα.
- Επιλέγουμε συντρόφους και συνεργάτες που μας υποβιβάζουν.
- Φοβόμαστε να δημιουργήσουμε οικειότητα από φόβο μήπως πληγωθούμε.
- Κατηγορούμε τους άλλους για να μην αναλάβουμε την ευθύνη για τον εαυτό μας.
- Θέλουμε πάντα να είμαστε αρεστοί και αποδεκτοί από όλους.
- Αποφεύγουμε να πάρουμε τις απαιτούμενες αποφάσεις από φόβο μήπως δεν είναι οι σωστές.
- Πιστεύουμε ότι η αυταξία μας καθορίζεται από τις επιτυχίες μας.
- Κατηγορούμε τον εαυτό μας όταν δεν κρατάμε τα προσχήματα και συμπεριφερόμαστε με κοινωνικά μη ενδεδειγμένους τρόπους.
Γινόμαστε αυτό που σκεφτόμαστε
Οι σκέψεις που χρησιμοποιούμε διαμορφώνουν την πραγματικότητά μας και μετατρέπονται σε αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Για να μας συμβούν εξαιρετικά πράγματα θα πρέπει να έχουμε προετοιμάσει το έδαφος: θα πρέπει να τα οραματιστούμε και να τα περιμένουμε. Εκείνα στα οποία εστιάζουμε επεκτείνονται. Η μοίρα μας καθορίζεται από εκείνα με τα οποία ασχολούμαστε επισταμένα. Αναγνωρίζουμε λοιπόν τη μεγαλοπρέπειά μας και αφού αποδεχτούμε και παραδοθούμε σε οποιοδήποτε άβολο συναίσθημα μας κατακλύζει την εκάστοτε εποχή, σταδιακά το αποδομούμε. Αφού το εξετάσουμε προσεκτικά, θα παρατηρήσουμε ότι πίσω από αυτό το δυσάρεστο συναίσθημα κρύβεται μια αρνητική πεποίθηση που πρέπει να ξεπεράσουμε. Επειτα, ας δεσμευτούμε απέναντι στον εαυτό μας να κάνουμε κάθε σκέψη μας κάτι πανέμορφο, σαν ένα μικρό έργο τέχνης!
