Ο χωρισμός δεν είναι κάτι που αποτελεί ένα ευχάριστο γεγονός καθώς το άτομο ειδικά που το χωρίζουν στεναχωριέται ακόμη περισσότερο. Χωρίς να σημαίνει βέβαια ότι και αυτός που αποφασίζει να χωρίσει δε στεναχωριέται.
Τι συμβαίνει;
Στην ουσία, όταν χωρίζουμε ο εγκέφαλός μας περνάει σε ένα στάδιο στο οποίο πρέπει να παράγει τις χημικές ουσίες που δημιουργούν την ευτυχία με διαφορετικούς ρυθμούς. Ουσίες όπως η ντοπαμίνη, η ωκυτοκίνη και η σεροτονίνη διαταράσσονται με αποτέλεσμα να νιώθουμε ότι έχει πέσει η διάθεσή μας.
Επειδή οι ουσίες αυτές ήταν σε μεγάλη συνάφεια με το γεγονός ότι είχαμε σχέση, επηρεάζονται επίσης άμεσα και εκείνες με αποτέλεσμα να πονάμε και σωματικά.
Δεν είναι δηλαδή κάτι που νομίζουμε ότι βιώνουμε πονώντας χωρίς όντως να το βιώνουμε. Στην αρχή βιώνουμε το στάδιο της άρνησης και δε συνειδητοποιούμε τι ακριβώς έχει γίνει. Στον εγκέφαλο βλέπετε «αρέσει» η συνήθεια και η σταθερότητα.
Θλίψη
Πρέπει να αποδεχτούμε ότι ένα κομμάτι μας δε θα υπάρξει ξανά. Ένα κομμάτι του χαρακτήρα μας και της προσωπικότητάς μας χάνετε από μέσα μας όταν χωρίζουμε διότι αυτό ακριβώς το κομμάτι του χαρακτήρα μας, δημιουργήθηκε όσο είχαμε τη συγκεκριμένη σχέση.
Είναι κατά κάποιον τρόπο σαν πένθος. Πενθούμε στην ουσία το πώς νιώθαμε και το πώς σκεφτόμασταν ή πώς βλέπαμε τον κόσμο γύρω μας και εμάς τους ίδιους.
Νεύρα
Όταν χωρίζουμε είναι λογικό από το στάδιο της άρνησης και της θλίψης να πηγαίνουμε στο στάδιο με τα νεύρα. Εκεί είναι που αρχίζεται και «χτίζεται» ξανά το «εγώ» μας με αποτέλεσμα να παίρνουμε τη δύναμη να καταλάβουμε ότι δε φταίμε μόνο εμείς για αυτόν τον χωρισμό.
Φυσικά τα νεύρα έχουν να κάνουν με το γεγονός ότι αναρωτιόμαστε γιατί μας χώρισε ο άλλος και νευριάζουμε γιατί θεωρούμε ότι δεν το αξίζαμε.
Αποδοχή
Ήρθε η ώρα να πας παρακάτω. Θα περνάς όλα αυτά τα στάδια κατά καιρούς με «εξάρσεις» αλλά κάποια στιγμή θα συνηθίσεις. Θα πας παρακάτω. Εκεί είναι που έχεις ήδη συνειδητοποιήσει ότι προφανώς η ζωή συνεχίζεται και πως κάποια στιγμή θα σε ξανα-αγαπήσουν.
