Κάθε γονιός χαίρεται όταν βλέπει ότι το παιδί έχει κληρονομήσει τη μύτη ή τα μάτια του. Τώρα όμως ξέρουμε ότι το παιδί μπορεί να πάρει και την υπευθυνότητά μας. Μία έρευνα που αφορά περισσότερα από 700 αδέρφια δείχνει ότι το DNA μάλλον επηρεάζει περισσότερο την πυξίδα ηθικής, συγκριτικά με το μεγάλωμα. Παρόλα αυτά, οι ερευνητές θεωρούν ότι τα γονίδια μας δίνουν απλώς πιθανότητες, αφού ακόμα μπορούμε να διαμορφώσουμε το ποιοι θα γίνουμε.
Η μελέτη διεξήχθη στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια και επικεφαλής ήταν η Αμάντα Ράμος, υποψήφια διδάκτωρ από το τμήμα της Ψυχολογίας. ‘Πολλές έρευνες έχουν δείξει μία σύνδεση μεταξύ του μεγαλώματος και αυτών των ενάρετων χαρακτηριστικών προσωπικότητας. Μέχρι τώρα όμως δεν είχε ερευνηθεί ο γονιδιακός παράγοντας. Φυσικά και παίζει ρόλο το πώς οι γονείς μεγαλώνουν τα παιδιά, αλλά τουλάχιστον εν μέρει, οφείλεται και στη γενετική.
Οι ερευνητές ανέλυσαν 720 ζευγάρια αδερφών ηλικίας 12-14 ετών. Συμπεριλήφθηκαν δίδυμα, αδέρφια χωρισμένων γονιών αλλά και ετεροθαλή. Με το να συμπεριληφθούν διαφορετικά είδη αδερφών, οι ερευνητές θα έφταναν βαθιά στο πόσο πολύ τα γονίδια επηρεάζουν τα χαρακτηριστικά προσωπικότητας. Για παράδειγμα, τα πανομοιότυπα δίδυμα μοιράζονται το ίδιο DNA, ενώ τα ετεροθαλή αδέρφια που δεν έχουν κοινούς γονείς, μπορεί να ζουν στο ίδιο σπίτι.
Οι ερευνητές μέτρησαν το μέγεθος της έκθεσης των παιδιών στη ‘γονική θετικότητα’, με στοιχεία όπως η επιβράβευση και η ανταπόκριση, αλλά και στον αρνητισμό, όπως οι φωνές και οι συγκρούσεις. Όταν οι συμμετέχοντες έφτασαν σε ηλικία 25-27 ετών, οι επιστήμονες ανέλυσαν το πόσο υπεύθυνοι και ευσυνείδητοι ήταν. Τα αποτελέσματα αποκάλυψαν ότι, αν και το θετικό μεγάλωμα σχετιζόταν με αυτά τα χαρακτηριστικά προσωπικότητας, η επίδραση ήταν δυνατότερη στα αδέρφια που είχαν γενετική συγγένεια.
‘Βασικά βρήκαμε ότι τόσο τα γονίδια όσο και το μεγάλωμα επιδρούν στα χαρακτηριστικά. Ο τρόπος που φέρονται τα παιδιά, εν μέρει, οφείλεται σε γενετική ομοιότητα και οι γονείς ανταποκρίνονται σε αυτές τις κοινές συμπεριφορές’, τόνισε η Δρ. Ράμος. Η Τζένε Νάιντερχίζερ, καθηγήτρια ψυχολογίας, ανθρώπινης ανάπτυξης και οικογενειακών σπουδών, πιστεύει ότι αυτή η έρευνα βοηθά στο να εξηγηθεί πώς σχηματίζουν οι γονείς τη συμπεριφορά του παιδιού. ‘Οι περισσότεροι γονείς υποθέτουν ότι τα παιδιά διαμορφώνονται μέσα από το εκάστοτε περιβάλλον και τη συμπεριφορά των γονιών. Αλλά τώρα αποδεικνύεται ότι υπάρχουν και κληρονομικές επιρροές. Κληρονομούν την τάση αλλά χρειάζονται ακόμα την αγάπη, τη φροντίδα και την προσοχή των γονιών τους’.
