Καλώς ή κακώς, όλοι οι άνθρωποι φτάνουμε στην ενηλικίωση έχοντας κατηγοριοποιήσει τους ανθρώπους και έχοντας στο μυαλό μας συγκεκριμένες πεποιθήσεις. Όσο και αν θέλουμε να αυτοαποκαλούμαστε ανοιχτόμυαλοι, υπάρχουν πράγματα που μας ενοχλούν, αυτά που αποδεχόμαστε και αυτά που δεν θα ανεχόμασταν ούτε νεκροί. Υποθέτω ότι αυτό συμβαίνει αναπόφευκτα ώστε να μπορούμε να φιλτράρουμε σχετικά γρήγορα ποιοι άνθρωποι μας ταιριάζουν και ποιοι όχι.
Είναι όμως αυτό οκ τελικά; Μπορούμε να καταλήξουμε κάπου μόνο από τις πρώτες εντυπώσεις; Αλλά υπάρχει και κάτι που είναι ακόμα χειρότερο; Μπορούμε να δεχθούμε την ανατροπή της εικόνας από τον άλλο; Έστω ότι γνωρίζεις έναν άντρα που θεωρείς ότι έχει αρνητικά στοιχεία που δεν σου αρέσουν αλλά στην πορεία αποδεικνύεται ότι έκανες λάθος και δεν είναι αυτό που περίμενες. Είσαι έτοιμη να αποδεχθείς τη ‘διορθωμένη’ εικόνα ή εμμένεις στην αρχική σου άποψη; Εμείς οι άνθρωποι έχουμε την τάση να μένουμε μπετόν αρμέ στις γνώμες μας και θέλουμε να βλέπουμε στους άλλους αυτό που θέλουμε να δούμε. Γιατί πώς αλλιώς θα συντηρηθεί η εικόνα που θέλουμε να έχουμε για τους άλλους; Για να γίνω λίγο πιο κατανοητή: γνωρίζεις άντρες που φέρονται άσχημα αλλά έρχεται ένα νέο πρόσωπο που είναι ευγενικό και το διέπει η ειλικρίνεια. Εσύ όμως θέλει να νομίζεις ότι όλοι οι άντρες είναι ίδιοι και αρνείσαι να δεις την ωραία πλευρά του.
Και θα αναρωτιέσαι τώρα ‘μα γιατί να το κάνω αυτό; Καμιά μαζόχα είμαι’; Ναι πολύ πιθανόν. Προκειμένου να νιώσουμε ότι έχουμε δίκιο, είμαστε ικανοί να βλέπουμε την πραγματικότητα διαστρεβλωμένα μόνο και μόνο για να μην πέσουμε έξω στην κρίση μας.
- Μα αφού σου λέω δεν σου φέρθηκα άσχημα
- ‘Όχι μου φέρθηκες
- Έχεις αποδείξεις γι αυτό που λες;
- Δεν χρειάζομαι αποδείξεις. Έχω το ένστικτό μου. Εξάλλου όλοι ίδιοι είστε.
- Όχι δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Και νομίζω η συμπεριφορά μου δείχνει αυτό ακριβώς.
- Ό,τι και να κάνεις, εγώ ξέρω ποια είναι η αλήθεια.
Μήπως είναι γνώριμος αυτός ο διάλογος; Μήπως όντως δεν μπορούμε να δούμε κάθε άνθρωπο για αυτό που είναι και το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να τιμάμε το πρότυπο που έχουμε δημιουργήσει στο μυαλό μας; Όσες αρνητικές εμπειρίες και αν έχουμε από τις σχέσεις, κάθε φορά θα πρέπει να είναι πρώτη φορά. Όταν ξεκινάς κάτι και το φορτώνεις με τα τραύματα του παρελθόντος, με τις προηγούμενες σχέσεις και με τις προσδοκίες για τελειότητα, εννοείται ότι θα απογοητευτείς και θα επαναλάβεις το μοτίβο σου. Όταν όμως απαλλαχθείς από τα στεγανά και την κατηγοριοποίηση, είναι πιο πιθανό να δεις τον άλλο για αυτό που πραγματικά είναι και να μην τον βάλεις στο ίδιο σακί με όλους (τους πρώην).
