Έχουμε μιλήσει τόσο πολύ για τη σημασία της αποδοχής των άλλων ανθρώπων και για το πώς πρέπει να σεβόμαστε τη διαφορετική προσωπικότητα, ακόμα κι αν δεν την κατανοούμε. Ναι, δεν θα αρνηθώ ότι έτσι είναι τα πράγματα και ότι οφείλουμε να επιτρέπουμε στους συνανθρώπους μας να υπάρχουν με τον τρόπο που νομίζουν. Πόσο λεπτή είναι όμως η γραμμή μεταξύ αποδοχής και καταπάτησης της δικής μας ελευθερίας και προσωπικότητας; Το καταπληκτικό είναι όταν δύο άνθρωποι είναι διαφορετικοί, κανείς δεν γίνεται επικριτικός, κανείς δεν προσπαθεί να αλλάξει τον άλλο και αυτές οι δύο προσωπικότητες συνυπάρχουν χωρίς να μπαίνουν στον προσωπικό χώρο του άλλου. Αυτή είναι μία μαγική συνάντηση κι άμα σας προκύψει, να μου στείλετε μήνυμα.
Οι κλασικές όμως σχέσεις δεν είναι τόσο ιδανικές. Η πραγματικότητα είναι ότι όλοι (άντε, οι περισσότεροι) θέλουμε να επεμβαίνουμε και να κάνουμε προβολή τα δικά μας θέματα. Και δεν εννοώ ότι αυτό είναι ένα ανδρικό στοιχείο. Βασικά είναι ένα ανθρώπινο στοιχείο που θέλει αρκετή προσπάθεια για να αποβληθεί και να μην υπάρχει γύρω μας σαν μεταστατικός καρκίνος. Πιο συγκεκριμένα, μπορεί να είσαι σε μία σχέση όπου ναι, δεν υπάρχει άσκηση σωματικής βίας, αλλά μπορεί να υπάρχουν αυτά τα στοιχεία που σε προβληματίζουν ή που τα μπερδεύεις με εκδήλωση αγάπης και ενδιαφέροντος. Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και δείχνει ανοχή σε άλλα πράγματα, αλλά πόσο οκ είναι να δείχνεις μία μόνιμη ανοχή και να βαπτίζεις τη θυματοποίηση… αποδοχή του άλλου;
Μήπως σε ζηλεύει παθολογικά και μελετά εξονυχιστικά κάθε σου κίνηση, είτε είναι απτή είτε είναι σοσιαλμιντιακή; Σε περιμένει στη γωνία να σε κατηγορήσει για ο,τιδήποτε κάνεις (ή φαντάζεται ότι κάνεις); Σου δημιουργεί άγχος επειδή δεν ανταποκρίνεσαι στις ανάγκες και στα θέλω του; Σου δίνει ένα ψυχογραφικό τεστ μια στο τόσο με βάση το οποίο είσαι αδιάφορη, άψυχη και απόμακρη; Αποκρύπτεις πράγματα επειδή ξέρεις ότι θα δημιουργήσουν υστερίες και εντάσεις μεταξύ σας; Σε αγριοκοιτάζει και νιώθεις να λουφάζεις από τρόμο; Αν έδωσες έστω και ένα ναι στις άνωθι ερωτήσεις, τότε βρίσκεσαι σε μία κακοποιητική σχέση κι ας μην υπάρχει σωματική ή (ξεκάθαρη) λεκτική βία.
Και πάντα υπάρχει ο κίνδυνος του να φτάσεις στο σημείο να αποδέχεσαι τα πάντα επειδή είσαι ερωτευμένη ή επειδή σε έχει πείσει ότι είσαι άψυχη και δεν ξέρεις να αγαπάς πραγματικά. Και κάνεις ένα μόνιμο αγώνα για να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Η αγάπη πάντως δεν περιλαμβάνει αρνητική κριτική, παρακολούθηση, καχυποψία ή προσπάθεια αλλαγής του άλλου. Και δεν εννοώ με αυτό ότι θα κρίνεις εσύ εκείνον. Αλλά μήπως ήρθε η στιγμή να βγεις για ένα λεπτό από τον εαυτό σου και να δεις πού έχεις δώσει απλόχερα την καρδιά σου και ποιας μεταχείρισης τυγχάνει;
Σε αυτό το σημείο να πούμε ότι κανένας δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Σίγουρα υπάρχουν πράγματα που κι εσύ κάνεις (ακόμα και άθελά σου) μέσα στη σχέση. Ίσως να είδες και δικά σου στοιχεία στα παραπάνω ερωτήματα και καλό είναι να δεις πώς φέρεσαι κι εσύ στο σύντροφό σου. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι χρειάζεται να παραμένεις σε μία τοξική σχέση, ακόμα κι αν εσύ γίνεσαι μία από τα ίδια. Είναι καλύτερο να πάρεις χρόνο μόνη σου και να δεις τι χρειάζεσαι, τι δεν χρειάζεσαι και πόσο ψηλά τοποθετείς την ανθρώπινη αξία σου.
