Κι ενώ σκέφτεσαι ότι είναι πολύ γλυκό που δύο άνθρωποι αγαπιούνται και θεωρούν σημαντική ο ένας την παρουσία του άλλου, είναι όντως έτσι τα πράγματα; Είναι θέμα αγάπης ή θέμα ανάγκης; Το να αγαπάς έναν άνθρωπο, σημαίνει ότι η μόνιμη παρουσία σου είναι και ένδειξη νοιαξίματος; ‘Με χρειάζεται’, ‘έτσι βλέπω εγώ τη σχέση’, ΄δεν βγαίνω τα βράδια για ποτό χωρίς το σύντροφό μου’. Αυτές οι φράσεις είχαν ένα κάποιο νόημα τον 1960, που η θέση της γυναίκας (όχι για όλες) ήταν κυρίως στην κουζίνα. Το επόμενο βήμα ήταν να μάθει να συνδέεται με ένα σύντροφο και να μην είναι απλά η μαγείρισσά του.
Αλλά, εν έτει 2018, πόσο οκ είναι να περιστρέφεται η ζωή σου γύρω από έναν άντρα και να μην νιώθεις ότι κάτι δεν πάει καλά που η δική σου προσωπικότητα έχει μείνει λίγα βήματα πίσω; Ότι στην πραγματικότητα του αφιερώνεσαι όπως έκαναν οι γυναίκες πριν 60 χρόνια, αλλά χωρίς να πρέπει να του φτιάχνεις λαχανοντολμάδες. Από την άλλη, είναι πολύ άδικο να κατηγορούμε μόνο τους άντρες για αυτήν τη συμπεριφορά, γιατί μπορεί να γίνει εύκολα και γυναικείο στοιχείο χαρακτήρα. Και οι γυναίκες που απαιτούν το 100% του ελεύθερου χρόνου του συντρόφου τους και τον περνούν από ανάκριση ή παραπονιούνται κάθε φορά που βγαίνει έξω χωρίς λουρί, μπαίνουν στην ίδια κατηγορία με τους άντρες που δεν αντέχουν καθόλου τη μοναξιά (ή μοναχικότητα, όπως θέλετε) και θέλουν ένα σύντροφο να παίζει όλους τους ρόλους στη ζωή τους.
Η κατηγορία ‘άσε, θα τα πω εγώ’. Η αγαπημένη μου. Όταν έχεις την τύχη να συναντάς ένα ζευγάρι και ο ένας ξεκινά να λέει μία προσωπική του ιστορία. Ξαφνικά, τη σκυτάλη παίρνει ο άλλος και σου διηγείται κάτι που δεν τον αφορά ή χώνεται σαν σφήνα να συμπληρώσει κάτι, θεωρώντας πως έχουν παραλειφθεί σημαντικές λεπτομέρειες. Μαντέψτε ποιος ευθύνεται για αυτήν την κατάσταση. Εκείνος που δεν του κόβει τον αέρα και τον βλέπει με σεβασμό και δέος, όπως όταν ήμουν μικρή κι ο μπαμπάς μου μου εξηγούσε γιατί δεν πρέπει να πειράζω τον αφαλό μου γιατί θα λυθεί(φοβία που έχω ακόμα και σήμερα). Το ζευγάρι δεν είναι ισότιμο, γιατί κάποιος νιώθει λίγο περισσότερο κηδεμόνας από όσο θα έπρεπε. Και ο άλλος μπαίνει πάντα στη θέση του άτολμου παιδιού που δεν ξέρει πολλά ώστε να σταθεί σαν ενήλικας σε μία συζήτηση. Και αν τολμήσεις να πεις τη γνώμη σου, ή που δεν ακούγεσαι ή που σε βάζει στη θέση σου γιατί δεν έχει συνηθίσει στην ισοτιμία.
Το να είμαι ένα με το σύντροφό μου, αν υποθέσουμε ότι μπορεί να συμβεί αυτό, έχει να κάνει περισσότερο με την ψυχική σύνδεση. Νιώθεις ότι συνεννοείσαι σε ένα βαθύτερο επίπεδο, χωρίς να χρειάζεται να λες πολλά και, κυρίως, χωρίς να πρέπει να είσαι μόνιμα παρούσα στη ζωή του. Ο άνθρωπος είναι ένα πολύπλευρο ον που χρειάζεται να ικανοποιεί όλες τις κοινωνικές και πνευματικές ανάγκες του αν θέλει να λέγεται πλήρης και αυτόνομος. Αν δεν θέλει να είναι αυθύπαρκτη προσωπικότητα, τότε ναι, ίσως η σχέση ‘είμαστε ένα’, να είναι όντως αυτό που του ταιριάζει περισσότερο.
