Υπάρχει όντως αυτό που λένε ότι κάποια ζευγάρια δεν τσακώνονται ποτέ και ζουν βαθιά μέχρι τα γεράματα τόσο ευτυχισμένοι που η μόνη του έγνοια είναι μην στάξει το βούτυρο ενώ παίρνουν πρωινό; Και ακόμα χειρότερα, υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι αυτό είναι υπαρκτή πραγματικότητα;

Μην με παρεξηγείτε, δεν είμαι καμία κυνική που θέλει να βλέπει τους άλλους να υποφέρουν αλλά η ευτυχία δεν είναι συνεχόμενη σαν καρδιογράφημα αποθανόντα. Δηλαδή, αν το δούμε γενικά και κρίνουμε μόνο από τους ίδιους μας τους εαυτούς, νιώθουμε κάθε μέρα ευφορία;  Υπάρχουν και οι εξωτερικές συνθήκες που μας αναστατώνουν, ανατρέπουν τα δεδομένα και μας αναγκάζουν να ακολουθήσουμε.

Επομένως, δεν γίνεται να μιλάμε για μία σχέση χωρίς εντάσεις, θυμό, φόβο ή προβλήματα. Αυτό για το οποίο μπορούμε να μιλήσουμε είναι για κάτι κοντινό σε αυτό που ο καθένας μας κρίνει ως ευτυχία. Αν εγώ θέλω μία σχέση με ένταση και πάθος ώστε να μην βαριέμαι, έτσι ορίζω την ευτυχία. Αντίστοιχα, υπάρχουν άνθρωποι που χαίρονται μόνο όταν βρίσκονται σε απόλυτη ηρεμία (σαν το κώμα ένα πράγμα). Τότε ναι, μπορούμε να μιλάμε για την πιθανότητα εύρεσης της ευτυχίας. Ακόμα όμως κι αυτό, είναι μία μεγάλη διαδρομή που πρώτα πρέπει να κάνουμε με τον εαυτό μας. Το ξέρω ότι τα κλισέ είναι γελοία, αλλά υπάρχει μεγάλη βάση σε κάποια από αυτά και καλό είναι να μην τα αγνοούμε. Η ευτυχία είναι κάτι που ξεκινά και καταλήγει σε εμάς. Σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας. Στο πώς αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες. Στο αν βλέπουμε τη ζωή σαν μισογεμάτο ποτήρι ή όχι. Δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε από έναν άλλον άνθρωπο να έρθει να μας σώσει ή να μας χαρίσει τη χαμένη ευτυχία μας. Γιατί θα αποκαλυφθεί ότι δεν ισχύει και η απογοήτευση θα είναι πολύ μεγάλη.

Δεν ξέρω αν υπάρχει απόλυτα ευτυχισμένη σχέση ή άνθρωποι που είναι για πάντα μαζί και βιώνουν καθημερινά το μεγάλο έρωτα. Αυτό που (μάλλον) ξέρω είναι ότι η ζωή είναι ένα μονοπάτι που πάντα μας δίνει τουλάχιστον δύο επιλογές και καλούμαστε να διαλέξουμε. Κάτι κερδίζουμε και κάτι χάνουμε. Συνήθως κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε τη δεδομένη χρονική στιγμή ακόμα κι αν αποδειχθεί ότι ήταν λάθος. Η επιλογή του συντρόφου ή του συνοδοιπόρου (αν το θέλετε πιο ποιητικά) κάτι μας δίνει και κάτι μας στερεί. Αν τον δούμε έτσι ακριβώς όπως είναι από την αρχή, ξέρουμε τι παίρνουμε. Μπορεί γουρούνι στο σακί, μπορεί και τον άνθρωπο που θα μας καταλάβει και θα μας αποδεχθεί στα χάλια που είμαστε. Χωρίς μόνιμη καθημερινή χαρά, χωρίς διαρκή έρωτα που δεν τελειώνει ποτέ και χωρίς την υπέροχη πλευρά μας που βάζει πάντα κραγιόν και λέει πάντα το σωστό πράγμα τη σωστή στιγμή.