Κάθε φορά τα ίδια. Ξεκινάς για βραδινή έξοδο με τις φίλες σου, βάζεις το φόρεμα που σου δίνει αυτοπεποίθηση, τινάζεις ανέμελα τα μαλλιά, πηγαίνεις στο μπαρ που υποτίθεται ότι όλοι φλερτάρουν μεταξύ τους, αλλά εσένα δεν σου μιλάει ούτε ο μπάρμαν. Μόνο για παραγγελία και για να πληρώσεις στο τέλος. Και αυτό συμβαίνει κατά κόρον. Όλοι προσεγγίζουν τις φίλες σου κι εσύ μένεις να κοιτάς κατάματα τα ξηροκάρπια και να αναρωτιέσαι τι πηγαίνει λάθος; Αλλά το ίδιο συμβαίνει και στη δουλειά, και στις φιλικές συγκεντρώσεις και στα πάρτι και στις διακοπές.

Ανήκεις σε αυτήν την κατηγορία που όλοι σε λένε ξινή; Τύπου κάθεσαι στην καρέκλα, ποζάρεις και τους κοιτάς όλους υποτιμητικά; Από τη μία, εντάξει, αυτό είναι το στιλ σου και δεν αλλάζει από τη μία στιγμή στην άλλη. Από την άλλη, αν έχεις μία μόνιμη πόζα και νιώθεις ότι όλοι είναι λιγοστοί μπροστά σου, πώς θα σε πλησιάσουν; Φαίνεται παντού πάνω σου το πώς νιώθεις για εκείνους. Καταρχάς, γιατί νιώθεις τόσο αφ’υψηλού και ανώτερη; Το ξέρεις ότι το σύνδρομο ανωτερότητας είναι καμουφλαρισμένο σύνδρομο κατωτερότητας; Δεν υπάρχει λόγος να βλέπεις τους άλλους έτσι. Αν δεν σου κάνει κάποιος, απλώς το λες ευγενικά.

Ή ανήκεις στο άλλο άκρο και ντρέπεσαι υπερβολικά όταν πρέπει να μιλήσεις στο αντίθετο φύλο, ειδικά όταν υπάρχει διάθεση για φλερτ. Ιδανικά, θέλω να σου πω ότι όποιος ντρέπεται στερεύεται, αλλά καταλαβαίνω ότι αυτός είναι ο χαρακτήρας σου και δεν μπορείς ξαφνικά να γίνεις Elisabeth Taylor και να βγεις στους δρόμους με θράσος και πυγμή. Επομένως, είναι λογικό που δεν σε πλησιάζουν εύκολα, εφόσον κι εσύ δεν δίνεις το πράσινο φως.

Γιατί έχεις τόση ανάγκη να σε φλερτάρουν οι άντρες; Καθαρά και μόνο για λόγους επιβεβαίωσης. Στην πραγματικότητα, ένας θα σου αρέσει και θα θέλεις να προσεγγίσεις για να τον γνωρίσεις ακόμα καλύτερα. Οι πολλοί σε κάνουν να νιώθεις πιο σημαντική και πιο αρεστή. Δεν γίνεται να μετράς την αξία ή τη γοητεία σου με βάση το πόσοι σε φλερτάρουν ετησίως. Ούτε και να συγκρίνεσαι με τις φίλες σου, επειδή τυγχάνει να είναι πιο εξωστρεφείς από εσένα ή γνωρίζουν πιο εύκολα κόσμο.

Η ουσία δεν κρύβεται στο γιατί δεν σε πλησιάζουν και στο να κατηγορείς το ανδρικό φύλο. Το θέμα είναι να εντοπίσεις πώς φαίνεσαι εσύ στους άλλους και τι επιτρέπεις ή δεν επιτρέπεις, έστω και άθελά σου. Δεν εννοώ με αυτό ότι πρέπει να αλλάξεις για να γίνεις πιο προσιτή ή γλυκιά. Αλλά είναι πολύ σημαντικό να παραδεχθούμε (κυρίως στον εαυτό μας) ότι μας αναλογεί πάντα ένα μερίδιο ευθύνης στην αλληλεπίδραση με τους άλλους και δεν είμαστε παθητικά όντα. Αν σε στενοχωρεί τόσο το γεγονός, κάνε κάτι γι αυτό.

Δοκίμασε να φλερτάρεις. Αν δεν το έχεις εξασκήσει το σπορ, μπορεί να έχουμε ένα αστείο αποτέλεσμα αλλά ο παραλήπτης δεν το γνωρίζει αυτό. Δες το σαν ένα πείραμα όπου θα δοκιμάσεις κάποιες τεχνικές. Ακόμα καλύτερα, κάντο σε κάποιον που δεν σε πολυαφορά ώστε να μην έχεις και το άγχος της απόδοσης.

Επίσης, μπορείς απλά να σταματήσεις να το σκέφτεσαι εμμονικά και να παραπονιέσαι στους άλλους γι αυτό. Αποδέξου το ότι είσαι αυτή που είσαι και ότι δυσκολεύεσαι στην επαφή με τους άντρες. Ποιος ξέρει, μπορεί να γίνεις πιο προσιτή αν απλά χαλαρώσεις και αν αρχίσεις να βγαίνεις με σκοπό να περάσεις καλά και όχι για να γνωρίσεις απαραίτητα τον πατέρα των παιδιών σου.