Τα smartphones έχουν ήδη ‘εμπλακεί’ σε σοβαρές καταστάσεις όπως στα προβλήματα στις σχέσεις, στην αϋπνία, σε οδικά ατυχήματα και στην έλλειψη ενσυναίσθησης. Αυτό όμως που δεν έχει ληφθεί υπόψιν, ενώ θα έπρεπε, είναι κατά πόσο εμπλέκεται στην ανάπτυξη του παιδιού. Και δεν αναφερόμαστε στο χρόνο που περνούν τα ίδια σε αυτές τις συσκευές αλλά στο πώς φέρονται οι γονείς με τα δικά τους smartphones!
H ειρωνεία έγκειται στο ότι, αν και οι μητέρες ασχολούνται πολύ περισσότερο με τα παιδιά τους σε σχέση με τη δεκαετία του ’60, η ποιότητα της σχέσης είναι αντιστρόφως ανάλογη. Οι γονείς είναι παρόντες περισσότερο σωματικά, και πολύ λιγότερο πνευματικά. Σε καμία περίπτωση βέβαια, δεν μπορούμε να υποτιμήσουμε τους κινδύνους που κρύβονται στην άμεση σχέση των παιδιών με τα ηλεκτρονικά gadgets. Τα σημερινά νήπια περνούν περισσότερες από 4 ώρες μπροστά από μία οθόνη με τη βία και τις γρήγορες εικόνες να κυριαρχούν.
Ας επιστρέψουμε όμως στο θέμα που μας απασχολεί και στο νέο σύνδρομο ‘συνεχούς μερικής προσοχής’ από το οποίο ‘πάσχουν’ οι γονείς. Και αν αυτό κάνει κακό στους ίδιους, αναλογιστείτε πόσο επηρεάζεται η αλληλεπίδραση και η επικοινωνία που έχουν, ή θα έπρεπε να έχουν, με τα παιδιά τους. Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι οι γονείς επικοινωνούν πλέον σε υψηλότερο τόνο, με πιο απλή γραμματική και πιο υπερβολικό ενθουσιασμό. Παρόλα αυτά, μία έρευνα δείχνει ότι τα παιδιά 11 έως 14 μηνών ήξεραν τις διπλάσιες λέξεις από ένα παιδί 2 ετών που δεν είχε ‘εκτεθεί’ σε ανάλογη συμπεριφορά.
Ένας συσχετισμός που έχει γίνει σε σχέση με τη χρήση των smartphones είναι η αύξηση σωματικών ατυχημάτων των παιδιών, αλλά ισχύει το ίδιο και για τη γνωστική ανάπτυξη τους.Τα παιδιά δεν μπορούν να μάθουν όταν σπάμε τη ροή της συνομιλίας για να τσεκάρουμε το Ίνσταγκραμ. Η περιστασιακή έλλειψη προσοχής από τους γονείς δεν είναι καταστροφική, αλλά η χρόνια έλλειψη είναι ένα άλλο θέμα. Οι γονείς που δίνουν πολύ μεγάλη προσοχή στο κινητό τους εκνευρίζονται και πιο γρήγορα όταν διακόπτονται και κρίνουν το παιδί ως χειριστικό επειδή τους αποσπά, ενώ αποζητά απλά προσοχή. Και μιλάμε για μία εποχή όπου οι γονείς δείχνουν απροθυμία να ‘συνεργαστούν’ με τα παιδιά τους και στο σχολείο επικρατεί η έλλειψη αλληλεπίδρασης μεταξύ μαθητών και καθηγητών. Αλλά αυτό που αναδύεται στην επιφάνεια είναι το πρόβλημα των παιδιών με τις ηλεκτρονικές συσκευές. Είναι πιο εύκολο να κάνουμε προβολή στα παιδιά τα δικά μας λάθη και να ανησυχούμε για εκείνα αντί να επικεντρωθούμε στις δικές μας ελλείψεις.
Αν θέλουν οι γονείς να μπουν σε τροχιά αλλαγής, πρέπει να έχουν λιγότερες προσδοκίες από τον εαυτό τους και να μην ανταποκρίνονται σε όλες τις εξωτερικές πιέσεις. Να μάθουν να αφήνουν στην άκρη τα κινητά τους και να περνούν έστω και 20 λεπτά με τα παιδιά τους, αλλά αληθινά χωρίς αποσπάσεις και εξωτερικές ενοχλήσεις.
