Έπαθα διαβήτη τύπου 1 όταν ήμουν 10 χρονών. Σήμερα, είμαι 32 και νομίζω ότι δεν τον άφησα να κυριαρχήσει στη ζωή μου. Ζω όπως όλα τα κορίτσια. Σπούδασα, παντρεύτηκα, δουλεύω ως δασκάλα, αλλά δεν παύω να αναζητώ τρόπους να κάνω τη ζωή μου με τον διαβήτη ευκολότερη και ασφαλέστερη. Και ευτυχώς από τότε που μπήκε στη ζωή μου το σύστημα FreeStyle Libre η καθημερινότητά μου βελτιώθηκε ριζικά.
Για πολλά χρόνια ακολουθούσα με στρατιωτική πειθαρχία όσα μου είχαν πει στο Παίδων το 1995 που πρωτονοσηλεύτηκα. Έκτοτε, ψάχνοντας και μαθαίνοντας, και με τη βοήθεια της προόδου της επιστήμης έχω δει και βιώσει πολλά να αλλάζουν προς το καλύτερο όσον αφορά στο πώς μπορώ να διαχειριστώ τον διαβήτη στην καθημερινότητά μου.
Στο νοσοκομείο, όταν πρωτοδιαγνώστηκα με τον διαβήτη, έκανα μετρήσεις με κάτι μεγάλες βελόνες. Δεν είχαν ακόμα το μηχάνημα με το οποίο τρυπούσα το δάχτυλο μου για να μετρηθώ, αφού βγήκα από το νοσοκομείο. Με βάλανε σε ένα πολύ αυστηρό πρόγραμμα διατροφής και μου είπαν να κάνω τουλάχιστον 5 μετρήσεις το 24ωρο και 3 ενέσεις την ημέρα. Αμέσως έμαθα κι έκανα τις μετρήσεις μόνη μου και πολύ σύντομα έμαθα να κάνω και τις ενέσεις. Για πολλά χρόνια ήμουν ένα μικρό στρατιωτάκι που ακολουθούσε ευλαβικά τα όσα είχαν πει οι γιατροί τότε στο Παίδων.
Έπρεπε να απομονωθώ για να μετρηθώ
Σιγά σιγά και όσο μεγάλωνα σταμάτησα να κάνω τις μετρήσεις και τις ενέσεις μπροστά στα άλλα παιδιά. Δεν μου άρεσε που με κοίταγαν περίεργα, που μου έκαναν ερωτήσεις… Πήγαινα συνήθως στην τουαλέτα για να μετρήσω το ζάκχαρό μου και να κάνω ένεση όταν χρειαζόταν. Αυτό όσο να ναι μου δημιουργούσε κάποια προβλήματα, ειδικά όταν ήμουν κάπου που δεν μπορούσα να απομονωθώ για να μετρηθώ, για παράδειγμα σε ένα μέσο μαζικής μεταφοράς ή στο σχολείο όπου εργαζόμουν όταν ήμουν στην αίθουσα με τα παιδιά. Πριν 3 χρόνια περίπου ο σύζυγός μου, μαζί με έναν συνάδελφό του, που έχει κι εκείνος διαβήτη τύπου 1, ψάχνοντας σχετικά με τον διαβήτη βρήκαν ότι υπήρχε ένας αισθητήρας, σε μέγεθος περίπου όσο ένα δύευρο, που κόλλαγες στο μπράτσο σου, όπως κολλάς ένα patch, και περνώντας από πάνω του ένα μικρό μηχάνημα, τη συσκευή ανάγνωσης, όπως λέγεται, είχες εύκολα και γρήγορα τις μετρήσεις του ζακχάρου σου. Μαζί με τον συνάδελφό του παραγγείλαμε τους αισθητήρες αυτούς από το εξωτερικό και τους δοκιμάσαμε συγκρίνοντας τις ενδείξεις τους με εκείνες που μας έδινε η μέτρηση του ζακχάρου με το αίμα από το δάχτυλο. Τους βρήκαμε αξιόπιστους και εύχρηστους και έτσι συνεχίσαμε να τους παίρνουμε από το εξωτερικό μέχρι που ήρθαν και στην Ελλάδα. Στην αρχή μάλιστα δεν τους ήξεραν ούτε οι γιατροί που μας παρακολουθούσαν καλά καλά.
Ο αισθητήρας που έκανε πιο εύκολη την καθημερινότητά μου
Μετά από αυτό η ζωή μου άλλαξε προς το καλύτερο. Τώρα τους χρησιμοποιώ συνέχεια. Δεν έχω καν μαζί μου, όταν πάω στη δουλειά ή βγαίνω έξω, τον κλασικό μετρητή, που μετράει το ζάκχαρο με το αίμα καθώς με καλύπτει το σύστημα FreeStyle Libre και το εμπιστεύομαι. Οι αισθητήρες αυτοί έχουν αλλάξει την καθημερινότητά μου, καθώς με έχουν διευκολύνει αφάνταστα. Μπορώ να μετρηθώ εύκολα, περνώντας το μηχάνημα πάνω από τα ρούχα μου στο σημείο του αισθητήρα, όπου κι αν βρίσκομαι, στη δουλειά, στο μετρό, στη θάλασσα, χωρίς να χρειάζεται να τρυπιέμαι και μπορώντας έτσι να κάνω καλύτερη χρήση της ινσουλίνης, αντιμετωπίζοντας πιο σωστά την πιθανή υπογλυκαιμία ή υπεργλυκαιμία. Επίσης, όταν είμαι κουρασμένη ή άρρωστη και κοιμάμαι, μπορεί να με μετρήσει και κάποιος άλλος, για παράδειγμα ο σύζυγός μου, ώστε να βεβαιωθούμε ότι δεν έχω πάθει κάποια υπογλυκαιμία. Μόνο όταν κολυμπάω, φροντίζω να βάζω ένα αδιάβροχο χάνζαπλαστ για να προστατεύω τον αισθητήρα, και επίσης αποφεύγω τις κρέμες και τα αντηλιακά στη συγκεκριμένη περιοχή. Σκέφτομαι πόσο απλούστερη θα ήταν η καθημερινότητά μου αν το σύστημα FreeStyle Libre υπήρχε όταν ήμουν παιδί και πόσο πιο ξέγνοιαστη και ήρεμη θα ήταν η μαμά μου όταν κοιμόμουν ή ήμουν εκτός σπιτιού και χρειαζόταν να κάνω μετρήσεις. Το μόνο μου παράπονο; Ότι οι αισθητήρες δεν συνταγογραφούνται ακόμα και χρειάζεται να τους πληρώνουμε, κάθε 14 μέρες που είναι ο χρόνος ζωής τους.
