Η κυρία Κέλλυ Σώκου δεν είχε φανταστεί τι επρόκειτο να επακολουθήσει όταν έμεινε έγκυος και ετοιμαζόταν να ζήσει την πιο ωραία περίοδο της ζωής της. Χωρίς καμία άλλη ένδειξη, εμφάνισε διαβήτη κύησης στον έκτο μήνα και ξεκίνησε να έχει έντονες συσπάσεις. «Ένιωθα το σώμα μου σαν να είχε αρχίσει να μη συνεργάζεται», μας λέει η ίδια χαρακτηριστικά. Νοσηλεύτηκε για λίγες μέρες και γύρισε σπίτι για να κάθεται στο κρεβάτι, έχοντας πολύ άγχος και έναν γενικό φόβο για την υγεία του παιδιού. «Δεν ήξερα τι ακριβώς φοβόμουν. Για την προωρότητα δεν ήξερα πολλά, δεν φανταζόμουν ότι σημαίνει κίνδυνος για την επιβίωση και για την καλή ποιότητα ζωής. Ήξερα μόνο -όπως μου είχε πει ο γιατρός μου- ότι όσο περισσότερο έμενε το παιδί στη μήτρα μου τόσο καλύτερα θα ήταν», περιγράφει καθώς θυμάται πώς μέτραγε τις ημέρες και τις βδομάδες. Δυστυχώς, δεν κατάφερε να μετρήσει περισσότερο από 31 εβδομάδες και 3 ημέρες. Η κόρη της γεννήθηκε πρόωρα, μπήκε στη μονάδα, κινδύνεψε, πάλεψε και ευτυχώς νίκησε. Σήμερα, η κυρία Σώκου, 4,5 χρόνια μετά, όταν την κοιτάει βλέπει ένα θαύμα μέσα στο σπίτι της, για την ιστορία του οποίου μας διηγείται…Ένα «βιαστικό» μωρό«Στην 30ή εβδομάδα μπήκα στο νοσοκομείο με ορό, για να παίρνω φάρμακο για τις συσπάσεις, και κάθε μέρα με πήγαιναν στον καρδιοτοκογράφο. Κάποια στιγμή, θυμάμαι ήμουν στην 31η εβδομάδα και 3 ημέρες, ο γιατρός μού είπε ότι δεν ακούει καλά το παιδί, ότι το βλέπει να στρεσάρεται και ότι αφού είχα κάνει ήδη ενέσεις κορτιζόνης για τους πνεύμονές της και είχε και ικανοποιητικό βάρος, θα μπορούσε να μου το πάρει πια, καθώς σε 2 ημέρες, από ό,τι φαινόταν, θα ξεκινούσε και ο τοκετός. Έτσι, μου έκανε καισαρική. Το βάρος της ήταν 1.900 γρ., που ήταν πολύ καλό για την 31η εβδομάδα. Έκτοτε, σκέφτηκα πολλές φορές αν θα μπορούσα να είχα κάνει κάτι ώστε να την κρατήσω περισσότερο, αλλά δεν ξέρω τι θα ήταν αυτό. Γνωρίζω ότι όλες οι μαμάδες των πρόωρων έχουν ενοχές, νιώθουν ότι φταίνε, αλλά, από ό,τι καταλαβαίνω τώρα, αυτό τελικά είναι μάταιο».«Είμαι πράγματι μαμά;»«Έτσι, το μωρό μπήκε στη μονάδα. Σύντομα, τόσο εγώ όσο και ο άνδρας μου, ήρθαμε αντιμέτωποι με το απόλυτο σοκ, όπως και όλοι οι γονείς που το παιδί τους μπαίνει στη μονάδα. Το πρώτο που σκέφτεσαι είναι: “Θα ζήσει το παιδί μου; Θα είναι καλά;”. Μετά νιώθεις ότι σου έχουν αποκόψει βίαια ένα κομμάτι. Αναρωτιέσαι: “Είμαι πράγματι μαμά;”. Πρόκειται για ένα συναισθηματικό σοκ αποχωρισμού, που γίνεται ακόμα πιο δύσκολο επειδή σε αφήνουν να μπεις στη μονάδα μόνο 2 φορές την ημέρα, απολυμασμένος και μόνο για μισή ώρα τη φορά». Αντιμέτωποι με τα προβλήματα«Τα προβλήματα στη μονάδα άρχισαν σχεδόν αμέσως. Η μικρή είχε ένα θέμα με την καρδιά. Είχε ανοιχτό, όπως τα περισσότερα πρόωρα, βοτάλειο πόρο, ο οποίος επιπλέον ήταν και μεγάλος από την κατασκευή του. Έτσι, ενώ ξεκίνησε καλά αναπνευστικά, μετά από 2 ημέρες χρειάστηκε να διασωληνωθεί. Στη συνέχεια, έπαθε και εγκεφαλική αιμορραγία. Η κατάσταση είχε γίνει επικίνδυνη και φοβόμασταν ότι μπορεί και να τη χάναμε. Το Μεγάλο Σάββατο μας ανακοίνωσαν ότι είχαν φωνάξει τον παιδοχειρουργό πίσω από τις διακοπές του και ότι το παιδί θα έπρεπε να χειρουργηθεί στην καρδιά. Όσο για την εγκεφαλική αιμορραγία, δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτε, απλώς περιμέναμε να δούμε αν θα περάσει. Τα προβλήματα όμως δεν είχαν τελειώσει εκεί, καθώς το κεφάλι είχε αρχίσει να μαζεύει υγρό. Τότε έπαθα και πάλι ένα μεγάλο σοκ, γιατί περιμέναμε 3 βδομάδες να υποχωρήσει, χωρίς να μπορούμε να κάνουμε τίποτε. Απλώς πηγαίναμε να τη δούμε 2 φορές την ημέρα και πήγαινα το γάλα που έβγαζα με το θήλαστρο. Την ακούμπησα πρώτη φορά περίπου τη 15η ημέρα, που έβαλα το χέρι μου στη θερμοκοιτίδα, και την πήρα αγκαλιά -αφού είχε υποχωρήσει το υγρό- μετά τις 40 ημέρες με αποστειρωμένα ρούχα και τρέμοντας μην τη σπάσω». Πρώτη φορά στο σπίτι«Την πήραμε στο σπίτι περίπου στις 50 ημέρες, κοντά δηλαδή στην αναμενόμενη ημερομηνία γέννησής της και μετά από 20 ημέρες ξαναπήγαμε στο νοσοκομείο για να της κάνουν λέιζερ στα μάτια. Όταν ήρθε σπίτι, είχαμε πολύ άγχος˙ νιώθαμε μία χαρά αναμεμειγμένη με φόβο, καθώς ήταν το πρώτο παιδί μας και μάλιστα πρόωρο. Η αλήθεια είναι ότι από όταν ήρθε στο σπίτι άρχισε γενικά να πηγαίνει πολύ καλά. Εγώ όμως δεν ήμουν καλά˙ είχα πολύ άγχος για τις εξετάσεις και το τι θα έδειχναν κάθε φορά, αλλά και για όλη της την ανάπτυξη: πότε θα μπουσουλήσει, θα πιάσει, θα περπατήσει; Πήγε και πηγαίνει γενικά πολύ καλά. Κάλυψε την προωρότητα στα δύο της χρόνια. Παρακολουθείται όμως ακόμα οφθαλμολογικά και νευρολογικά κάθε 6 μήνες, μέχρι να γίνει 6 ετών, γιατί μπορεί να παρουσιάσει κάποιο πρόβλημα. Το μόνο ζήτημα που έχει σήμερα είναι το άσθμα, που οφείλεται κυρίως στη γενετική της βάση και δευτερευόντως στην προωρότητα». Ο θηλασμός αποδείχτηκε σωτήριος«Από πριν γεννήσω ο σκοπός μου και η επιθυμία μου ήταν να θηλάσω. Όταν όμως γέννησα πρόωρα και το παιδί μπήκε στη μονάδα, ήμουν πολύ φοβισμένη. Δεν θα ξεχάσω ότι ήρθε μία προϊσταμένη και, προσπαθώντας να με παροτρύνει να θηλάσω, άρχισε να μου λέει ιστορίες θηλασμού, ακόμα και για μητέρες που είχαν υιοθετήσει και είχαν καταφέρει να θηλάσουν. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι ήταν και η μητέρα μου στο δωμάτιο και μου είπε: “Αφού το ήθελες τόσο πολύ, γιατί δεν το προσπαθείς;”. Το πήρα απόφαση, λοιπόν, και άρχισα να αντλώ γάλα με το θήλαστρο. Αποδείχτηκε ότι ήταν το πιο σημαντικό πράγμα που έκανα, τόσο για το παιδί όσο και για μένα. Με βοηθούσε να κρατάω ένα πρόγραμμα, αλλά και να νιώθω ότι προσφέρω κάτι στο παιδί μου. Δυστυχώς, δεν βοηθήθηκα όσο έπρεπε, άκουσα αρκετές αντικρουόμενες απόψεις και συμβουλές, δεν με καθοδήγησαν καλά και έτσι δεν εδραιώθηκε ο θηλασμός. Τελικά τη θήλασα μέχρι 5 μηνών δίνοντας και συμπλήρωμα».Αντί για τη χαρά, ο τρόμος«Όταν γεννάς πρόωρα, παθαίνεις ένα τεράστιο σοκ. Προσπαθείς ασυνείδητα να κρατήσεις μια συναισθηματική απόσταση. Μπαίνοντας στη μονάδα, αν και φοβάσαι για το τι θα ακούσεις κάθε φορά, όταν βλέπεις το παιδί, που είναι ένα υπόδειγμα ηρωισμού, παίρνεις δύναμη. Εγώ είχα δίπλα μου τον άνδρα μου. Είναι μία πολύ δύσκολη δοκιμασία για το ζευγάρι όμως. Όσο για τους υπόλοιπους, ο καθένας βοηθάει ανάλογα με τις ικανότητές του και τον χαρακτήρα του. Γενικά δυσκολεύονται να κατανοήσουν, αλλά επειδή και εσύ ο ίδιος νιώθεις πολύ άσχημα, ίσως ό,τι και να κάνουν να μην είναι τελικά αρκετό. Αυτό που προτείνω συνήθως είναι να μην παίρνουν πολλά τηλέφωνα, αλλά να προσφέρουν πρακτική βοήθεια, που είναι χρήσιμη αυτές τις ώρες (να σου φτιάξουν ένα φαγητό, να σε πάνε στο νοσοκομείο, να σου τακτοποιήσουν κάποια γραφειοκρατικά θέματα κ.ά.). Το πιο άσχημο είναι ότι, λόγω του ότι χρειάζεται να είσαι προσεκτικός -κυρίως τον πρώτο χρόνο-, οι γύρω δεν σε καταλαβαίνουν και σε παρουσιάζουν σαν να είσαι υπερβολικός». «Βλέπω τη ζωή αλλιώς»«Η εμπειρία αυτή σε μεγάλο βαθμό μου άλλαξε τον τρόπο που βλέπω τη ζωή όσον αφορά σε κάποια θεμελιώδη ζητήματα. Συνειδητοποίησα ότι η ζωή αποδεικνύεται πιο δυνατή και αυτό μου δίνει μια αισιοδοξία. Μερικές φορές νιώθω ακόμα και τυχερή για όλα αυτά που έζησα, τον κόσμο που γνώρισα, τις εμπειρίες που αποκόμισα. Επίσης, αισθάνομαι περήφανη που το παιδί μου πάλεψε με όλα αυτά και τα κατάφερε. Στενοχωριέμαι μόνο που χρειάστηκε να ταλαιπωρηθεί για να μπορέσουμε να τα μάθουμε όλα αυτά». www.31ebdomades.gr Όταν η μικρή έγινε 2 ετών και κάλυψε την προωρότητα, μου έφυγαν οι μεγάλες αγωνίες και τότε ξεκίνησα το blog, που σήμερα έχει πλέον γίνει site (www.31ebdomades.gr). Άρχισα το blog πιο πολύ για να εκφράσω αυτά που ένιωθα και στη συνέχεια για να βοηθήσω και άλλους. Ήθελα να δώσω βήμα στη μαμά, που μένει δυνατή αλλά μέσα της καταρρέει, για να μπορεί να εκφραστεί. Το blog μού έδωσε δύναμη και χαρά. Αισθάνθηκα δημιουργική, ένιωσα ότι προσφέρω και έκανα κατά κάποιον τρόπο ψυχοθεραπεία. Το site πλέον περιλαμβάνει πολλές σχετικές πληροφορίες και προσωπικές ιστορίες και κάνουμε και πολλές δράσεις για να καλυφθούν τα κενά της Πολιτείας σε σχέση με την προωρότητα. Μία από αυτές είναι η διαδικτυακή εκστρατεία προκειμένου να δημιουργηθούν περισσότερες τράπεζες δωρεάς γάλακτος και να παρακινηθούν οι μητέρες που έχουν περίσσευμα να δωρίζουν το γάλα τους για τα πρόωρα. Γι’ αυτό, ζητάμε την ψήφο σας.