Ας γνωρίσουμε την ηρωίδα μας:
Η Ελένη. Περίπου 40 ετών, υπεύθυνη marketing σε μεγάλη πολυεθνική. Δουλεύει συνήθως ως αργά το βράδυ, προσπαθεί να πάει γυμναστήριο δυο τρεις φορές την εβδομάδα, personalγια να αυξήσει την απόδοσή της και η διασκέδασή της είναι το θέατρο, ο κινηματογράφος και το φαγητό με φίλους. Προσπαθεί να ξεφορτωθεί τα 5-6 κιλά που πήρε τον τελευταίο καιρό, κυρίως λόγω της πίεσης στη δουλειά. Τρώει πάντα πρωινό και στο γραφείο τσιμπολογάει ότι βρει, πίνει 2-3 καφέδες «για να την κρατήσουν» και τρώει το κύριο γεύμα όταν επιστρέφει στο σπίτι. Δηλώνει πως δεν πεινάει όλη την ημέρα και δεν έχει ανάγκη να φάει. Βγαίνει μόλις μια φορά την εβδομάδα (ίσως και δυο, ίσως καμία) και είναι πάντα προσεκτική στις επιλογές της: «σαλάτα με κάτι ψητό». Πίνει ελάχιστα και δεν καπνίζει. Δίνει σκληρή μάχη με τη μανία της για γλυκό με κύριο αντίπαλο τη σοκολάτα. Πιστεύει ότι δεν καίει θερμίδες και πως έχει καταστρέψει το μεταβολισμό της από τις πολλές δίαιτες.
Ποια είναι η λύση για τη φίλη μας;
Είναι αλήθεια πως στη σύγχρονη κοινωνία τα ωράρια εργασίας είναι απαιτητικά και οι εργαζόμενοι σπάνια γυρίζουν στη βάση τους πριν τις επτά το απόγευμα. Συχνά βρίσκονται κλεισμένοι σε συναντήσεις ή πάνω από ένα υπολογιστή ή συνδεμένοι με ένα τηλέφωνο με πελάτες και δεν βρίσκουν χρόνο να φάνε. Με την πίεση της δουλειάς, δεν το έχουν και πολύ ανάγκη.
Ας δούμε όμως τα πράγματα από το πρίσμα του οργανισμού μας. Ξυπνάμε και ετοιμαζόμαστε βιαστικά για να μην αργήσουμε. Αν είμαστε οργανωμένοι αρκετά, όπως η φίλη μας, τότε τροφοδοτούμε τον οργανισμό μας με ενέργεια από ένα καλό ή έστω μέτριο πρωινό. Αν όχι, ζητάμε την τόνωση του κεντρικού νευρικού από ένα άριστο διεγερτικό: τον καφέ. Φτάνοντας στη δουλειά μπλέκουμε αμέσως με την καθημερινότητα. Ο οργανισμός δουλεύει. Έχει περπατήσει έχει οδηγήσει έχει σκεφτεί. Είναι ξύπνιος και δραστήριος. Απαιτεί ενέργεια. Μας προλαβαίνει κάποια στιγμή μια αίσθηση πείνας, κούρασης, κάτι που μας λέει σαφώς πως τα καύσιμα τελειώνουν. Η γλυκόζη στο αίμα μας έχει πέσει χαμηλά, στα όρια της υπογλυκαιμίας. Αν πίναμε ένα χυμό ή τρώγαμε κάτι σε τοστ, μπάρα ή κουλούρι ο οργανισμός θα ξεκινούσε τη λειτουργία του κανονικά. Θα έφτιαχνε για παράδειγμα ινσουλίνη βοηθώντας τα κύτταρα να χρησιμοποιήσουν τη γλυκόζη που φάγαμε. Όλοι ευτυχισμένοι. Αν όχι, τότε θα παράξει γλουκαγόνη, την ανταγωνιστική της ινσουλίνης, η οποία θα ενεργοποιήσει τις εφεδρείες ζαχάρου στον οργανισμό μας δίνοντας ευκαιρία να εργαστούμε υπό καθεστώς… ασιτίας. Ευτυχώς, γιατί το meetingδεν παίρνει αναβολή!
Μετά από μερικές σωτήριες ενέσεις καφεΐνης και κάποια διατροφικά σκουπιδάκια που βρέθηκαν μπροστά μας, νιώθουμε το στομάχι λίγο βαρύ από τα «κακά λιπαρά» στα κριτσίνια, που για να είναι νοστιμότερα, έχουν το «λιπάκι» τους. Η δουλειά επιτέλους δείχνει να τελειώνει και η σκέψη για τη φίλη μας είναι: γυμναστήριο ή σπίτι; Αν πάει γυμναστική θα καταρρεύσει. Όχι από την κούραση της δουλειάς όπως πιστεύει, αλλά από τη σοβαρή υποθρεψία στην οποία έχει υποβάλει τον οργανισμό της. Αν πάει σπίτι θα πέσει με τα μούτρα στο φαγητό. Εξάλλου δεν υπάρχει καλύτερη ανταμοιβή (ηδονή!) για μια δύσκολη μέρα από ένα νόστιμο φαγητό. Απόλαυση!
Ο οργανισμός όμως; Ο δύστυχος καλείται να ενεργοποιήσει όλα τα συστήματα που είχε σε «ύπνωση». Και μάλιστα να τα στύψει. Πάγκρεας, χολή, στομάχι, έντερο στο φουλ. Ορμόνες και διαδικασίες στο μέγιστο. Τι να την κάνει όμως τόση ενέργεια; Έχει ήδη μπει σε διαδικασία ύπνου. Η περίσσια θα αποθηκευτεί ως λίπος. Ακόμα κι αν η Ελένη προσέξει και φάει προσεκτικά, ο οργανισμός της δεν χρειάζεται το βράδυ τόσες θερμίδες. Δεν θα πάρει βάρος. Όμως η πραγματικότητα είναι αμείλικτη: όλη την ημέρα κάθεται δεν παίρνει ενέργεια και το βράδυ προσπαθεί να ανακάμψει. Θα φτιάξει αποθήκες. Θα αντέξει, αλλά το σώμα θα πάρει μορφή που δεν θα της αρέσει. Θα βοηθήσει με τη γυμναστική, αλλά είναι αρκετές δυο φορές; Η κίνησή της ελάχιστη αν αναλογιστεί κανείς τις ώρες ακινησίας μέσα στην εβδομάδα.
Τι πρέπει να γίνει λοιπόν;
Πρέπει να αλλάξει τρόπο ζωής. Χρειάζεται να τρώει πάντα κάτι το πρωί και να έχει μαζί της τρόφιμα όπως χυμό, φρούτα, κράκερς, ξηρούς καρπούς και έτσι να μην υποκύπτει στις έτοιμες «βόμβες» που έρχονται στο γραφείο. Πρέπει να σταματήσει κάποια στιγμή για να φάει το κολατσιό της, ώστε όταν γυρίσει σπίτι να μην είναι πεινασμένη και να μπορέσει να αντέξει. Πρέπει επίσης να βγει για περίπατο τις μέρες που δεν έχει γυμναστική. Να περπατήσει μέχρι τη δουλειά και να προσπαθεί να κινείται στο χώρο εργασίας της. Και το Σαββατοκύριακο οφείλει να διασκεδάσει με κάτι που θα κινεί το σώμα της και να προσπαθήσει να καταναλώσει το κύριο γεύμα το μεσημέρι και όχι το βράδυ.
Δεν είναι ακατόρθωτο. Ούτε ρομαντικό. Οι σύγχρονοι ρυθμοί είναι αδυσώπητοι. Οφείλουμε να αντιδράσουμε. Οφείλουμε να κινηθούμε και να τρώμε σωστά. Αυτή τη μάχη πρέπει να την κερδίσουμε.
