Πολλοί από εμάς – άνδρες και γυναίκες – έχουμε μια ιστορία να διηγηθούμε από την παιδική μας ηλικία όπου ένα αγοράκι ή ένα κοριτσάκι που πραγματικά μας «αγαπούσε» μας έβαζε συχνά τρικλοποδιά ή εκδήλωνε επιθετικότητα απέναντι σε άλλους συμμαθητές τους οποίους έβλεπε ως «ανταγωνιστές» της δικής μας προσοχής και τρυφερότητας.
Είναι δυνατό η αγάπη και η τρυφερότητα να εκδηλώνονται με μια μπουνιά αφήνοντάς μας άφωνους για το συμβάν;
Αυτό ακριβώς αναρωτήθηκαν οι ερευνητές του Πανεπιστημίου Buffalo οι οποίοι διεξήγαγαν σχετικά ψυχολογικά πειράματα για να διαπιστώσουν κατά πόσο τα αισθήματα ζεστασιάς και συμπάθειας μπορούν να οδηγήσουν όχι σε τρυφερές εκδηλώσεις, αλλά αντιθέτως σε επιθετικές.
Οι δυο ερευνητές Michael J. Poulin και Anneke Ε.Κ. Buffone στην έρευνά τους που δημοσιεύουν στην επιθεώρηση Personality and Social Psychological Bulletin επισημαίνουν ότι η ιδέα ότι η συμπόνια μπορεί να αποτελέσει κινητήριο δύναμη επιθετικής συμπεριφοράς ανεξαρτήτως του αν έχει υπάρξει πρόκληση ή αδικία, είναι νέα και δεν έχει διερευνηθεί.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι σε καταστάσεις όπου νοιαζόμαστε πολύ για κάποιον και θέλουμε να τον ωφελήσουμε είμαστε διατεθειμένοι να βλάψουμε όποιον θεωρούμε ότι απειλεί το πρόσωπο που συμπαθούμε, ακόμη και αν αυτό δεν μας έχει απειλήσει.
Πρόκειται για μια αντίδραση που πηγάζει από την αγάπη και την συμπόνια για αυτούς τους οποίους νοιαζόμαστε και ένα μέρος της εξήγησης βρίσκεται στη δράση των ορμονών και των νευροδιαβιβαστών όπως η ωκυτοκίνη και η βασοπρεσίνη που ρυθμίζουν τις «συμπεριφορές προσέγγισης» των ανθρώπων.
