Πάντα γυμναζόμουν. Μην φανταστείτε τίποτα σπουδαίο. Λίγο χορό, pilates, τρέξιμο στο γήπεδο της γειτονιάς, ποδήλατο που και που… Το αποτέλεσμα πάντως είναι ότι πάντα ήμουνα πιστή στα κιλά μου. Και ποτέ δεν είχα ζυγαριά στο σπίτι μου. Πλέον, έχω και μωρό και ζυγαριά. Και για το μεν πρώτο είμαι πανευτυχής, για το δεύτερο όχι και τόσο.
Μετά την εγκυμοσύνη συνειδητοποίησα ότι για πρώτη φορά θα έπρεπε να ελέγξω τη διατροφή μου. Δεν μου στοίχισε πολύ. Έκοψα για 10 μέρες τα γλυκά, το πολύ ψωμί και τα σουβλάκια απ’ έξω και επέστρεψα πάνω κάτω στα κιλά μου. Τι γίνεται, όμως, με την κοιλιά;
Ξεκίνησα pilates. «Μπράβο, αλλά χωρίς αερόβια άσκηση, η κοιλιά δεν πέφτει». Έτσι μου είπαν. Το ήξερα, αλλά είχα την (κρυφή) ελπίδα ότι ίσως να υπήρχε και άλλος τρόπος. Τον τελευταίο μήνα, λοιπόν, έψαχνα καθημερινά την ιδανική εκείνη μέρα που ο ήλιος θα έλαμπε, κάποιος θα κρατούσε τη μικρή και εγώ θα είχα κέφι και χρόνο για τρέξιμο. Έβρεξε, η μικρή μου ζήτησε να ζωγραφίσουμε, να φτιάξουμε πλαστελίνη, να ποτίσουμε, να πάμε βόλτα και εγώ αποφάσισα να αφιερώσω τον βραδινό ελεύθερο χρόνο μου στον καναπέ.
Σε αυτήν περίπου την κατάσταση ήμουνα όταν έμαθα για το Vivofit της Garmin. Ένα ρολόι-gadget που υπόσχεται να σε βοηθήσει στην άσκησή σου. Μετράει -μου είπαν- τα βήματα που κάνεις καθημερινά και τις θερμίδες που καις, ενώ σε ειδοποιεί όταν κάθεσαι παρατεταμένα (αυτό το τελευταίο δεν το κατάλαβα για να είμαι ειλικρινής). Τα δεδομένα περνάνε με ένα στικάκι στον υπολογιστή ή στο κινητό τηλέφωνο και μπορείς να ελέγχεις ανά πάσα στιγμή την πρόοδό σου. Μπήκα στο πρόγραμμα Garmin express, πέρασα τα προσωπικά μου στοιχεία (ύψος, βάρος, ένταση άσκησης) και αυτό μου έβγαλε τον προσωπικό μου στόχο: 7.500 βήματα καθημερινά.
Το έβαλα στο χέρι και ξεκίνησα. Στην αρχή περπατούσα και κοιτούσα την οθόνη να δω αν μετράει σωστά. Σύντομα βαρέθηκα και όταν έφτασα στο γραφείο, ξεχάστηκα τελείως. Όταν κοίταξα το ρολόι, στην οθόνη είχε εμφανιστεί μια κόκκινη μπάρα. Έψαξα τις οδηγίες να δω τι σημαίνει αυτό. Αποδείχτηκε ότι το ρολόι ήθελε απλώς να πει: «Έχετε θρονιαστεί στην καρέκλα σας πάνω από μια ώρα, κυρία μου». Ντράπηκα και άρχισα να περπατάω για να φύγει η γραμμή. Πήγα μέχρι την κουζίνα να γεμίσω το νερό μου και η μπάρα εξαφανίστηκε. Δυο μέρες αργότερα, αποφάσισα να κάνω μικρά διαλείμματα, πηγαίνω πολύ πιο συχνά στην κουζίνα (και πίνω και περισσότερο νερό)!
Η επιχείρηση επίπεδη (ή τουλάχιστον λιγότερο φουσκωμένη) κοιλιά συνεχίζεται.
