Θα ήθελα να κάνω μια ερώτηση σχετικά με το άρθρο για τον θυμό που μόλις διάβασα. Πρόκειται για την σχέση μου με την αδελφή μου και συγκάτοικό μου. Σε αντίθεση με εμένα (που η συναίσθησή μου με κάνει πολλές φορές ενοχική) η αδελφή μου δεν έχει την ικανότητα της συναίσθησης. Ενεργεί πάντα σύμφωνα με τις δικές της ανάγκες αδιαφορώντας για τις ανάγκες του άλλου. Σαν να το θεωρεί κάτι φυσιολογικό. Δίνει πάντοτε προτεραιότητα στην δική της βολή ανεξάρτητα αν αυτή επηρεάζει αρνητικά τη δική μου ζωή, και όταν της εξηγώ ότι πρέπει να μπει και στα δικά μου παπούτσια, ξέρει πως να ξεφεύγει από το θέμα, κάνει πως δεν καταλαβαίνει και όταν στριμώχνεται θυμώνει. Η σχέση μας είναι καλή όταν καλύπτονται οι ανάγκες της (ανάμεσα σε αυτές είναι η βοήθεια και η συμπαράσταση μου στα καθημερινά που την απασχολούν) όμως όταν χρειαστώ τη δική της βοήθεια ή συμπαράσταση, θα μου πει την άποψή της αλλά σε δευτερόλεπτα περνάμε στο επόμενο θέμα (από το ένα αυτί μπαίνει). Αποτέλεσμα να μην μιλάω ανοιχτά για τα προβλήματά μου γιατί βρίσκω τοίχο. Στα δικά της όμως θέματα εννοείται ότι πρέπει να είμαι παρούσα και εκεί θυμώνω εγώ και αρχίζει αυτός ο φαύλος κύκλος. Μου λέει να μιλάς, είσαι κλειστή, πάλι την ευθύνη σε μένα. Αυτό με εκνευρίζει αφάνταστα. Πως να μιλάω όταν βρίσκω τοίχο. Για να μιλήσεις πρέπει να σου δείξει ο άλλος ότι σε νιώθει. Εύχομαι να βρείτε χρόνο να μου απαντήσετε. Σοφία
Σοφία, καταλαβαίνω πως η σχέση σου με την αδελφή σου χαρακτηρίζεται από μονόπλευρη επικοινωνία. Το πιο σημαντικό “εργαλείο” λοιπόν είναι η συζήτηση. Θα χρειαστεί να της ζητήσεις λίγο χρόνο για να σε ακούσει πραγματικά. Καλό θα ήταν να της εκφράσεις ξεκάθαρα και ήρεμα τις ανάγκες σου από τη σχέση σας και να βρείτε από κοινού τρόπους για να βελτιωθεί η επικοινωνία σας. Εάν σε δυσκολεύει η συζήτηση αυτή, θα μπορούσες εναλλακτικά να της γράψεις ένα γράμμα όπου θα της εξηγείς αναλυτικά όσα νιώθεις και σκέφτεσαι. Καλή επιτυχία!