Μπορεί η κατάθλιψη να είναι κολλητική; Ναι υποστηρίζουν οι ψυχολόγοι του Πανεπιστημίου της Notre Dame με βάση έρευνα που διεξήγαγαν σε πρωτοετείς φοιτητές. Η έρευνα συντονίστηκε από τους ψυχολόγους Gerald Haeffel και Jennifer Hames του Πανεπιστημίου της Notre Dame και δημοσιεύθηκε στο ψυχολογικό έντυπο Clinical Psychological Science.

Σύμφωνα με την έρευνα οι φοιτητές που έχουν έναν συγκεκριμένο τρόπο σκέψης που τους κάνει ευπαθείς στην κατάθλιψη μπορούν κυριολεκτικά να «κολλήσουν» τους συγκάτοικούς τους, αυξάνοντας και την συναισθηματική τους ευαλωτότητα, καθώς και τις πιθανότητές τους για την εκδήλωση κατάθλιψης.

Ας δούμε όμως ποιοι θεωρούνται επιρρεπείς στην εκδήλωση κατάθλιψης. Σύμφωνα με τους ειδικούς πρόκειται για τους ανθρώπους που αντιδρούν αρνητικά στις στρεσογόνες καταστάσεις, τείνουν να ερμηνεύουν τα γεγονότα ως αποτέλεσμα παραγόντων τους οποίους δεν μπορούν να αλλάξουν, καθώς και σαν αντανάκλαση της δικής τους αναποτελεσματικότητας και έλλειψης. Αυτή η «αντιληπτική ευαλωτότητα», όπως την ονομάζουν οι ειδικοί, αποτελεί παράγοντα αυξημένου κινδύνου για την εκδήλωση κατάθλιψης.

Οι ερευνητές υπέθεσαν ότι η αντιληπτική ευαλωτότητα μπορεί να είναι «κολλητική» κατά τη διάρκεια σοβαρών μεταβατικών περιόδων στη ζωή των ατόμων. Για να διαπιστώσουν αν ισχύει η υπόθεσή τους εξέτασαν και παρακολούθησαν 103 πρωτοτετείς φοιτητές που μοιράζονταν τους φοιτητικούς κοιτώνες με συγκατοίκους. Οι φοιτητές αξιολογήθηκαν μόλις μπήκαν στο Πανεπιστήμιο, μετά από τρεις μήνες, καθώς και μετά από έξι μήνες.

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι φοιτητές των οποίων οι συγκάτοικοί είχαν υψηλά επίπεδα αντιληπτικής ευαλωτότητας, ήταν πιθανό να «κολλήσουν» αυτόν τον τρόπο σκέψης, ενώ αντίστροφα εκείνοι που συγκατοικούσαν με φοιτητές που είχαν χαμηλά αρχικά επίπεδα αντιληπτικής ευαλωτότητας παρουσίασαν μείωση και όσον αφορά τη δική τους κατάσταση. Η «μεταδοτικότητα» του συγκεκριμένου τρόπου σκέψης και συμπεριφοράς ήταν αισθητή κατά την αξιολόγηση των φοιτητών στους τρεις μήνες, αλλά και στους έξι.

Το πιο σημαντικό είναι ότι οι φοιτητές που μέσα στους πρώτους τρεις μήνες έτειναν να αντιδρούν αρνητικά στις στρεσογόνες καταστάσεις και να τις ερμηνεύουν ως αποτέλεσμα των δικών τους προσωπικών ελλείψεων, είχαν και διπλάσια επίπεδα καταθλιπτικών συμπτωμάτων μετά από έξι μήνες, συγκριτικά με τους υπόλοιπους φοιτητές.

Σύμφωνα με τους ειδικούς η έρευνά τους αναδεικνύει το σημαντικό ρόλο του περιβάλλοντος όσον αφορά την συναισθητική κατάσταση και εξέλιξη των ανθρώπων με κατάθλιψη. Με άλλα λόγια, η συνύπαρξη του καταθλιπτικού ασθενούς με ανθρώπους που έχουν χαμηλό δείκτη «αντιληπτικής ευαλωτότητας» θα μπορούσε να δράσει θεραπευτικά.