Νεότερη έρευνα δείχνει ότι αν και το Facebook είναι το πιο δημοφιλές στέκι των νέων (αλλά και άλλων ηλικιών), ειδικά στους εφήβους μπορεί να πυροδοτεί μια προδιάθεση για κατάθλιψη. Αν, δηλαδή, οι έφηβοι είναι ευάλωτοι συναισθηματικά και συνεσταλμένα παιδιά με πρόβλημα αποδοχής του εαυτού τους, ίσως αυτή η αχανής κοινωνία του Facebook να επιδεινώσει τυχόν κατάθλιψη ή να πυροδοτήσει μια καταθλιπτική συμπεριφορά που μέχρι τότε ελεγχόταν.

Οι ερευνητές μάλιστα βάφτισαν ήδη τη διαταραχή «κατάθλιψη του Facebook». Τονίζουν πάντως ότι δεν μπορούν να ξέρουν με βεβαιότητα αν η διαταραχή της διάθεσης που παρατήρησαν οφείλεται στην ευάλωτη προσωπικότητα των εφήβων ή αν αυτή καθαυτή η online επικοινωνία βλάπτει υγιείς και μη. Στη δεύτερη περίπτωση, δηλαδή, πιθανολογούν ότι όταν ο έφηβος «αγκιστρώνεται» για κοινωνική επαφή στο Facebook ή και σε άλλα δίκτυα, είναι πιθανό να παρουσιάσει κατάθλιψη ακόμα κι αν δεν έχει καμία προδιάθεση για το συγκεκριμένο πρόβλημα.

Η επικεφαλής της έρευνας, δρ. Gwenn O’Keeffe, είναι και διευθύντρια σε ένα συναφές πρόγραμμα της Αμερικανικής Παιδιατρικής Ακαδημίας – πρόγραμμα που εκδίδει ή ανανεώνει κάθε χρόνο κάποιες βασικές κατευθυντήριες συστάσεις για τα μέσα επικοινωνίας κάθε μορφής σε ό,τι αφορά τα παιδιά και τους εφήβους.

Η κ. O’Keeffe, σε συνέντευξή της προς αμερικανικές και βρετανικές εφημερίδες, είπε ότι «το Facebook αποτελεί έμμεσα έναν αρκετά ανταγωνιστικό χώρο για παιδιά με χαμηλή αυτοπεποίθηση, καθώς ανανεώνονται οι σελίδες των δημοφιλών παιδιών και “αβγατίζουν” οι νέοι φίλοι, ενώ δημοσιεύονται πάντα φωτογραφίες πανευτυχών νεαρών με γελαστά και συνήθως όμορφα πρόσωπα.

»Αυτό μπορεί να κάνει ένα μέτριο παιδί να νιώσει μειονεκτικά, πράγμα όμως χειρότερο από το να κάθεται μόνο του και απελπισμένο στην καφετέρια ή στα σκαλιά του σχολείου. Γιατί στη δεύτερη περίπτωση κάποιος θα το δει και ίσως το προσεγγίσει για να του συμπαρασταθεί. Όταν, όμως, νιώθεις μειονεκτικά ή “ένα μηδενικό” μόνος ή μόνη μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, κανένας δεν σε αντιλαμβάνεται και μένεις αβοήθητος. Βέβαια, επειδή επικοινωνείς διαδικτυακά, πιστεύεις ότι δεν είσαι μόνος και ότι ενώ οι άλλοι γνωρίζουν, εντούτοις σε αφήνουν αβοήθητο επειδή όλοι “συμφωνούν” πως δεν αξίζεις. Έχεις, δηλαδή, την ψευδαίσθηση ότι οι άλλοι συμφωνούν με τη μηδαμινή αξία που εσύ επιλέγεις να δώσεις στον εαυτό σου με αφύσικες συγκρίσεις.

»Επιπλέον, όταν αισθάνεσαι απόρριψη μέσω του υπολογιστή, νιώθεις ουσιαστικά να παραβιάζεται ο ιδιωτικός σου χώρος στο δωμάτιό σου – χώρος που αποτελεί άσυλο, ειδικά για τα συνεσταλμένα παιδιά. Ένα πρόβλημα που μπορείς να μην κουβαλάς στο σπίτι -στο άσυλό σου-, τώρα μέσω του Διαδικτύου εισβάλλει και σε απασχολεί πιθανόν κάθε φορά που πας να ανοίξεις τον υπολογιστή».

Κατά τη γνώμη της, το Facebook δίνει μια διαστρεβλωμένη εικόνα της πραγματικής ζωής των εφήβων και γι’ αυτό οι γονείς πρέπει να συζητούν πότε-πότε με τα παιδιά τους περί των κοινωνικών δικτύων, τόσο για το πρόβλημα της σύγκρισης με ρετουσαρισμένες φωτογραφίες και «ρετουσαρισμένα» σχόλια ζωής που την παρουσιάζουν ιδανική, όσο και για το πρόβλημα της αποξένωσης, των πειραγμάτων και της άμεσης απόρριψης. Η ίδια ανέφερε και τη χαρακτηριστική αυτοκτονία μιας 15χρονης που αφαίρεσε τη ζωή της όταν την απέρριψαν στο Facebook.